Placebo - Intimitate show - Fullforce naar de festivals en op de grote podia!

De voorbije decennia waren een goede, deugddoende break voor Placebo om er nu met volle goesting, enthousiasme en energie tegen aan te gaan. We voelden de sprankel en de friste in een klein anderhalf uur durende set , die hun pas verschenen plaat , met enkele classics een ferme rockscheut boden. De kleine club van de Bota was de inzet , de drijfveer. Resultaat: Placebo voelt zich, is klaar voor de grote podia en op de festivals.

Placebo heeft het niet makkelijk gehad , als we eens terugblikken in de ‘Tennies’ … Ze zijn al bijna dertig jaar bezig , maar de laatste albums , laatste dateert al van 2013, klonken te modaal en onderscheidden zich niet meer van wat we van de Britrockband gewoon waren , met name die ideale flow van rock, goth en glam; ook de live optredens hadden een nieuwe injectie nodig.
Ze hebben dus nu een nieuwe plaat uit , hun achtste, ‘Never let me go’ , die hen terug op het voorplan moet plaatsen; eigenlijk slaagden ze er terug muzikaal in, luister maar eens naar die overtuigende single “Beautiful James” . Sterk . Placebo zoals het moet. Het zal voor een verfrissende wind zorgen op de festivals en in de grote zalen.
Om even goed gerodeerd en op elkaar afgestemd te zijn , deden ze een handvol club concerten en hielden ze halt waar het verhaal ooit begon in de nineties,  in een pittoresk zaaltje waar ‘muziek- beleving’ centraal staat . De keuze viel op de Orangerie van de Botanique. Geen smartphones , die werden voor het concert opgeborgen in een speciale etui , die je pas kon losmaken bij het verlaten van de zaal.

We hoorden Placebo zoals het moet , gedreven , rockend, songs met een intens spannende opbouw en groove , broeierig , intens, snedig zelfs en zachtmoedig , met gitaarerupties , uitbarstingen en die kenmerkende bevreemdende dissonante, spookachtige geluidjes. Minpunt was het contact dat grotendeels uitbleef . Een onverschillige indruk. Enkel iets voorbij halfweg , toen het gekende “Too many friends” moeilijk op gang geraakte , doorbrak spil Brian het ijs . Een losse babbel die aangenaam was en even de druk, spanning, concentratie deed minderen.
Een strakke set met een vol geluid hadden we , ze staan nu meestal met vijf op het podium , met naast hem luitenant Stefan Olsdal , die zich ontpopt als een multi-instrumentalist . Hij speelde zowel gitaar, bas als de keys. “Forever chemicals” en de single “Beautiful James” openden de set . Een gretig spelende band meteen met de nodige begeestering, intensiteit en explosiviteit, die hun vroegere routine deed smelten.
Brian Molko leek met de donkerzwarte lange haren , zonnebril en snorretje minder Bowie, meer Johnny Depp. Hij is nog steeds wie hij is met z’n androgyne trekken en z’n kenmerkende nasale vocals . Ondanks het feit dat het contact uitbleef, maakten ze interactie , met het publiek door hen op te zwepen . Handclaps volgden , een glimlach verscheen.
“Scene of the crime” , eentje van tien jaar terug, klinkt compact. Het combo overtuigde en werd steeds warm onthaald. Ze houden een strak tempo aan. “Hugz” en “Happy birthday in the sky” zijn boeiende, pittige, variërende nummers , wisselend in ‘extra-introvertie’, en die een live karakter, uitstraling hebben.
“Speak in tongues”, al bijna vijftien jaar oud trouwens, doet de vaart wat minderen , maar ze geven er handige live draai aan , wat de song grootser maakt.
De keuze viel vooral op de nieuwe plaat dus, het live uitproberen en hoe ze aanslaan . Keuze was verder goed met “Surronded by spies”, “Sad white reggae” en “Try better next time” . Meer sijpelt er een Weezer kantje door in die tempowissels en de ruimte die ze hun instrumenten geven .
De finalereeks wordt ingezet met vroeger singlemateriaal, het ferm rockende “For what its worth” en de samenhorigheidssong bij uitstek met meezinggehalte “Too many friends”, die een paar keer opnieuw moest worden ingezet. De elektronica kreeg hier meer armslag en was mooi verweven in de Placebo gitaarriedels.
“Went missing” is er eentje om Placebo letterlijk te omarmen , het zalvende , zwevende geluid intrigeerde . “Fix yourself “ trok alle registers nog eens open en legde er een noise laagje op, om de avond te besluiten .
Placebo genoot duidelijk van de fijne respons en de nauwe aanwezigheid van zijn fans in deze intieme setting . De sfeer zat dus goed.
Het broeierige “Post blue” , één van de sterkhouders op ‘Meds’, opende de bis en was ook ‘bon choix’ .
Covers zijn Placebo niet vreemd , er werd ooit eens een EP aan besteed, en hier besloten ze met een slepende versie van Kate Bush’s “Running up that hill” , overmand van groovy donkere, spooky tunes in een mistig decor . Mooi.

We misten vanavond misschien nog een rits mooie single opnames , als “Every you ,every me” , “Meds” , “The bitter end” , “Song to say goodbye”, “Pure morning” , “Infra-red”, “Special k”  of echt oudje “Nancy boy” … Placebo  wou weten hoe goed hun nummers en vooral de nieuwe aansloegen  bij hun publiek. De opzet van goed op elkaar ingespeeld te zijn en te bevestigen , waren ze ‘en verve’ in geslaagd.
Ook al is Placebo een band van weinig woorden , het spelplezier en de gretigheid is er opnieuw en samen met hun publiek , hun fans genoten ze van een fijn clubconcert , om er fullforce te staan de komende zomer op TW Classic en in november in het Sportpaleis .
Placebo is back , goed rockend en hartverwarmend . Het clubgevoel is er, stadiongevoel is niet veraf. Iedereen tevreden dus!

Organisatie: Live Nation + Pias + Botanique, Brussel