Floyd, a tribute to Pink Floyd, artistiek, muzikaal, cinematografisch eerbetoon aan de band + 50 Y ‘Dark side of the moon’

Een interessante tribute van de legendarische Pink Floyd is zeker wel het Belgisch-Waalse collectief Floyd, die ons goed twee en half uur meesleepte in die kenmerkende artistieke, muzikale en cinematografische leefwereld van Pink Floyd, met treffend bepalend materiaal uit hun oeuvre en de volledige weergave van de plaat ‘Dark side of the moon’, goed 50 jaar oud en één van de best verkochte albums aller tijden.

Van deze pioniers bood dit combo ons een waar genot om te luisteren en te kijken. Naast de composities was de cirkelbewegende lightshow en de videprojecties even belangvol. Een mooi geheel dus.
Het deed ons even stilstaan wat een invloedrijke band Pink Floyd wel was met hun materiaal eind 60s en in de 70s, een combinatie van klassieke rock, psychedelica, symfo , progressive, waarbij de vier (Waters, Gilmour, Wright, Mason) maar al te graag experimenteerden met geluid en beelden en met een filosoferende, maatschappijkritische blik. Er werd goed nagedacht hoe de nummers in elkaar moesten steken en ze werden letterlijk ontrafeld op inspiratievolle, vernieuwende wijze.
Enkele album zijn in het geheugen gegrift , eerst deze met het talentvolle fenomeen Syd Barrett, ‘The piper at the gates of dawn en ‘A saucerful of secrets’; in de 70s ‘Meddle’, ‘Wish you were here’, ‘Animals’, ‘The wall’ en natuurlijk ‘Dark side of the moon’, goed 50 jaar oud , die door deze tribute band Floyd in de spotlight werd geplaatst in het tweede deel van de set.

De tribute band deed z’n uiterste best om de songs van weleer in hun oorspronkelijkheid te spelen, met een dosis elektronica apparatuur, synths, sax, en ondersteund van drie backing vocalistes. Met negen op het podium dus waarbij de muzikanten de sound van Pink Floyd optimaal beheersen; enkel in de vocals kon er hier en daar nog wat bijgeschaafd worden, maar we willen niet muggenziften , dit was goed , enorm goed in keuze en in het spelen, om die unieke muzikale leefwereld te beleven.
We kregen meteen eentje om volledig in op te gaan, “Shine on your crazy diamonds” uit 75 , een top 100 klassieker, die nogmaals aantoonde hoe invloedrijk het nummer wel was op de latere sound van elektronica/psychedelica, roots, symfo, lounge, ambient enz; de repetitieve opbouw, de vele boeiende wissels en de minutieuze geluidjes, heerlijk hoe het allemaal elkaar vond in een web van lichteffects en beelden. Het werd overtuigend ingeleid door een spannend gitaar-basgetokkel, steelpedal en de daarop volgende instrumenten die vernuftig klonken en voldoende ademruimte kregen. Talrijke bands en artiesten flitsten ons voor de ogen in deze muzikale rijkdom van de song , die meer dan 15 minuten duurde. En zoals het spaarzaam begon, zo deinde het subtiel uit. Prachtig dus, met een terecht warm onthaal.
Directer van aard was “Welcome to the machine”, door het broeierig rockconcept en een futuristisch tintje. Barrett werd niet vergeten in dit eerbetoon , de psychedelische rock, met een Indiase tune hoorden we op “Set the controls for the heart of the sun” (uit ‘ A saucerful of secrets’ van 68). Het liet horen waar vele indie bandjes en zeker het talent Khruangbin de mosterd haalde. Het bouwde mooi op, klonk broeierig, intens, durfde te exploderen en had een donkere ondertoon. Je waande je in de woestijn, onder een loden zon …
De kritische blik naar de huidige oorlogen (als in Ukraine en in het Midden-Oosten) hadden we met “Dogs of war” ( uit ‘A momentary lapse of reasons’), geplukt uit het recentere oeuvre van Pink Floyd. De instrumentatie was visueel en prikkelde onze verbeelding. Zoals steeds waren die gitaarsoli een meerwaarde, sterk gespeeld van deze tribute band.
We blijven vol lof over de songkeuze en de speelwijze … Het sfeervol, dromerige “Wish you were here”, met dat semi-akoestische gitaarspel en piano, volgde. De nostalgie nam ons volledig in met de zo goed als instrumentale classic “One of these days”, uit ‘Meddle’ van 71, postrock avant la lettre met die spaarzame, opbouwende ritmiek, de tempowissels en de explosieve uithalen, aangepord door die basstune en de gitaren. Heerlijk spacey destructief.
“Keep talking”, wat gewoontjes vergeleken met het andere materiaal, uit ‘The division bell’ en ook al dertig jaar oud, was de voorlaatste van het eerste deel. Het alombekende “Another brick in the wall”  (‘The wall’,79), hun meest poprockende doorbraaksingle, besloot, ook zo’n eentje die z’n eigen verhaal heeft binnen het oeuvre met een videoclip die in het geheugen gegrift stond, van die stappende hamers en de opstandige leerlingen. De helikoptergeluidjes deinden de song uit en overtuigden een eerste set.

De tweede set kaderde de 50ste verjaardag van ‘Dark side of the moon’, een icoon in de pophistoriek, songs die in één ruk best beluisterd worden en dus in één concept worden voorgesteld. Ook van deze Floyd werden we ondergedompeld in die unieke sfeer van dit album , die een amalgaan van stijlen bevat én melodie , gewaagdheid en experiment samenbrengt. Dit is muzikaal vernuft in het kwadraat als we terug gaan in de tijd.
Wat een nummers: “Speak to me”, met die voicesample, het kloppend hart van “Breath”, de tikkende klok die slaat en het gerinkel op “Time”, de pakkende , indringende emotievolle vocals van de dames op “Great gig in the sky” en het geldgerinkel van “Money”. Het publiek genoot van het technisch vernuft en van de spaarzame, opbouwende instrumentatie, de soli, de zwevende saxpartijen en de backing vocals.
En op die manier golfden we verder op dat allesbepalende album met “Us & them” , die gevoelige , broze, dromerige song door de fijne orkestratie. Een even sfeervolle closing final hadden we met “Any colour you like” en “Brain damage/eclipse”, die de dictators van alle tijden op het grote scherm lieten zien.
Het combo kreeg een verdiend applaus van het publiek dat uitermate genoot van deze nostalgische trip.

We werden verder op onze wenken bediend na het ‘Dark side of the moon’ epos met een staaltje van “Echoes”, ook al van ‘Meddle’ uit 71, een all-style, lang uitgesponnen nummer dat hier evenzeer intrigeerde in sfeer, opbouw en extravertie door de keys, ambiente soundscapes en de gitaarriedels. De vloeistof dia’s maakten het plaatje compleet.
Het muzikaal cinematografisch concept werd besloten met die andere instant klassieker “Comfortabely numb” (uit ‘The wall’) , een dromerig poppy psychedelisch nummer, die twintig jaar terug in een aangepast groovy jasje werd gestopt door de Scissor Sisters.

Moeiteloos werden we twee en een half uur meegesleept in die Pink Floyd trip , die geluid, beeld en kritische blik op artistiek overtuigende wijze wist te versmelten. Deze Floyd zullen we onthouden, zondermeer. Sjiek gedaan alvast.

Organisatie: Show-Time + Comedyshows ism Kursaal, Oostende