The Cold Stares - Bezeten, gruizige, intense, harde bluesrock

Een verrassend talrijk opgekomen publiek mocht iets na achten kennismaken met Shtevil, een powertrio rond Mechelaar Steven Vergauwen. Zelf beweert de man beïnvloed te zijn door Led Zeppelin, The Black Crowes en Grand Funk Railroad en classic rock met een randje soul te spelen. Dat laatste prikkelde mijn nieuwsgierigheid maar de soul bleef helaas beperkt tot het plaatje,"(I can't get no) satisfaction" van Otis Redding, dat gebruikt werd om ons op te warmen voor zijn komst.
Getooid met een imposante hoed zette hij er meteen de beuk in met een aan de seventies herinnerende sound. Maar al snel bleek zijn ego van hier tot ginder een geslaagde set in de weg te staan.
Nochtans heeft Shtevil best een paar aardige songs op het palmares staan. "On fire", dat je zou kunnen kennen van de generiek van "Make Belgium great again" en hier helemaal vooraan in de set zat of "Who I am (thank you)", ondanks die er wat haaks op staande gitaarsolo. Wanneer hij zich niet vergreep aan demonstraties van zijn onmiskenbare zangtalent of nodeloze tempowisselingen kon ik me nog verzoenen met dit soort classic rock. Helaas kon hij het niet laten om het publiek voortdurend te laten participeren. Zo moesten we zingen, klappen en werden we voortdurend gevraagd of we elkaar nog graag zagen.
Mijn laatste restje voorbehoud verdween tijdens "Little dress" waarin de drie midden in de song abrupt stopten met spelen. Toen het volk daar niet in trapte en stil bleef, vroeg hij ons dan maar zelf om te applaudisseren. Tja, niets kon hem stuiten maar toen hij afsloot met een flard "Satisfaction", waarmee de cirkel rond was, slaakte ik toch een zucht van opluchting.

Niemand minder dan Joe Bonamassa vond The Cold Stares uit Evansville, Indiana de grootste muzikale ontdekking van 2019. Voldoende reden om er in een grote boog omheen te lopen maar wat prijs ik me gelukkig dat ik hun laatste plaat, ‘Heavy shoes’, nog voor het lezen van deze quote, had beluisterd en hun naam in mijn geteisterde brein was blijven ronddwalen.
Chris Tapp (zang, gitaar) en drummer Brian Mullins startten de band in 2010 na in talloze andere bandjes te hebben aangemodderd. Met een ongeziene gretigheid stortte Chris Tapp zich op dit project dat tot op heden vijf albums opleverde, waarvan er slechts twee via een label verschenen. De andere drie bracht hij dan maar uit in eigen beheer. Die gedrevenheid heeft een verklaring. In 2009 kreeg Chris te horen dat hij nog zes maanden te leven had na de diagnose van een huidkanker in een vergevorderd stadium. Na 18 maanden bestraling en chemo geraakt hij toch genezen en begint hij met Brian Mullins meteen The Cold Stares, genoemd naar een nummer uit de debuutplaat, "Shake your moneymaker" van The Black Crowes, "Stare it cold". Vastbesloten er te geraken met harde, bluesy rock ontdaan van alle overbodige ballast, rechtdoor en altijd eerlijk. 
Die laatste en door velen fel bejubelde plaat kon me toch niet helemaal overhalen, vooral met de sound heb ik wat last, maar op dat grote podium in Leffinge viel alles op zijn plaats en hing er magie in de lucht. De bescheidenheid zelve, wat ver achteruit op het podium zorgden ze vanaf de eerste noten al voor een zelden gehoorde intensiteit. Harde blues georiënteerde rock met gonzende fuzzriffs en gruizige zang die flagrant aan The Bonnevilles deed denken. Knappe songs ook met steeds datzelfde strakke stramien: Chris Tapp tovert een catchy riff uit zijn gitaar die hij dan blijft herhalen geassisteerd door een bezeten beat van Mullins.
Net toen ik dacht dat het iets te veel van hetzelfde werd verbaasde het duo me met een sobere maar wondermooie cover van "Whipping post" (The Allman Brothers Band). Dit was blijkbaar het sein om meer afwisseling in de set te smokkelen. Dat deden ze vooral met songs uit hun oudere platen toen ze zich nog niet hadden vastgepind op die specifieke sound van "Heavy shoes". "Red letter blues" en ""Cannonball" uit hun debuut en het op een Black Sabbath-riff  gemonteerde "Neighbor blues" bleken pareltjes. Black Sabbath in garage modus, het smaakte warempel naar meer. Maar ook het nieuwe "In the night time", het buitenbeentje van de plaat, mocht er met zijn jengelende sixtiesgitaar zijn.
Ze hadden ook nog een onuitgegeven nummer bij: "Mojo hand" dat blijkbaar gebruikt wordt in de trailer van een video game (Cyberpunk 2077).

Na een vrij lange, zinderende set zonder ook maar één misser volgde nog een obligate bis waarna Chris Tapp de riem uit zijn broek haalde om er zijn gitaar mee te kastijden. Ik vraag me nog steeds af wat het ding verkeerd deed.

Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge