logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Depeche Mode - ...
Nothing But Thi...

Ignatz en De Stervende Honden + Christophe Clébard - Een bedachtzame gitaar explorateur + een exhibitionistische synthpunk Aanbevolen

Geschreven door - -

Ignatz en De Stervende Honden + Christophe Clébard - Een bedachtzame gitaar explorateur + een exhibitionistische synthpunk
Ignatz en De Stervende Honden

Een bedachtzame gitaar explorateur en een exhibitionistische synthpunk op dezelfde avond programmeren, het leek geen evidente keuze maar het viel wonderwel mee. Dit nobele initiatief werd genomen door ‘De Algemene Verwarring’, een programma op de avontuurlijke jongerenradio Quindo uit Kortrijk. 

Ignatz is het alias van Bram Devens, een naam die hij vond in de Krazy Kat-strip van George Herriman. Daarin is Ignatz de wrede muis en aartsvijand van de kat. De man is sinds 2005 bezig en heeft volgens Discogs -hou je vast- negentien albums op zijn actief. Het overgrote deel solo en zo zag ik hem ook ooit in zijn beginperiode eens aan het werk waar hij toen een verpletterende indruk op me naliet. Sinds 2013 houdt hij er ook een groep, De Stervende Honden, op na met wie hij drie LP's uitbracht op het Antwerpse label ‘Ultra Eczema’, waarvan de laatste ‘Saturday’s Den’ in 2021. 
Met zijn drieën (allen zittend) begonnen ze ontspannen aan wat een bijzonder intrigerende set zou worden hoewel het nog even schrikken was toen een cymbaal tegen het hoofd van Ignatz belandde, gelukkig zonder erg.
De eerste twee stukken waren een soort verstilde psych rock, van het soort waarin het stemmen van de gitaar gewoon deel uitmaakt van het geheel. Klinkt misschien saai maar dat was het dankzij de immer onvoorspelbare gitaar allerminst. Daarna schoof hij op richting blues en werd het nog mooier. Hij ontrafelde de blues volledig om er iets hypnotiserends van te maken dat me deed mijmeren over Mr. Airplane Man. Daarbij werd hij perfect in het zadel gehouden door de swampy bas van Tommy Denys en de inventieve drums van Erik Heestermans. De Stervende Honden zorgden ervoor dat de meanderende gitaar omzwervingen van Ignatz steeds behapbaar bleven. Laatste nummer was dan weer een timide folksong die ontaardde in een portie verhitte noise. Jammer dat de tijd beperkt was want dit smaakte naar meer, veel meer!

Christophe Clébard is een Italiaan die via Vancouver in Brussel verzeild geraakte om daar behoorlijk wat indruk te maken in de lokale muziekscene. Getooid met een rattenkapsel en een pornosnor verscheen hij achter een tafel vol elektronica op het podium. Een opstelling die me meestal de schrik om het hart laat slaan maar hier was dat nergens voor nodig. Meer nog, de eerste nummers waren ronduit imponerend en klonken al even hypnotiserend als Ignatz maar dan op een compleet andere manier.
Een onheilspellende mix van doom, new wave en synthpunk die aan de ribben bleef plakken. Dat nagenoeg alles, buiten de zang en enkele spaarzame toetsaanslagen, vooraf was opgenomen bleek geen echte hinderpaal dankzij de ongeremde persoonlijkheid van Clébard. Al vlug sloeg hij zich een wonde in het voorhoofd om vervolgens zijn kleding stap voor stap uit te trekken. Het leek wel een acceptabele versie van GG Allin. Wat dat strippen betreft had hij zich wel wat moeite kunnen besparen door voor een wat makkelijker schoeisel dan die bottines met lastige veters te kiezen. Ik had nog even gedacht dat een kouwelijke Pit's hem ervan kon weerhouden maar die hoop bleek ijdel. Ook hier ging Clébard volledig naakt en net op dat moment gaf zijn keyboard de geest. Het werd een wat genante vertoning met nieuwe batterijen en een netsnoer maar na lang foefelen kwam het dan toch nog in orde.
Helaas werd het nu muzikaal iets minder doordat de nadruk teveel op de beats kwam te liggen terwijl Clébard als een ware exhibitionist tussen het volk of op de toog pareerde. Tijdens het laatste nummer schreeuwde hij nog eens alle tristesse van zich af maar die overrompelende sound van bij het begin kwam niet meer terug. Achteraf excuseerde hij zich nog voor zijn dienstweigerende keyboard maar of dat de oorzaak van het wat tegenvallende slot was valt toch te betwijfelen.

Organisatie: Pit’s Kortrijk

Aanvullende informatie

Gelezen: 231 keer