Rammstein - Een verschroeiende déjà-vu

Vorig jaar in Oostende had Rammstein groot nieuws te verkondigen. De Duitsers beslisten namelijk om door het overweldigende succes in 2023 een vervolg te breien aan hun Europe Stadium Tour, en ze voegden al snel de daad bij het woord.  De plaats van afspraak was deze keer niet de Koningin der Badsteden, maar het Koning Boudewijnstadion in Brussel. Drie avonden op een rij (3, 4 en 5 augustus) zou het Brusselse kwik in de late avond naar gevaarlijke hoogtes stijgen door de boel letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam te zetten.

De huidige tournee kan gezien worden als het verlengde van de vorige. Voor fans die er toen bij waren, was er op het eerste zicht dan ook niet veel nieuws onder de Sonne: eenzelfde imposant podium en voorprogramma, en een setlist die grotendeels een gelijkaardige opbouw kende. Het grote verschil nu waren natuurlijk de beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag aan het adres van zanger Till Lindemann, en recent ook toetsenist Christian ‘Flake’ Lorenz. In het begin van de huidige tournee werden dan ook snel wat aanpassingen gedaan om het blazoen op te poetsen en de seksuele provocaties tot een minimum te herleiden. Zo werd o.a. ‘row zero’ (lees: een viprij vooraan voor dames die achteraf uitgenodigd werden op de afterparty) afgeschaft, verdween “Pussy” en “Dicke Titten” van de setlist en werd het reuzepiemelkanon ook niet meer van stal gehaald.
Wij waren erbij op 4 augustus voor een optreden dat ondanks de bovengenoemde controverse niet teleurstelde en de fans waar voor hun geld gaf.

Zoals vorig jaar mochten de Franse dames van Duo Abélard het publiek opwarmen met enkele pianoversies van Rammsteinliederen. Hoewel de bewerkingen (opnieuw) best te pruimen waren en men het optreden kon beschouwen als een rustige opbouw naar de set van de Duitsers, gingen velen waarschijnlijk geen ‘nein’ gezegd hebben tegen een ander voorprogramma met meer naam en ballen. Duo Abélard bracht voornamelijk muziekbehang van nummers die we al de ganse middag door de speakers konden horen. Voor fans die toch veel geld neertelden om hun idolen te zien, lijkt een degelijke opwarmer ons wel een mooie geste.
Toch gunnen we de pianistes een plaatsje op de tourbus, want hun muzikale begeleiding bij “Engel” op het kleinere B-podium zorgde ook nu weer voor een bescheiden kippenvelmomentje.

Omstreeks 20.30 u. daalde Till Lindemann dan deus/diabolus ex machina-gewijs (schrap wat niet past) neder op het podium terwijl opener “Rammlied” ingezet werd. Terwijl hij de eerste noten zong, kwam er uit zijn mond een fel licht. Het was niet geheel duidelijk of dit effectief een lichtje was, of dan toch zijn vurige tong. De dag van vandaag zou een mens beginnen twijfelen. Hoe dan ook, dit nummer was een veel betere opener dan vorig jaar. Toen kreeg Oostende “Armee der Tristen” voorgeschoteld, een voor velen toen onbekend nummer uit de laatste worp ‘Zeit’ (2022). Bij “Rammlied” echter, dat ondertussen alweer dateert van 2009, was de blijk van herkenning groot en werd onmiddellijk het vuur aan de lont gestoken van een set die zowel letterlijk als figuurlijk de boel georkestreerd in de fik stak.
De set bestond verder uit quasi dezelfde muzikale als visuele bouwstenen als vorige jaren. Variatie kregen we vooral in de eerste 45 minuten, waarbij o.a. “Bestrafe mic”h een aangename nieuwkomer op de setlist was.  Niet enkel is dit een dijk van een plaat die menig hoofd slaafs deed meeknikken op het ritme, ook deed het de lachspieren een eerste maal in werking treden toen de klungelige toetsenist Flake Lindemann probeerde een portie billenkoek te geven met een naar Rammsteinse normen eerder kleine zweep. Lindemanns wraak was zoet, toen hij de arme man later tijdens “Mein teil” meermaals probeerde te koken in een grote ketel met een arsenaal aan vlammenwerpers waar zelfs Poetin begint van te kwijlen. Een stukje theater dat een beetje fan trouwens al meermaals gezien heeft, maar toch niet verveelt.
Vanaf “Zeit”, nummer negen op de lijst, kregen we dezelfde setlist voorgeschoteld als vorig jaar. Enkel “Pussy” werd zoals eerder vermeld wel vervangen door het brave “Ohne dich”. Toch hadden we niet het gevoel dat we naar de zoveelste herhaling van F.C. De Kampioenen aan het kijken waren, want dergelijk muzikaal en visueel spektakel krijgen we toch niet vaak te zien en te horen.  Ondanks enkele smakeloze toetsen, zoals de uitgemolken “Deutschland” remix van een tot dj ontpopte gitarist Richard Z. Kruspe, smulden we van dit optreden. Vooral het gelijknamige lied “Rammstein”, waarbij Lindemann vurige tentakels uit zijn rug schoot, blijft op ons netvlies gebrand.

Rammstein bracht ons opnieuw een gesamtkunstwerk dat niet teleurstelde. Ondanks het grote showelement en de tonnen brandstof die de lucht ingespoten werden, was het toch opnieuw de energie en muzikale kunde die dit optreden memorabel maakten. En Lindemann? Die kweelde alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Enkel tijdens “Ich will” bleef hij het publiek 5 seconden indringend aankijken na de zin: “Wir wollen, dass ihr uns vertraut.” Als reactie kreeg hij luid applaus dat echter niet unisono klonk… Ik sluit af met de woorden: “Wir hoffen, dass unser Vertrauen nicht beschädigt wird. Bis bald?”

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5349-rammstein-04-08-2023.html?Itemid=0  

Organisatie: Greenhouse Talent