Jenny Don't and The Spurs - Onvermoeibaar en met grenzeloze passie

Jenny Don't and The Spurs stonden al enkele jaren op mijn lijstje met groepen die ik absoluut eens aan het werk wil zien. Om uiteenlopende redenen had ik ze al een paar keer gemist en ook nu dreigde een rokende camionette alsnog roet in het eten te gooien. Gelukkig geraakte de band nog aan een vervangend exemplaar en kon het optreden in de Cowboy Up, zij het met de nodige vertraging (zo'n twee en een half uur), toch doorgaan.

Jenny Don't (echte naam Connors) dankt haar bijnaam aan haar weerbarstige aard waarmee ze in haar jeugd het gezag tartte. Ik zag ze al eens in 2016 in de Pit's met een andere groep, simpelweg Don't geheten, die toen met seventies geïnspireerde rock weinig potten wist te breken. Maar eigenlijk was ze toen al samen met haar vriend Kelly Halliburton, die ik ook ken van P.R.O.B.L.E.M.S. en Pierced Arrows (Fred Cole's band na Dead Moon), bezig met een veel interessanter project waarin ze resoluut voor country koos: Jenny Don't and The Spurs, waarmee ze intussen een viertal LP's, één EP en twee handen vol singles gemaakt heeft. Daarbij bleef ze niet van tegenslagen gespaard. Zo moest ze zelf een stemoperatie ondergaan en twee jaar geleden stierf haar drummer, die voorheen de vellen roerde bij The Wipers, Poison Idea, Napalm Beach en The Rats, aan maagkanker. Ondanks dat alles blijft de groep er vol voor gaan.
Dit jaar verscheen het uitstekende ‘Broken hearted blue’ waarna er een erg uitgebreide tour volgde met de nieuwe drummer, Buddy Weeks.

De groep uit Portland, Oregon begon met het stevige "Flying high" dat voorzien was van een lange instrumentale intro waarin al meteen duidelijk werd dat gitarist Christopher March het geheim wapen van de band is. Een beetje zoals Jerry Miller bij Eilen Jewell: bescheiden maar bijzonder doeltreffend en met een gezonde dosis rock-'n-roll in de vingers. Wat kon hij zijn gitaar verfijnd laten trillen en galmen, niet zelden in de geest van Link Wray of Duane Eddy.
Jenny bleek van haar kant een onvermoeibare spring-in-'t-veld die er alles aan deed om ons dat eindeloze wachten te laten vergeten. Toen iemand riep om "Call of the road" en de gitarist er eerst niet wou aan beginnen omdat het te lang geleden was dat hij het nog gespeeld had, bleef zij aandringen om het toch te proberen wat hij uiteindelijk ook deed. Het resultaat mocht er absoluut zijn, al zal de perfectionist in Christopher March daar misschien anders over denken.
Of het nu outlaw country, honky-tonk of wat dan ook was, Jenny Don't bleef glanzen in het centrum van de actie met haar wankelende, schelle stem en vooral met haar grenzeloze passie. Daarbij werd ze comfortabel in het zadel gehouden door de erg aanwezige bas van partner Kelly Halliburton en de adequate drums van Buddy Weeks. Het absolute hoogtepunt was het bijna strompelende "Unlucky love" waarin Christopher March zich nog eens van zijn fijnzinnigste kant liet zien.
En dan was er nog die fenomenale bisronde met eerst "Your cheatin' heart" van Hank Williams, wie wat mij betreft nooit genoeg gecoverd kan worden.

Eindigen deden ze triomfantelijk met de onversneden garagerock van "Fire in the western world" van Dead Moon, de beste band die Portland ooit gekend heeft volgens Jenny Don't. We hadden lang moeten wachten maar dat was het meer dan waard geweest.

Organisatie: Cowboy Up, Waardamme