Steven Wilson - Verbluffende Steven Wilson geeft alle criticasters lik op stuk
Steven Wilson
Ancienne Belgique
Brussel
2018-03-09
Dominiek Cnudde

Al enkele jaren behoort Steven Wilson tot de absolute top van de progressieve rock. De nieuwe plaat: ‘To The Bone’ deed echter bij vele die-hard progfans de wenkbrauwen fronsen. Weg is de pure psychedelische progrocksound die voorganger: ‘Hands Cannot Erase’ tot zo’n gigantisch succes hebben gemaakt. Op ‘To The Bone’ laat Wilson een andere kant van zich horen en ligt de nadruk meer op songgerichte progressieve pop/rock. Enkele recensenten omschreven de plaat wat respectloos als banaal en als een enorme tegenvaller. Anderen zijn milder en vergelijken deze nieuweling met het rustiger poppy werk dat hij met Porcupine Tree maakte. Toegegeven ‘To The Bone’ haalt zeker niet het niveau van zijn voorganger maar een slechte plaat is het allerminst.
Ook nu is Wilson niet bereid tot een compromis en creëerde hij opnieuw in de eerste plaats een album die hij zelf wilde maken en niet meteen een plaat in functie van wat de fans graag willen horen.

Gelukkig haakten de meeste Wilson fans niet af want de Ancienne Belgique was helemaal uitverkocht voor wat een sublieme muzikale avond zou gaan worden. Geen support-act maar wel een avondvullende – ‘An Evening With Steven Wilson’ – show van ruim 150 minuten! Als intro kregen we de kortfilm ‘Truth’ te zien. Een montage van enkele simpele foto’s en labels die je deed nadenken over hoe elk beeld op een verschillende wijze geïnterpreteerd kan worden. Begrippen zoals ‘fake news’ en ‘perceptie’ waren nooit veraf. Gewaagd en duidelijk een introductie met een stevige boodschap richting sociale media. Naadloos werd opener “Nowhere Now” hieraan gekoppeld. Gevolgd door een supersterke versie van het mooie “Pariah”.
Muze Ninet Tayeb blonk opnieuw uit door haar afwezigheid maar dit werd deze keer wel zeer professioneel ingevuld door misschien wel de sterkste visuals die ik ooit zag. Een extra projectiegordijn die vóór de band hangt is niet nieuw (Sigur Rós doet dit al vele jaren) maar omdat het zo transparant was , waren de projecties van Ninet levensecht en waanzinnig mooi…..net alsof ze er toch echt een beetje bij was.
Dit tweede projectiescherm werd gedurende het optreden meermaals voor de band geschoven en maakte van dit optreden een buitengewone avontuurlijke visuele belevenis. Net voor “Home Invasion” bedankte Steven al een eerste keer het uitzinnige publiek en grapte hij dat het er in Scandinavië en Duitsland net iets koeler aan toe was gegaan.
Steven had er duidelijk veel zin in en dat uitte zich in machtige live versies van o.a. “Regret #9”, en het pikzwarte “The Creator Has A Mastertape”. Na zijn liefde te hebben verklaard voor zijn Fender Telecaster was “People Who Eat Darkness” toch ook een hoogtepunt mede dankzij de verbluffende knappe, kunstzinnige animatievideo. Set 1 sloot af met het sublieme, bombastische “Ancestral” uit ‘Hand Cannot Erase’ waarna we 15 minuten pauze kregen om onze eerste indrukken door te spoelen.

Ook set 2 was een aaneenschakeling van enkel maar hoogtepunten. Het Porcupine Tree epos “Arriving Somewhere But Not Here” deed de temperatuur in de AB met nog enkele graden toenemen en als je daarna je meest controversiële song van de nieuwe plaat “Permanating” zo weet te verkopen dat het toch nog uitdraait op een uitbundig dansfeestje dan ben je een genie! Zeer beklijvend was ook het opbouwende “The Same Asylum As Before” met zijn krachtige gitaren en potige drumsound. De intrigerende falsetto stem die Steven hier laat horen is voor hem een beetje een ode aan zijn grote idool Prince. Het klonk nog zoveel beter dan op plaat! “Heartattack In A Layby” uit Porcupine Tree’s album ‘In Absentia’ was misschien wel het meest atypische moment in de setlist. Tijdens deze song sloegen de meerstemmige vocalen ons langs alle kanten rond de oren. De fantastische quadrafonische surround sound, die ons al de ganse avond had weten te overdonderen, bereikte hier zijn absolute hoogtepunt.
Het ‘industrial metal’- achtig “Sleep Together” beukte er nog eens stevig op los maar persoonlijk had ik wel liever eens een andere afsluiter gehoord. Ik werd echter al vlug op mijn wenken bediend want even later stond Steven solo terug op het podium om enkel op gitaar “Even Less” voor de (oudere) fans te brengen. Gelukkig was er net voor de spertijd nog tijd om met volledige band ‘in tristesse’ af te sluiten. Of hoe “The Raven…” ons met pijnlijke schoonheid en gelukzaligheid opnieuw de keiharde realiteit instuurde.

Deze passage van de ‘To The Bone’ tour was bijzonder sterk. Visuals en sound waren van een buitengewoon hoog niveau. Ook de band met bassist Nick Beggs, drummer Craig Blundell, toetsenist Adam Holzman en gitarist/nieuwkomer Alex Hutchings waren feilloos en klonken beter dan ooit te voren.
De vaak bekritiseerde nieuwe songs van “To The Bone” zaten slim verspreid in de setlist, klonken live vele malen beter en brachten heel veel afwisseling in de set.
Naast dat Steven steeds een betere zanger en gitarist wordt , wist hij ons ook meerdere malen te charmeren met zijn droge Engelse humor.
Kortom een avond die alles had en die de kritische mens in ons een stevige veeg uit de pan gaf!

Set 1: *Nowhere Now *Pariah *Home Invasion *Regret #9 *The Creator Has A Mastertape  *Refuge *People Who Eat Darkness *Ancestral
Set 2: *Arriving Somewhere But Not Here *Permanating *Song Of I *Lazarus  *Detonation *The Same Asylum As Before *Heartattack In A Layby  *Vermillioncore *Sleep Together
------------------------------
*Even Less  *The Raven That Refused To Sing

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/steven-wilson-09-03-2018/
Organisatie: Live Nation

Sigur Rós -: nog steeds de meest onaardse band op deze aardkloot’
Sigur Rós
Vorst Nationaal
Brussel
2017-10-01
Dominiek Cnudde

Magisch, ontroerend en toch snoeiend hard…zo kan je het concert van Sigur Rós, afgelopen zondag in een uitverkocht Vorst Nationaal, het best samenvatten. De laatste studioplaat van de IJslanders dateert al van 2013 en toch hing het bordje ‘sold out’ al vele maanden aan de deur van Vorst Nationaal. Momenteel toert de band doorheen Europa onder de titel: ‘An Evening With Sigur Rós’, een avondvullende show die wereldwijd al bijzonder lovende kritieken kreeg.
Een grote verandering is dat de band tegenwoordig nog enkel als trio op het podium staat. Geen brassband meer, geen strijkkwartet. Zanger/gitarist Jónsi Birgisson, bassist Georg Hólm en drummer Orri Páll Dýrason brachten hun bombastische, rijke sound in deze stripped-down formule tot bij de luisteraar, al is het vrijwel zeker dat er ook heel wat muziek meeliep met de backing track. Maar goed, de techniek is er en het doet absoluut niets af aan het feit dat ook dit Sigur Rós concert weer eens zeer authentiek en uniek was en bij momenten de pure muzikale perfectie benaderde.

Ruim twee uur lang lieten we ons meevoeren naar IJslandse hoogtes en waanden we ons even gelukkig op een andere planeet.
Set 1 begon met het nieuwe “Á”, een kabbelende ouverture, die overging in het ambient, onvolprezen en hypnotiserende “Ekki Múkk”. Jammer dat we niet meer uit het album ‘Valtari’ te horen kregen. De nadruk in de set lag echter op het titelloze album uit 2002, ook wel het ( ) – haakjes – album genoemd, wat bij de fans duidelijk een van de favoriete albums is.
Set 1 werd opgesmukt met donkere, boeiende, beklijvende visuals. Je had ogen te kort bij deze waanzinnige, complete multimedia ervaring. Aan het einde van het eerste deel kregen we ook twee nieuwe songs voorgeschoteld. Beide songs sloten perfect aan bij de oudere songs uit set 1 en gaven de koers aan die Sigur Rós op hun langverwachte nieuwe plaat wil gaan varen. Tijdens het sacrale “Varða”, wisselden bassist en drummer van plaats en mocht Georg Holm met zijn piano outro als laatste het podium verlaten.
Na een toch wat overbodige pauze bracht set 2 nog meer genialiteit. De krachtige en toch breekbare falsetstem van Jónsi was nu pas echt opgewarmd en ook zijn snedige gitaaruithalen (met strijkstok) werden iets onstuimiger. 
Set 2 was dan ook een soort ‘greatest hits’, al is deze stempel iets wat bij de muziek van Sigur Rós niet echt opgaat. Het flitsende “Óveður” mocht deel 2 openen waarna de set verder uitgroeide tot een ongekende climax. De gitaren staken nog een tandje bij en de pompende drums van Orri Páll haalden bij momenten snoeihard uit.
Wat een fantastische drummer is dit toch! Ook de visuals en het licht kregen veel meer kleur alsof we na de IJslandse gletsers nu het vulkanische IJslandse hinterland betraden. Geen moment meer om naar adem te happen want bij de tempowijziging in “Festival” ging het publiek, dat tot dan met open ogen en mond rustig had zitten genieten, voor het eerst volledig uit de bol.
Het ‘popnummer’ “Popplagið” is al een hele tijd de voor de hand liggende afsluiter maar toch slaagt dit 12 minuten durende epos er nog steeds in om elke muzikale vezel in mijn lijf te triggeren. Het opbouwende karakter, dito drumwerk, de schreeuwende falset van Jónsi samen met de indrukwekkende, flitsende visuals sloegen ons aan het eind van ronde 2 knock-out.
Opvallend hoe ook drummer Orri achteraf hulp nodig had om het podium te verlaten. Waren het de verblindende lichtflitsen, de intense inspanning of was hij net zoals wij in een ware extase toestand terecht gekomen?

Wederom werd dit een onvergetelijke concertervaring en liet Sigur Rós nu ook als trio ons met verstomming achter. Niet helemaal perfect maar wel een twee uur durende trip vol verbluffende muzikale onaardse schoonheid.
Toch is de tijd nu wel aangebroken om de studio in te duiken en dringend die nieuwe plaat op te nemen! Takk Sigur Rós !!

Setlist
Set 1 *Á *Ekki Múkk  *Glósóli *E-Bow *Dauðalagið *Fljótavík *Niður *Varða
Set 2 *Óveður *Sæglópur *Ný Batterí *Vaka *Festival *Kveikur *Popplagið

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/sigur-ros-1-10-2017/

Organisatie: Live Nation

Mike And The Mechanics - Perfecte nostalgische pop-rock avond
Mike And The Mechanics
Depot
Leuven
2017-09-13
Dominiek Cnudde

Slechts zo’n 500 toegewijde fans en nieuwsgierigen kwamen in Het Depot kijken naar ‘supergroep’ Mike + The Mechanics. Vandaag kun je de uit de hand gelopen hobbyband van rockicoon Mike Rutherford (beter bekend als de lange, smalle gitarist van Genesis) niet echt meer een superband noemen. Toen Paul Carrack na het ‘Rewired’ album van 2004 besloot om zich te concentreren op eigen solo werk, was de groep op sterven na dood. Eerder had de groep ook al zanger Paul Young verloren toen die in 2000 stierf na een hartaanval. Doch in 2011 blies Mike zijn band nieuw leven in en deed dit met twee nieuwe Mechanics. Zangers Andrew Roachford en Tim Howar moesten wijlen Paul Young en Paul Carrack doen vergeten. Het daaropvolgende album: ‘The Road’ (2011) werd echter zeer lauw onthaald. Het recente album: ‘Let Me Fly’ is echter een hele grote stap in de richting van perfecte pop-rock en bevat enkele subliem mooie popsongs.
De reïncarnatie van Mike + The Mechanics en dat live in de intieme setting van Het Depot….beter kon een muziekavond niet echt worden.

Voor Mike + The Mechanics aantraden mocht  Ben McKelvey, een Londense singer-songwriter, gewapend met de akoestische gitaar en wat drumloops het publiek opwarmen. De sympathieke jonge man deed zijn uiterste best maar toch deden zijn potige akoestische popsongs à la Billy Bragg mij niet echt warm lopen, al was het Mike + The Mechanics publiek wel heel erg vriendelijk voor de enthousiasteling.

België telt nog steeds erg veel Genesis fans en daarom was ik wel erg verwonderd dat zelfs een kleine zaal zoals Het Depot de avond niet kon uitverkopen. Eens te meer hadden de afwezigen ongelijk want het werd een perfecte, nostalgische pop-rock avond. De 90 min. durende set (Mike + The Mechanics spelen vrijwel altijd korte sets) telde slechts 14 songs. De toepasselijke opener “Are You Ready” liet meteen een vrijwel perfecte sound door Het Depot klinken.
Maar het was toch wachten op de eerste herkenbare tonen van “Another Cup Of Coffee” dat de vonk oversloeg. Meteen werd het duidelijk dat Andrew Roachford dé geschikte vervanger is voor Paul Carrack want wat een mooie warme soulvolle stem heeft die man. Best indrukwekkend!! Het huppelende “Get Up” uit de nieuwe plaat kreeg jammer genoeg de talrijke oude knarren niet uit hun comfortabele rode zitjes. Gezongen door Canadees Tim Howar dat zijn stem leende aan de meer rockende songs, die Paul Young destijds voor zijn rekening nam. “Silent Running”, altijd al een pareltje geweest maar live door Roachford nog een niveau hoger getild. “The Best Is Yet To Come”, deed me wat denken aan het beste werk van The Killers maar was toch een van de mindere momenten van de avond.
Dat beste was niet “Land Of Confusion”, noch “I Can’t Dance” (jawel twee Genesis covers) maar wel het pakkende “Let Me Fly” en de sublieme afsluiter “All I Need Is A Miracle”. De Genesis covers vonden natuurlijk wel hun gading bij de fans, die de ‘schoolband’ van Mike nog steeds op handen dragen, maar zelf had ik in de plaats liever twee extra Mike + The Mechanics songs gehoord. Trouwens ik hoorde dit jaar live bij het concert van Ray Wilson (Genesis Classic) versies van beide songs die mij toch meer konden overtuigen. Opmerkelijk was ook “Cuddly Toy (Feel For Me)”, ofwel hét Andrew Roachford momentum. Het bescheiden hitje uit 1989 van Roachford werd erg lang uitgesponnen maar was wel het party moment van de avond! Wat een energie, power en spelplezier legde de band hier aan de dag! Indrukwekkend.
Bissen deden we met het vanzelfsprekende maar onverwoestbare “The Living Years”. Tijdloze song die prachtig a-capella werd ingezet door Andrew. “Word Of Mouth” mag dan wel dé perfecte afsluiter zijn, de versie die we woensdagavond kregen was toch wel iets te lang uitgesponnen (met voor een tweede keer een toch wel overbodige bandvoorstelling).

Conclusie van de avond: Mike Rutherford regeerde als meester en dirigent maar bleef op enkele schitterende gitaarsolo’s na wel op de achtergrond. Vooral de warme soulstem van Andrew Roachford maakte op mij een bijzonder diepe indruk. Tim Howar kon Paul Young niet helemaal doen vergeten maar bewees wel een goede, energieke frontman te zijn. Ook het keyboardspel van Luke Juby was bij momenten zeer prominent aanwezig en een streling voor het oor. Anthony Drennan lijkt dan weer de geschikte gitarist om Mike + The Mechanics anno 2017 mede gestalte te geven. Kortom een zeer solide band die ongetwijfeld het verhaal van Mike + The Mechanics nog 25 jaar kan verlengen 😊.

Setlist: *Are You Ready *Another Cup Of Coffee *Get Up *Silent Running *The Best Is Yet To Come *Land Of Confusion  *Let Me Fly *A Beggar On A Beach of Gold *Cuddly Toy (Incl."Gimme Some Lovin' " snippet) *I Can't Dance  *Over My Shoulder *All I Need Is A Miracle
*The Living Years
*Word Of Mouth (Incl. “Firth of Fifth” / “Superstition” / “Purple Haze” snippets)

Organisatie: Depot, Leuven

Bijna exact twee jaar terug was Marillion ook live te zien in Lille. Toen in de kleinere en gezelligere ‘Le Splendid’ voor een kersteditie tijdens de ‘Sounds That Can’t Be Made’ tournee. Deze keer werd gekozen voor de grotere l’Aéronef en dat was toch wel een opvallende keuze. Doch aangekomen zagen we dat de zaal zo goed als volliep en kunnen we dus bevestigen dat de belangstelling in Marillion sinds lange tijd nooit zo groot is geweest. De vele (overwegend positieve) reviews van het nieuwe album ‘F.E.A.R.’ zorgen dat er ook daadwerkelijk nieuwe fans bijkomen…en die vonden samen met heel veel Vlamingen (want wij Vlamingen hebben ons er al lang bij neergelegd dat de band nooit meer ons Belgenlandje aandoet) de weg naar de l’Aéronef waar de Britse Progrockers hun achttiende studioalbum kwamen voorstellen.

Als opwarmact had de band Wes aka John Wesley meegenomen. De aardige man is geen onbekende want we zagen hem in het verleden reeds aan het werk als gitarist van o.a. Fish maar ook vooral als gitarist/zanger van Porcupine Tree tijdens de ‘In Absentia’, ‘Deadwing’, ‘Fear Of A Blank Planet’  & ‘The Incident’ tours. John Wesley brengt met regelmaat echter ook nieuw solomateriaal uit, zoals het net uitgebrachte: ‘A Way You'll Never Be’. Op zijn laatste albums koos Wesley voor een meer donkere progressieve rocksound die niet meteen voor het grote publiek is weggelegd. In tegenstelling tot zijn toegankelijke debuutplaat: ‘Under The Red And White Sky’ uit 1994 , die we nog steeds koesteren (een album waar ook Marillion bandleden Kelly, Mosley & Rothery aan meewerkten!). Uit deze debuutplaat kregen we trouwens live: “Rome Is Burning”, dat jammer genoeg bijna onherkenbaar was. Daarnaast schotelde Wes ons vooral recenter werk voor waarin de nadruk lag op stevig gitaarwerk, bijgestaan door drums en bas samplers via een backgroundtape. Live werkt zoiets niet en meer dan een beleefdheidsapplaus kreeg John Wesley dan ook niet.

Marillion heeft met ‘F.E.A.R’ (Fuck Everyone And Run) misschien wel niet de beste progrockplaat van het jaar gemaakt, het is zonder twijfel de belangrijkste. Een welgemeende ‘Fuck You’ plaat die zowel de politieke, ecologische, culturele als financiële aspecten in onze huidige maatschappij stevig op de korrel neemt. Voor de ene fan een absoluut meesterwerk, voor de andere fan een uitgeblust veel te lang uitgesponnen epos. ‘F.E.A.R’ behaalde de hoogste positie in de UK Charts sinds het succesvolle ‘Clutching At Straws’ (1987) uit de Fish periode. Hoe dan ook de band heeft een erg trouwe fan basis die niet meteen afhaakt als een album niet helemaal ‘the new masterpiece’ is. Trouwens in afwachting van de band op het podium werd er als één grote familie stevig gediscussieerd over ‘het nieuwe meesterwerk’ en de te verwachten setlist.
De set werd geopend met het imposante en donkere: “The Invisible Man” uit ‘Marbles’. Geen verrassende opener maar wel zorgde deze 14 minuten durende Marillion klassieker er meteen voor dat alle aandacht gericht was op ‘meester’/frontman Steve Hogarth. De schitterende visuals zorgden ervoor dat het verhaal nog werd versterkt. Gelukkig werd het daarna iets luchtiger met het schitterende: “Power” & “Sounds That Can’t Be Made”. Hogarth bleek in bloedvorm te zijn en ook de andere bandleden hadden er zichtbaar veel zin in. “Fantastic Place” blijft een wondermooi liedje, al kan de live versie mij nog steeds iets minder bekoren. Daarna kregen we met: “Living In F E A R” eindelijk een song uit het nieuwe album. Duidelijk een blijvertje! Na de song liet ex-patriot Hogarth zich volledig gaan en excuseerde hij zich meermaals voor de verkeerde keuzes (Oorlog in Irak, Brexit,…) die zijn land maakte. Het leverde unieke live momenten op die je alleen op een Marillion gig kan meemaken. De woede, angst en verontwaardiging liet zich ook horen tijdens het epos: “The New Kings”; het belangrijkste luik uit ‘F.E.A.R.’
Met de karaoke versie van: “Sugar Mice” kregen we ook een song uit het Fish tijdperk. Nog steeds een lust voor het oor en een meezinger van jewelste. Net zoals: “Easter” dat misschien wel de allermooiste song is die de band ooit componeerde. De finale met: “King” en “Neverland” was dan weer minder verrassend doch daarom niet minder indrukwekkend. De ganse tijd was het genieten van het vakmanschap en de ongelofelijke grandeur van frontman Steve Hogarth, de waanzinnig melodieuze gitaarsolo’s van Steve Rothery die steeds ten dienste staan van de song, de zweverige en bombastische capriolen van toetsenist Mark Kelly tot de podium energieke basloopjes van Pete Trewavas. Dan vergeet ik nog het uiterst efficiënte doch onopvallende drumwerk van de onzichtbare Ian Mosley te vermelden.
De band benaderde de perfectie en het is verbluffend dat met ouder worden ze live nog steeds beter worden.
Helaas is ook Marillion niet feilloos want tijdens de eerste toegift ging het volledig mis. Tijdens het tweede stuk in: “El Dorado” ging de band volledig de mist in; raakte men het ritme kwijt en werd de song abrupt afgebroken. Ongezien tijdens een Marillion optreden!! Zanger Steve Hogarth verliet als eerste geïrriteerd het podium waarna de andere bandleden volgden. Steve Rothery deed echter wel de moeite om zich te excuseren: "We are sorry about that and we are going to discuss behind the curtains what to do now. Start all over or doing something else". Mijn conclusie: “They are human after all”! Toch blijft dit een opmerkelijk feit zeker als je weet dat enkele dagen ervoor in Utrecht tijdens “Goodbye To All That” een identiek incident zich voordeed. Doch enkele ogenblikken later hernam de band met een waanzinnige live versie van “Ocean Cloud” en werd meteen alles weggespoeld.
Vanuit puur professionalisme en perfectionisme liet de band in de tweede encore ronde horen en zien dat ze het volledige “El Dorado” toch perfect live kunnen brengen. Het werd op veel gejuich onthaald.

