Thurston Moore Group - Nog steeds een onvergelijkbare gitarist
Thurston Moore Group

De Zwerver mocht nog eens het bordje ‘Uitverkocht’ afstoffen en dat op een maartse maandagavond. Daar zorgde het gewezen boegbeeld van het nog steeds niet vergeten New Yorkse noise combo Sonic Youth, Thurston Moore, voor. De inmiddels 64-jarige meestergitarist kwam er samen met zijn band de plaat ‘By the fire’ voorstellen.

Maar eerst stond er nog Seaform Walls op het menu. Een groep waar ik met enige spanning naar uitkeek maar dat viel me behoorlijk tegen. Na een toevallige ontmoeting met Eva Prinz, de partner van Thurston Moore, kreeg Seaform Walls de unieke kans om hun debuut, ‘XVI’, uit te brengen op Daydream Library Series, het label van Moore en Prinz. Die plaat stond trouwens helemaal bovenaan in Moore's lijstje met de 30 beste albums van 2021. Aan goede referenties geen gebrek maar zanger-gitarist Jayan Bertrand moest het helemaal alleen zien te redden. De overige drie leden waren immers thuis in Miami gebleven. De muts diep over het hoofd getrokken -het Europese klimaat speelde hem blijkbaar parten- kondigde hij zijn eerste nummer, "Soundcheck", aan en leek het nog even leuk te worden. Maar de zuinig vertolkte nummers waren veel te schaars aangekleed om mijn aandacht lang vast te houden. Zelf noemt hij zijn muziek Caribbean Jazzgaze, een poëtische term voor een allegaartje van jazz, dreampop en indierock waarbij ik heel even aan TV On The Radio moest denken. Naar het einde toe werd de sound wat voller dankzij enkele ter plaatse ingespeelde loops en ik vroeg me af waarom hij dit niet eerder en meer deed. Voor de volledige ervaring verwees hij ons naar de merchandise stand waar we een plaat konden kopen maar ik betwijfel of hier veel gevolg aan gegeven werd.

Nonchalant met een kopje thee in de hand kuierde een goedgeluimde Thurston Moore het podium op. Na wat gemorrel in zijn tekstbladen, die hij voor elk nummer nodig had, startte hij de set met "Hypnogram", de gloednieuwe single. Zijn voorzichtig deinende gitaar zorgde voor een weidse sfeer die nog arcadischer werd toen gitarist Alex Ward zijn klarinet bovenhaalde. Ward, met wie Thurston Moore vroeger al eens samenwerkte, kwam de zieke James Sedwards vervangen, wat hij overigens uitstekend deed. Verder hadden we de onveranderlijk met de zij naar het publiek gekeerde Deb Googe (My Bloody Valentine) op bas en drummer Jem Doulton die voor de onwrikbare ritmesectie zorgden terwijl helemaal links Jon Leidecker (Negativland) ietwat onopvallend instond voor de perfect gedoseerde en erg doeltreffende elektronica.
Even werden we nog opgeschrikt toen Thurston Moore constateerde dat hij zijn whammy bar (metalen hendeltje waarmee je de toonhoogte van de snaren tijdelijk kan veranderen) miste en vroeg of er iemand soms eentje bij had. Gelukkig was er achter de coulissen nog ene Tommy uit Brussel die het ding terugvond. Met "Hashish" en "Siren" (beide uit ‘By the fire’) borduurde de groep even verder in dezelfde stijl als het openingsnummer. Omzichtig en zelfs wat jazzy met alle ruimte voor Moore's karakteristieke gitaar maar toch minder dwingend dan wat we van een gigant als deze verwacht hadden. Toen zowel Ward als Moore een twaalfsnarige gitaar beetpakten keerde het tij op een spectaculaire wijze. De twee intens en repetitief hamerende gitaren zorgden voor een sonische storm die ons mee zoog in een intergalactische trip. "Venus" was een kwartier durende hallucinante aanvaring die ons murw beukte.
Hiermee was dit concert pas echt begonnen en de groep hield het momentum klemvast want met "Temptation inside your heart" volgde meteen een nieuw hoogtepunt. Een song die Lou Reed in 1965 schreef, wist Thurston Moore ons te vertellen, maar het zou nog tot in 1985 duren vooraleer het nummer boven water kwam op de compilatieplaat ‘V.U.’. Het werd een onontkoombare versie die me liet dromen hoe The Velvet Underground moet geklonken hebben toen ze midden de jaren zestig ergens in een tochtige kelder in New York debuteerden. Zelfs de stem van Moore kwam dicht in de buurt van die van Lou Reed. Toch kreeg het nummer een onverwachte wending toen Moore plots de snaren van zijn gitaar met iets wat op een dikke breinaald leek begon te manipuleren. Een gitaargeseling. Ik zag de jonge Lou Reed het niet meteen doen maar zo leerde ik Thurston Moore met Sonic Youth wel kennen, begin jaren '80.
Daarna volgde het ferm rockende "Cantaloupe" om te eindigen met het fenomenale "Aphrodite" uit ‘Rock n roll consciousness’ (2017) waarin hij nog eens alle mogelijkheden van zijn gitaar leek af te tasten.
Bisnummer "Locomotives" begon als het neefje van "Venus" om ons vervolgens mee te sleuren op een verbijsterende treintrip waarvan de kadans werd aangegeven door de mallets van drummer Jem Boulton en waarin er zelfs plaats was voor een conventionele maar daarom niet minder gesmaakte solo van Alex Ward.
Een impressionant slot van een set die misschien wat moeizaam van start ging maar uiteindelijk toch alle verwachtingen inloste en waarin Thurston Moore bewees nog steeds relevant te zijn. Hier werd de liefhebber van Swans en het oude Sonic Youth op z’n wenken bediend.

Organisatie : VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge