White Lies - Op hun beste niveau!

Als support van hun nieuwe, zesde plaat ‘As I try not to fall apart’ doen White Lies een uitgebreide Europese tournee die startte in Parijs en op Belgische bodem landde in de Vooruit. Ze hadden helaas dezelfde pech als Royal Blood vorige maand; de groep zelf raakte in Parijs maar hun materiaal bleef geblokkeerd bij de douane. Gevolg: concert annulé , hun eerste concert werd dus geannuleerd op het Europees vasteland … Maar in Gent was gelukkig alles voor handen en ze trapten hun tour af met een fantastische muzikaal optreden . Meteen een schop onder de kont! Ohja, live verder nog te zien in Trix, Antwerpen en in juli op Suikerrock, Tienen.

We zijn al grote fan sedert we ‘Fairwell to the fairground’ ontdekten in 2009 en na dit concert vanavond drukken we de groep rond zanger Harry McVeigh nog meer aan het hart. De muzikale bom ontplofte al snel toen het concert werd ingezet op de tunes van “Fairwell to the fairground”. De ganse zaal schreeuwde het nummer van de eerste tot de laatste noot uitzinnig mee. En dit zou bijna het volgend anderhalf uur niet meer stoppen. Zoiets hebben we nog maar héél zelden meegemaakt. Wat een muzikaal orgasme.
Het kennerspubliek was zo blij om deze groep terug te zien en liet dit uiterst uitbundig merken. Het meezingen en meeklappen met de gespeelde nummers was een constante door het optreden, zoals op “There goes our love again”, “Am I really going to die”, “To lose my life”, en verderop “Is my love enough?”,” Step outside”, “Take it out on me” en “Big tv”.
De groep is eigenlijk wel bescheiden en dwingt veel respect af. In tegenstelling tot hun beginjaren, waar Harry nog heel timide en  publieksschuw was, toonde hij met zijn brede glimlach en (weinige maar) dankbare woorden zijn enorme appreciatie aan het publiek. Het viertal bracht een ijzersterke set met een perfecte afwisseling van oude en nieuwe nummers, letterlijk geruggesteund door een oogverblindende lichtshow.
De heldere, volumineuze stem van Harry tilt de nummers naar een hoger niveau, nog meer dan vroeger. Muzikaal altijd héél herkenbaar en nooit te lang uitgesponnen met drum- of gitaarsolo’s. Tja, daarvoor kwam het publiek. Wat een topgroep.
Het publiek gunde de groep maar een korte break door “Keep on running , there’s no place like home” uit “Farewell to the fairground” in cresendo te scanderen. Geen probleem voor het viertal.
Ze keerden al vlug terug op het podium voor hun bisronde die ze met het klassenummer “Death” inzetten. Daarna volgde de titeltrack van hun nieuwste album, “As I try not to fall apart”, gevolgd door het geweldige “ Bigger than us” , die afsloot met overvloedige confetti en witte, zwarte ballonnen. Wat een finale.

White Lies is als goede wijn, beter met de jaren. Een 24-karaats kwaliteitsgroep in live uitvoering!

Setlist: Farewell to the fairground, There goes our love again, Am I really going to die, To lose my life, Blue drift, Hurt my heart, Is my love enough?, Step outside, Take it out on me, Big tv, There is no cure for it, Unfinished business, Tokyo, I don’t want to go to Mars
Bis: Death, As I try not to fall apart, Bigger than us

Wat een tegenstelling tot het voorprogramma Charming Liars. een viertal uit London, nu opererend vanuit LA, was een miskleun. De geblondeerde zanger , half man, half vrouw, deed te veel zijn best om het publiek bij ieder nummer support te vragen.  Onze reactie was dan ook “Alsjeblief help die man (zo vlug mogelijk van het podium)”. Zingen kon hij wel degelijk, maar daar is alles mee gezegd. “Een flauw afkooksel van Maneskins frontman” werd in het publiek gepreveld. Een jammer voorprogramma …

Organisatie: Live Nation ism Vooruit, Gent