Daan - Een rit die telt!

Daan Stuyven heeft in z’n 20 jarige (solo) carrière een resem platen uitgebracht, die verschillende genres mengde of tot z’n essentie herleidde en het beperkt hield in sing/songwriting. Hoedanook Daan liet een vijftal jaar op zich wachten; nieuw werk is uit nu, ‘The ride’ en hij trekt terug op tournee. De muzikale kameleon is bij de pinken, klinkt fris, groovy en geeft met z’n nachtduistere blik de zaken een schop onder de kont. Hij heeft een sterke, geoliede band achter zich die het materiaal een ferme boost gaf en die het publiek (aanhoudend) prikkelde.

Met z’n zessen wist Daan een overtuigende set af te leveren. Daan neemt hier niet een prominente rol op, de band krijgt in hun muzikaal talent voldoende ademruimte. Er werd natuurlijk gretig geplukt uit ‘The ride’, een plaat van intens, broeierige, opwindende popelektronica, die refereert aan het vroegere ‘Victory’ (04) en ‘Manhay’ (09). In het optreden verbindt hij het met de country pop noir van z’n ‘Le franc belge’ (13) en met wat hij nog van muzikale ervaring opdeed tijdens de korte reünie van Dead Man Ray en het schrijven van soundtracknummers. Een warme gelaagde sound, harmonieus en avontuurlijk.
Hij dompelde ons meteen onder dit soundtrackgevoel met het puike instrumentale “Western”, die iedereen van de band aan bod liet komen: een magistraal openingsakkoord op banjo en Daan zelf op gitaar, die een knetterend vuurgevecht aangaat met de synths, de trompet, een orgelgeluidje, de dubbele percussie en de andere gitaren. Het borduurde voort op de composities die hij deed voor de film ‘Rookie’. Alles zit hier in de sound en hij laat de verbeelding de vrije loop. Tja , Sergio Leone kon er jaloers op zijn. De rit kon niet beter van start gaan …
We krijgen verder een boeiende afwisseling van z’n herkenbare electrosynthpop en die sing/songwriting op z’n Brel-Arno‘s . Het Engels en het Fans vonden elkaar moeiteloos.
“Women & children” en de huidige single “16 men” volgden . Ze tonen de sterkte, de rijkdom  van ‘The ride’ in de opbouw, het brede geluid en de verrassende wendingen, deels onderhouden en opgezweept door de elektronica en de drums. De blazer zweeft en geeft kleur aan de nummers. De grauwe, doorleefde, mompelende vocals en brabbelzang van Daan huimself, eist z’n plaatsje op. Hij laveert over het podium, bril, das en kostuumvest zijn al snel uit en losjesweg in z’n vel horen we de gekende “Exes” en “Icon”. De sound is dansbaarder en het publiek wordt aangepord. De handclaps zijn er en de eerste moves zien we. Het publiek geniet. Een sterke respons. Opvallend: er is veel vrouwvolk aanwezig, die gecharmeerd is door Daans sound en charisma.
Meer James Dean/Johnny Cash en 80s touch ervaren we in het avontuurlijke “The valley”, “The dancer” en “Kill”, innemende, groovende rock’n roll, verweven met o.m. elektronica loops, trompet en drumpartijen/-roffels. Het klinkt beduidend spannend door de tempowissels en de experimentjes. Het is een beetje excentriek toch, hoor ik.
Het wordt vervolgens omgebogen naar een ‘french touch’ met “Parfait mensonges”, “La crise” en “La vrai decadence”. De sfeervolle nummers worden opgesmukt, opgezweept door de instrumentatie en zeker door het elektronisch vernuft, niet vies van een carrousel geluidje. Daan biedt de band die creatieve ruimte en je ziet Geoffrey Burton - Isolde Lasoen - Jeroen Swinnen - Jo Hermans en JF Assy zich goed amuseren. “Victory” maakt de aansluiting naar de herkenbaarheid en is de aanzet naar nog drie nummers van de recentste plaat, “Be loved” tekent de samenzang Daan -Isolde, “High” prikkelt de dansspieren  en “Best days” siert door de samenzang .
“Morning sun”, ook al van ‘The ride’ mag de bis openen op sfeervol, meeslepende wijze. Drie gekende zwierige, dynamische, opwindende hitkrakers volgen, “The player”, “Swedish designer drugs” (met opnieuw die fijne interactie Daan - Isolde) en het afsluitende  “Housewife”, waarop alle registers nog eens konden worden opengetrokken; de instrumenten worden onder spanning gehouden, en op de synths en drums heerste rijkelijk vertier. Ze leefden zich uit en de song explodeerde. Heerlijk. Vuurwerk dus! Een electroclash die wist na te zinderen en ons met een zalig gevoel naar huis voerde.

Onze muzikale veelvraat is er graag terug bij . Zijn gretig spelende band injecteert ‘em en vice versa, en weet het moeiteloos over te brengen naar het publiek, dat vanavond genoot, bewoog en danste op die brede, kleurrijke sound en fijne wisseling van nummers.
‘Gecondenseerd speelplezier’ omschrijft Daan het. Samen sterk dus. Na twintig jaar kan een nieuw muzikaal hoofdstuk worden aangevat …

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas