Garrett T. Capps - Americana met een geraffineerd laagje psychedelica

Een teleurstellende opkomst voor dit fenomeen uit San Antonio, Texas die in 2019 voor het absolute hoogtepunt zorgde op Leffingeleuren, toen ook al voor te weinig volk. Drie jaar geleden deed de concurrentie op het hoofdpodium hem de das om, dit keer zou koning voetbal (België-Nederland) de spelbreker geweest zijn. De afwezigen hadden zoals gewoonlijk en dit keer om meer dan één reden ongelijk. Het werd voor beide kampen een memorabele avond maar het ene zal er ongetwijfeld meer plezier aan beleefd hebben dan het andere.

Nadat DJ Willie ons eerst had verblijd met enkele leuke plaatjes maakte een andere cowboy zijn opwachting op het podium.
De Bruggeling Nick Noel wou eerst in zijn eentje een soundtrack maken maar kwam al gauw tot het besef dat zijn muziek beter zou gedijen in groepsverband. Hier verscheen hij met een vierkoppige versie van The Red Rose Rogers, zijn begeleidingsband met uitvalsbasis Sijsele.
Ondanks wat stemproblemen begon Nick Noel zelfverzekerd en met een borrel binnen handbereik aan zijn set en waagde hij zich zelfs aan enkele heupbewegingen die leken afgekeken van een jonge Elvis.
Toch misten de eerste nummers spankracht en klonken ze nogal rommelig. Vanaf de derde song leken de groepsleden elkaar gevonden te hebben en kregen we een portie vrij traditionele americana voorgeschoteld. Smaakmakers waren de fijne songs, de mooie samenzang tussen Noel en Pelle Mächs (akoestische gitaar) en de bij momenten behoorlijk stevig klinkende gitaar van Bart De Naegel. Uitschieters waren de erg fraaie nieuwe single, "Little drops", en een song opgedragen aan de betreurde Tiny Legs Tim.

De toen 28-jarige Garrett T. Capps debuteert in 2016 met ‘Y Los Lonely Hipsters’, een geweldige plaat die echter door werkelijk niemand wordt opgemerkt. Twee jaar later fluit hij zijn groep Nasa Country bij elkaar voor het al even sensationele ‘In The Shadows Again’ waarmee hij wereldberoemd wordt in Nederland. Waarom dat elders, na nog eens drie bijzonder knappe platen, niet lukt blijft een groot mysterie. 
Terwijl Nasa Country een spacey soundscape in elkaar aan het knutselen was hield Garrett T. Capps zich achteraan het café schuil om na een aantal minuten naar voor te stappen en hen op het podium te vervoegen. Wat volgde was een reeks (waarschijnlijk alle) nummers uit de nieuwe, nog te verschijnen plaat, ‘People are beautiful’. Waar hij zich op de vorige plaat, ‘I love San Antone’ opwierp als de erfgenaam van zijn stadgenoot, de in 1999 overleden Doug Sahm, liet hij hier de tex-mex invloeden achterwege en koos hij meer dan ooit voor zijn ‘space country’, en soort americana met krautrock invloeden.
Die nieuwe, stuk voor stuk sterke songs werden gepresenteerd op een bedje van antieke synths gecreëerd door de modulaire synthesizer van Justin Boyd en verder subtiel uitgewerkt door drummer Kory Cook, gitarist Torin Metz die zijn lapsteel dit keer thuis gelaten had en de wonderlijke bassist Odie., die de speciale effecten niet schuwde. Het klonk wat ingetogener en minder uitbundig dan vroeger terwijl het muzikaal wat richting Israel Nash opschoof. Traditioneler gezongen dan die laatste maar toch voorzien van dat geraffineerde laagje psychedelica wat het zo verslavend maakte. Ondanks al dat moois bleef ik toch wat op mijn honger zitten. Dit had eigenlijk de voorstelling van ‘I love San Antone’ moeten worden maar doordat dit optreden uitgesteld moest worden is er intussen reeds een nieuwe plaat gemaakt die duidelijk voorrang kreeg waardoor er slechts twee songs uit ‘I love San Antone’ gespeeld werden. De titelsong, "I like Austin but I love San Antone" en de bis "Goodbye San Francisco (hier San Antonio), hello Amsterdam", een cover van zijn grote voorbeeld Doug Sahm.
Ook die gekke zonnebrillen die Capps steeds draagt zijn trouwens een eerbetoon aan de legendarische frontman van het Sir Douglas Quintet. Ook andere oude nummers waren er nauwelijks te horen, ik herinner me enkel "In the shadows (again)" maar dat kon niet verhinderen dat Garrett T. Capps alweer verpletterend toesloeg.

Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge