Tribute Night - The Beatles vs The Stones - Eindelijk het bewijs dat je ze niet moet vergelijken…..
Tribute Night - The Beatles vs The Stones

Tussen pot en pint worden er meer dan vaak politieke partijen opgericht, wordt er veel geld verdiend, wordt de wereld verbeterd en worden The Stones afgemeten op The Beatles en omgekeerd. En nog nooit heeft iemand het pleit gewonnen.

Vzw Magik Events koesterde het snode plan om nog eens de eeuwige nutteloze discussie aan te wakkeren door een heuse ‘tribute night’ op ons los te laten om uiteindelijk te bewijzen dat een vergelijk totaal niet hoeft.

The Heartclub Band hadden zes Beatles nodig  om een zowaar prachtig saluut te brengen aan de Fab Four. Met immense liefde voor de originelen brengen ze beklijvende versies van hun hits en parels. Een uitgekiende playlist laat met ongelofelijk oog voor detail vroegere hits naadloos overvloeien in stevige rockers zoals “Helter Skelter”, “Let It Be”, ”Lady Madonna”, “Back in the USSR”, “I Feel Fine”, ... Alles gepassioneerd gebracht en gespeeld door een zestal dat al elders op nationale en internationale podia hun sporen verdiend hebben. Deze knapen imiteren The Beatles niet, ze spelen en ademen gewoon The Beatles. Daarvoor hebben ze geen verkleedpartijen nodig en hoeven ze ook niet af te sluiten met het zogezegde obligate Hey Jude. They didn’t Let us Down.

Not The Rolling Stones zijn uiteraard The Stones niet. Ze spelen The Stones niet, ze imiteren The Stones. De toetsenist kent Ian Stewart niet, drummer dirkt zich op als Charlie, de bassist straalt meer Bill Wyman uit dan Bill Wyman zelve, tweede gitarist zet een verdienstelijke Mick Taylor neer. Eerste gitarist verdiept zich danig in Keiths dresscode, poses en gestes dat het wat karikaturaal wordt. Zanger lijkt akelig eng op the real Mick als was het dat Jef Hoeybergs plastisch was tussen gekomen. Hoewel de nep Mick in den beginne niet zo goed bij stem was, maar zich alras herpakte na het ietwat fout gebrachte (vooral de rif) “Beast of Burden”.
Voor de rest speelden ze meer dan verdienstelijk en kwamen Not The Stones bij momenten akelig dicht bij hun helden.
Er waren aangename kippenvel momenten met oa “Sympathy”, “Jumping” en het verrassende “Sad Sad Sad” en “Don’t get Angry” uit de laatste ‘Hackney’. Onze nep-Keith mocht wat meer in de open G-stemming gespeeld hebben, en tja… Charlie valt onmogelijk te imiteren. Ze zijn dus goed, heel goed zelfs, maar hun de beste Stones-tribute band noemen lijkt me toch iets te veel van het goede.  

Beide tribute bands speelden met een totaal andere insteek zoals ook hun echte voorbeelden deden. En dit valt dus niet te vergelijken. I rest my case. Voorwaar een goede zet, Magik Events!   

Organisatie: Cultuurhuis De Leest, Izegem ism Magik Events