Een lange, fantastische concertavond werd het daar in Lille. Niet mijn favoriete Marillion gig ooit maar wel verdomd sterk! Vrijwel iedereen was het volmondig eens. Met de release van ‘F.E.A.R.’ heeft de band een nieuwe schwung gevonden en is de ambitie om eindelijk nog eens echt door te breken bij ‘het grote publiek’ nooit zo hoog geweest. Of zoals Steve Hogarth het zelf verwoordt: “Het voelt goed om eindelijk eens wat geld te verdienen”. Bewijs daarvan werd deze week geleverd toen de band binnen slechts enkele muisklikken een concert voor volgend jaar in oktober (in de legendarische Londense Royal Albert Hall) al helemaal uitverkocht.
Gold = Fear
F.E.A.R. = Gold!

Setlist:
*The Invisible Man *Power *Sounds That Can't Be Made *Fantastic Place
*Living In F E A R *Sugar Mice *The New Kings: I. Fuck Everyone And Run
*The New Kings: II. Russia's Locked Doors *The New Kings: III. A Scary Sky
*The New Kings: IV. Why Is Nothing Ever True? *Easter *King *Neverland
----------------------------------------
(*El Dorado: I. Long-Shadowed Sun
*El Dorado: II. The Gold)
*Ocean Cloud

----------------------------------------
*El Dorado: I. Long-Shadowed Sun *El Dorado: II. The Gold *El Dorado: III. Demolished Lives *El Dorado: IV. F E A R *El Dorado: V. The Grandchildren Of Apes

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/marillion-09-12-2016/
Organisatie: Aéronef, Lille

Na ettelijke tourpassages waarbij de band Europe steeds voor de Antwerpse Trix koos, stond de bekendste Zweedse hardrockformatie eindelijk eens in de Brusselse AB.
Ik geef toe dat ik een grote fan ben van deze zaal en dit vooral vanwege de uitmuntende akoestiek die elke gig tot een hoger niveau tilt. Helaas is het ook stilaan een certitude dat de Brusselse binnenstad vanuit het verre West-Vlaanderen heel erg moeilijk te bereiken is.

Fileleed deed ons het voorprogramma van Tax The Heat missen. Misschien moeten we de volgende keer toch maar met de trein afreizen…..wat ongetwijfeld evenzeer een uitdaging doch een succesvol recept lijkt te zijn. Ondanks alles waren we ruimschoots op tijd voor het startschot van een memorabel optreden en bleek dat ‘the center of Trump’s hellhole’ zo goed als helemaal vol was gelopen voor het verjaardagsfeestje van Europe’s: ‘The Final Countdown’.
Inmiddels is het dertig jaar geleden dat Europe internationaal doorbrak met hun derde studioalbum. De titeltrack, geschreven door zanger Joey Tempest, behaalde in maar liefst 25 landen de eerste plaats in de hitlijsten. Gouden tijden waren het toen voor de band, want het album: ‘The Final Countdown’ verwisselde maar liefst 25 miljoen keer van eigenaar. Nu dertig jaar later trakteerde de band ons op een feestje waarin de integrale uitvoering van dit legendarische album het hoofdluik werd.
Toen de lichten doofden in de AB, oversteeg het aanmoedigingsapplaus de fantastische video intro. ‘The Final Countdown’ was begonnen. Maar in plaats van af te tellen naar 1986 ging de jaarteller gestaag verder tot 2015: het jaar waarin de band hun tiende studioalbum: ‘War Of Kings’ uitbracht. “Hole In My Pocket” klonk enthousiast en gedreven uit de speakers. Meteen haalde frontman Joey Tempest uit met een verrassing van jewelste. Hij liet ons immers weten dat naast de integrale uitvoering van het succesalbum uit 1986 we ook voor het eerst (en ook voor het laatst) de volledige live uitvoering van hun recentste schijf: ‘War Of Kings’ konden verwachten. Toch een grote verrassing voor diegenen die niet vooraf de setlist op het net hadden opgespoord. Het album:  ‘War Of Kings’ werd echter in een random live versie op ons losgelaten. In contrast met de sound uit de beginjaren is er toch een beetje een stijlbreuk en klinkt de groep anno 2016 een stuk volwassener en minder bombastisch met veel meer invloeden uit de Classic rockscéne.
Europe haalt de mosterd steeds meer bij bands zoals Rainbow, Deep Purple tot zelfs Lep Zeppelin en maakt er eigentijdse, sterke retro-melodieuze rocksongs van. De stem van Joey Tempest is ondertussen wel wat ouder geworden maar daar is alvast in het recente songmateriaal weinig van te merken.
Hoogtepunten waren er genoeg in het eerste deel! Het super strakke: “The Second Day” en het bluesy: “Praise You” waren zo enkele topmomenten. Tijdens “Days Of Rock ‘N’ Roll”, de terechte tweede single uit: ‘War Of Kings’, ging de AB een eerste maal volledig uit zijn dak….duidelijk een klassieker in wording!! John Leven's bas zat sterk vertegenwoordigd in de mix, net zoals het indrukwekkende drumwerk van Ian Haugland. Een wat atypische Europe song is: “Rainbow Bridge”, dat net zoals 5 andere songs uit: ‘War Of Kings’, voor het eerst live werd gespeeld. Voorafgaand was er nog een mooie keyboardsolo van synthesizergoeroe Mic Michaeli. Toch konden de Oosterse invloeden in deze song mij niet helemaal bekoren. Tijdens de uitmuntende instrumental: “Vasastan” liet gitaarvirtuoos John Norum zich eens van een andere kant bewonderen. Zo Pink Floydiaans mooi en zo intens dat menige bezoeker verstomd stond van zoveel melodieuze muzikale passie. De titeltrack: ’War Of Kings’ deelde nog eens een mokerslag uit en besloot zo het eerste indrukwekkende deel van het optreden. Waarna het echte feest nog moest beginnen…
Sommigen die Europe enkel kenden van tijdens de periode 1979-1992 hadden er lang op moeten wachten maar kregen uiteindelijk dan toch waarvoor ze gekomen waren. Het dak van de AB ging er tijdens de: ‘The Final Countdown’ nu echt helemaal af. Lovers & haters van deze wereldbekende hymne gingen allen volledig uit de bol. Ook de laatste fundamenten moesten er aan geloven tijdens een stevige rockende versie van de klassieker “Rock The Night”. Maar of het nu het mierzoete: “Carrie” of het waanzinnig sterke: “Ninja” of de meebruller: “Cherokee” was …het maakte allemaal niet veel uit. Elke song werd omwille van zijn nostalgische waarde op handen gedragen en ook de perfecte uitvoering van deze songs na 30 jaar is bewonderenswaardig. Toch nog even een persoonlijk hoogtepuntje meegeven en dat was voor mij de afsluittrack: “Love Chaser”, een song die de band sinds 1987! niet meer live had gespeeld. Aan het eind werd het optreden besloten met een ‘snippet’ (een soort ‘reprise’) van “The Final Countdown”. Totaal overbodig en toch wel een klein, gepermitteerd schoonheidsfoutje.

Maar wat een sterk, subliem optreden was dit!....en wat een feest om alle songs uit 1986 nog eens live te horen. De band was in topvorm en ook geluid, video- en lichtshow (bij momenten erg ‘80s) voegden heel wat toe aan het totaalspektakel. Toch hoorde ik hier en daar na het optreden wat kritiek over de integrale uitvoering van hun laatste album. Liever hadden sommigen als toevoeging op: ‘The Final Countdown’ een soort als ‘Best Of’ gehad. Deels kan ik hen daar wel in volgen maar laten we vooral niet vergeten dat we als Europe fan een memorabele avond hebben meegemaakt! Een schitterend verjaardagsfeestje!
Dank je AB, dank je Live Nation, thanks Europe!!

Setlist:
*Hole In My Pocket *The Second Day *Praise You *Nothin' To Ya *California 405
Angels (With Broken Hearts) *Days Of Rock 'N' Roll *Children Of The Mind
*Rainbow Bridge *Vasastan *Light It Up *War Of Kings
----------------------------------
*The Final Countdown *Rock The Night *Carrie *Danger On The Track
*Ninja *Cherokee *Time Has Come *Heart Of Stone *On The Loose
*Love Chaser *The Final Countdown (Reprise-Snippet)

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/europe-10-11-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/tax-the-heat-10-11-2016/

Organisatie: Live Nation

The Me In You - Op de koffie met The Me In You
The Me In You
Goût-Vert
Dudzele
2016-04-24
Dominiek Cnudde

Soms zijn er zo van die concerten waar alles goed zit. Zondag 24 april 2016 was zo'n namiddag om nooit meer te vergeten. Hilde & Marc van Goût-Vert ontvingen in hun living het Haaglandse vijftal van The Me In You.

Zo'n 10 tal keer per jaar doen ze het Hilde & Marc van Goût-Vert. Onder de noemer 'concert in de living' stellen ze hun woonkamer beschikbaar voor het 'grote publiek'. Omdat er in de praktijk slechts een beperkt aantal mensen per optreden in kan hebben de gastheer/gastvrouw er ook meteen een echte missie aan verbonden. Het is Goût-Vert niet te doen om grote namen te programmeren en ook niet om uit de muzikale namiddagen en avonden echt veel winst te halen. Hun nobele missie bestaat uit minder bekende namen een duwtje in de rug te geven en de bezoekers te laten genieten van nieuwe muziek. Alle genres komen aan bod duidde gastvrouw Hilde even later. Van Pop tot Jazz, wereldmuziek en Franse Chanson....alles behalve Klassiek. Het kader, een riant sfeervol herenhuis in Dudzele bij Brugge, maakte meteen een diepe indruk. Aan het muzikaal luik is bovendien ook steeds een culinair hoofdstuk verbonden. Omdat het deze keer om een namiddagoptreden ging was er voor de vriendelijke toegangsprijs ook een zeer uitgebreide koffietafel, met uiteraard koffie & thee maar ook diverse soorten gebak en heel veel andere lekkere versnaperingen.

Toch waren we in de eerste plaats gekomen voor de muziek van The Me In You. Eén van mijn favoriete Belgische bands van het moment. De band bestaat uit Stijn Claes (vocals, guitar, keys), Han Wouters (vocals, guitar), Thomas Van Den Haute (guitar, keys), Dimitri Dhaene (bass, keys) & Franky Saenen (drums, sample pad, vocals). Laatst genoemde is ook de vaste, steengoede drummer van The Scabs. The Me In You heeft ondertussen twee studioalbums uitgebracht. Het debuut 'Forgotten Clothes' werd in 2012 uitgebracht en eind vorig jaar verscheen dan de langverwachte titelloze opvolger. Net zoals op het eerste album overtuigt deze indie-popfolk band opnieuw met waanzinnig mooi geschreven slow-pop luisterliedjes, gekenmerkt door diepe melancholie en meesterlijke arrangementen. Denk aan Isbells of Marble Sounds maar dan boeiender en toegankelijker.
Terwijl de meeste huiskamerconcerten logischerwijs kiezen voor een akoestische setting kregen we in de huiskamer van Hilde & Marc een volledig elektrische set. Gastheer Marc zat achter de PA en toverde de riante living, met de juiste geluidsbalans en een stevige portie decibels, om in een echte concertzaal.
De band opende met "Shark Song" uit de debuutplaat, een song waaraan duidelijk verder is gesleuteld en als opener enorm veel indruk maakte vanwege de trage opbouw. "Control", de recentste single, volgde en is 'gewoon' een keisterke popsong. Even later kregen we ook "Plastik", dat toen het verscheen in 2012 een bescheiden radiohitje werd en regelmatig te horen was op Studio Brussel en Radio 1. Tijdens "Stumble" liet zanger Stijn Claes pas echt horen wat hij in zijn mars heeft. Een song die live trouwens veel beter tot zijn recht komt in vergelijking met de wat doffe productie die deze song meekreeg op de studioplaat. Na een uitgebreide koffiepauze en een aangename kennismaking met de bandleden is de band klaar om het tweede deel van de set op ons los te laten. De hemelse harmonieuze samenzang in "Blankets", in schril contrast met het minimalistische arrangement, deed ons muisstil genieten. The Me In You is niet zo erg vaak live te zien en dat is soms ook merkbaar aan de muzikanten. Soms is de band nog zoekende, maar dat streven naar de perfectie om er als groep echt te staan maakte het concertgebeuren alleen maar mooier om naar te kijken. "Girl In Armour", de song waarmee het allemaal begon, klonk heerlijk vertrouwd en hartverscheurend. Het minimalistische "Winter" deed mij dan weer dagdromen over weidse, eindeloze besneeuwde IJslandse landschapen, terwijl zachtjes toch een klein lentezonnetje doorheen het venster van de patio de living in kwam piepen. Tot slot was er ook nog "Whatever"...wat een opzwepende weemoedige song! Puur vakmanschap.

The Me In You heeft alles.....behalve een groot rock and roll gehalte. Maar wie in staat is om harten te veroveren met dramatische weemoedige popsongs bereikt in mijn ogen zoveel meer.
Wat een genot.....en dat op een gewone zondagnamiddag in Dudzele!

