Mono - Beklijvend eerbetoon aan Steve Albini

De Japanse post-rock pioniers hebben eerder dit jaar ‘Oath’ uitgebracht, een mooi album die alweer vintage MONO klinkt, maar met meer orkestrale uitweidingen dan we van hen gewoon zijn. Voor de band alvast een reden om deze keer met een zeskoppig kamerorkest te toeren.

Het moet gezegd, die orkestrale bijstand zit de muziek van Mono, die op zich al heel filmisch en atmosferisch klinkt, als gegoten. Met de integrale live vertolking van de nieuwe plaat werd nog maar eens duidelijk hoe sterk en harmonieus dat album wel is, het kwam binnen als de prachtsoundtrack van een film die nog niet gemaakt is. Het gaf de leden van Mono de kans en ruimte om hun heftige gitaarexplosies, want die waren wel degelijk aanwezig vanavond, te laten overvloeien in zweverige en prachtige harmonische orkestraties.
Een perfecte match dus, maar dat wisten we al, want ze hebben dit al eens eerder gedaan, check het live album ‘Holy Ground: NYC live with the Wordless Music Orchestra” uit 2010.
Na een bekoorlijke en langzaam opborrelende opwarmingsronde was “Run On” de eerste grote apotheose waarin het complete gezelschap alle registers opentrok, het orgelpunt van de plaat, een Mono klassieker in wording. Verder in de set ontpopten “We All Shine On” en “Time Goes By” zich als prachtige post-rock juweeltjes.
Het was sowieso een goed idee om hier niet te gaan schiften in ‘Oath’ en het album van naaldje tot draadje in zijn live versie te laten schitteren. We moesten daardoor misschien wel een hele hoop Mono klassiekers missen, maar die houden we tegoed voor hun volgende passage.

Na het ‘Oath’ luik dook Mono alsnog even in hun back catalogue met twee uitgesponnen epische songs, eentje zonder sextet, eentje met. Hierbij draaiden de Japanners de gitaarsluizen volle bak open met een regelrechte aanslag op de trommelvliezen en een uit al zijn poriën openbarstende sound. Het ging van fluweelzacht naar verschroeiend hard en weer terug. Het klonk vooral wonderlijk, zoals het bij Mono overigens altijd al geklonken heeft.

Geen support act vanavond, maar voor de set hadden we al de ganse tijd de heerlijk rudimentaire songs van Shellac door de boxen horen knallen, en dat was niet zomaar toeval. Mono droeg immers de laatste song op aan ‘our hero’ Steve Albini, producer van ‘Oath’, ongewild één van de allerlaatste platen waarop hij de knoppen beroerde. Zo kreeg de finale nog een extra emotionele dimensie als ultiem eerbetoon aan de belangrijkste no-nonsens producer die de rockwereld ooit gekend heeft.
Quasi onmiddellijk na Mono’s beklijvende set joeg men dan nog eens “The End Of Radio” door de zaal. Die kwam echt hard binnen. Krop in de keel.

Organisatie: VierNulVier, Gent ism Democrazy, Gent