Willem Vermandere - Vergeten wordt geschrapt uit het woordenboek

Willem Vermandere heeft al op honderden podia gestaan, maar tot enkele dagen geleden had hij nog geen concert gespeeld in het Concertgebouw in Brugge. Dat haalde de kranige 84-jarige in met een namiddagconcert.
Vermandere heeft een band met Brugge. Vijftig jaar geleden werd de clip van “Blanche En Zijn Peird” opgenomen in die stad. In die clip verkent Vermandere de historische stad vanuit een paardenkoets.
Willem werd in Brugge bijgestaan door zijn trouwe muzikanten - trawanten noemt hij ze zelf – Freddy Desmedt (klarinet, dwarsfluit, saxofoon en percussie), Pol Depoorter (gitaren en mandoline) en Bart Caron (contrabas).
Al had hij bij het aankondigen van de band wat moeite om de juiste naam bij de juiste persoon te vernoemen. Zijn geheugen liet hem nog een paar keer in de steek. Of hij speelde wat met dat gegeven, dat kan ook. Bij “Den Tjoolder” in het begin van de set draagt hij de band op om te herbeginnen nadat hij niet op tijd de woorden vindt van het laatste couplet, want “de mensen hebben betaald voor het volledige programma, niet voor de helft”.
Ook bij een lange anekdote over Heineken en Westvleteren geraakt hij de pointe kwijt en is het Freddy die als souffleur de redding brengt. Als dat de enige foutjes zijn van zo’n monument, dan zijn die eigenlijk het vermelden niet waard. Alles bij elkaar is hij nog heel goed bij stem en met de juiste bril en een paar spiekbriefjes lukt alles nog wel.
Maar misschien heeft het terugwijkende geheugen wel mee de setlist bepaald. Willem kiest voor heel wat ‘oude’ nummers. Wie zijn eerste album uitbracht in 1968 heeft natuurlijk een grote keuze. Het album ‘Laat Mie Maar Lopen’ uit 1981 is het beste vertegenwoordigd, met bovenop de titeltrack nog “Ik Plantte Ne Keer Patatten”, “Voor Marie-Louise” en “Geboorte”.
Er zit nog steeds veel ‘dash’ op de oude nummers en Vermandere neemt er geen genoegen mee om bepaalde nummers wat trager of korter te brengen. Wel geeft hij zijn tekst-geheugen af en toe eens pauze dankzij een instrumentaal nummer. De melodieën zitten misschien dieper in het brein gegroefd dan de woorden. Een drietal nummers leest hij voor als gedicht, zonder muzikale begeleiding.
De intro van “1.000 Soldaten” wordt geografisch uitgebreid van de Westhoek tot Oekraïne en Israël en Gaza. Voorts werd het Brugse publiek verwend met guitige versies van “Pierre De Beeste”, “Bric-a-Brac”, “Mijn Vlaanderenland”, “De Wind”, “Reintje”, “Moslims”, “Bange Blankeman” en “Priet Pret Prot”, elk met een leuk kort verhaaltje of woordje uitleg erbij. Voor de finale mag het publiek meezingen en -klappen met “Blanche En Zijn Peird” en “Laat Mie Maar Lopen”. De toegift bestond uit een instrumentaal nummer en “Voor Marie-Louise”.

We krijgen niet veel kansen meer om Willem Vermandere aan het werk te zien. We gunnen hem van ganser harte de rust die bij zijn leeftijd hoort. Maar telkens als hij nog wil optreden, moet de zaal vol zitten. Dat zijn we verplicht aan dit bescheiden genie dat kan toveren met melodie en woorden. Deze zomer staat Willem Vermandere nog op het podium van het Dranouter Festival. Dat wordt misschien nog ‘skoner’ dan in Brugge.

Organisatie: Show-Time ism Comedyshows