Interpol - Indierock van de allerhoogste plank
Jasper Vanassche

Les één in het schrijven van recensies luidt dat je zo lang mogelijk moet wachten met je eindoordeel om zo een spanningsboog op te bouwen. Daar ga ik me deze keer niets van aantrekken: Interpol in de AB was voor mij persoonlijk het beste concert sedert die verduivelde 18 maart 2020, de dag waarop het coronavirus de concertcarrousel voor (extreem) lange tijd lamlegde.

Twintig jaar geleden baarden de heren uit New York de klassieker ‘Turn on the Bright Lights’, een fantastische debuutplaat die vaak – geheel terecht – in top 10-lijstjes voorkomt. Dit jaar presenteren ze hun zevende studioalbum, ‘The Other Side of Make-Believe’. Onnodig om te vermelden dat ik uiterst benieuwd was naar deze show, des te meer omdat het nieuwe album nog maar sinds woensdag in de platenzaken ligt en ik enkel kennismaakte met de twee naar voren geschoven singles.
Wat dat betreft blijf ik een beetje op mijn honger zitten. De setlist start met de gouwe ouwe “Untitled” en “Evil”, om daarna met “Fables” en “Toni” de twee nieuwste (en opvallend rustigere) hits te brengen. De piano werd tot op heden gemeden door Banks, Kessler en Fogarino, maar ik moet toegeven dat dit best voor een fris geluid zorgt. Helaas spelen ze verder geen nieuw materiaal, maar ik krijg alvast nog meer zin om de nieuwe cd te gaan ontdekken!
It is going in the right direction klinkt het tijdens “Toni”; en dat mag ook gezegd worden van dit concert. Waar “Take You on a Cruise” en “Narc” nogal aarzelend en apatisch gebracht worden, zorgt de superenergetische versie van “Obstacle 1” voor het summum van de show. Zanger Banks krijgt er zin in, de prachtnummers volgen elkaar in sneltempo op.
Hun set is evenwichtig net als hun albums. Kalmte en tempo wisselen elkaar af; en toch vormt alles een harmonieus geheel. Het publiek krijgt 12 nummers vanop de eerste twee platen voorgeschoteld (netjes verdeeld: 6 vanop ‘Turn on the Bright Lights’ en 6 vanop ‘Antics’). Daarnaast spelen ze telkens ook de hit vanop hun meer recente albums (“All the Rage Back Home” vanop ‘El Pintor’ en “The Rover” wat ‘Marauder’ betreft).
Hun derde plaat ‘Our Love to Admire’ wordt wat onderbelicht, al is de versie van “Rest My Chemistry” wel erg sterk. Hun vierde, self-titled album komt zelfs helemaal niet aan bod. Jammer, want dat is toch één van hun verborgen parels, al begrijp ik dat de band moet kiezen tussen een heleboel straffe nummers op al evenveel klasseplaten. “Leif Erikson”, “C’mere” en “The New” passeren de revue en maken duidelijk wat ik eigenlijk al wist: Interpol brengt indierock van de bovenste plank. Iconisch, een inspiratie voor vele andere groepen.
Als toetjes krijgen we nog “Not Even Jail” en het obligatoire “Slow Hands” als afsluiter.

Alles tesamen is dit concert uitmuntend maatwerk. Banks vertelde ooit in een interview dat hij na een concert in Brussel aangesproken werd door iemand die voor ‘het echte’ Interpol werkte en uit nieuwsgierigheid was komen kijken. Geen idee of deze persoon vanavond ook opnieuw aanwezig was, maar ik heb alvast enorm genoten…en ik kijk uit naar het ongetwijfeld knappe nieuwe album!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Vincent Dufrane
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2653-interpol-16-06-22.html

Organisatie: Live Nation