Chuck Prophet - Onwaarschijnlijke combinatie van americana, rock-'n-roll en cumbia
Chuck Prophet and His Cumbia Shoes

Nadat hij er in 2022 noodgedwongen een concert moest annuleren omdat hij een behandeling tegen lymfeklierkanker moest ondergaan kon Chuck Prophet twee jaar later dan toch nog optreden in De Zwerver, zij het met een andere band en een andere plaat om voor te stellen.

Maar eerst dienden we nog Our Man In The Field, die in het zog van Prophet mee door Europa tourt, te trotseren. Our Man In The Field is het project van Alex Ellis, een singer-songwriter gehuisvest in Londen.
De brave man had zijn groep op stal gelaten en probeerde met zijn tweeën onze harten te veroveren. Ellis dankte ons meermaals omdat we zo beleefd naar hem luisterden maar helaas was het ook niet veel meer dan dat. Hij bracht een soort verstilde,uitgeklede indiefolk waarin absoluut geen plaats was voor frivoliteiten. Zijn stem klonk nochtans behoorlijk soulvol maar de onderling inwisselbare songs waren vluchtig en eentonig terwijl zijn gitaarspel wel erg spaarzaam was en dan is dat nog een understatement.
Zijn metgezel, Henry Senior, was zonder twijfel een excellente muzikant. Voortdurend in de weer met een slide op zijn dobro maar goh, wat klonk dit schel en bovendien hielp het de nummers geen meter vooruit. Even leek Ellis wat begeestering los te weken toen hij ons tijdens het nieuwe nummer, "Doing Alright", liet meezingen. Maar veel meer dan 'een Strand Of Oaks van het veertiende knoopsgat' kon ik hierbij niet bedenken.

Chuck Prophet kwam voor het eerst in beeld toen hij in 1985 Green On Red vervoegde en met die groep uit de Paisley Underground meteen hun beste plaat, ‘Gas Food Lodging’ maakte. Na de split in 1992 en een kortstondige reünie in 2005-2006, die hen ook voor een memorabel optreden naar de N9 in Eeklo bracht, bleef hij erg actief en maakte maar liefst 17 soloplaten. Bovendien is hij ook te horen op talloze albums van andere artiesten zoals Paul Collins, Bob Neuwirth, Calvin Russell, Cake, The Silos, Warren Zevon,...
Dit jaar verscheen dan ‘Wake the dead’ op Yep Roc Records waarop hij verrassend een nieuwe uitdaging aanging. Zo werkt hij op die plaat samen met  ¿Qiensave?, een cumbia band met Mexicaanse roots uit Salinas, California.
Cumbia is een van oorsprong Colombiaanse muziekstijl met zowel Spaanse als Afrikaanse invloeden waarin de soms complexe ritmes centraal staan. Misschien niet direct te associëren met iemand als Chuck Prophet maar ‘Wake the dead’ is een verdomd lekkere plaat en één van de beste uit zijn toch wel omvangrijk oeuvre.
Geen volledige ¿Qiensave? in Leffinge, enkel Mario Cortez (percussie, melodica) en Alejandro Gomez (keys, akoestische gitaar) waren van de partij. His Cumbia Shoes bestond verder uit gitarist James DePrato en drummer Vicente Rodriguez, beiden van The Mission Express (Prophet's gewoonlijke begeleidingsband) en bassist Joaquin Zamudio Garcia uit Mexico City.
Het bleek een ongelooflijk sterke combinatie die me vanaf het eerste nummer bij de lurven had. Wat een feestelijke opener trouwens! "Aviéntense todos", een versmelting van de hit van Los Locos Del Ritmo uit 1961 en het origineel, "C'mon everybody" van Eddie Cochran, mikte meteen op de dansspieren en liet mijn rock-'n-roll hart enkele tellen sneller slaan.
Wat volgde was een erg lange set waarin alle nummers, op één na, van de laatste plaat de revue passeerden en waarvan diegene met het meest uitgesproken cumbia karakter de hoogste toppen scheerden.
Songs als het waanzinnig mooie "Wake the dead", "Betty's song" of "Sugar into water", waarin Alejandro Gomez zijn erg kleine keyboard liet klinken als het orgel van Augie Meyers (Sir Douglas Quintet) dropen van het spelplezier en konden je alleen maar gelukkiger maken. Net als de weeral bijzonder raak gekozen cover: het uitermate aanstekelijke "La Danza de Los Mirlos/ Cumbia de Los Pajaritos" van het Peruaanse Los Mirlos.
Niet dat de oude Chuck Prophet nummers (want die waren er ook) daarbij verbleekten. Integendeel: "Jesus was a social drinker" met een koebel in de hoofdrol behoorde zeker tot de hoogtepunten en wat te denken van de finale met "Ford Econoline" (uit 2014) en "You did (Bomp shooby dooby bomp" (uit 2004) die de vinyl versies mijlen hoog overstegen.
De 61-jarige Chuck Prophet genoot duidelijk van iedere seconde en gaf ons alles wat hij in zich had. En dat was behoorlijk wat gezien een set vol hoogtepunten waaraan ook nog eens een gelukzalig makende bisronde werd gebreid. Die begon nog ingetogen met "It's a good day to be alive", waarin hij zijn goede gezondheid en het leven viert na die donkere periode, gevolgd door "Time ain't nothing" (dan toch nog een Green On Red nummer) om uiteindelijk al even feestelijk als de start te eindigen met "Wooly Bully" (Sam The Sham & The Pharaohs).
Deze onwaarschijnlijke combinatie van americana, rock-'n-roll en cumbia genereerde een knetterende energie en barstte van de levenslust.

Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge