Mercelis - Een kopstoot van een comeback
Mercelis - Matt Watts

Het zou een beetje een all star/all Starman Records-avond worden in de B52. Op het programma het duo Matt Watts en Nicolas Rombouts die misschien wel voor de laatste keer hun bloedmooie album ‘Muted Songs For Piano’ live zouden brengen. En daarna Mercelis met in de aanbieding het album ‘White Flemish Trash’, waarvoor Rombouts de productie deed en Watts de backing vocals.

Matt Watts - domper op de verwachtingen. Zonder hem kan ‘Muted Songs For Piano’ niet live gebracht worden. Het werd dus een geïmproviseerde solo-set van de in ons land aangespoelde Amerikaan.
Hij opende zijn korte set met een cover van “Bullet” van The Misfits, een indertijd controversieel lied over de moord op JF Kennedy. Voor het publiek was het niet meteen duidelijk of Watts daarmee al aan zijn set begonnen was of dat hij zich misschien nog wat aan het inspelen was op een geleende gitaar. Daarna plukte hij een paar mooie parels uit zijn discografie: “Your Love Is Not Your Own” en “Time Turns As An Engine” uit ‘How Different It Was When You Were There’, “Just Over The Highway” uit ‘Songs From A Window’ en “Lay Your Years” uit Queens.
Als toegift bracht hij nog het voorlopig nog steeds onuitgebrachte “Caroline”, dat hij deze keer aankondigde als een ‘song for a bartender’.

Na die korte set blijft er een dubbel gevoel hangen. Enerzijds was dit de best mogelijke oplossing bij het wegvallen van Watts’ partner in crime, maar kon dit toch niet volledig het gat vullen dat het verwachte ‘Muted Songs’ geslagen had. Anderzijds zie je in deze omstandigheden toch hoe het onmiskenbare talent van Watts komt bovendrijven zodra je hem een microfoon, een gitaar en een publiek geeft. We schreven ooit dat mocht (liefdes)verdriet een Olympische discipline zijn, dat Matt Watts dan met driekwart van zijn discografie kans maakt op een gouden medaille. Om in dezelfde terminologie te blijven zagen we in de B52 een Matt Watts die in zijn discipline ‘op hoogtestage’ was: het leven deelt niet altijd cadeaus uit, maar de muziek houdt hem overeind.

Mercelis was dan heel andere koek. Met het album ‘White Flemish Trash’ deelde hij vorig jaar, in volle corona, een kopstoot van jewelste. Dat album kwam 16 jaar na het vorige en bijna 30 jaar nadat hij ‘ontdekt’ werd in Humo’s Rock Rally, in de muziek is dat zo goed als uit een vergeetput klimmen. De band bestaat behalve uit Mercelis zelf (zang en zowat alles wat je een aftandse Korg kan halen van geluid) nog uit gitarist Teuk Henri en drummer Patrick Clauwaert.  De imposante Jef Mercelis liet zich in de B52 opmerken met een seventies-achtig groen kostuum gecombineerd met open sandalen. Het is dan ook entertainment en aan valse bescheidenheid hebben we in Vlaanderen al genoeg, dus kan je kan op het podium maar beter zo duidelijk mogelijk maken om wie het allemaal draait.
Wie gehoopt had dat Mercelis op deze tournee ook ouder werk vanonder het stof zou halen, kwam in de B52 bedrogen uit.
Maar ook met enkel tracks van ‘White Flemish Trash’ kan je al ruim een uur vullen. In de set ontbraken van dat album enkel “Lucky” en “Fortune”. De aftrap werd gegeven met een ‘Goede avond, motherfuckers’ en dan de eerste noten van “Headlights”. In de studio-versie is dat al één massieve brok bezwerende synth-rock en live gaat deze song daarin in de overtreffende trap. Dat geldt voor zowat elke track van de live-set. Nu eens helt het overwicht naar de Korg van Mercelis en dan weer naar Teuk’s gitaar, met de drums op de achtergrond als de lijst die een schilderij extra cachet geeft.
De meeste kracht ligt evenwel in de lyrics en de volle, diepe stem van frontman Mercelis. Nu eens zwoel en soulvol (op “Low Motion”), dan weer dreigend en dominant (op “No Future”). Die song was misschien wel het hoogtepunt van de avond: een dreigende mantra met het herhalen van één zin: They give tot he people what the people don’t need, and they make them pay for it. Er bestaat geen andere zijn die onze huidige maatschappij beter samenvat.
Andere hoogtepunten waren ‘White Flemish Trash’, waarvoor de band die dag in een clip opnam in de B52, en die door Jef Mercelis met een knipoog in het Frans aangekondigd werd, en het tot EBM/dancerock verbouwde “Extremadura”. Als toegift kreeg het publiek in Eernegem nog het nieuwe nummer “Twilight”.
Mercelis maakt muziek waar je eerst toch even je tanden moet in zetten. Hapklare brokken, dat is voor de mainstream-radio. En live komt die muziek nog wat harder binnen. ‘White Flemish Trash’ was een comeback die we niet meteen hadden zien aankomen, maar we zijn alvast blij dat er nu al nieuwe nummers zijn. Dat kan betekenen dat we niet nog eens 16 jaar moeten wachten op een volgend album.

Nog een concert-tip: op 29 oktober komt I H8 Camera naar de kerk van Zwankendamme. In deze improvisatieband van Rudy Trouvé zitten onder meer Matt Watts, Jef Mercelis en Henri Teuk. Als de goden ons goed gezind zijn, is misschien zelfs Nicolas Rombouts er dan bij.

Organisatie: B52, Eernegem