Alex Cameron - Soms brilliante, soms lauwe potsierlijkheid

Voor potsierlijke, snedige, humoristische muzikale verhalen moet je bij Alex Cameron zijn. De Australische concept artiest / entertainer Alex Cameron bezingt in zijn eerste twee platen, ‘Jumping the Shark’ en ‘Forced Witness’, rare figuren met rake observaties. Na meer introversie en persoonlijkheid in ‘Miami Memory’, vond hij in ‘Oxy Music’ een middenweg tussen het imaginaire en het autobiografische. Benieuwd hoe hij met zijn band dit live zou overbrengen.

Om de Europese tour kleur te geven, was daar de Londense Rosie Alena met haar sprookjesachtige bezwerende support act. Ondanks de frivole verschijning en de krachtige, veelzijdige stem, kon zij met haar twee muzikanten helaas niet altijd boeien. Bij momenten klonk ze als een jonge Sharon Van Etten en had ze visueel iets van Joni Mitchell of Kate Bush. In “God’s Garden” deed ze een poging tot theatrale grandeur terwijl “The Light” dan wat kinderlijk aanvoelde. Tijdens het slotnummer “Adore Me” bleken de toeschouwers dan ook zijn aandacht te hebben verloren. Jammer…

We lieten het niet aan ons hart komen en keken dan ook uit naar de main act van vanavond. Niet alleen brengt Alex Cameron op plaat de nodige edge en humor, maar hij doet dat ook met een gladde en ongeremde podiumpresence. Als een echte dandy gekleed in leren broek, bloemenhemd en witte onderhemd nam hij nog voor de eerste noten vielen, zijn gekende pop pose aan. “Happy Ending” begon ondanks de hoge verwachtingen wat traag maar het einde was één en al charisma. Cameron was in het 80s popachtige “Country Figs” in zijn element en zocht vaak de concertgangers op met zijn indringende blik en androgyne (iets tussen David Bowie, Christopher Walken en Tilda Swinton in) verschijning.
Cameron bracht het vrolijk klinkende “Far From Born Again” vol kwinkslagen en zette ons vaak op het verkeerde been. “Candy May” en “Miami Memory” waren ingekleed als liefdesliedjes en waren kolfjes naar het publiek zijn hand. Een eerste hoogtepunt was het swingende “Sara Jo”, een nummer van het moment (zie: vaccinatie). Het makkelijk-mee-te-zingen refrein en de heerlijke saxofoonpassages van businesspartner Roy Molloy bleven als echte oorwormen nog lang plakken.
Helaas was de spanningsboog niet strak gespannen of zat er niet veel fut in Cameron en zijn bandleden. Zo klonken “Prescription Refill”, “Stranger’s Kiss” en “K-hole” eerder hol en lauw, alsof ze plots op automatische piloot aan het cruisen waren. De vermoeidheid mocht dan na hun Europese tour wat in de kleren zijn gekropen, toch kreeg de entertainer en de zijnen ons opnieuw aan het dansen met “Marlon Brando”. Opvallend ook was dat enkel bij dit nummer de drummer er volop van genoot in tegenstelling tot de rest van de set. Na een uitvoerige bedanking en wat complimentjes over hoe heerlijk we wel ruiken, kregen we als zoethoudertje nog “Politics of Love”.
Na slechts een uur bleven we wat achter met gemengde gevoelens en maar deels ingeloste verwachtingen. Toch konden we ons optrekken aan de enkele briljantje hoogtepuntjes die de fans en de geïnteresseerden wel wisten te overtuigen.

Setlist: Happy Ending - Country Figs - Far From Born Again - Candy May - Miami Memory - Sara Jo Prescription Refill - Stranger’s Kiss - K-Hole - Marlon Brando - Politics of Love

Organisatie: Botanique, Brussel