Black Mambas en Tommy and The Commies - Mooie double bill powerpoprock’n’roll

Bijna twee en een half jaar had ik dit moeten missen maar wat deed het deugd om terug in de Pit's te zijn.

Veel tijd om hierover te mijmeren of om even te acclimatiseren had ik niet want bij mijn aankomst had de eerste groep het offensief net ingezet. Na het gebruikelijke geklungel naast de vertrouwde pissijnen om een lidkaart aan te schaffen kon ik me meteen in het strijdgewoel mengen.
Black Mambas (Los Angeles) leerde ik in 2015 kennen op Sjock Gierle waar ze toen net als hun stadsgenoten van het veel te vroeg ter ziele gegane The Bloodhounds een verpletterende indruk op me nalieten met een perfect evenwicht tussen Chuck Berry geïnspireerde rock-'n-roll en snoeiharde seventiespunk. Die balans bleek nu toch richting dat laatste overgeslagen. Het effect van in een punktempel als de Pit's te mogen optreden of heeft er toch een koerswijziging plaatsgevonden?  Wat niet zou verbazen want in een interview een aantal jaar geleden gaf zanger Michael Price al te kennen, mocht hij moeten kiezen tussen Chuck Berry en de Ramones, hij toch voor die laatste zou gaan.
Niet dat we hier veel Ramones invloeden hoorden. Deze energieke punk leek me eerder een kruisbestuiving tussen MC5 en The Kids, luid en zonder veel raffinement gebracht door een groep die er ongelooflijk veel zin in had. Deze tournee heette niet voor niets "wild 'n' savage tour".
Naar het einde van de set toe kwam er nog een onverhoopte kentering en schakelde Black Mambas moeiteloos over naar vrij authentieke rock-'n-roll die duidelijk op de heupen mikte. Zo zag ik ze dan op de valreep toch nog zoals ze zich in mijn aftakelende geheugen hadden genesteld.

Daarna ging het er met Tommy and The Commies wat beschaafder aan toe wat niet noodzakelijk een minpunt hoefde te zijn.
Dit trio uit Sudbury, Ontario, Canada debuteerde in 2018 op Slovenly Recordings met het goed onthaalde "Here come" waarna ik er eigenlijk niet zo veel meer van hoorde. Nu stonden ze dus op het Pit's podium en ontpopte zanger-gitarist Tommy Commy zich als een charismatische frontman. De wat oudere broers Jeff en Mitch Houle (ook actief bij Statues) mochten dan al voor een stevige, oerdegelijke back-up zorgen (hoewel de drummer in het begin wat last leek te hebben om het tempo te volgen) was het toch Tommy Commy die steeds alle aandacht naar zich toe zoog.
Een man met een fascinatie voor de Britse mod cultuur en tevens een uitstekende zanger die zijn stem af en toe heerlijk liet vibreren en al even inventief was op gitaar waarop hij soms molenwiekend als Pete Townshend tekeer ging.
Niet dat het er wild aan toe ging, verre van zelfs, Tommy moest het hebben van knap uitgewerkte powerpop/punk songs met overduidelijke invloeden van The Undertones, Buzzcocks en The Jam. Hij deed dat met een verbazingwekkende souplesse maar na een tijdje leek de magie wat te vervliegen doordat het net iets te braaf en gekunsteld was.
Tijdens de bissen, waarvoor klaarblijkelijk de betere nummers waren opgespaard, kwam de begeestering onverwacht en in alle hevigheid terug zodat mijn honger alsnog gestild raakte.

Organisatie: Pit’, Kortrijk