Nick Cave & The Bad Seeds – Een langgerekte set bol van Romantiek, Dramatiek en Apocalyps
Nick Cave & The Bad Seeds en The Murder Capital
2024-10-30 + 31

Bijna vier uur lang kregen we muzikaal vertier in het Sportpaleis . Het beloftevollle Ierse The Murder Capital nam de kans van 45 minuten ten volle en Cave & The Bad Seeds greep ons meer dan twee en een half uur bij het nekvel ,een langgerekte set bol van romantiek, dramatiek en apocalyps of hoe smart, leed naar een gevoel van gelukzaligheid gaan ... Een klasse apart, zondermeer , die de 40 jarige carrière van deze Britse Aussie in een ‘into your arms’ omarmt. Het is me wat, twee avonden een uitverkocht Sportpaleis! Hoe alternatief vroeger , hoe popminded nu …

Nick Cave is een real performer on the front, een virtuoos die de maat aangeeft, musiceert en entertaint, die hier moeiteloos z’n publiek meesleept en opzuigt; hij maakt met z’n band van een concert een viering, een feest van ontmoeten en verbinden.
De muziek, de band en de performer spreken voor zich, in tonnen overgave en charisma. Het publiek ondergaat en beleeft een unieke avond. De dagdagelijkse zorg wordt even opzij geplaatst door een artiest die ook z’n rugzak te dragen heeft gehad, én het weet om te zetten in meesterlijk intieme, pakkende, broeierige tot exploderende, apocalyptische songs. Altijd gaan tot het uiterste, altijd energiek, altijd gevoelig met een krop in de keel; zonder veel poeha, hier staat de muziek, de band, de ‘Wild God’ centraal. Dit is de show en omgekeerd, dé formule die net Nick Cave & The Bad Seeds typeert.
Woordjes die we vanavond onthouden ‘You’re beautiful …Stop… Belgium’ , verder de aangereikte ruiker bloemen, de Belgische chocalade en de sjaal om het bezweette voorhoofd van deze ‘Duivelse Goddelijkheid’ af te vegen. 
Ze tekenden voor een lang passioneel, hartbrekend, beklijvend (intiem, breekbaar als rauw, dreigend) en emotioneel explosief concert. Het is niet de eerste keer dat een gospel koor van vier backing vocals de band ondersteunt en ook bij de tour van Cave/Ellis enkele jaren terug waren ze er als support. Vanavond opnieuw zeker een meerwaarde op die integere nummers van het laatste werk dat net na de zomervakantie verscheen, ‘Wild God’. En het past zelfs ook in de gretigheid van deze band en zijn ‘Wild God Cave’. Het gospel koor zijn nimfen (op de nieuwere songs) als demonen (op de oudere).
‘Wild God’ is de eerste groepsplaat in acht jaar (na ‘The skeleton tree’) en vijf jaar na ‘Ghosteen’, eerder van de spil Cave/Ellis , waarop The Bad Seeds in beperkte mate maar te horen zijn. In 2021 hadden we nog het sterke ‘Carnage’ van deze twee.
De plaat geeft aan dat hij rust en geluk heeft gevonden en z’n rouw (het verlies van twee van zijn zoons) een plaats heeft gegeven, wat weerspiegeld wordt in gemoedelijke songs, die omhoog getrokken worden door dit gospel koor. Voor de furie, woede, passie en bezwering moeten we aankloppen bij het oudere materiaal , maar hij weet dit nog steeds live te injecteren in het recentere. Elk van de leden heeft z’n verdienste , maar die Ellis als multi-instrumentalist op o.m. viool, bas en keys is er ook eentje apart. 
“Frogs”, “Wild God”  en “Songs of the lake” zijn een misviering door het koor, de band en Cave hemzelve . ‘Bring your spirit down’ weergalmt door de zaal. De sfeervolle, dromerige, lieflijke tint dwarrelt nog doorheen deze nummers, maar ze klinken kleurrijk, gedreven, extravert en feller dan op plaat, zonder de intimiteit, subtiliteit en z’n finesse te verliezen. Het zit hier goed vanavond, band als Cave als publiek voelen dit aan … En de man , hij performt, entertaint, dirigeert en delegeert.
Een eerste terugblik krijgen we met “o Children”, 22 jaar oud intussen, en geschreven voor z’n opgroeiende kinderen, een sfeervolle aanzet door piano, viool , en verder intrigerend door de crescendo partijen.
En op die manier laveren we doorheen een schitterende setlist, die het oude eert en het nieuwe naar een hoger niveau tilt . Op oudjes “Jubilee street” en “For her to eternity” word je meegesleept naar een ‘Halloween’ event door die repetitieve, opbouwende apocalyptische ritmes; om dan rust , ingenomen- en gemoedelijkheid te ervaren op de single “Long dark night” en “Cinnamon horses”, songs van de recente plaat; naast de piano/viool weet elk geluidje van de band en de koorzang dito hun danspasjes, zich subtiel een plaatsje te bemachtigen. 
Die ‘Wild God’ plaat staat centraal, afgewisseld met sterke oudjes dus. Het dreigende “Tupelo”, de geboorteplaats van één van z’n helden Elvis, middenin de set, huiverde heerlijk grimmig en werd tot op het bot uitgediept. Hier kon Stephen King deze dagen op smullen.
“Conversion” bracht ons terug naar het nu. De song, sober, sfeervol ingezet, bouwde op, kreeg heel wat injecties en zoog ons volledig mee en ging naar een climax. Die schitterende vondsten van gedrevenheid en extravertie zetten ze iets later verder, na de gevoeligheid en het balladgehalte van het dromerige “Bright horses” ,het intieme “Joy” en het pakkende “I need you”, die door de declamerende zang, het pianospel en de bepalende Ellis’ sounds voor kippenvelmomenten zorgde, waarbij een traantje kon worden weggepinkt. Ontroerend aangrijpend in romantiek en dramatiek dus. “Carnage” bouwde sober op en behield die donkere dreiging. Het nieuwe “Final rescue attempt”, ook een diepgevoelig liefdeslied, kreeg enkele adrenalinestoten en werd dus zoals vele recente nummers opengetrokken en ging naar een climax. Mooi dus.
We hadden het eerder over die gedrevenheid en extravertie, maak dus maar de link naar de classics tijd … Zegevieren doet hij met “Red right hand”, waarbij Cave het Sportpaleis onderdompelt in ‘lalala’s’ en hij letterlijk iedereen, in het rood badende licht, uit z’n hand doet eten; het explodeert op het eind in een ruis van gitaren, viool, percussie en pianoloops, in die gekende bezwerende, jagende woedende stijl. Ook “The mercy seat” en “White elephant” (eentje van ‘Carnage’ ook) pasten naadloos in dit muzikaal decor, de instrumenten onder een dreigende spanning met elektronicabeats, die ons brengt naar de onderwereld, waarbij het koor neigt het publiek te willen verslinden. Een zwarte misviering, eentje die nazindert!
We zijn ondertussen meer dan twee uur bezig. Het publiek ondergaat puur oprecht een intens, verschroeiend, boeiend concert. Een eerbetoon aan Anita Lane volgt (overleden partner van Mick Harvey in 2021 en closing friends in de Bad Seeds) met het licht sfeervolle “O wow o wow (how wonderful she is)”; bepaald door elektronica beats krijgt het een meerwaarde door de projectie van haar foto en haar stem on the background.
Tot slot werden we uitgewuifd door twee klassiekers opnieuw, “Papa won’t leave you Henry” en “The weeping song” , oudjes die een snedige touch krijgen en die dramatiek, romantiek doen versmelten in een intrigerende apocalyptische sound . Hier heeft hij z’n publiek volledig mee in handclaps, wat een schitterend effect verwezenlijkt in deze immense zaal. Het toont nogmaals aan wat een groots performer hij wel is.
We kregen er nog eentje bij, een elegant sobere outtro, solo op piano, “Into your arms”, waarbij hij letterlijk z’n publiek omarmt en hen doet nagenieten van dit klassevolle optreden .

Dit was er terug eentje die in het geheugen gegrift staat. Ook al klinkt die recente ‘Wild God’ meer ‘wild-loos’, live herrijst het materiaal door The Bad Seeds , het gospel koor en Zijne Duivelse Goddelijk zelve in volle glorie … Hoe smart, leed naar een gevoel van gelukzaligheid gaan. Of Hoe romantiek , dramatiek en apocalyps elkaar vinden. Een klasse apart dus!

Interessant was ook de support, het Ierse The Murder Capital, die een soort slepende postpunk brengt die flirt met de eighties, maar in vaart intenser, krachtiger klinkt. Meer dus dan de doorsnee Interpol. Twee cd’s zijn er nu, na de dynamische, explosievere songs in het begin, klonk de broeierige donkere intensiteit door in het daaropvolgend materiaal, met een kronkelende zanger James McGovern doorheen de nummers. Intussen hebben ze ook een eigen plaatsje binnen het clubcircuit toe geëigend. Een puike set speelden ze.

Organisatie: Greenhouse Talent