logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

DAF - Bimfest 2...
Depeche Mode - ...

Daddy Long Legs - Finaal murw gebeukt Aanbevolen

Geschreven door - -

Daddy Long Legs - Finaal murw gebeukt

Het was weer feest in l'Aéronef dankzij mijn favoriete rhythm & blues rockers, Daddy Long Legs, maar eerst kregen we nog het losbandige duo, Les Deuxluxes, voor de voeten geworpen.
Het tweetal uit Montréal verscheen in een outfit die zeker niet zou misstaan op het Kamping Kitsch Club festival en had er duidelijk heel veel zin in. De af en toe flink met haar derrière schuddende zangeres Anna Frances Meyer had twee basgitaren meegebracht, waaronder een Flying V, waarop ze gewoon gitaar speelde.
Haar copain, de van een indrukwekkende knevel voorziene Étienne Barry, speelde ook gitaar en ramde met zijn voeten voortdurend een snare en een kickdrum. Het zag er erg rock-'n-roll uit en de twee deden er ook alles aan opdat het ook zo zou klinken maar dat wou nooit echt lukken.
Aan inzet geen gebrek en mijn sympathie hadden ze zelfs meteen maar de nummers en eigenlijk ook de sound klonken te mager om langer dan een paar minuten bij te blijven.
Daar kon een song waarbij Meyer een dwarsfluit tevoorschijn toverde of een Stooges cover (“Loose”) niets aan veranderen.
Qua entertainment viel dit zeker mee, maar hun tweede en meest recente plaat ‘Lighter fluid’, die volledig live werd opgenomen in een 19e eeuwse kerk, zou ik toch niet meteen aanbevelen. Binnenkort krijgen ze nog een herkansing op Roots & Roses.

Ik zag Daddy Long Legs precies één maand voor de lockdown in l'Abattoir in Lillers, een excentrieke kroeg waar de muzikanten na het optreden een glas champagne krijgen aangeboden. Toen al was duidelijk dat een bijzonder ambitieuze Brian Hurd liever in Lille dan in Lillers had gespeeld. Die hoge ambities moeten tijdens de covid periode een flinke knauw hebben gekregen en het was dan ook de vraag of de groep deze moeilijke periode zonder kleerscheuren doorstaan had. Het antwoord hierop kan niet anders dan positief zijn want na het einde van de coronabeperkingen begon Daddy Long Legs als een bezetene te touren en verscheen er een nieuwe plaat die geproducet werd door Oakley Munson (Black Lips) en waarop gastrollen zijn weggelegd voor John Sebastian (The Lovin' Spoonful) en Wreckless Eric.
‘Street sermons’ is zeker een knappe plaat geworden maar misschien net niet dwingend genoeg. Dat laatste kon absoluut niet gezegd worden over hun optreden in l'Aéronef, integendeel. Vanaf de eerste seconden werden we bij ons nekvel gegrepen en die klemvaste greep werd niet meer gelost tot de allerlaatste noot was uitgestorven.
Op het podium wordt Daddy Long Legs tegenwoordig bijgestaan door een vierde man, pianist Dave Klein, iets wat de sound wat voller laat klinken en tevens voor een extra stem zorgt tijdens de vaak samen gezongen nummers. Op ‘Street sermons’ speelt producer Oakley Munson piano en dat beviel Brian Hurd zo goed dat hij er live absoluut een toetsenist bij wou.
Daddy Long Legs mocht dan al een nieuwe plaat komen voorstellen, de oude nummers werden zeker niet vergeten en er werden zelfs enkele bijna vergeten parels van onder het stof gehaald. De set werd furieus geopend met "Dead and gone" en meteen werd duidelijk dat Daddy Long Legs scherper stond dan ooit.
Vier individuen die perfect op elkaar zijn ingespeeld en aan een setlist absoluut geen boodschap hadden. Murat Aktürk die zijn gitaar onontkoombaar liet swingen en zich niet uit het lood liet slaan door vervelende kabelproblemen. Drummer extraordinaire Josh Styles, magiër met de maracas die hij soms gewoon als drumstick gebruikte. Nieuwe man Dave Klein, die er angstvallig voor zorgde dat zijn vetkuif in de juiste plooi lag, viel misschien wat minder op maar paste toch perfect in het plaatje. En dan was er uiteraard nog Mister Daddy Long Legs himself: een fenomenale frontman voorzien van een onvermoeibare rasp. De bluesman van de groep die zijn resonator gitaar delicieus bepotelde en verwoestend uithaalde op zijn mondharmonica. Dat hij een meester is op dat laatste instrument, waarvan hij er een ganse koffer vol bijhad, is nu ook officieel want Brian Hurd kreeg onlangs een endorsement deal van Hohner Harmonicas, iets wat alle grote harmonicahelden op zak hebben en waar hij sinds de geboorte van Daddy Long Legs altijd op aasde.
Van de nieuwe nummers onthoud ik vooral "Nightmare" waarvan de gezongen intro gejat lijkt van het vermaledijde "Sugar baby love" van The Rubettes en dat ondanks de donkere tekst ongelooflijk uitbundig klonk en dat in pure glamrock stijl.
"Street sermon" kon bogen op een onvervalste chain gang sound en met "Rockin' my boogie" werd nog eens een blik ouderwetse rock-'n-roll opengetrokken.
De zaal kwam helemaal tot het kookpunt toen Brian Hurd tijdens "Evil eye" net als Mozes met een handbeweging het publiek liet splijten zodat hij door de zaal kon wandelen.
Afsluiter werd "Motorcycle madness", op verzoek van een motorcycle madman uit het volk, waarin Hurd op een indrukwekkende wijze het geluid van een brullende motor op zijn mondharmonica imiteerde terwijl er voor hem een kolkende moshpit ontstond.
Finaal werden we murw gebeukt met een uitgebreide bisronde. "Death train blues", waarin Hurd dit keer een denderende trein op zijn bluesharp kon nabootsen, gevolgd door het lang niet meer gehoorde "Big road blues" om te eindigen met een weergaloze versie van "Fire and brimstone". Die laatste song, origineel van Link Wray, zag ik reeds door talloze groepen gecoverd worden maar wat Daddy Long Legs er hier van maakte overtrof alles.
Live staat Daddy Long Legs op een eenzame hoogte en wie dat wil checken kan dat nog op zondag 4 juni tijdens Goezot in 't Hofke (Oud-Turnhout).

Organisatie: Aéronef, Lille

Aanvullende informatie

  • Band Name: Daddy Long Legs (USA)
  • Datum: 2023-04-05
  • Concertzaal: Aéronef
  • Stad (concert): Lille
  • Beoordeling: 9
Gelezen: 305 keer