Setlist:
*Shark Song *Control *Youngster *Plastik *Stumble
 -------------
*Blankets *Girl In Armour *Birds *Winter *Whatever
-------------
*Without Leaves *Sober

Bekijk de videobeelden van dit optreden via:
https://youtu.be/Cc576pw4aPY
Luister naar The Me In You via:
https://soundcloud.com/the-me-in-you

Organisatie: Goût-Vert

Voor het dertiende studioalbum besloot het New Yorkse Dream Theater het over een ander boeg te gooien. 'The Astonishing' is een dubbele conceptplaat geworden waarop maar liefst 34 muziekstukken staan, goed voor meer dan 130 minuten aan nieuw DT materiaal.
In vergelijking met het vorige titelloze studioalbum 'Dream Theater' uit 2013,  waarvoor de band een Grammy nominatie kreeg, is dit nieuwe album een stevige stijlbreuk met zowat alles uit de uitgebreide DT discografie. Het dichtst leunt het nieuwe 'The Astonishing' aan bij hun vijfde studioalbum 'Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory' uit 1999.
Het concept en het verhaal voor deze nieuwe schijf werd bedacht door gitarist John Petrucci die samen met toetsenist Jordan Rudess de muziek schreef. De Canadese componist David Campbell werd ingehuurd om de plaat om te toveren in een rijkelijk, bombastisch, georkestreerd geheel. Het Fantasy verhaal (met als centrale thema: 'muziek overwint alles') draagt wel een duidelijke ‘Game Of Thrones’ stempel en blinkt niet meteen uit qua originaliteit. Maar het is vooral het overaanbod aan mierzoete ballades die dit album tot een 'love it or hate it' album maken. De vele meningen die floreren op diverse fora gaan van extreem lovende kritieken tot ronduit 'het slechtste wat DT ooit uitbracht'.
Een eerste luisterbeurt van dit omvangrijke werkstuk kon ook mij niet meteen overtuigen. Ik was niet mee in het concept en ik had ook moeite om dit alles als één geheel te ervaren. Nu, vele luisterbeurten later, moet ik mijn eerste mening stevig bijstellen. 'The Astonishing' is een prachtig melodieus album, een meesterwerk. Het is ook vooral een zangalbum geworden en dat veel meer dan een zoveelste krachtpatserij tussen de verschillende virtuoze bandleden. De stem van James LaBrie presteert overuren. 'The Astonishing' draait momenteel ook live in enkele geselecteerde theater settings. De band was in Vorst Nationaal in een Astonishing-theater.
De nieuwe schijf is een grensverleggend, gewaagd, super melodieus epos dat bij elke luisterbeurt groeit. Toch zijn er ook gemiste kansen. Het verhaal had best wat sterker gemogen en de composities ook hier en daar wat agressiever. Ook had de toevoeging van gastzangers best een meerwaarde kunnen betekenen. Maar bovenal is dit een fascinerende schijf die je na slechts één luisterbeurt absoluut niet links mag laten liggen!!

Dream Theater - 'The Astonishing Live': een gemiste kans van een progressief meesterwerk!

Over het nieuwe album van Dream Theater is al heel wat geschreven. Onder het Dream Theater legioen is er echter grote verdeeldheid over de nieuwe schijf. Voor sommigen is: 'The Astonishing' (ontsproten uit het meesterbrein van John Petrucci) een absolute Valium plaat met een verhaal van de makers van Frozen. Voor anderen is de nieuwe conceptplaat een waanzinnige brok muziek....een puur meesterwerk en bovendien de meest toegankelijke plaat uit de uitgebreide Dream Theater discografie.
Persoonlijk leun ik na vele luisterbeurten duidelijk aan bij de laatste stelling en is 'The Astonishing' voor mij een onvoorstelbaar mooi dubbelalbum. Om die nieuwe plaat kracht bij te zetten , tekent de band uit New York een beetje buiten de lijntjes en spelen ze deze keer live in de meest prestigieuze zalen en theaters in Europa.
Zo waren er bij de start van de tournee 3 concerten in de mooiste theaterzaal van Amsterdam: Carré. Voor België beloofde Gracia Live ons Vorst Nationaal om te toveren tot Vorst Nationaal Theater. Dit om een zo intiem mogelijke sfeer te creëren. Ondergetekende was reuzenbenieuwd hoe 'The Astonshing' live zou opgevoerd worden, want dat was dan ook het enige werk dat de band die avond live zou brengen.

De Vorst Nationaal Theater setting bleek niets meer of minder te zijn dan wat we al eerder hadden gezien tijdens Vorst Nationaal Club concerten. Naast de onderste tribune ring was het middenvak gevuld met plastieken stoeltjes. Voor de rest geen drastische ingrepen om een theatersfeer te creëren. Absoluut geen droomtheater dus! Gelukkig lagen de prijzen een stuk lager dan in Amsterdam maar met een gemiddelde ticketprijs van 60 euro blijft het toch nog altijd een forse prijs voor een avondje uit. Misschien was dit ook wel de oorzaak dat Vorst Nationaal slechts heel matig gevuld werd voor dit Dream Theater concert.
Voor aanvang van het concert werden we herhaaldelijk 'vriendelijk' verzocht om geen foto's te nemen en kwam er zelfs het verzoek om je mobiele telefoon uit te schakelen gedurende het optreden. Toegegeven het is hinderlijk en het kan je concertavond helemaal verkloten als diegene die net in jouw gezichtsveld voortdurend zonder enige gêne foto's en video's aan het nemen is. Maar het is op z'n minst even storend als een bende security mensen (hier GLS Security) de ganse avond jacht maakt op de overtreders en al even storend te werk gaat als diegenen die hardleers zijn.
Trouwens het concert was nog niet begonnen en de jacht was al open. Het lijkt er wel op of er voor dit probleem geen gematigde oplossing voor handen is.

Naar de muziek dan...met zoals werd aangekondigd de integrale uitvoering van 'The Astonishing'. Enkelingen die mistevreden wegliepen omdat "Pull Me Under" niet op de setlist stond, hadden zich vooraf toch wat beter moeten informeren. De aankleding van het podium was leuk maar niets wereldschokkend. Naast enkele grote videoschermen vormden enkele DT banners en twee oude straatlampen het decor voor het verhaal van Ravenskill. Al van bij de openingsouverture was het duidelijk dat heel wat muziek op band stond. Strijkers, achtergrondkoren tot zelfs enkele leadvocalen leken allemaal te komen uit de gigantische keyboardcomputer van Jordan Rudess. Het pijnpunt van deze 'Astonishing live-experience' werd meteen blootgelegd. Wat instrumentale steun op band tilt een live optreden vaak op tot een hoger niveau maar wat Dream Theater nu bracht was toch wel balanceren op de dunne lijn tussen live en kitsch.
Dream Theater is tegenwoordig ook een vrij statische band. Buiten Jordan Rudess die vaak met zijn keyboard scheef hangt op het podium en de muzikanten die regelmatig op en af het podium gaan leek er weinig te gebeuren.
Gelukkig waren er de visuals die de verhaallijn en de opdracht van Gabriel in beeld brachten. De beelden leken wel wat op een 'tweederangs adventure game' (er is nu trouwens ook een echte Astonishing game!) en konden mij dan ook niet altijd bekoren maar verduidelijkten wel waar 'The Astonishing' over gaat.
Een glansrol op de nieuwe plaat is weggelegd voor zanger James LaBrie. Dus in tegenstelling tot andere optredens moest hij nu voluit aan de bak en kreeg hij bijzonder weinig ademruimte. Het werd een avond vol prachtige zangstukken. Buiten enkele stukken in de hoogste regionen konden we James op weinig foutjes betrappen. Ook keyboardwizard Jordan Rudess speelde zich meer dan ooit in de kijker...want aan keyboard en pianopartijen is er op de nieuweling geen gebrek.
Act 1 of CD1 voor de pauze was ongetwijfeld een stuk boeiender dan het tweede deel, wat minder sterke composities bevatte en niet echt tot een hoogtepunt uitgroeide. Beste moment van de avond was de gitaarsolo van Petrucci in "New Beginning", die in tegenstelling tot de albumversie wel een waardig slot mee kreeg (op de plaat wordt de solo genadeloos en onverklaarbaar uitgefaded). Het titelnummer en laatste song van de plaat had de band gehouden als enige encore maar was ook niet echt geschikt om nog eens een laatste keer genadeloos toe te slaan.

Ik begrijp dat Dream Theater hun nieuwe plaat ook live aan het publiek wil voorstellen maar volgens mij maakten ze toch enkele foute keuzes. Misschien was het beter geweest om van bij de start van dit gigantische project te werken met gastvocalisten. Dat had het live ook een stuk boeiender gemaakt. Ook had men misschien de live uitvoering van deze plaat moeten beperken tot enkele optredens bijv. in thuisstad New York en enkele in Europa. Om dan ervoor te kiezen om er een volledig live spektakel van te maken met orkest, koor, enz....
Nu hoorde ik vele fans ook na het concert twijfelen.....was dit nu echt zo Astonishing?
Fans die de nieuwe plaat helemaal niets vinden (als die er al waren in Vorst) werden door de live registratie hoogstwaarschijnlijk ook niet overtuigd.
Maar ondertussen blijft het fantastische studioalbum wel overuren kloppen in mijn 'music machine'!

Setlist:
*Descent Of The Nomacs *Dystopian Overture *The Gift of Music *The Answer *A Better Life *Lord Nafaryus *A Savior In The Square *When Your Time Has Come *Act Of Faythe *Three Days *The Hovering Sojourn *Brother, Can You Hear Me? *A Life Left Behind *Ravenskill *Chosen *A Tempting Offer *Digital Discord *The X Aspect *A New Beginning *The Road To Revolution
-------------
*2285 Entr'acte *Moment of Betrayal *Heaven's Cove *Begin Again *The Path That Divides *Machine Chatter *The Walking Shadow *My Last Farewell *Losing Faythe *Whispers on The Wind *Hymn Of A Thousand Voices *Our New World* Power Down
-------------
*Astonishing

Organisatie: Gracia Live

The Poodles – Sterke liveband!
The Poodles +Maverick & Rebellious Spirit
Kreun
Kortrijk
2015-10-22
Dominiek Cnudde

Een week na het fantastische optreden van Y&T programmeerde Alcatraz al terug een nieuw optreden in De Kreun. Op de affiche stond deze keer de sympathieke Zweedse band The Poodles.

De rocktempel was voor de gelegenheid kleiner gemaakt maar dan nog bleek de capaciteit ruim voldoende want de bezoekersaantallen bleven op deze weekdag ver beneden de verwachting. Naar schatting zo'n 150 bezoekers vonden de weg naar De Kreun. Een beetje vergelijkbaar met het aantal bezoekers dat in andere landen (met uitzondering van thuisland Zweden) naar The Poodles komt kijken. Het blijft een cliché maar ook deze keer hadden de afwezigen ongelijk want de Zweden brachten een wervelende rockshow van ruim 90 minuten!

Maar voor het zover was kregen we ook nog twee supportbands voorgeschoteld.
De eerste band die mocht aantreden was de Noord Ierse band Maverick. De band uit Belfast bestaande uit David Balfour (zang), Ryan Sebastian Balfour (gitaar), Ric Cardwell (gitaar), Richie Diver (bas) en Mike Ross (drums) bracht aanstekelijke melodieuze hardrock met een metalrandje. De set bestond voornamelijk uit nummers van het debuutalbum: 'Quid Pro Quo', dat eind vorig jaar verscheen bij Massacre Records. Frontman David Balfour maakte indruk en de band had met zijn aanstekelijke old school hardrock meteen de zaal mee. Uitzonderlijk vond ook zanger David dit, want hij bedankte het Belgische publiek meermaals voor de warme respons. Deze jongens maken zeker een kans om te promoveren naar een hogere klasse.

Veel minder enthousiasme brachten de jongens van Rebellious Spirit. Deze Duitsers hebben net hun tweede album 'Obsession' uitgebracht maar hoezeer ze ook hun best deden om de nieuwe plaat aan het Belgische publiek voor te stellen, de respons bleef zeer matig en velen verlieten de zaal om in de foyer een pint te drinken. De set zat vol matige rocksongs en ook de sound (die bij voorganger Maverick nog wel heel goed was) trok nergens op. Enkel de nieuwe single en semi-ballad "In My Dreams" kon mij nog enigszins overtuigen. Maar om eerlijk te zijn ben ik Rebellious Spirit nu al vergeten.

Hoofdact van de avond was de sympathieke Zweedse band The Poodles. Binnen het Melodic Rock wereldje toch wel een semi-grote klepper waarbij de vreemde groepsnaam voor discussie blijft zorgen. Helaas bleef zoals eerder gezegd de opkomst klein maar dat lieten de heren niet aan hun hart komen.
In een wervelende rockshow lieten ze nogmaals horen dat Zweden het mekka is voor wat betreft melodische rockmuziek. De band heeft ooit tweemaal meegedaan aan de voorrondes voor het Eurosongfestival maar slaagde er toen niet in de finale te winnen en zo hun land te verdedigen. Mede daarom wordt hun gladde melodieuze hardrock ook wel eens smalend songfestivalhardrock genoemd.
Feit is dat de heren goed weten wat ze doen, weten hoe ze een perfecte melodieuze rocksong moeten schrijven én daarnaast weten ze ook live hun songs zeer overtuigend te brengen. Het nieuwe album: 'Devil In The Details' is al hun zesde studioalbum en bevat net zoals hun vorige platen terug een groot aantal meezingers en potentiële radiohits.
De set van de avond werd aangekondigd als een 'best of concert' en dat werd het ook zo een beetje want het werd een bloemlezing met de beste songs uit hun discografie.
Reeds vanaf de start nam zanger en frontman Jakob Samuel (a.k.a. Jake Samuels) ons bij de keel. De charismatische zanger was in de jaren '90 nog drummer bij Talisman, nu is hij het handelsmerk van deze band. Gekleed in een rood lederen pak met kap was hij een bijzondere verschijning. Opener "Before I Die" brak meteen een potje of hoe je moet openen met een knaller van formaat! Daarna kregen we de meezinger "Caroline" gepresenteerd dat stevig werd meegebruld door de fans maar ons toch even deed grijpen naar onze oordopjes.
Even indrukwekkend waren het aanstekelijke "House Of Cards" en de stadionrocker "Shut Up!". Tijdens deze laatste song kreeg David Balfour, de zanger van openingsband Maverick, de microfoon toegereikt. De sympathieke man was de ganse tijd naast ons komen staan 'in the crowd' om The Poodles show van in de frontlinie te bekijken. Trouwens, puike prestatie van David en toch wel een mooi moment in de show.
Even verderop kregen we ook een zeer gesmaakt akoestisch intermezzo met enkele machtige ballads! Een succesvolle ouderwetse formule die tegenwoordig nog zelden live gebruikt wordt! De vooruitgeschoven single van de nieuwe plaat: "The Greatest" was voor mij het hoogtepunt van de avond. De uitgesproken A.O.R. sound in deze song en de potentiële hitkracht zijn echt mijn ding. Ook erna ging de spankracht tijdens het concert nooit verloren! Lekkere melodieën, sterke songs en een geroutineerde sterk musicerende band waren de ingrediënten voor een onvergetelijke sterke rockshow.
De vernieuwde line-up van de band met de nieuwe bassist Johan Flodqvist is duidelijk een goede keuze. Ondertussen heeft ook gitarist Henrik Bergqvist (gitarist bij The Poodles sinds 2008) zijn stempel weten te drukken, al is hij op het podium wel een stuk introverter dan zijn voorganger Pontus Norgren. Woorden schieten te kort om frontman, entertainer en vooral vocale klassebak Jakob Samuel te omschrijven. De energie die deze man vrijgaf op het podium was werkelijk verbluffend!

