Viagra Boys - Must see bluepills in clubs en festivals!

Het Zweedse Viagra Boys is een must see in de clubs en voor de komende festivalzomer. Het doet deugd zo’n zootje ongeregeld rond zanger Sébastian Murphy te zien, die hun nihilistische rock’n’roll onderdompelen in een smerig, zompig , vunzig poeltje. Het blauwe pilletje smolt in de mond. Pijlsnel voelden we ons opgaan om een band te zien spelen op een anarcho-gevoel van adrenaline en fun, omringd van alkohol & cigarettes.
Een klein anderhalf uur werden we in volle coronacrisis meegevoerd in een muzikaal no-rules wereld, net dertig jaar na datum met het even verticaal middenvinger optreden van Nirvana in de Vooruit, Gent.

In uitgesteld relais zagen we de Viagra Boys uit Stockholm nu aan het werk en ze zijn de ideale schoonzonen als festivalband; de volgetattoeërde Murphy in ontbloot bovenlijf en soms met bivakmuts op, heeft al een pak jaren op de teller en al een zwaar leventje achter de rug. Mede oprichter gitarist Benjamin Vallé had evenzeer een zware rugzak en verleden; hij verliet de band vóór de opnames van de tweede ‘Welfare jazz’ en overleed nog onlangs in oktober. Hij werd geëerd in één van de nummers, “Slow learner”, een intrigerende, ontspoorde punkyjazzsong van die nieuwe tweede effectieve plaat, die begin 2021 verscheen.
Viagra Boys heeft een eigenwijze , unieke kijk op rock’n’roll, maakt er een potpourri van postpunk, psychedelische synthpop en punkyjazz. Ze injecteren het op losse, ontspannende, humoristische wijze, met een zekere relativering.
Het stoomt, bruist en sist. Ze creëren een broeierig, spannend, opzwepend sfeertje door de repeterende, aanstekelijke ritmes , de diep ronkende bas, discokitschtunes en anarchosax. Ze hebben een kolos van een zanger die lekker leuk , gek kan doen.
Bands als Nirvana, Hayseed Dixie , Barkmarket, God, Pigbag, X-Ray Spex en Suicide en ja ook ons Arno/TC Matic borrelen op bij hun sound en hun optreden.  Dit betekent dat de 80s, 90s mooi geïntegreerd zijn.
Het sextet bracht ons meteen in de juiste stemming met het oudje “Research chemicals”, terug te vinden op één van de debuutEPs. Eentje van zo’n zevental minuten. Wat een start door de repeterende, dreunende , opbouwende ritmes en de lekker vervormde lallende brulpraatzang dito act van Murphy. Cowpunk, Demonisch! Wild, onstuimig, chaotisch, geschift en toch groovy, melodieus, dansbaar, gecontroleerd. Alles in één nummer.
Murphy is een volleerd Shane MacGowan, met een plasticzak biertjes bij zich , hij stapt , danst, valt, rolt op het podium, of is bij de eerste rijen te vinden. Het tempo houden ze hoog, strak met “Ain’t nice”, één van de recente singles. Verdomd wat klinkt dit goed . Het intense , slepende “Just like you”, deed onderliggend aan TC Matic denken. De teugels zijn losgeslagen op het zo goed als instrumentaal klinkende “6shooter”, die alle richtingen uitgaat , als een ‘unstoppable train’ in een walm van fuzz en noise. Het muzikaal venijn druipt verder door in een spannend, broeierig soms explosief “Down in the basement”, “TOAD” en “Worms”. “Sports” en “Shrimp shack” zijn uitermate bezwerend door de opbouwende , rollende grooves en free jams . Apocalyptisch! Ze vormden de apotheose in hun muzikale gekte.

De bluepills van de Viagra Boys werden in een goed gevulde Aéronef sterk onthaald , de eerste rijen hotsten op en neer . Het publiek werd warm gehouden en smaakte deze band, een live-festivalband bij uitstek!

Opener was Tamar Aphek, een relatief onbekend kwartet uit Tel Aviv, Israël. Het goed ingeënte kwartet, ergens muzikaal tussen Fugazi en The Breeders in, speelt lofi speedy indierock gekruid van psychedelica en freejazz. Zij wisten ons regelmatig te raken!

Organisatie : Aéronef, Lille