John Grant - Verwennerij van expressieve en gevoelige verhalenverteller

Volgroeid tot een ware chroniqueur brengt John Grant steevast politiek geladen en persoonlijke introspectieve songs. Diezelfde eigenheid blijft hij behouden in de door –Cate Le Bon-geproduceerde Boy From Michigan (2021). Het was lang uitkijken naar zijn (uitgestelde) terugkomst maar eindelijk konden we die zesde langspeler live
beleven.

Kaktus Einarsson mocht het - voor de gelegenheid - zittend Brugse publiek alvast warm maken voor een boeiende concertavond. Deze IJslander brengt met zijn kompaan aan de piano en synth, een kruising tussen experimentele klassieke muziek en zachte melancholische pop. Einarsson zelf is gezegend met een baritonstem die zijn gitaargetokkel goed aanvult. Het sferisch "My Driver" legde dat evenwicht tussen experimentele en pop bloot. Nog donkerder was "Ocean's Heart" waar extra trillende pianosnaren ons een bevreemdend gevoel bezorgden. Hoe zwaarmoedig doch interessant “Space Soul” en afsluiter “45rpm” waren, de twee Einarsson had voldoende sympathie om het publiek aangenaam te plezieren.

Onder een gespannen sfeer was het even wachten tot John Grant - met badslippers - en zijn twee begeleidende muzikanten het podium opkwamen. De donkere new wave electro pop was in opener “Just So You Know” al meteen opmerkelijk terwijl Grant aan de vleugelpiano al eens op Elton John leek. In “Boy From Michigan”, dat de titeltrack is van zijn laatste plaat, waren de toetsen van producer Cate Le Bon duidelijk hoorbaar. Hier en daar een saxofoonriff die de spacey synthmelodieën doorkruisten. Tel daarbij een klok van een stem en het geheel was al vroeg in de set al boeiend genoeg. Heel even leek de theatrale crooner een marionet te spelen in “Rhetorical Figure” waar hij met kinderlijke eenvoud zijn stem van hoog naar laag en terug liet gaan.
“Marz” met een Giorgio Moroder-achtige synth klonk als een new wave-sprookje met licht komische lyrics maar dat werd enorm gesmaakt door het enthousiast publiek. Vanaf dan leek Grant helemaal op zijn gemak te zijn want geregeld gaf hij een inkijk in wat komen zou. “The Cruise Room” was een ode aan een bar in Denver maar evengoed aan Julee Cruise en Twin peaks. “Touch and Go” ging dan over de moedige Chelsea Manning die in haar leven al meermaals de hel heeft gezien. Met een priemende geweldige zang bezong hij in “Glacier” de vrijheid die je moet ervaren zonder oordeel van anderen.
Het slot van de reguliere speeltijd ontplofte helemaal met “Sensitive New Age Guy” waarbij een ijzersterke noisy gitaarsolo van de backing gitarist Grant begeleidde in zijn expressieve bewegingen. Het publiek kon er maar moeilijk bij zitten en zong dan ook met alle plezier de laatste woorden in “Queen of Denmark”.
John Grant was nog lang niet uitgepraat en verwende ons met een bisronde waar opnieuw veel aan bod kwam. In het duistere 80s-pop van “Tempest” ging hij helemaal los op zijn sampler terwijl “Caramel” dan een aangrijpende pianoballad was. “Drug”, over zijn eigen drugsverslaving en geschreven voor zijn vorige band “The Czar”, was wellicht het meest aangrijpende van de hele avond. Enkel met zijn stem en de vleugelpiano wist hij alles en iedereen stil te krijgen. Een verrassing speciaal voor het Brugse publiek was “TC and Honeybear” en ten slotte het overrompelende “GMF” dat toegewijd was aan elke aanwezige motherfucker in de zaal.

Zonder te beseffen vlogen de onnoemelijke hoogtepunten zo voorbij waar wij intens van hebben genoten. Met het nieuwe materiaal heeft John Grant zowel op plaat als live opnieuw heel wat kijk- en luisterparels gemaakt. Een ware verwennerij die zowel onze gevoelige snaar wist te raken als ons zin gaf om te dansen.

Setlist
Just So You Know -  Boy from Michigan - The Rusty Bull - Black Belt - Rhetorical Figure - Grey Tickles, Black Pressure - Marz - The Cruise Room - Touch and Go -
Glacier - Pale Green Ghosts - Sensitive New Age Guy - Queen of Denmark - - - Encore: Tempest - Caramel - Drug (The Czars song) - TC and Honeybear – GMF

Organisatie: Cactus Club, Brugge