Thurston Moore Group - Masterclass in ontspoorde gitaren

In de post- Sonic Youth periode, die toch al meer dan 10 jaar aan de gang is, mogen we nu wel zeker stellen dat Thurston Moore het meeste van dat unieke Sonic Youth DNA in de genen heeft. Kim Gordon is immers alsmaar verder in de avant-garde en quasi ontoegankelijke underground verzeild geraakt en Lee Ranaldo verdiepte zich onverstoord in al dan niet experimentele poprock die mijlenver verwijderd is van de originele SY-sound. Het is hen van harte gegund, maar wij halen nog altijd het liefst een goeie ouwe krakende en scheurende Sonic Youth plaat uit het rek, dus zijn wij maar al te blij dat Thurston Moore grotendeels trouw gebleven is aan die unieke sound die hij voor een groot stuk zelf heeft uitgevonden, met uiteraard als belangrijkste inspiratiebronnen The Velvet Underground en de onvolprezen Glenn Branca. Vanavond bleek dat vooral die laatste meer en meer zijn stempel heeft gedrukt op de composities en songs van Moore, alsof Thurston hem sinds zijn dood in 2018 steeds meer wil eren. Check even Glenn Branca’s avant-garde meesterwerk ‘The Ascension’ uit 1981 en u zal weten waarover we het hebben.

De laatste plaat ‘By The Fire’, wederom een bijzonder sterk album met alle gekende ingrediënten, is de reden waarom Thurston Moore met zijn gevolg eindelijk nog eens de oversteek mocht maken. De hoofdmoot van de setlist kwam vanavond uit dat imponerende album, inclusief een paar ferme lappen van die o zo herkenbare noise met overstuurde gitaren die zonder pardon in de cirkelzaag-modus werden gezet. Zo ging het al meteen minutenlang van start scheuren in de intro van opener “Locomotives” en werd aan het einde van de set de noise-hendel nog eens volledig opengedraaid in een verstikkend “Venus”. Een ouwe vos verleert zijn kuren niet, Thurston Moore kleurt nog altijd het liefst buiten de lijntjes want daar ligt zijn universum.
Met “Cantaloupe” en “Hashish” mocht het iets bondiger, twee solide rockers die zowaar al eens een ‘cleane’ gitaarsolo in de aanbieding hadden. Hiervoor verantwoordelijk was de geweldige James Sedwards die samen met Moore een al even indrukwekkende gitaartandem vormt als destijds Moore-Ranaldo. “Siren” ontpopte zich als de ultieme Thurston Moore -of als u wil Sonic Youth- song met repetitieve gitaren die optrokken, gas gaven, terug afremden, piepten, kraakten, ontspoorden en vervolgens met horten en stoten terug op de rails belandden, een Sonic Youth masterclass zeg maar. Dat Thurston zijn klassiekers kent bleek uit de verrassende adaptatie van de VU song “Temptation Inside Your Heart” die hij sterk naar zijn hand zette zonder het respect voor het origineel te verliezen, met Lou Reeds’ songs wordt er immers niet geklooid.
Uit ‘The Best Day’ plukte Thurston Moore het voor zijn doen eerder afgelijnde maar wel fantastische “Speak To The Wild” en helemaal op het einde “Forevermore” dat, een beetje jammer misschien, een ferm ingekorte bewerking kreeg omdat de tijd er nagenoeg opzat.  

Dit was anderhalf uur Thurston Moore zoals we hem het liefst hebben, knarsend, scheurend, bijtend, experimenteel, nonchalant, noisy en steeds met een gezonde hoek af. Iets anders hadden we ook niet verwacht, of we waren teleurgesteld afgedropen.
Op 15 november in de AB, Brussel (ism les Ateliers Claus)

Organisatie: Aéronef, Lille