Yo La Tengo - Er is nog hoop in de dwaze wereld

Als een kleine wervelwind raasde Yo La Tengo in een heerlijke twee setter van rake indie noise songs door de AB. Hun laatste plaat ‘This Stupid World’ mag dan bij naam wel grimmig klinken, toch klonk dat nieuwe materiaal live fris, bruut en toch hoopgevend.

De laatkomers zullen goed gevloekt hebben want met albumtrack “This Stupid World” werd de toon al meteen gezet. De dreigende en bijna bezwerende ritmes van bassist James McNew en drumster Georgia Hubley, overtrokken met een vertrouwelijk noise deken van Ira Kaplan, kregen het publiek al meteen muisstil.
Met “Sinatra Drive Breakdown” gingen verder op dat dreigende elan, al klonk deze nieuwkomer iets melodieuzer. Hoopgevender was de rustige ballad “Awhileaway” en het naadloos daarop aansluitende nieuwtje “Aselestine”. Het drietal dat door en door beïnvloed is door Lou Reed, The Velvet Underground, Sonic Youth en alles wat aan noise leunde in New York City, bracht deze invloeden tot leven in het gevatte pareltje “Alyda”. Een toegift niet alleen voor de pretty old op de eerste rij! Tot dan een zaligmakende passage maar het hoogtepunt van de eerste set, gekend als het rustige deel, was er met “Nowhere Near”. Een publiekslieveling dat verder kabbelde met “Apology Letter” en “Miles Away” tot een dromerig geheel.

Een koffie- en plaspauze later klonk het drietal heftiger en jolijker. Kort terug opwarmen met het volle geluid van “Stupid Things” om dan voort te glijden naar “For You Too” uit hun voorlaatste ‘There’s A Riot Going On’. Die mix tussen zachte lyrics, hoekige gitaarmelodieën en opzwepende bas en drum bezorgden meer dan enkel kippenvel. De rijzige bassist McNew kwam nog maar weinig aan bod maar mocht dan even de spotlights in met het catchy “Stockholm Syndrome” uit topplaat ‘I Can Hear The Heart Beating As One’. De gitaarsolo, tien keer heftiger dan op plaat, maakte de trouwe fans dan ook enorm smalend van dankbaarheid.
Hoewel het volume en de noise de hoogte inging, was er met het countryachtige “The Weakest Part” toch nog ruimte voor één ballad. Zelfs met “Fallout” en “Brain Capers” kwamen er nog twee gloednieuwe songs aan bod. Daartussen paste de wilde punk van "Artificial Heart” - waar McNew tekeer ging met zijn bas - perfect. Bij “We’re an American Band” ging zelfs de lichtman met de flitsende spots eens goed tekeer tijdens Kaplan’s molenwiekend gitaargeweld.
Een deel van de magie van het drietal zit hem ook in kleine indie oorwurmpjes die ze produceren met bijvoorbeeld “Tom Courtenay” waar dat de backing vocals zich permanent nestelden in ons brein. Het melige heerlijk uitgerokken afsluitertje “I Heard You Looking” voelde aan als een gemeende, lange en warme knuffel.

De reeds perfecte avond werkte Yo La Tengo dan ook geweldig af met twee covers in het slot: “He’s Frank” van The Monochrome Set en het pure “She’s My Best Friend”. Als toemaatje legde ze het geheel rustig neer met “Big Day Coming” en stuurde ze ons met een warme hoopgevende gloed naar huis.

Set 1
This Stupid World  - Sinatra Drive Breakdown - Awhileaway - Aselestine - One PM Again - Alyda - Nowhere Near - Apology Letter - Miles Away
Set 2
Stupid Things - For You Too - Stockholm Syndrome - The Weakest Part - Fallout - Artificial Heart - Brain Capers - We're an American Band - Tom Courtenay - I Heard You Looking
Bis
He’s Frank (cover, The Monochrome Set) - She’s My Best Friend (cover, The Velvet Underground) - Big Day Coming

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel