Ruben Block - Herkenbaarheid en Avontuur tekenen de puike set
Ruben Block, Jimmy Diamond

Ruben Block, één van de Triggerfinger kompanen, net boven de 50, klinkt solo iets minder strak in het pak en breit die kenmerkende TF rock’n’roll met elektronica en klankexperimentjes. We kregen een goed uur lang een intens, dampend, broeierig, dwars, melodieus concertje van een kwintet die Triggerfinger bij het nekvel houdt, maar aantoont dat er leven is na … Triggerfinger.

Ruben Block heeft bij het concert eigenlijk Triggerfinger bij zich, wel te verstaan de vernieuwde band, gezien eerder de week bassist Lange Polle (Paul Van Bruystegem) besluit, na de 25^ste verjaardag van het trio deze zomer, andere wegen in te slaan. Geoffrey Burton (o.m. oud-gitarist van Arno, Iggy, Hong Kong Dong) neemt z’n plaats in. Mario Goossens is de vaste slagwerker en verder hebben we hier Lies Lorquet (van Mintzkov) en Gilles Vandecaveye-Pinoy op keys (o.m. Steiger/Uma Chine). Een compleet kwintet om het solodebuut ‘Looking to glide ‘ van Block kleur te geven en optimaal te ondersteunen.
Net als op ‘Colossus’ werd beroep gedaan op producer Mitchell Froom (gekend van Crowded House, Los Lobos, Suzanne Vega, Elvis Costello, Randy Newman en Paul Mccartney). Ruben ging dus opnieuw naar Californië; het herkenbare TF geluid kreeg in z’n klankenspectrum meer avontuur en experiment toebedeeld. Een brede sound dus, sfeervol, kleurrijk, bevreemdend, die gedurfder klinkt en niet vies is experimentjes. Een donkere speeltuin voor onze man met z’n begeleidingsband, dat ons brengt tot een melodieus dwars geluid. De songs zijn intrigerend, boeiend, pakkend door de wisselende ritmiek , de verrassende wendingen en het akoestisch-elektrische gitaarspel van Block-Burton. Het geheel klinkt aanstekelijk, meeslepend als stevig, pittig als ingenomen, gevoelig, en daarmee heb je alles bijeen.

Er werd geput uit de soloplaat, in het najaar van 22 verschenen, de voorafgaande EP met o.m. enkele opmerkelijke covers en enkele meer recente Triggerfinger nummers, die de samenwerking Block-Froom sterken. Een goed gevulde Casino, met vooral een ouder, doorwinterd publiek, genoot van de ‘showtime’ van Ruben, wat hij vanavond zo graag omschreef.
Opener “There isn’t time” gaf meteen de toonaard van dit muzikaal recept, een nummer van in de lockdown verschenen EP, het werd mooi uitgediept en was spannend door de tempowissels, de onderhuidse dreiging, de (akoestische en elektrische) gitaarriedels met z’n -erupties , de explosies, en tot slot door de elektronica en z’n loops. We werden meegezogen in dit geluid.
De song ging zo goed als mogelijk over in “Doing love”, “The key”, “Tripping down”, die het gitaarwerk mengden met elektronica, soundscapes en drumgrooves, zwevend, kleurrijk en broeierig. Hier borrelde deels de 90s dampende funkrock door van Soapstone/Soulwax. Een opbouwend, potig “Big hole” (uit ‘Abscence of the sun’ van TF) piepte tussenin. Een mooie intense, vaardige reeks hoorden we.
Een eerste echte ijkpunt was de single “Lights” (de keytune is gekend van Alloo’s ‘Bij de verkeerspolitie’), een warme, sfeervolle rocker , die ons bracht naar een emotievol slepende “Awake” en het avontuurlijke “Turning on a fan”, live tot op het bot ontrafeld, sfeervol, dreigend, gedreven, een vat onverwachtse wendingen en geïnjecteerd van klankexperimentjes en spacey loops. Sterke overstapjes.
“That ‘ll be the day” (van ‘Colossus’) werd op het eind opgehoest, was opbouwend extravert en kreeg een kenmerkend 90s God Machine ritme mee, homogeen, hakkend, explosief. Intussen werden we getrakteerd op twee fijne covers , het catchy “Turn the tide” (Sylver), ook al niet vies van creatieve wissels en grooves; en iets later Madou’s “Niets is voor altijd” die het donkere, sinistere van het nummer bewaarde, omgeven van keys en een scherp, snerpend, verminkte (gitaar)geluid. “That’s just the way” besloot het groovy, afwijkende geluid dat we vanavond hoorden van dit solodebuut.
De fijne, overtuigende respons vroeg naar meer … “Showtime” werd akoestisch neergepoot, sober, fragiel, elegant, treffend, ontdaan van enige franjes; het was een ode aan z’n gezin, die hem door weer en wind steunde als artiest en sing/songwriter. Het dromerige “Better best” klonk spannend, meeslepend door die gitaar-keys en besloot definitief de set; het verbond de rock’n roll  met 90s indiepop.

Ruben Block trad uit de herkenbaarheid en comfortzone van z’n Triggerfinger; hij daagde uit met een breder geluid en sleurde en overtuigde ons moeiteloos mee in z’n persoonlijk stemmig, kleurrijk, melodieus grimmig avontuur. Apart en sterk!

Het Nederlandse Jimmy Diamond, de support, brengt ons in een waas van americana en rootspop, met een psychedelische tune. De gitaarsoli en de steelpedal onderstreepten hun broeierige, extraverte sound.
Het trio is de Europese band voor Tim Showalter’s Strand of Oaks, maar ontpopt zich evengoed op eigen benen. Een eigentijds geluid , die de seventies een warm hart toedraagt. In hun halfuurtje kregen we een rauwe , doorleefde melodieuze sound, die eigenzinnigheid en herkenbaarheid , als bij Ruben Block, vertegenwoordigde.

Organisatie: De Casino , Sint-Niklaas