Ibrahim Maalouf - Ibrahim Maalouf en de Stadsschouwburg Brugge - wederzijdse bewondering
Jasper Vanassche

De immer vrolijke Maalouf betreedt het podium, vergezeld door zijn vaste gitarist François Delporte. Al twaalf jaar spelen ze aan elkaars zij, doorgaans in enorme zalen, voor een groot publiek, en met nog een heel aantal muzikanten rondom hen op on stage.
Dit keer koos Maalouf bewust voor een kleine, intieme zaal en een pure combinatie van enerzijds trompet en gitaar, en anderzijds piano en gitaar. Hij wilde met deze ‘40 Melodies’ toer terug naar de oorsprong, naar hoe het allemaal begon, wanneer hij als tiener met zijn vader kleine cafétjes afschuimde om er hun werk te brengen. Dit keer dus geen spectaculaire show met vuurwerk en dansers, maar wel een persoonlijk, authentiek, en humaan concert, waarbij de interactie met het publiek opnieuw centraal staat. Na de intro verkondigt hij meteen hoeveel hij dat publiek gemist heeft, en hoe blij hij is dat hij terug mag spelen.
De gelijknamige verzamelcd ‘40 Melodies’ verwijst ook naar het feit dat hij 40 jaar oud werd. Ondertussen is dat wel al anderhalf jaar geleden, maar dat mag de pret niet bederven. Maalouf laat ons kennismaken met zijn uitgebreide oeuvre en ook met een aanstekelijke cover van Umm Kulthum, de Egyptische zangeres die de Arabische wereld verenigde met haar muziek. Maalouf heeft de reputatie om veel te vertellen tijdens concerten, en hij maakt deze reputatie helemaal waar. Zo ontdekken we heel wat anekdotes die zijn nummers hebben vormgegeven. Bij “True Sorry” vanop zijn doorbraak ‘Illusions’ wacht hij bijvoorbeeld enkele tellen vooraleer de drie laatste noten te spelen. Dat is symbolisch: in het echte leven duurt het soms ook lang voor we ons durven excuseren.

“Lily Will Soon Be a Woman” verwijst dan weer naar een wondermooi moment uit 2008. Hij was immers dat pianomelodietje aan het spelen toen hij een sms kreeg met daarin de boodschap dat hij vader ging worden. Het nummer heeft hij zeer gevat verder uitgewerkt. De eerste noten stellen de baby-scheetjes voor, daarna volgt zijn dochters obsessie om doekjes uit de doos te halen, gevolgd door de nogal turbulente schoolperiode. Ieder detail heeft een betekenis, en het extra woordje uitleg zorgt ervoor dat je als fan nog beter merkt vanwaar iedere keuze, iedere specifieke noot en iedere uitbarsting vandaan komt. Ook bij “Red and Black Light” vanop het gelijknamige album uit 2015 krijgt de zaal een inkijk in het hoe en waarom van het lied. Maalouf stuurt ook aan op interactie, en het publiek klapt, zingt, en fluit gewillig mee. Plotsklaps schakelt het duo over naar de piano, hun guitige blikken en humoristische interacties houden de sfeer er goed in.
Er is ook ruimte om minder gekend werk te berde te brengen. “Esse Emme” staat op zijn tweede worp ‘Diachronism’. Dit album was eigenlijk een flop, maar toch vinden we er dit pareltje op terug. Meesterverteller Maalouf verhaalt verder. De eerste keer dat je een nummer hoort, wordt het volgens hem geprint op je harde schijf, samen met het gevoel van dat moment. Later naar het lied luisteren brengt datzelfde gevoel terug. Zo ziet Maalouf deze avond als een soort therapie. Hij wil positieve souvenirs overhouden wanneer hij terugdenkt aan de indrukwekkende zaal en de directe connectie met het enthousiaste publiek.
Toch moet er ook een minder positieve herinnering gebracht worden. Maalouf neemt ons mee naar 1993. Als jonge tiener komt hij voor het eerst terug in Beirut, de stad waar hij geboren werd, maar waar zijn ouders wegvluchtten vanwege de gruwelijke bombardementen. Tijdens zijn wandeltocht is Maalouf aanvankelijk erg onder de indruk, maar de sfeer slaat om wanneer hij iets ziet wat geen enkele tiener zou moeten zien (hij specifieert dit niet verder).
Het tweede deel van het nummer “Beirut” reflecteert de stormachtige sprint terug naar zijn familie na deze traumatische naoorlogse ervaring. In de walkman die hij toen ophad – hij had hem gestolen van zijn zus – speelt op dat moment de hardrock van Led Zeppelin. Zo vormt “Beirut” eveneens een soort tribute naar die legendarische band.
Afsluiten doet het duo met een hommage aan jazzlegende Louis Armstrong en met “All I Can’t Say”, een track die oorspronkelijk op ‘S3NS’ stond, maar voor ‘40 Melodies’ herwerkt werd met niemand minder dan Sting. Zo staat ‘40 Melodies’ vol van verrassingen. De verzamelaar is leuke kennismaking voor wie Maalouf nog niet kent, en een aangename afwisseling voor wie zijn herwerkte nummers in een verfrissend nieuw kleedje wil leren kennen. De samenwerkingen met toppers als Marcus Miller en Kronos Quartet zorgen voor een extra touch, net als de vele verhalen van vanavond ons echt in het hoofd van Maalouf lieten kruipen. Het spelplezier van Maalouf en Delporte was om van te smullen, de grappen tussendoor werden gesmaakt, en vooral de rustige, ingetogen momenten zullen ons nog lang bijblijven, geprint op onze harde schijf.

Organisatie: Cultuurcentrum, Brugge (ism Greenhouse Talent)