Gary Clark Jr. - Gary Clark Jr. smeert het breed uit

Gary Clark Jr. is één van de zeldzame performers die gezegend zijn met meerdere talenten, zo is hij een geboren entertainer, een briljant gitarist en een fluwelen soulzanger.
Het mag dan ook geen verassing zijn dat hij al die bekwaamheden maar al te graag etaleerde op het podium, wat ons betreft iets te uitvoerig.

Op zijn albums, en al zeker op zijn recentste en zeer wisselvallige ‘JPEG RAW’, tapt hij uit te veel verschillende vaatjes en dat uitte zich ook vanavond ook in zijn live gig. We ontwarden Jimi Hendrix, Marvin Gaye, Prince, Stevie Wonder, Curtis Mayfield en George Clinton. We hoorden blues, soul, jazz, r&b en stevige rock. We zagen tegelijk een gitaarheld, een soulman, een r&b zanger en een blueswonder. Nogal veelzijdig dus, maar de wonderboy nam te gretig de tijd om al zijn vaardigheden tentoon te spreiden. Hij gaf dan ook nog eens de ruimte aan zijn muzikanten om hun virtuositeit in de picture te zetten, vooral dan de keyboardspeler. Allemaal best wel knap en heel vakkundig, maar toch ook een beetje te veel van het goede.
Zo klokte de ganse set af na twee uur en een kwart, en dat had heus wel een half uur minder mogen zijn. Een iets strakkere en compacte set had hem een beter eindrapport opgeleverd.

Maar soit, gedaan met muggenziften, want hier was wel degelijk veel te beleven. Soulvolle ballads als “The Healing”, “Our Love” en “Habits” mochten dan misschien wel een zeemzoeterige aanvang hebben, ze groeiden dankzij een stel prachtige gitaarsolo’s uit tot werkelijke huzarenstukjes. Een fenomenaal “When My Train Pulls In”, een klassieker van het eerste uur, was een absoluut hoogtepunt met alweer een gitaarsolo die ons naar hogere oorden bracht. Verder in de set ontpopte een stevig uit zijn voegen barstend “Bright Lights” zich als subliem orgelpunt van de avond, een absolute kraker met Hendrixiaanse allures. Wij verlangden naar meer van dat, maar meneer besliste daar anders over en pakte net iets te veel uit met zijn naar Prince neigend falsetto-soulstemmetje. Op zich best wel aangenaam, maar de songs waarin hij dat deed waren net niet sterk genoeg en hadden stuk voor stuk een sublieme gitaarsolo nodig om van de banaliteit gered te worden. “To the End of The Earth/ Alone Together” bijvoorbeeld lonkte iets te nadrukkelijk naar Prince maar raakte eigenlijk nog niet aan de enkels van die kleine ukkepuk.
In de bisronde kwam Gary Clark Jr. in zijn eentje de blues vertolken met een wondermooi “In The Evening (When the Sun Goes Down)” om daarna nog eens volledig crescendo te gaan. Het complete gezelschap, versterkt met de Noorse support act Magnus Berg, drukte nog eens volop het gaspedaal in met een knetterend “Don’t Owe You a Thang” waarin de volumemeter een flinke ruk naar rechts ging en de gitaarsolo’s volop gierden (deze keer niet van de meester zelve, maar wel van zijn kompanen inclusief nog een keer die schitterende Magnus Berg, onthoud die naam). Een straffe eindspurt van een concert dat lang niet altijd de vaart had die het moest hebben, maar wel een flink stel verbluffende en adembenemende momenten vertoonde.

Een goede twee jaar geleden zagen wij deze rasartiest nog schitteren in de AB, toen haalde Jimi Hendrix het van Prince en haalde de bluesrock het van de soul. Nu was het eerder omgekeerd, maar toch alweer zeer de moeite, ondanks een paar mindere passages.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Kristof Acke
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7047-gary-clark-jr-22-10-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Democrazy, Gent