Umberto Tozzi - Gloria forever!

Een jaar nadat onze Sandra Kim het Eurovisiesongfestival won, scheerde de  Italiaan Umberto Tozzi hoge toppen met “Gente di mare”, samen met grande amico Raf Riefoli. Ze wonnen niet, maar Tozzi was toen al onnavolgbaar ontwapenend. En dat is hij nu, 45 jaar later, nog steeds. De intussen zeventigjarige ‘mens van de zee’ heeft al een rits onvergetelijke klassiekers aaneen geregen. De 2000 toeschouwers van het (door corona uitgestelde) jubileumconcert in het Kursaal Oostende (organisatie Concertevents) genoten dan ook volop en zongen met volle teugen mee. Gloria forever!

De zaal baadde in het roze licht voor de opener “Notte rosa”, waarbij Tozzi en zijn zeskoppige band al onmiddellijk met een stevige rockbeat de handen van het publiek op elkaar kregen. Na “Eguivocando” communiceerde hij in het Italiaans met het publiek. Dat deed hij nog meer gedurende het concert, en er ontstonden enkele fijne en ongedwongen dialogen met de Italianen in de zaal. Dat waren er niet zoveel, maar het overige publiek kon intussen gewoon genieten van de poëtische taal van Dante en waande zich in het muziekparadijs.

Il grido (De schreeuw)
Na het eerste hoogtepunt “Ti amo”, waarbij de telefoonlichtjes heen en weer gewiegd werden, kreeg de sax een prominente rol bij de volgende nummers. En ook de rauwe stem van Tozzi natuurlijk, want die hoorden we soms iets te weinig tijdens de stevigere nummers. Vooral bij “Il grido”, waar hij zonder gitaar op het podium stond, kreeg die een hoofdrol, al zaten er ook wat haperingen in de uithalen. Met zijn blinkende schoenen – hoe kan het ook anders voor een Italiaan – en zijn stijlvolle, toch wat baggy broek en hemd, bewees hij nog steeds een uitstekend performer te zijn zonder te veel capsones.
Vanaf “Dimentica, dimentica” werden enkele ballades in sneltempo op ons afgevuurd. Bij wijlen heel gevoelig, maar soms ook wat minder beklijvend. Zo kon de cover “The sound of silence” weinig bekoren, door het slechte Engels en het uitblijven van de crescendo. Een uitstekende pianist en vooral violiste brachten er toch nog wat meer diepgang in en zij zorgden ook voor de ondersteunende vocals. Die waren niet nodig voor het volledig akoestische “Perdendo Anna”, dat sierde door zijn eenvoud. Nadien kreeg het concert weer meer rockgehalte en vanaf “Si può dare di più” werd opnieuw met het volledige orkest gespeeld. Bij “Immensamente” kreeg dat zelfs een etnisch tintje met twee djembés erbij.

Buitenaardse allure
De apotheose begon met “Gente di mare”, enkel door Tozzi gezongen uiteraard, waarbij de anders zo karakteristieke wisselwerking met Raf helaas niet kon goedgemaakt worden. Daar had het publiek echter geen last van en een groot deel van de mensenzee stroomde naar voren. Bij “Io muoio di te” werd zelfs een spandoek boven gehaald. Tijdens “Tu” en “Stella stai” stond intussen heel de zaal recht en Tozzi en zijn band hitsten nog meer op. Het lied “Gloria” begint zo’n beetje als een ruimteschip dat opstijgt, en Tozzi heeft inderdaad na al die succesjaren een wat buitenaardse allure gekregen.
Toch verdienstelijk dat een artiest zoveel weerklank heeft gekregen over de hele wereld, in een taal die we niet verstaan. Na het zeeconcert trekken wij – mensen van de stad – weer landinwaarts. Nog steeds meedeinend en meedeunend.

Setlist: Notte rosa, Equivocando, Ti amo, Roma Nord / Qualcosa qualcuno / Se non avessi te / Gli innamorati, Gli altri siamo noi, Il grido, Io camminerò, Dimentica, dimentica, The Sound of Silence (Simon & Garfunkel cover), I giardini di marzo (Lucio Battisti cover), Donna amante mia, Perdendo Anna, Si può dare di più (Umberto Tozzi & Raf cover), Immensamente, Gente di mare (Umberto Tozzi & Raf cover), Io muoio di te, Tu, Stella stai, Gloria

Organisatie: Concertevents (ism Kursaal, Oostende)