Manu Chao - Alle hits in één lange medley
Manu Chao + Meskerem Mees

Manu Chao komt niet zo heel vaak in België voor concerten. De programmatoren van De Casino in Sint-Niklaas wisten hem te lokken door te focussen op enkele randvoorwaarden: veel gratis tickets voor mensen uit kansengroepen, een heel bescheiden ticketprijs, eetstandjes van de lokale Kringloopwinkel en organisaties die zich inzetten voor vluchtelingen, lokaal geproduceerde fruitsappen in plaats van Coca-Cola, een infostand van het Rode Kruis, … Het charmeoffensief heeft gewerkt. Al moest daarbij wel worden uitgeweken van de hiervoor te kleine De Casino naar het grotere ‘t Bau-Huis, waar meer dan 2.000 fans het concert konden bijwonen.

Als voorprogramma mocht Meskerem Mees aantreden. Dat was al even geleden. Na haar debuutalbum ‘Julius’ in 2021 en EP ‘Caesar’ in 2022 bleef het lang stil in het kamp van de winnares van Humo’s Rock Rally van 2020. Ze was het touren en het promoten van haar muziek misschien wat moe en probeerde tal van nieuwe zaken (zingen en ook dansen bij Rosas/Anne Teresa De Keersmaeker, guest vocals bij onder meer Mooneye, Black Flower en Elephant, …). Het rockbandje waar ze in een paar interviews op alludeerde lijkt er dan weer niet te zullen komen.
Op dat grote podium in Sint-Niklaas treedt Meskerem aan zonder de cellist die haar vroeger vaak vergezelde. Op papier leek de akoestische set van haar een mooie opwarmer voor de akoestische set van Manu Chao, maar in de realiteit botste ze op een publiek waarvan de grote meerderheid totaal geen interesse toonde. Het geroezemoes overstemde bij momenten het nochtans versterkte geluid en toch vond ze de kracht om professioneel te blijven doorgaan. Al was het maar voor de honderden mensen voor het podium die wel genoten van haar muziek.
Meskerem Mees is nooit een vlotte babbelaar geweest op het podium en haar wat onbeholpen bindteksten maken deel uit van haar charme. Ze vertelt in Sint-Niklaas dat het lang geleden is dat ze als zangeres en muzikante op een podium stond en dat ze blij is dat dat nog lukt en dat ze dat mag doen voor zoveel mensen. De nummers die ze brengt zijn een mix van ‘Julius’ (o.m. “Parking Lot”) en ‘Caesar’ (“Best Friend” en “Away The Sparrow Flies”), met ook nog songs die ze nog niet opnam in de studio, zoals “River Song”, “A Secret” en “45 Years”. Zo bouwt ze op naar haar finale met de Julius-singles “Joe” en “Seasons Shift”, twee prachtige songs waar het meeste publiek nonchalant doorheen kwettert tijdens het leeghappen van een bakje vegetarische chili con carne. Maar voor die honderden mensen voor het podium was dit een leuk terugzien met Meskerem Mees. En die nieuwe songs, daar zit zeker wat in.

Manu Chao scoorde wereldhits met zijn band Mano Negra en daarna als solo-artiest. Hij zou makkelijk het Sportpaleis twee keer na elkaar kunnen laten vollopen, maar eigenzinnig als hij is, kiest hij liever zelf zijn podiums uit. Dat is één van de redenen dat je hem zo weinig live aan het werk kan zien in ons land. En soms heeft hij ook gewoon geen zin in concerten of trekt hij met enkel zijn gitaar door pakweg Latijns-Amerika. Dat België een belangrijke rol heeft gespeeld in het internationale succes van Mano Negra en van hem als solo-artiest, dat zit misschien al wat verder in zijn geheugen.
De 2.500 kaartjes voor dit concert waren op minder dan drie uur tijd uitverkocht. Muzikaal gebeurt er nochtans niet zo heel veel meer in het leven van Manu Chao. Na de solo-albums ‘Clandestino’ uit 1998 en ‘Proxima Estacion … Esperanza’ uit 2000 waren er niet echt nog albums die veel brokken hebben gemaakt. Ook live leek Manu Chao wat uitgeblust. We herinneren ons zijn concert op het Brussels Summer Fest in 2012 waarbij hij met een matige rockband alle nummers in hetzelfde ritme afhaspelde, compleet voorbijgaand aan de rijke muzikale diversiteit van de studio-opnames van Mano Negra en zijn eerste solo-albums.

