Faye Webster - Innemend, maar mist wat sprankel

Als een nobele onbekende timmert Faye Webster gestaag aan haar singer-songwriters carrière. De nog maar 23-jarige uit Atlanta, VS, kwam enkele maanden geleden met "Undressed at the Symphony" (2024) op de proppen. Op haar vijfde (!) plaat pakt ze uit met rijke instrumentatie, meer laagjes maar vooral dezelfde oprechte emotievolle songs. Een geslaagd recept dat hopelijk ook zo aanvoelde tijdens haar passage in de Botanique.

De goed gevulde Orangerie kon zich eerst plezieren aan Benét. De Amerikaan, die met trots zijn identiteit als transman uitdraagt, bracht een joviale en bondige set. Zijn lichte singer-songwriter folk klonk in “Can’t Help Myself” zeer innemend en licht breekbaar. In “Being a Demon” was de zang met lichte korrel glashelder en indrukwekkend. Ook het vleugje Bossanova in “Push Me Away” en “I Wonder” was de moeite waard. Naast de sterke muziek blonk Benét vooral uit in eerlijke en heerlijke bindteksten, waardoor hij met sprekend gemak een heleboel nieuwe volgers heeft gewonnen.

Het brede podium van de zaal werd volledig ingenomen door Faye Webster en haar vierkoppige band. Als extra vulling was er een groot opgeblazen grijze buste van Faye zelf, die ruim de achtergrond innam. Het rustige begin met “But Not Kiss” swingde goed door met snedige gitaar hooks en de golvende lap steel. Webster leek duidelijk op haar gemak toen haar fans meezongen. Ook het nieuwe “Wanna Quit All the Time” en “Thinking About You” gaven een sterk gevoel dat deed denken aan Alex G. of Cass McCombs.
Het nieuwe materiaal werd goed ontvangen door de concertgangers, maar pas met “Right Side of My Neck” leek iedereen echt gesmolten. De vele fans gingen zelfs wild, zongen mee en legden het hoogtepunt graag vast met hun smartphones. Tijdens het iets minder strakke “Better Distractions” bleek Webster goed in haar sas door even bij elk van haar backing muzikanten te gaan staan. “Kind Of” was muzikaal sterk met de strakke lap steel-solo en de vertragende muisstille outro. Niet alles was rustige folkmuziek, want invloeden van soul met een passende saxofoon-solo primeerden in “A Dream With a Baseball Player”. Of nog “Lego Ring” met de ronkende distorted bas, de gezwinde tempowisselingen en de groovy solo van de ervaren drummer.
Wat er met kop en schouders bovenuit stak, was publiekslieveling “Jonny”. Even ging Webster, deze keer zonder gitaar, op wandel om ook het publiek te laten meezingen. Om vervolgens nog wat melancholie te creëren aan de piano met een ijzersterke monoloog. Het monotone “Lifetime” brak die spanning wat, maar de vioolpartij in “In a Good Way” deed ons allemaal weer opveren. Nog voor het slotnummer baadde het duet “Feeling Good
Today” iets te veel in autotune vocals, maar dat deerde niet om in schoonheid te eindigen met het heerlijke “Kingston”. De gemeende groepsknuffel met de bandleden, Benét en zijn entourage was een leuke afsluiting van een degelijk en gezellig concert.

Setlist: But Not Kiss - Wanna Quit All the Time - Thinking About You - Right Side of My Neck - Better Distractions - Kind Of - A Dream With a Baseball Player - I Know I'm Funny haha - Lego Ring - Jonny - Lifetime - In a Good Way - He Loves Me Yeah! — Feeling Good Today – Kingston

Organisatie: Botanique, Brussel