Tribute to Wim De Craene - 50 jaar Tim – Wat een mooi eerbetoon, dat met iedereen wordt gedeeld!
Wim De Craene

De hommage aan onze Wim De Craene, een kleine clubtour, wordt sterk ontvangen. We krijgen een twee uur durend fijne terugblik van 50 jaar van deze gewaardeerde sing/songwriter, die de roots van het Nederlandstalige luisterlied mee vorm gaf.

Het eerbetoon aan Wim De Craene kwam tot stand door zoon Ramses. 50 jaar terug schreef papa Wim het nummer “Tim”, net opgedragen aan zijn zoon en genoemd naar de mentor van Wim, Ramses Shaffy.
Ramses deed beroep op een goed op elkaar ingespeelde band, die de kleinkunstpop en de popelektronica van Wim in de vingers heeft en beheerst: Peter Bauwens op piano (hij maakte nog deel uit van de begeleidingsband van Wim), Wim Bartholomeus, bas en contrabas, verder de muzikale kameleon en multi-instrumentalist Bert Verbeke en tot slot vocaal naast Ramses, hebben we de vrouwelijke support van Wanda Joosten en Andrea Croonenberghs.
Het gaat over Wim’s muziek van de jaren 70 en 80 en hoe hij misschien kan en kon klinken; we zien hem zelf op een grote scherm in verschillende gedaantes, al of niet met zijn zoon. In die jaren was er wisselend succes, en samen met o.m. een Kris De Bruyne, gaf hij kleur aan het Nederlandstalige lied, in één adem onder de noemer kleinkunst te plaatsen.
We vinden hem nu nog steeds terug in de Lage Landenlijst op Radio 1 met een rits puike songs door de jaren heen. Er is “Rozane”, “Mensen van 18”, “Tim”, “Tante Emma”, “Marcellino”, “Kristien”, en in de laatste jaren “Kikker van de kant afduwen”, “Ricky” en “Breek uit jezelf”. Deze nummers kwamen ook vanavond grotendeels aan bod. De Craene liet zich inspireren door mensen die hij kende en paste de namen aan in z’n songs.
Met de jaren 80 was er minder response, nam de populariteit af, en kwam hij uit op meer pop en elektronica, met dus nog enkele opmerkzame liedjes. Op 40 jarige leeftijd, in 90, stapte hij abrupt uit het leven … Hij kreeg pas meer erkenning na z’n dood, met de heropleving van het Nederlandstalige lied in de jaren 90 met oa Noordkaap, Gorki, De Mens, The Scene enz.

Vanavond putte het kwintet uit de verschillende platen van mans rijk gevarieerd oeuvre, een setlist van innemend, emotievol, groovy opgestoft Nederlandstalig bekend en onbekender materiaal. Een warme nostalgische trip die sterk werd ontvangen in een vol pittoresk kerkje Sint-Jan in Wingene. Het is trouwens het enige optreden die in een kerk doorgaat. Het was eerst wat wennen in de akoestiek, maar de geluidsman wist het na één nummer voldoende bij te stellen, wat maakte dat het in z’n totaliteit indringender klonk en zorgde voor een mooie totaalbeleving van muziek en locatie.
Ramses, Bert en Andrea gidsten ons doorheen de muzikale leefwereld van Wim en z’n sing/songwriting. Toegegeven, we moesten de zang van de dames en van Ramses wat gewoon worden, maar al gauw werd je losweg, spontaan meegesleept in die muzikale beleving.

“Kristien”, eentje van de jaren 80, was de gedroomde opener, gedragen door een licht zwierige pianopartij, contrabas en drums. De sobere elegantie die de kleinkunst sierde in de oude jaren, kreeg een sfeervolle draai en zwier met “Alles is nog bij het oude” , “Boudewijn de eerste straat” en “Rode heuvel”; ze onderstreepten wat voor een beeldend schrijver Wim wel was.
Het combo wisselde het af met recenter materiaal als het broeierige, meeslepende “Jan” en het gekende “Marcellino”. De ingenomen, kleurrijke instrumentatie en wisselende zangpartijen tekenden de fijne sterke composities.
Papa Wim vroeg aan de kleine Ramses welke nummers hij van papalief graag hoorde, ambiance maker “Kikker van de kant afduwen” behoorde hierbij, maar het was vooral die andere, “Auto & garage” (uit 80) die Ramses intrigeerde, ook zo’n hoempapa meestamper, -zinger, die de veelzijdigheid van de songwriter aantoonde. De handclaps gaven elan aan het nummer.
We slalommen doorheen het brede oeuvre, “Levenslang” uit het afsluitende album ‘Via dolorosa’ (88), klonk als Tamino deze dagen, pakkend, broos, kwetsbaar in de soms hoog uithalende vocals, alsook in het akoestisch gitaargetokkel. Het gegoochel van deze componenten brachten het nummer naar een hoger niveau. Schitterend.
In “De Schoolstraat” voelde je letterlijk dat je kind naar school werd begeleid. En dan … tuimelden we terug naar de begindagen van z’n carrière, met een opgepoetste versie van  “Bebdibelem petua”, over z’n verloren gelopen hond, het licht swingende “De kleine man” en de luchtige folkypolka afsluiter van het eerste deel, “Recht naar de kroegen en de wijven”, misschien nu net niet echt toepasselijk in ‘t kerkje, maar met een dosis meezinggehalte; het was ooit z’n eerste single en refereert aan de dagen van Neerlands Hoop.

Na een korte pauze kwam deel twee op gang met het aangename” Ricky”, eentje uit de mid80s, gebed in synthpop. Ramses gaf er nog een eigen tintje aan op z’n keys, wat het nummer uiterst origineel en aangepast in de tand des tijds maakte. De tristesse borrelde terug boven op “Droevig lied” en het aan Shaffy gelinkte “5 uur”. De zegzang en de intieme begeleiding maakten het groots! De klemtoon bleef bij het werk van de 70s met het groovy “Wat ben ik voor een mens” en “Ik sterf van de dorst bij de fonteinen”, wat duister, donker, doorleefd van aard, wisselend in vocals en hier ergens niet ver weg van Dez Mona.
Altijd sluipt er wel iets folky getint in de set, in deel twee “Tante Emma”, met het  leuke meezingrefrein ‘elke zondag gezellig naar het oliebollenkraam met Tante Emma’.
“Rozane”, “Mensen van 18” (in een overtuigend duet Bert – Andrea), beiden Lage Landen nummers bij uitstek, effenden het pad naar de hitgevoeligheid. Met z’n zessen staan ze intussen op de stage op het sfeervolle “Tim” , omfloerst van mooie duetten en akoestisch gitaargetokkel en pianoloops; het deinde mooi uit in een a capella outtro. Het poprockende “Breek uit jezelf”, ook van z’n afsluitend album uit 88, én de definitieve afsluiter deze avond, werd gospel-gewijs ingeleid door een ‘happy days’ gevoel. Iedereen veerde recht, zong het refrein mee en gaf het elan door de handclaps. Echt mooi.

Onvergetelijke liedjes van Wim hoorden we, gebracht in een unieke versie door de vertolkers van nu, hoe Wim ze nu misschien zou brengen … Hoedanook, dit was een fijn eerbetoon, nog niks aan kracht ingeboet, aan een man die een goed observatievermogen had, inspirerend was, en sterke melodieën schreef, terug naar de roots van het luisterlied, de kleinkunst, en het graag deelde en wou verder delen met iedereen!

Organisatie: Garifuna ism Bewonersplatform Sint-Jan, Wingene