Novastar – 25 jaar backcatalogue in een ‘best is yet to come’

Joost Zweegers heeft een overzicht klaar van z’n klassiekers, geen normaal overzicht maar remakes van z’n nummers over 25 jaar heen, die hij opnieuw stoffeerde met Britse muzikanten: ze klonken emotioneel direct met een gepassioneerde singer Zweegers op het voorplan.

‘The best is yet to come’ heet de plaat, geen ‘best of’, eigenlijk een nieuwe; het onderstreept Zweegers’ streven van ‘het kan altijd beter met m’n nummers’; het hield hem dus bezig om de nummers te herwerken, de blik vooruit, een volgend hoofdstuk aanvatten, letterlijk een ‘best is yet to come’, na 8 platen uit z’n 25 jarige carrière .
Hij deed beroep op vier Britse muzikanten die hij op z’n muzikale reizen ontmoette, die hem rust en voldoening schonken , waarmee het snel klikte en hij met hen de nummers herbekeek, om ze van een nieuwere, bredere klankkeur te voorzien in jawel ‘abbey road’; pop , rock en americana vloeien in elkaar over, minder rijkelijk, orkestraal of bombastisch, maar met behoud van een herfstig palet, van een fris, melancholisch karakter en die heerlijk melodieus genietbaar zijn, gedragen door een uiterst sympathiek iemand die er steeds voor gaat en de nummers draagkracht biedt door z’n warme, indringende vocals in overgave, beweeglijkheid, met een danspasje hier en daar.
Het was een dolle week voor Novastar van concerten in de Bourla (A’pen) en eentje in Nederland, die nu eindigt in Oostende.
Een ‘magic touch’ ervaarden we van Novastar door de vol emotioneel directe sound, to the point, kernachtig en niet overdadig georkestreerd. Een basisopstelling van elektrische-akoestische gitaar, drums, bas en piano/keys, met een Joost die nu eens niet switcht van gitaar naar piano of omgekeerd, nee hij staat er vooraan als artiest met het kwartet in een halve cirkel opgesteld; hij houdt het op de zangpartijen en z’n innemend, extravert gitaarspel, die ergens Luka Bloom, Neil Young en z’n favoriete inspirerende band The Beatles doet opborrelen.
De gekozen nummers met deze gerenommeerde muzikanten, die een cv hebben bij David Gray, Robert Plant en Noel Gallagher, rocken en raken op plaat als live, hartverwarmend snijdend.
“Where did we go wrong” is meteen een snedige opener, scherp van aard, een klepper door de instrumentatie, met een sing/songwriter die rond z’n microfoon kronkelt en z’n akoestische gitaar verschillende hoogtes doet meten. “Light up my life” is breder door de zalvende piano en keys. Het recentere “Deep are the eyes”, van de vorige plaat ‘Holler and shout’( vinden we niet terug op de remake!) klinkt beheerst en biedt ruimte voor de licht galmende, echoënde gitaren.-
Intussen is het geluid voldoende bijgesteld en kunnen ze fullforce vooruit. Broeierig, spannend, dromerig popt en rockt Novastar tijdens de anderhalf uur durend set, een backcatalogue van “Because”, “Closer to you” , “Mars needs woman” en “Wild years”, die tegenover enkele mindere goden van nummers staan als “Kabul”, “Crooked court of dreams” en “Velvet blue sky”. Een uniek ‘on the road’ sfeertje op z’n War on drugs lijkt wel te worden gecreëerd.
We worden meegezogen in die variërende wissels , die rauw, twinkelend, groovy als dromerig, fijngevoelig , sober spaarzaam kunnen zijn. Tussenin één nieuwe, “Look at you now”, ook terug te vinden op ‘The best is yet to come’ , is bepaald door Zweegers’ indringende , heldere vocals, die hier goed de hoogte in gaan.
“Never back down” kreeg onder deze Novastar een nieuw jasje aangemeten , een juiste dosis poprock en sfeervolle toetsen. “Home is not home” houdt het combo boeiend door de diverse aanpak en “Cruel heart” is een true ballad; de recentere “Crooked court of dreams” herinnert het samenspel met Mike Scott van The Waterboys en “Velvet blue sky” laat ruimte voor de instrumentatie; tot slot “When the lights go out on the broken hearted” werd uitgediept, uitgesponnen en kracht bijgezet, letterlijk om ons uit te wuiven.
The Beatles en Neil Young zijn voorname referenties , maar ergens mag je ook wel een Neil Diamond op het lijstje toevoegen op Novastar 2024. De sing/songwriter ontpopt zich in de bis als sing/songwriter, solo, enkel gitaar en stem, met één van z’n allereerste nummers “Ten-eleven”, die hem in 95 tot de rock rally titel bracht; “Like a hurricame” klonk intiem verbeten, een ode dus aan één van z’n old favorits.
Op “Caramia” vervoegde het kwartet hem; de song ging net als “The best is yet to come “, de definitieve afsluiter van de avond, in crescendo; ze klonken dromerig, sprankelend, vettig, krachtig op een losse , spontane manier. Op deze laatste kreeg Novastar de nodige handclaps ; het publiek veerde recht, zong of neuriede het refrein mee. Schitterend hoe iedereen hier genoot …

Novastar aka Joost Zweegers klonk op deze tour zonder franjes; we noteren een soort elegante schoonheid van los-vast, rechttoe-rechtaan en gevoeligheid met de puntjes op de ‘i’ op deze korte tour. Hij is terug te zien op de zomerfestivals, solo of met een andere band, en voor het grootste indoorconcert in de Lotto Arena in 2025 met deze muzikanten. Iets om reikhalzend naar uit te kijken! 

Organisatie: Pm live (ism Kursaal, Oostende)