Amenra - Een val in de diepte/Wederopklimmen naar de oppervlakte
Hans Devriendt
Ik stond er aanvankelijk weinig bij stil, maar deze dreigende, regenachtige dag met weinig zon aan de hemel vormde waarschijnlijk de perfecte voorbode voor wat vanavond komen zou. Straks speelt Amenra hun eerste, van de twee in de Handelsbeurs geplande concerten, waarbij de focus vooral zou liggen op hun nieuwe plaat ‘De Doorn’.
Zoals ik het ondertussen van hen gewoon ben, cureerden Colin H. Van Eeckhout (zanger Amenra) en co. een uniek en voor zichzelf sprekend voorprogramma. Als eerste was Corecass, het soloproject van de Hamburgse multi-instrumentaliste Elinor Lüdde aan de beurt. De set begon traag opbouwend waarbij vooral drone-gewijze soundscapes op gitaar domineerden. Het geluid werd via loops op elkaar gemonteerd, waardoor het geheel steeds voller klonk, met veel emotionele lading. Omdat het de eerste act was, had ik wat tijd nodig om in die flow te komen. Maar van zodra Elinor begon te tokkelen op haar harp, trok ze mijn aandacht zonder nadenken, volledig naar wat er voor mijn ogen gebeurde. De fragiele melodiëen op harp, werden steeds vaker ondersteund door gitaarspel en orgel. Tijdens het nummer “VOID II” klonk de orgel dan nog eens statiger en met een schrale stem zorgde Elinor’s spoken word voor een totale, donkere en dreigende klimax. Wat ik net zag, was heel straf. Geef hun laatste EP ‘V O I D’ (Golden Antenna, 2020) zeker een oprechte kans.
Hierna klommen Thomas H. (draailier), Maarten M. (fluit) en Nele Nu (danseres) het podium op. Wat ze samen met Mótha brengen, valt onmogelijk te definiëren in één zin. Ze brengen een improvisoire totaalbeleving, waarbij Nele haar lichaam op het samenspel van de draailier en fluit gebruikt als een instrument om aan beeldende poëzie te doen. Toen de muziek startte, begon Nele -gehuld in een bloedrood gekleurd kleed- als een slang te bewegen. Het viel mij op met hoeveel finesse, haar armen en handen het verlengde vormden van de bewegingen die ontstonden vanuit haar benen en romp.
Hoe langer de muziek duurde, hoe indringender het meditatieve effect ervan op mij neersloeg. In Nele zag ik veel broosheid, maar tegelijkertijd ook ongelooflijk veel zelfzekerheid. Ze ontblootte zich van haar kleed en gaf mij hiermee initieel de indruk zich meer kwetsbaar op te stellen. Haar bewegingen evolueerden van stroomsgewijs naar eerder directief en ook de interactie met het publiek nam toe. Op een gegeven moment, leek het alsof ze gebroken was. Alsof ze troost nodig had. Maar toen ze zich letterlijk overgaf aan het publiek en zichzelf in hun armen liet vallen, wist ik niet goed wat er gebeurde. Binnen mijn interpretatie flirtte ze op dat moment met de nauwe grens tussen erotiek en kunst, waardoor ze een bepaald shock-effect creëerde en rillingen op mijn lijf teweeg bracht. Zelfs bijna een gevoel van degoutatie tegenover de hoge schijn gerichte maatschappij waarin we nu leven.
Nele kwam dicht, zorgde voor een wervelwind aan paradoxale emoties en ging volgens mij als artiest ook heel diep in wat ze deed. Ik kan alleen maar oprecht bekennen dat ik enorm bewonder wat er zonet voor mij gebeurde en nadien nog veel tijd nodig had om alles te kunnen plaatsen.
Niet veel later, huldde het podium zich in donkere rookwolken. Het was zover. Amenra begon met de dreigende intro van “Ogentroost”, tevens het eerste nummer van hun meest recente en je leest het juist, volledig Nederlandstalige plaat ‘De Doorn’ (Relapse Rec., 2021). Het zachte maar onheilspellende getokkel van Lennart Bossu (gitarist), werd na ongeveer vier minuten omver gewalst door een bombast aan log, zwaar en alles vernielend geluid. Op slag werd ik emotioneel gekatapulteerd naar een wereld vol met pijn, angst en lijden. CHVE’s stem klonk heel kil, scherp en prominent aanwezig:
“Mijn knoken. Gebroken. Ik sta hier voor jou. Gebroken. Voor altijd. Verloren.”
Toen het nummer gedaan was, bleef Colin schreeuwen. Alsof z’n lijf vol gruwel zat, hij hier vanaf probeerde te geraken maar het hem gewoonweg niet lukte.
Ik herinner mij nog 2007. Vol spanning zat ik met een lege tape in de casette recorder te wachten tot “Razoreater” in première ging op Studio Brussel. De dagen erna draaide ik die casette grijs en ik kon er maar niet genoeg van krijgen. Naast “Locust Star” van Neurosis, is “Razoreater” het enige stuk muziek die ik ken, waarin zoveel opgekropte woede verweven zit en tot uiting komt. Ondanks ik de indruk had dat Lennart technische problemen had met z’n gitaar, kwam het ook vanavond opnieuw volledig tot z’n recht.
Ik was al buiten adem en we zaten nog maar in ’t begin van het concert. Daarna speelden ze “Het Gloren”, waarop de baslijnen van Tim De Gieter in de eerste helft van het nummer voor verplettering zorgden, maar daarna werden afgelost door een heel breekbare melodie. Iets later ontplofte het nummer compleet, voor mij persoonlijk het hoogtepunt van hun laatste plaat, maar evengoed van hun concert vanavond. Het wordt op den duur trouwens een gewoonte om Amenra met visuals en hun kenmerkende, donkere belichting te zien… Maar ik wil van de gelegenheid toch nog eens gebruik maken om te duiden hoe ongelooflijk straf en complementair dit wel niet allemaal werd uitgedacht. Na “Nowena”, ”Voor Immer” en “Terziele” was ik er bijna aan. M’n hals deed ongelooflijk veel pijn en ik kon m’n hoofd eigenlijk niet meer zonder behulp van met hand omhoog houden. Maar toen begon “Am Kreuz”. Lees: “aan het kruis”. En zo voelde ik mij eigenlijk ook na dit nummer, begrijp je? Ja. Aan het kruis genageld.
Toch waren we nog niet aan het einde gekomen. Met “De Evenmens” speelde Amenra nog een laatste nummer vanop ‘De Doorn’ en bewezen ze voor mij dat deze plaat ook live, een ongelooflijk straf en uniek stuk kunst is. Kunst die mij bewoog, emotioneerde, naar de diepte bracht en uiteindelijk ook terug naar de oppervlakte deed klimmen. Voor mij bestaat er geen andere band, die dit zo in mij teweeg kan brengen.
Na een alles verslindende set, sloot de band af met een magistrale versie van “A Solitary Reign”. Nadien was ik mentaal en lijfelijk op, maar tegelijkertijd ook opgelucht. Ik kan precies opnieuw verder. Amenra is niet enkel een band, maar ook een zalver. En in deze precaire tijden, kunnen we dit alleen maar omarmen.
Vanavond was ongelooflijk.
Setlist:
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2624-amenra-09-06-2022
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2623-corecass-09-06-2022
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2622-motha-09-06-2022
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Nederlands 
Français 