The Poodles bewezen andermaal een zeer sterke liveband te zijn. Hun gepolijste melodieuze hardrock is ook live een lust voor oor en oog! Sublieme rockavond daar in De Kreun!

Setlist:
*Before I Die *Caroline *House Of Cards *Shut Up! *I Rule The Night *Flesh And Blood *Cuts Like A Knife *Line Of Fire *Everything *Crying  / One Out Of Ten / Leaving The Past To Pass *The Greatest *Instrumental / Drum Solo *Thunderball *Crack In The Wall *Metal Will Stand Tall *Like No Tomorrow *Night Of Passion
-------------
*Echoes From The Past *Seven Seas

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-poodles-22-10-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/rebellious-spirit-22-10-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/maverick-22-10-2015/

Organisatie: Alcatraz Music (ism Kreun, Kortrijk)

Y&T - Alcatraz tovert met Classic Rockband Y&T De Kreun om in hardrocktempel!
Y&T
Kreun
Kortrijk
2015-10-13
Dominiek Cnudde

Goe bezig de mannen en vrouwen van Alcatraz! Want naast het gerenommeerde Metal Festival, dat deze zomer goed was voor 13.000 hardrock- en metalliefhebbers, organiseert Alcatraz.be met de regelmaat van de klok ook clubconcerten in de! rocktempel van Kortrijk, de Kreun. Op de affiche voor dit najaar o.a. Annihilator, Michael Monroe & The Poodles maar ook klinkende namen uit de hardrockwereld zoals W.A.S.P. & Y&T!

Aangekomen in Kortrijk bleek het niet zo evident te zijn om een parkeerplekje te vinden. Hierdoor konden we slechts de drie laatste songs meepikken van de set van het Belgische Wizz Wizard, dat een aardig geluid de zaal instuurde. De Kreun was al helemaal volgelopen en de hartelijke respons op Wizz & zijn mannen was best hartverwarmend. Wizz Wizarrd kon slechts een kort setje spelen van 30 minuten maar in die korte tijd hadden ze toch enkele zieltjes gewonnen.

Niet heel erg lang was het erna wachten op Y&T, al was het wel al van 1998 geleden dat ik de Californische hardrockband nog live aan het werk had gezien. Ondertussen is er toch wel het één en ander gebeurd binnen de Y&T rangen. Sinds het overlijden van bassist Phil Kennemore in 2011 is Dave Meniketti immers het enige overgebleven originele Y&T lid. Maar toch heeft de band sinds 2007 een vaste basis opgebouwd met naast Meniketti: John Nymann op gitaar en Mike Vanderhule (aka Bobby Cymbal) achter de drumkit. De flamboyante Brad Lang is sedert enkele jaren de vervanger van wijlen Kennemore. In 2010 bracht de band verrassend via Frontiers Records na 13 jaar nog eens een nieuw studioalbum uit. 'Facemelter' kon slechts deels de strijd aanbinden met het fantastische oeuvre dat de band vooral in de jaren tachtig opbouwde. Goed voor bijna 4 miljoen verkochte albums! Aan klassiekers geen gebrek. De setlist zat dan ook vol met 'Y&T oldies' die iedereen wou horen.
Opener "Hurricane" zette de sfeer voor wat een uitzinnig feestje werd. Een pletwals van hardrockriffs en vette groovy hardrockmelodieën bracht De Kreun al heel erg vroeg tot een kookpunt. Meniketti's begeleidingsband bleek een hechte groep die heel erg goed wist hoe ze het toegewijde publiek moest bespelen.
Toch draaide het allemaal rond één man, de grote Meniketti die op de gezegende leeftijd van 61 jaar zijn ziel uit zijn lijf speelde. Vocaal mag hij dan wel hier en daar wat moeilijkheden hebben in de hoogste regionen, echt storend werd dit nooit. Mijn all-time-Y&T favoriet "Mean Streak" knalde als nooit tevoren en ook het opbouwende "Midnight In Tokyo" was één van de vele onvergetelijke momenten van de avond. Toch was er met 3 songs uit 'Facemelter' ook plaats voor wat recenter Y&T materiaal. Hierbij genoot het publiek evenzeer als tijdens nostalgische pareltjes zoals de waanzinnig knappe monsterballad "I Believe In You". Maar ook de wat commerciëlere songs uit 'Contagious' zoals de titeltrack en "Eyes Of A Stranger" bevestigden de stevige live-reputatie van de band. Ook de 'love it or hate it song' "Summertime Girls" (hun grootste commerciële succes) misstond niet in de set! Met het aan Kennemore opgedragen "I'm Coming Home" nam de band voor een eerste keer afscheid en had het de Kreun ondertussen omgetoverd tot een gigantische sauna. Maar goed ook wat de heren uit California lieten eerder weten dat ze het erg koud vonden in ons Belgenlandje.
Tijd om op adem te komen kregen we amper want ook de bisronde was wervelend. Trouwens alleen al voor de intro van afsluiter "Forever" zou je een Y&T show moeten bijwonen.

Y&T is zo'n band die me live nog nooit heeft teleurgesteld. Je kan kritisch zijn en mopperen dat de band steeds verder teert op successen en songs van vele jaren terug. Maar zouden alle Classic Rockbands dit niet beter doen en toegeven aan wat de fans echt willen horen. De wervelende show deed alvast velen onder ons hun jeugd herbeleven en het was goed om als vanouds de luchtgitaar weer eens te bespelen. Hell Yeah! Sublieme hardrockavond!

Setlist:
*Hurricane *L.A. Rocks *How Long *Black Tiger *Rhythm Or Not *Mean Streak
*Dirty Girl *Midnight In Tokyo *Take You To The Limit *Cold Day In Hell
*I Believe In You *Eyes Of A Stranger *Contagious *I Want Your Money
*Summertime Girls *Rescue Me *I'm Coming Home
------------
*Open Fire *Hell Or High Water *Forever

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/y-t-13-10-2015/
Organisatie: Alcatraz Music (ism Kreun, Kortrijk)