Met dat als herinnering keken wij uit naar een akoestische set van Manu Chao met de Argentijns-Italiaanse gitarist Lucky Salvadori en de Galicische percussionist Miguel Rumbao. Als je akoestisch speelt, dan kan het toch enkel nog om de song in al zijn authenticiteit gaan, toch? We konden niet meer verkeerd zijn dan met die veronderstelling. Ook met enkel een akoestische gitaar en op een stoeltje is Manu Chao een soort van Duracell-konijn dat maar blijft gaan. En de eenheidsworst-aanpak van die keer op het Brussels Summer Fest werd nog eens bovengehaald voor Sint-Niklaas.
Het concert was één lange medley waarin liedjes vaak slechts in fragmenten gebracht werden, of waarvan de refreinen of zinnen hernomen werden in andere liedjes. Heel vaak leek het dat het trio een song had afgerond: ze stopten dan met spelen en namen het applaus in ontvangst. Maar dan hernamen ze nog eens een stuk daarvan, rondden nog eens af, kregen applaus, hernamen nog eens hetzelfde stuk, enzovoort. “Mala Vida” hebben ze zo zes keer ‘afgerond’ en ook zes keer herbegonnen. Minstens, want de telling bijhouden was een hele opdracht. Het fragment “Pinocchio (Viaggio In Groppa Al Tonno)” van op het album ‘Radio Bemba Sound System’ zat ook minstens één keer, maar net zo goed drie of vier keer, tussen elke song.
Een setlist samenstellen is dan ook gekkenwerk. Wel hebben we minstens flarden gehoord van “La Vida Tombola”, “Liberta”, “Dos Panteras”, “Mala Vida”, “Bongo Bong”, “Mr Bobby”, “Je Ne T’Aime Plus”, “Clandestino” en “Bienvenida A Tiujana”. Misschien heb ik het net gemist toen ik even met mijn ogen knipperde, maar “King Kong Five” en het nochtans meermaals door het publiek gescandeerde “Me Gustas Tu” werden niet gebracht, hoewel die in andere steden op deze akoestische tour wel in de setlist zaten.
De set in Sint-Niklaas duurde nochtans ruim 2,5 uur, veel langer dan was voorzien. Er was aangekondigd dat er ook nieuw werk zou gespeeld worden, van een album dat nog dit jaar zou verschijnen. Het is best mogelijk dat dat gebeurd is, maar vergeef mij dat ik daarvan niet de titel heb kunnen ontwaren.
Het publiek in Sint-Niklaas was duidelijk niet gekomen voor mooi afgelijnde songs zoals die ooit in de studio werden opgenomen. Van bij het eerste akkoord werd er gedanst en gefeest alsof het leven die avond zou kunnen eindigen. Het akoestische trio kreeg ergens halfweg de set het gezelschap van een vijfkoppige blazerssectie en zo kregen nostalgici toch een klein beetje een Mano Negra-vibe mee. Manu Chao drijft op de energie van het publiek en geeft er ook minstens evenveel terug. Hoewel het die avond buiten bitter koud was, leek het in het Bau-Huis al vollop zomer.

Manu Chao is behalve muzikant ook een politiek activist, wat mooi samenkomt in zijn lyrics. Bij een song als “Clandestino” is dat voor Chao nog niet duidelijk genoeg en daarom schreeuwde hij tijdens die song nog meermaals ‘nobody is illegal’. Toch een beetje preken voor eigen kerk, maar goed. Palestina kon als thema uiteraard niet onvermeld blijven, maar opvallend: Manu Chao pleitte enkel voor ‘peace in Palestine’ en niet voor ‘Free Palestine’ zoals heel wat mensen in het publiek. Misschien een nuance waar hij belang aan hecht, misschien gewoon toeval.

Dat het concert in Sint-Niklaas één lange medley was, vergeven we Manu Chao vrijelijk. Dat er een nieuw album is, betekent dat we misschien nog zo’n klepper als ‘Clandestino’ of ‘Esperanza’ mogen verwelkomen. Hoop doet leven.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Manu Chao
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5935-manu-chao-16-04-2024.html?Itemid=0
Meskerem Mees
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5934-meskerem-mees-16-04-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas