The Black Gasolines - A New Era of Theatrical Rock has started
The Black Gasolines + Komisar

The Black Gasolines hebben een nieuw, tweede album uit, ‘White Residence’, en de Kortrijkse band kwam dat vieren met een releaseshow in de Charlatan in Gent. Omdat we enorm onder de indruk waren van dat album, wilden we wel eens horen en zien of ze die rijke sound ook live konden brengen.
En bovendien hadden ze Komisar mee als support, een band die we al lang eens live willen zien.

Komisar is een jonge band uit de Kempen. Daar steken de jongste tijd heel wat interessante bands de kop op, zoals Equal Idiots, CRACKUPS en Itches. Komisar is in dat rijtje een band die met geduld en veel inzet aan de weg timmert. Ze brengen indierock met een 90’s/00’s-vibe: The Strokes, Arctic Monkeys, The Last Shadow Puppets, … Na prima singles als “Barcelona”, “1954” en “Saturday” zijn ze nu toe aan hun allereerste EP. Daarvoor krijgen ze opnieuw de hulp van producer Niels Meukens (Double Veterans, Psycho 44, Equal Idiots, The Priceduifkes).
Tot dusver heeft Komisar vooral in eigen regio gespeeld. Mogen openen voor The Black Gasolines in de ietwat beruchte Charlatan, toch wel helemaal de andere kant België, is een kans die ze dan ook met beide handen gegrepen hebben. De zenuwen stonden strak gespannen en dan hadden ze meteen de tegenslag dat hun intro-sample niet te horen was. De geluidstechnicus loste het na een minuutje wel op, maar toch een beetje een valse start. Opvallend: op het ‘Hallo Gent’ kwam veel minder reactie dan op ‘Hallo De Kempen’.
Komisar bouwde de set netjes op met aan het begin eerder oudere songs als “Bootheels”, “Saturday” en”1954 “en naar het einde toe meer knallers als “Barcelona” en het nieuwe “El Pantera”, waarnaar ze hun huidige clubtour gedoopt hebben. De sfeer in het publiek is opperbest en voor het podium wordt flink gedanst. Op het podium is het vooral zanger Thomas die met veel swagger de show steelt met zijn Chris Isaak-looks en moves.
Komisar jaagt zijn set er in een snel tempo door en omdat er nog speeltijd over is, gunt de band zichzelf een toegift zonder eerst van het podium te gaan. Die bisronde is voor “Your Eyes” en “Smuggler”, twee nummers waarop het publiek rockend uit de bol gaat. Pas bij de toegift lijkt de band enigszins te ontspannen en durven ze ook elkaar en het publiek in de ogen kijken, in plaats van naar de snaren van hun gitaren. Muzikaal zit alles goed bij Komisar, maar aan de entertainment-factor kan nog wat gesleuteld worden.

Bootheels/Animals/Good Time Girls/1954/Saturday/Oeh Oeh/El Pantera/Barcelona/Your Eyes/Smuggler

The Black Gasolines staan al een paar stappen verder. Na een succesvolle Europese tour in 2023, met haltes in Portugal, Duitsland, Frankrijk en Luxemburg brengt deze Belgische theatrical rockband het nieuwe album ‘White Residence’ uit.
‘White Residence’ is een conceptalbum dat je als luisteraar meeneemt naar een mistige winteravond in een Engelse havenstad in 1920. De band vertelt het fictieve verhaal van Jane, oprichtster van de eerste vrouwelijke politieke partij ooit, The Entrepreneurs, die door het ontstaan van een economische crisis jammerlijk in de criminele onderwereld terechtkomt. De sfeer op het album is geïnspireerd door Peaky Blinders en Bonnie & Clyde. Dit wordt uiteraard muzikaal uitgewerkt maar ook visueel, in videoclips en natuurlijk de albumcover. Ook op het podium van de Charlatan staan The Black Gasolines mooi in het pak, helemaal in de stijl van het albumconcept, en enkele rustieke lampenkappen zijn leuke details.
In de Charlatan speelt de band zijn albumreleaseshow en daarom is de band uitgebreid met twee achtergrondzangeressen en een vierkoppige blazerssectie. De Charlatan is nu niet het kleinste zaaltje van Gent, maar het was met z’n tienen op het podium best krap. De man met de schuiftrombone leek een paar keer te moeten ‘inhouden’ om niemand te raken.
Voor The Black Gasolines is het inmiddels al de derde keer dat ze in de Charlatan spelen. De zaal staat mooi volgepakt, ook al hebben op dezelfde avond op enkele meters van de zaal, de Kinky Star en Trefpunt, ook mooie bands op de affiche staan. The Black Gasolines heeft al een fanbase opgebouwd en die staan uiteraard op de eerste rij. Zanger Bradley kan de jongedames met bijzonder weinig moeite het ritme laten meeklappen en ook zijn vraag om voor een intro een ritme te vingerknippen wordt massaal beantwoord. Bradley is de onbetwiste aandachtsmagneet, maar ook de master of ceremony die het hele circus aanstuurt. Het is zeker geen one-man show, maar hij heeft veruit het grootste charisma.
Bij de albumreview van ‘White Residence’ dachten we een paar keer: leuke arrangementen, maar hoe zullen ze dat live doen? Het antwoord op die vraag houdt meer in dan de extra mensen van de backing vocals en de blazers. Het genie van de theatrical rock van deze band is dat de sound heel rijk en breed is, maar dat de accenten heel organisch gelegd worden en telkens veel tijd en ruimte krijgen. Als Lukas een gitaarsolo weggeeft, is er ook bijna niks anders te horen. Geen enkele song is een onderling gevecht om de aandacht van het publiek. Daar kunnen nog veel jonge bands iets van leren. Ook opmerkelijk: zanger Bradley speelt bas, maar is niet zo zelfingenomen dat niemand anders bas mag spelen. Twee keer geeft hij de bas vlot door: een eerste keer aan de toetsenist en de tweede keer aan één van de achtergrondzangeressen. Alles ten dienste van de songs.
The Black Gasolines heeft ‘White Residence’ opgenomen met een bijzonder groot zelfvertrouwen en bijzonder veel ambitie. De songs zijn bij momenten heel theatraal en extatisch, vooral on-Belgisch extravert. Queen, Joe Jackson, The Sweet en David Bowie waren misschien een inspiratie, of –recenter - The Killers. Queen komt overigens even langs in de Charlatan: als er kort instrumenten moeten gestemd worden bij “Crucify Me” spelen twee bandleden een stukje van “We Will Rock You”.
Het album werd volledig en in ongeveer de album-volgorde gebracht in Gent. De enige ‘oude’ song was “Harmonica Song”, een wervelende bluesrocker met Bradley op mondharmonica.
Hoogtepunten in de set waren onder meer de breekbare pianoballad “Ballroom Song”, “Take Me Anywhere” en “The Final Last Call” waarmee de set werd afgesloten. De volgepakte Charlatan kreeg er niet genoeg van en er werd volop gedanst, meegezongen en gejuicht. Een toegift deed de band echter niet. Het concept was uitverteld en het was mooi zo.
Als deze band nog wat kansen krijgt, zal België straks te klein zijn voor de arty en theatrale rock van The Black Gasolines.
Intro/The Entrepreneur/Tiny Machine/Take Me Anywhere/White Residence/Jane The Vandal/Harmonica Song/Ballroom Song/Hush Hush/Crucify Me/Wildlife/The Final Last Call

Organisatie: Charlatan, Gent