The Cure - Nog net zo relevant als populair

Voor zover dat nog nodig was voor een populaire band als The Cure is er geen makkelijker manier voor een internationale artiest om het hart van de Belgen te veroveren dan om enkele uren voor je concert een frietje met stoofvlees te gaan eten in de plaatselijke frituur. Dat nieuwtje deed al snel de ronde in het Sportpaleis, maar de kenners wisten meteen beter. Voor zo’n stunt is Robert Smith net iets te mensenschuw en bovendien vegetariër. De Smith-in-de-frituur was een lookalike van een Vlaamse The Cure-tributeband en het was Radio Willy die op die ietwat doorzichtige manier wat aandacht zocht voor zijn New Wave Top 100, een populariteitspoll waarin The Cure dit jaar slechts op nummer 2 staat, van de troon gestoten door Anne Clark. Maar voor een deel van het publiek leek het die avond toch ‘echt gebeurd’ en was dat het sein om de postpunkband uit de UK nog wat harder dood te knuffelen.

The Cure had The Twilight Sad mee als support, dezelfde Schotse band die ook reeds in 2016 – het vorige zaalconcert van The Cure in België – het voorprogramma mocht spelen. Mochten we dat niet opgezocht hebben, we zouden het niet meer geweten hebben. Zoveel indruk hebben ze toen gemaakt. En dat is ook bij deze passage de hoofdconclusie. Waar ligt dat aan? Misschien is de postpunk van deze band wel degelijk, maar tegelijk net iets te middelmatig? Misschien lag het aan de hyperkinetische/hoofdpijn lichtshow van kijk eens in hoe weinig milliseconden ik elke spot aan en uit kan laten gaan – alsof de zaal met een absolute zekerheid moest gezuiverd worden van epilepsiepatiënten? Misschien is het omdat zanger James Graham geen moeite doet om zijn Schotse tongval te verbergen, waardoor de lyrics net iets moeilijker te volgen zijn? Misschien door het gebrek aan sympathieke bindteksten? Wie zal het zeggen? Feit is dat met een set van The Cure die vaak vlot over de 2 uur gaat, die band eigenlijk geen opwarm-band nodig heeft. 
The Twilight Sad begon voor een nog zo goed als lege zaal en eindigde met een redelijk gevulde zaal, het was dus zeker niet ronduit slecht wat ze brachten. Ze krijgen punten voor doorzettingsvermogen en we hopen hen eens aan het werk te kunnen zien in een intiemere sfeer, misschien maakt dat al een wereld van verschil.

Uiteraard waren alle ticketkopers enkel voor The Cure naar het Sportpaleis afgezakt. De band combineert doorgaans een hele reeks hits met een voor vele fans soms weinig bekend werk, zoals in 2016. Dat geldt voor de jongste passage in Antwerpen opnieuw. The Cure brengt binnenkort een nieuw album uit. Doorgaans zorgen band en label ervoor dat de release samenvalt met de tournee, maar ergens moet iets misgelopen zijn in de agenda. Van dat nieuwe album kregen we alvast “And Nothing Is Forever”, “A Fragile Thing”, “Endsong” en “I Can Never Say Goodbye” te horen. De nieuwe nummers bewijzen dat de bende van Robert Smith nog niet uitverteld is. Muzikaal sluit het nieuwe werk aan op hun recentste (nou ja) albums als ‘Wish’, ‘Wild Mood Swings’ en ‘Bloodflowers’. In de lyrics gebeurt weinig opbeurends, het gemiddelde tempo ligt laag en inzake sfeerzetting lopen ze – opnieuw – over van melancholie. “Endsong” was de afsluiter van de reguliere set en dat is ook de nieuwe song die live het beste uit de verf kwam.

Complimenten voor Robert Smith dat hij op zijn gezegende leeftijd van 63 en na een leven vol concerten nog zo goed bij stem is. De lichtshow was ouderwets goed. Naast het podium hingen twee videoschermen waarvan de functie niet geheel duidelijk was. De camera’s bleven zo ver weg van Smith en de muzikanten dat je hen op de videoschermen maar net een klein beetje groter zag als ‘in het echt’. Het duurde tot het symbolische “Close To Me” in de tweede bisronde tot Smith het zichzelf veroorloofde om eens deftig voor een camera te gaan staan. Misschien vond hij dat zijn haar niet in de plooi lag die avond?
De reguliere set startte sterk met stevige versies van “Alone”, “Pictures Of You”, “A Night Like This en “Lovesong” en daarna zakte de spanningsboog wat in met vooral trage en minder bekende nummers als “Burn”, “The Last Day Of Summer”, “Cold” en “At Night”.
Net toen het publiek bijna in slaap gewiegd was, kwam dan plots de adrenalinerush van “Push” en “Play For Today” om iedereen opnieuw bij de les te brengen. Daarna nog een bijna-hardrock-versie van “Shake Dog Shake” om dan uit te bollen met “From The Edge Of The Deep Green Sea” naar het magistrale “Endsong”.
De eerste bisronde nam een halve valse start met het nieuwe “I Can Never Say Goodbye”, maar dat werd goedgemaakt met “Faith” en vooral “A Forest”.
De tweede bisronde was dan een greep uit de hits: “Lullaby”, “The Walk”, “Let’s Go To Bed”, “Friday I’m In Love”, “Close To Me”, “In Between Days”, “Just Like Heaven” en “Boys Don’t Cry”. Deze tweede bisronde kon op het meeste enthousiaste applaus rekenen, al werden die songs meestal een beetje routinematig en op een drafje afgehaspeld.

The Cure bewees in Antwerpen dat ze niet alleen nog steeds bijzonder geliefd zijn, maar bovendien nog steeds bijzonder relevant. Hun nieuwe materiaal zal misschien moeite hebben om net zo’n wereldwijd radiohit te worden als in de jaren ’80, maar het treft nog steeds doel bij een ruim publiek. Op deze manier mag The Cure van mijn part elk jaar wel eens het Sportpaleis vullen.

Organisatie: Live Nation