logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Civic
Nothing But Thi...

The Wild Classical Music Ensemble ft Lee Renaldo - De draaglijke en onbevangen lichtheid van een opzwepend bestaan Aanbevolen

Geschreven door - -

The Wild Classical Music Ensemble ft Lee Renaldo - De draaglijke en onbevangen lichtheid van een opzwepend bestaan
The Wild Classical Music Ensemble

Drummer, bezieler en oprichter Damien Magnette heeft al heel zijn loopbaan projecten opgestart waarbij mensen met een beperking onbevangen zichzelf kunnen zijn, hun handicap ophoudt te bestaan en een positieve energie genereert waarbij wij, de zogezegde normale mensen, héél veel kunnen van leren.
In 2007 startte men met de experimentele Belgische  postpunkrockband Wild Classical Music Ensemble. Vandaag tekenen Sébastien Faidherbe, Wout Wittewrongel, Johan Geenens, Wim Decoene en Damien Magnette present om hun vierde worp te presenteren onder auspiciën van de grote Lee Ronaldo. En nee, ik beschrijf niet wie van de leden beperkt is. Want er zijn geen beperkingen te bespeuren. Tenzij je passie, begeestering en liefde voor muziek een beperking wil noemen. Of zoals Wim zelf debiteert: Mijn zogenaamde beperking zal mijn muziek niet afnemen. Beeldhouwer Johan Tahon hielp Lee Ronaldo (Sonic Youth) ooit met een of andere platenhoes en besluit om WCME te inviteren  om samen met Ronaldo muziek te scheppen voor een van zijn installaties. Het resultaat is gekend in het ronduit platwalsende en fantastische ‘Hell Gate’.

In een warme sfeer krijgen we net geen overload op deels DIY instrumenten van mantra’s, improvisaties,  beukende percussies, soundscapes en tig effecten, waar grootheid Lee Ronaldo zich gewoonweg profileert  als ‘just a member of the band’. Noteer dat die kerel zich rot amuseert. Bij opener Love debiteert Wim mantragewijs erop los terwijl de band repetitief en gelaagd opbouwt naar een eerste climax. “De wereld is hard”, zeg wel. Maar wij vegen daar ons kloten aan en maken van alles het beste. De feedbacks en effecten herinneren aan de begindagen van Sonic Youth waar juiste noten niet zo belangrijk zijn in de zoektocht naar de structuur in de heerlijke chaos. In “Merci” bespeelt Sébastien het zalige publiek als een ware volksmenner en moet ei zona getemperd worden in zijn enthousiasme. In “Band de canards” krijgen we een serieuze drumles , ondersteund door Zappaeske arrangementen in een eighties Devo sound zonder de fond van Sonic Youth te vergeten. Drie sterren voor de dissonanten. Enthousiasme herdefinieerd .

Geen meligheid, medelijden, maar wel pure ambiance. Alleen maar lachende gezichten op het podium en voor het podium. Zelden gezien en meegemaakt. Geen beperkingen. Schrap dat stom woord uit onze taal.

Pics homepag @Oliver Donnet

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Aanvullende informatie

Gelezen: 337 keer