Nothing - Laagje op laagje tot het geheel uit z’n voegen barst

Nothing neemt niemand minder dan post-punk outfit van eigen bodem, The Waltz, onder hun hoede gedurende geheel hun Europese tour. Met bijna negen stops, waaronder in Praag, Berlijn, Kopenhagen en Oslo spelen de vier heren vanavond een ware thuismatch in hun dierbare Kortrijk.

The Waltz - De band ontstond in volle lock-down periode en afgelopen januari verscheen hun debuutplaat ‘Looking-Glass Self’ onder Labelman. Meteen begreep ik waarom The Waltz het voorprogramma mocht verzorgen. Hun muziek valt moeilijk onder één genre te specificeren, wat hen voor mij net zo interessant maakt. Verwacht je vooral aan post-punk met catchy hooks en een portie noise erbij met een knipoogje naar bands als Modest Mouse, Kabul Golf Club en Idles.
Ze brachten zonder gène een strakke, kwalitatieve set, voornamelijk bestaande uit nummers van hun debuutplaat, waaronder ook de single “Flowers”. De bandleden, bestaande uit gitaristen Kevin Anne (tevens zanger) en Benoit Lafaut, bassist Arne Vanhoutteghem en drummer Sybe Versluys hadden er ogenschijnlijk zin in en stonden vol goesting op het podium. Al snel hadden ze het publiek mee en voor we het wisten zat hun set er na een half uur alweer op. Zonde, want ze mochten wat mij betreft nog wat langer doorspelen. Ik hoop dat we lang nog niet alles van hen hebben gehoord, want ze zijn ‘t waard om uw trommelvlies te vertroetelen met hun aardig gestoorde sonische opwellingen.

Omstreeks half tien was het de beurt aan Nothing. De Amerikaanse post-shoegaze band rond frontman/stichter Domenic Palermo, die er een op z’n minst te zeggen, aardig parcours heeft opzitten. Maar wat maakt het uit, zonder die donkere jaren was er waarschijnlijk nooit geen sprake van Nothing, of toch al zeker niet van de band met hun eclectische sound zoals we ze vandaag kennen.
Nothing bestaat ondertussen 12 jaar en na enkele veranderingen in hun line-up staan ze volgens mij aan de top van hun kunnen. Momenteel bestaat de band uit frontman/zanger/gitarist Domenic Palermo, die ooit speelde in de hardcore-/punkband Horror Show en samen met Wesley Eisold (Give Up The Ghost, Cold Cave) schouders zette onder het muzikale project XO Skeletons. De band bestaat daarnaast ook uit zanger/gitarist Doyle Martin (tevens frontman van de rockband Cloakroom), bassiste Christina Michelle en drummer Kyle Kimball.
Hun set ving aan met de gemoedelijke intro van “Hymn to the Pillory”, het eerste nummer vanop hun eerder verschenen plaat ‘Guilt of Everything’ (2014, Relapse Records), die na ongeveer een minuut open barste tot een wall of sound van jewelste. Ik had de indruk dat de soundmix nog niet op punt stond gedurende de eerste twee nummers, maar daarna klonk alles mooi uitgebalanceerd en in verhouding met de puike akoestiek van de zaal voelde ik dat ‘t goed zat. Het derde nummer “Say Less”, vanop hun laatste plaat ‘The Great Dismal’, kwam na een geniale sample volledig op gang met de frisse, up-tempo ritmesecties van drummer Kyle Kimball. Die laatste maakte met dit nummer meteen duidelijk dat hij geen gewone simpele drummer is, maar wel een veelzijdige ‘powerhouse’. De atmosferische soundscapes van Doyle Martin bouwden zich in combinatie met het bezwerend gitaarwerk van Domenic Palermo laag na laag op, tot het nummer compleet uit zijn voegen barstte. Voor mij sowieso al één van de hoogtepunten van de avond.
Het publiek stond er naar verwondering van Domenic Palermo nog wat statig bij, maar na een -met humor overgoten- dialoog met het publiek, wist hij het publiek toch voor zich te winnen.
Hierna vuurde Nothing een de slow burner “Dead Are Dumb” op ons af, maar het had iets hypnotiserend en de het nummer slokte mij volledig op in zijn complexe gelaagdheid, de outro werd ook extra lang uitgespannen waardoor het volgende nummer “Vertigo” des te verpletterend overkwam. Na “Bent Nail” en “In Blueberry Memories” speelden ze met “The Carpenter’s Son” het enige nummer vanop hun alom-geprezen plaat ‘Dance on the Blacktop’, waarbij de stemmen van Domenic en Doyle duidelijk één complementair gegeven waren. Kippenvel. Met “Hymn Asylum” als voorlaatste nummer wisten ze mij dan ook nog eens tekstueel de mond te snoeren:
“Send the bombs
We've had enough of us
Face the facts
Existence hurts existence “
Alvorens ik het besefte, eindigde het concert in grote climax en grandeur met “B&E”. En lekker ironisch… strompelden de bandleden heel nederig het podium af.

Ik mocht vanavond getuige zijn van één van die weinige bands, met eigen, authentieke sound. En daar ben ik dankbaar voor.

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk