The Ocean - Duitse gloeiende post-metal
The Ocean + Spurv

Het Noorse instrumentale post-rock combo Spurv was voor ons al een bijzonder aangename verrassing op het afgelopen Dunk!Fest 2024. Vanavond bevestigden ze dit nog eens met een indringende set van drie kwartier waarin ze een stel innemende brokken postrock serveerden met intieme momenten en loeiende uitbarstingen. En met een schuiftrompet in de rangen! Heerlijk.

De Duitse band The Ocean heeft er al zo een 20-jarige carrière opzitten waarin ze zijn geëvolueerd van stevige metal naar een meer gelaagde vorm van post-metal en prog-metal. De heren zijn nogal bezeten van paleontologie, zonnewenden en allerhande sterrenbeelden. Dingen waar wij geen jota van snappen maar waar de band een volledig repertoire heeft op gebouwd, wat zich manifesteert in een ganse reeks conceptalbums. De laatste in de reeks is ‘Holocene’, een album uit 2023 waarop The Ocean iets meer elektronica in de songs heeft gebracht en waar de algemene teneur een stuk meer ingehouden is dan op de vorige albums.
‘Holocene’ maakte vanavond het eerste luik uit van hun concert, hier bracht de band een atmosferische sound met een duidelijk aanwezige Tool-impact. Sluimerende songs die langzaam opbouwden en af en toe uitbarstten in een climax, met als één van hoogtepunten “Atlantic”, waarin de Tool-meter naar het maximum reikte. In “Boreal”, “Preboreal” en “Parabiosis” refereerde de sound dan weer naar bands als Anathema en Archive. Dit eerste deel was een aangename kennismaking met de nieuwe wendingen in de sound van The Ocean, maar de boel ontplofte pas echt toen de band terugkeerde naar hun hardere geluid van de vorige platen, en dan met name ‘Phnerozoic I: Palaeozoic’ en “Phanerzoic II: Mesozoic en Cenozoic”.  
In het tweede deel stapte The Ocean met volle overgave terug binnen in dat stomende Phanerozoic-tweeluik. Vanaf hier ging het er feller, harder en verbetener aan toe met meer beukende metal, maar met behoud van de atmosferische sound. De vocals werden al eens schreeuwerig en sloegen geregeld over naar heuse metal-grunts. Hier evolueerde The Ocean eerder naar bands als Cult Of Luna of Neurosis.
Het was duidelijk te merken dat band en publiek bij dit tweede deel van de show meer in hun sas waren en dat de begeestering en intensiteit hier naar een alsmaar hogere dimensie werden gestuwd.
Met gelaagde metal-songs als “Cambrian II: Eternal Recurrence” en “Permian: The Great Dying” gooide The Ocean vuur en animo in de strijd, met een heerlijk stomend “Pleistocene” ging het dak er af.
In de bisronde kwamen dan nog de absolute krakers “Triassic” en “Jurassic/Cretaceous”, twee monstersongs waarin de band volledig loos ging om zo een fenomenaal punt te zetten achter een stomende set van maar liefst 2 uren.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

The Ocean
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7224-the-ocean-16-01-2025.html

Spurv
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7225-spurv-16-01-2025.html

Organisatie: VierNulVier, Gent ism Dunk!festival

Mojo & The Kitchen Brothers spelen hoogst originele psychedelische prog-rock die teruggrijpt naar de late sixties en vroege seventies, van prille Pink Floyd langs Jefferson Airplane naar King Crimson. De invloeden vloeien rijkelijk voorbij zonder dat we deze band op klakkeloos kopiëren betrappen, hier huist wel degelijk een straffe eigen sound in waarbij uiterst bedreven muzikanten aan het werk zijn. Maar het is er hen niet om te doen om hun kunsten en vaardigheden te veel in de picture te stellen. Alles staat in functie van de songs en deze klinken bij wijlen weird maar steeds bijzonder origineel.
Er gebeurt nogal wat, het tempo wordt gaandeweg opgedreven en de versterkers worden al eens stelselmatig feller gezet. Zo klimt “Titan Arum” vanuit mijmerende prog-rock naar stevige hard-rock en het uiterst opwindende “Mr Goblin Found The Electric Sugar” start in krautrockmodus om dan uit te komen bij Primus die geruggesteund wordt door King Gizzard.
Het heftige “Trail Of The Space Sasquatch” heeft al van bij het begin peper in het gat en trekt dan richting space om daar nog wat feller tekeer te gaan, dit is het soort song waar die weirdos van de Psychedelic Porn Crumpets ook geregeld mee van wal steken.
De afsluitende titelsong is het absolute hoogtepunt, vanuit een fijnzinnige en mistige lange intro wordt een stomende psychedelische progrocker opgetrokken waarbij de gitaren voor een ultieme uitbarsting zorgen.

Dit is een bruisend en gevarieerd album van een band die niet meedoet aan de gangbare trends maar gewoon zijn eigen boeiende en avontuurlijke weg zoekt.
(release 25-10-24)
(live 01-02-25, 4ad, diksmuide)

Sprints - Ierse uppercut

Het album ‘Wasteland:What Ails Our People Is Clear’ (2022) van LICE vonden wij best wel te pruimen, een moeilijk thuis te brengen en dwars ding, maar wel avontuurlijk en boeiend. Maar live bleek LICE een complete afknapper. De experimentele en tegendraadse sound van hun platen groeide op het podium uit tot een complete janboel, een chaotisch en irritant zootje waarbij de songs verzopen in gratuit lawaai en de instrumenten mekaar constant voor de voeten liepen.
Er zijn bands die tegendraadsheid dankzij muzikale virtuositeit tot kunst verheffen, zoals Black Midi en Black Country New Road bijvoorbeeld, maar hetgeen LICE bracht was gewoon onuitstaanbare en ergerlijke herrie. Een arrogante zanger die zichzelf en zijn band constant stond op te hemelen hielp er ook al helemaal niet aan, iets meer bescheidenheid was hier wel op zijn plaats geweest. Of bedoelde die kerel het allemaal ironisch en had hij zelf door dat zijn band wel degelijk suckte? Kan ook. Sowieso een zware teleurstelling, want hier hadden we echt wel iets van verwacht.

Aan het Ierse Sprints om de avond te redden. En dat deden ze met panache, klasse en power. Dit niet in het minst dankzij Mary Oliver, een geweldige frontvrouw met een klok van een stem en een soort van ongeremde furie. De alom gedreven Oliver manifesteerde zich als een gepassioneerde dame die met haar poëzie en scherpe songs duidelijk een verhaal had te vertellen. Denk aan Jehnny Beth van Savages of aan een soort jonge Patti Smith.
Al quasi een jaar lang toert Sprints met hun ijzersterke debuutalbum ‘Letter To Self’ dat al uitkwam in januari. Met al meer dan 100 shows op de teller was er van enige vorm van vermoeidheid of sleur echter niets te merken, hier stond een bijzonder levendige band met volle goesting op het podium.
Bijna alle songs uit ‘Letter To Self’ passeerden de revue, en die waren voorzien van een ongeziene geestdrift, explosiviteit en punk-spirit. Tracks als “Heavy”, “Literally Mind”, “Up and Comer” en “Cathedral” barstten niet zelden uit in furieuze noise-erupties. Tussen al die frontale songs door werd het tempo wat gedrukt met “Shaking Their Hands”, “Can’t Get Enough Of It” en “How Does the Story Go”, aardige songs waarin al eens voorzichtig een akoestische gitaar werd aangeraakt en waarmee er voor wat meer ademruimte en variatie werd gezorgd. Voor de rest van de avond ging de voet gretig op het gaspedaal, maar er werd niet onnodig over de rooie gegaan en de songs bleven hun frisheid en temperament behouden. Naar het einde toe werd het alsmaar heter, de band stortte zich met lijf en leden in gloeiende kopstoten “The Cheek” en “Little Fix, Oliver zette haar gitaar aan de kant en ging met volle overgave een potje skydiven over de Franse hoofden. Een zinderende finale van een stomend concertje.

Wat ons betreft haalt Sprints het met voorsprong van al andere nieuwe female-fronted bandjes. Bijlange niet zo eentonig als Dry Cleaning, veel pittiger dan Porridge Radio en een stuk brutaler dan English Teacher.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7194-sprints-13-12-2024.html?ltemid=0

Organisatie: Aéronef, Lille

The Southern River Band - Old School hard-rock met hoog fungehalte

De jonge snaken van Us nemen ons mee op een retro trip doorheen de Britse rockgeschiedenis langs Beatles, Stones, Kinks, Who, Dr Feelgood en The Strypes. Niets nieuws onder de zon, maar wel verdomd snedig. Us heeft dan ook heel wat pit, energie en strijdlust in huis. En dat onder meer door een verrukkelijke en splijtende harmonica die extra vuur in de strakke en compacte poprocksongs blaast. De driftige gitaar lijkt dan weer in de leer geweest bij Wilko Johnson, te merken aan die puntige solo’s en hakkende riffs. Een bijzonder aangename verassing, dit bandje, wat dan ook resulteert in een gemeende enthousiaste publieksreactie. Hier gaan we nog van horen.

De Australiërs van The Southern River Band zijn nog grote onbekenden bij ons, de Casino is maar half volgelopen maar dat laten de heren niet aan hun hart komen, dit is de laatste avond van hun tournee en dan mag er gefeest worden. Dit is het soort rockband die zichzelf niet te serieus neemt en vooral veel fun beleeft op een podium. Er mag al eens gedronken worden en de schunnige grappen worden royaal in het rond gestrooid, woke is niet aan hen besteed.
The Southern River Band grossiert in boogie-rock, old school hard-rock en glam-rock met een hoog entertainment gehalte. De band katapulteert ons ongegeneerd terug naar de seventies, zowel qua sound (stampende riffs, gierende solo’s) als qua looks (leren broek, bloot bovenlijf en een onvervalste pornosnor).
Het showgehalte staat op punt, het voornaamste doel is dat band en publiek zich geweldig amuseren, en dat zal er niet aan mankeren. De rock-clichés worden niet uit de weg gegaan, integendeel, ze worden uitvergroot en terug cool gemaakt.
Wie zoekt waar deze jongens de mosterd gehaald hebben komt algauw terecht bij het onvermijdelijke AC/DC (Bon Scott periode). Ook Status Quo, Airbourne, Thin Lizzy, Rose Tattoo en zelfs Judas Priest komen ons voor de geest. Maar dit is niet zomaar een pastiche op de seventies rock, want The Southern River Band pakt uit met een stel hevige, kolkende en vlammende rocksongs die in een rechtvaardige rockwereld tot absolute classics zouden moeten uitgroeien.
Met op kop het absoluut fantastische “Stan Qualen” waarop alle sluizen worden opengetrokken, een stomende uitbarsting van gloeiende riffs, briesende solo’s en een fraai Angus Young-intermezzo tussenin. Dit is zonder meer één van de sterkste rocksongs van het afgelopen jaar. Ook “Chimney” en “Vice City III” zijn knallers die langs alle kanten vuurspuwen. “The Streets Don’t Lie” is een stomende portie rock’n’roll en “Vice City II” is onbeschaamde old school hard-rock die bands als UFO en Rainbow naar de kroon steekt. Al die splinterbommen worden in het tweede deel van de set gedropt, waardoor de atmosfeer steeds heter en uitbundiger wordt.
The Southern River Band bezorgt ons zo een heerlijke avond gevuld met no-nonsens hard rock’n’roll en een flinke dosis Australische humor. Uiterst genietbaar.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Haast niet te vatten deze band, op hun vorige album ‘Timewave Zero’ (2022) brachten ze donkere space-ambient, op ‘Hiden History Of The Human Race’ (2019) snelden ze van razende death-metal naar allesverpletterende trash-metal. Met ‘Absolute Elsewhere’ hebben ze alweer een nieuw huzarenstukje in petto en trekken ze verder het universum in.

Van verschroeiende death-metal, inclusief huiveringwekkende grafstem, vloeiend overschakelen naar de meest verfijnde progrock, er zijn maar weinigen die het aandurven of kunnen. Blood Incantation doet het gewoon in één song. Dit is immers een band die verduiveld ver buiten de lijntjes van het genre kleurt en daarmee uiterst origineel uit de hoek komt. We kennen weinig of geen metalbands die zo aan het experimenteren slaan zonder daarbij de weg te verliezen. We hebben zo een bruin vermoeden dat ene Mike Patton zou zich hier best wel in thuis zou voelen, maar voor de rest moeten we wel heel ver gaan zoeken naar ijkingspunten.

Dit album serveert eigenlijk maar 2 tracks, “The Stargate” en “The Message”, elk verdeeld over 3 bedrijven of tablets, zoals ze die zelf benoemen. Daarin wordt met de nodige muzikale virtuositeit in alle richtingen gereden, wisselen de meest gore riffs af met feeërieke taferelen en gaan jungle drums de strijd aan met ontketende gitaren. Er wordt soms van zesde versnelling in één ruk naar eerste teruggeschakeld en de meest agressieve metal verandert plotsklaps in Pink Floyd achtige space-rock. Dit is zonder meer het meest avontuurlijke metal album van het jaar.

Benieuwd hoe die gasten hier live mee voor de dag gaan komen, want dit lijkt me een album die live integraal moet gespeeld worden, hier kan je niet gaan in schiften.
Kan je gaan checken op 02/05 in de Trix in Antwerpen of op 05/05 in l’Aéronef in Lille, zowaar op een dubbelaffiche met de Japanse krautrockband Minami Deutsch.

Eigenaardige maar zeer interessante combinatie, genre-overschrijdend, zoals dit album trouwens.

METZ - Een laatste keer alles geven

Vrij verrassend en spijtig nieuws is het dat METZ deze tournee aankondigt als hun allerlaatste. De Canadezen hebben besloten om er mee op te houden en dat is heel jammer. METZ heeft met name nog heel wat in hun mars, dit lijkt ons een band die helemaal nog niet is uitgezongen, getuige de laatste voortreffelijke plaat ‘Up On Gravity Hill’ waarin met succes nieuwe paden werden verkend.

Ook op het podium zijn er geen sporen van verval of sleur te merken, dit is een hecht trio die met volle overgave hun withete noise-rock de zaal in jaagt.
METZ gaat furieus van start met “No Reservation/ Loves Comes Crashing”, die sterke opener van de laatste plaat. Het wordt ons terug duidelijk dat deze band flink wat mosterd heeft gehaald bij Fugazi en Hüsker Dü. Al vrij vroeg in de set gaat het dak eraf met vlijmscherpe opgehitste noise-rockers als “Get Off”, “Entwined” en “Blind Your Industrial Park”.
Het gaspedaal blijft vrijwel constant ingedrukt tot die ene adempauze in het heerlijke “Light Your Way Home”, de shoegaze-uitstap waarmee METZ een heuse stap buiten hun comfortzone zet, een wonderlijke song die hier voor een welgekomen sfeervol rustpuntje zorgt. Daarop gaat het tempo terug genadeloos de hoogte in wordt er met het mes tussen de tanden doorgescheurd.
METZ sluit af in crescendo met de geweldige noise uitbarstingen “A Boat To Drown In” en “Wet Blanket”, uw oren zullen het geweten hebben.

Helaas is dit dus een laatste kennismaking met METZ. Een dik uur lang raast de band met ongeziene grinta doorheen hun repertoire, en dan is het onherroepelijk gedaan.
Voor wanneer is die come back?

Neem gerust een kijkje naar de pics @Ludovic Vandenweghe

METZ
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7157-metz-23-11-2024.html?catid=category

STUFFED FOXES
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7158-stuffed-foxes-23-11-2024.html?catid=category

Organisatie: Aéronef, Lille

Let’s face It, ‘Heavy Lifting’ is geen MC5 album, het is een solo plaat van Wayne Kramer die helaas kort voor de release de pijp is uit gegaan. Die andere MC5 link is de bijdrage op amper 2 songs van originele drummer Dennis Thompson, maar ook hij heeft in 2024 de geest gegeven, nog voor ‘Heavy Lifting’ het levenslicht zag.
Qua aanpak en sound zijn er hoegenaamd al geen raakpunten, het geluid van ‘Heavy Lifting’ sound staat immers mijlenver van de rauwe in your face sound van ‘Kick Out The Jams’, van de straight forward rock’n’roll van ‘Back in The USA’ en van de high energy rock van ‘High Wire’. Verwacht u iets in het verlengde van deze 3 legendarische MC5 albums, dan komt u bedrogen uit.
Wat is ‘Heavy Lifting’ dan wel? Wel, gewoon een potente en onderhoudende rockplaat van een legendarische gitarist, met een stel indrukwekkende gastbijdrages van onder meer Slash, William Duval, Tom Morello en Vernon Reid. Maar ook niet meer dan dat, vermits er hier geen onvergetelijke songs of echte blijvers op staan. Nu alle MC5 leden definitief onder de zoden zitten, zullen die songs ook nooit hun weg vinden naar een live podium en zullen ze zo al snel hun intrede doen in de eeuwige vergetelheid. Geen enkele track is trouwens de naam MC5 waardig, hoezeer ze ook hun best doen om ergens wel stevig uit de hoek te komen. Maar alles klinkt te clean, te clichématig en al zeker niet vettig genoeg. Het album is dus eerder een opvolger van het trio ‘The Hard Stuff’, ‘Dangerous Madness’ en ‘Citizen Wayne’, drie degelijke Wayne Kramer rockplaten uit de nineties. Maar MC5 it ain’t.

Het geweldige Gnome is in onze contreien nog steeds een miskende en onderschatte band terwijl ze in het buitenland al een heuse cultstatus opgebouwd hebben. Met het eerste stevige album ‘Father of Time’, dat eigenlijk vooral een stoner-rifffestijn is, helde de sound nog iets te veel naar Karma to Burn maar met het fantastische ‘King’ ontpopte Gnome zich als een unieke band met een eigen potige sound voorzien van een stel gekscherende zijstapjes. ‘King’ is een prachtig staaltje stoner-metal met een kwinkslag, én met een pinnenmuts op, wat ondertussen hun handelsmerk is geworden.
En het is heus niet omdat ze een voorliefde hebben voor trollen en geflipte kabouters dat we hier van een gimmick moeten spreken, dit is Ghost niet. Gnome is veel straffer.

We hebben weinig moeite om te stellen dat ‘Vestiges of Verimex Visidrome’ even sterk en hevig is als ‘King’. Gnome levert de meest stomende riffs per lopende meter en zet geregeld een abrupte tempowisseling op til, en daar is opener “Old Soul” al een geweldig proefstuk van, met loden riffs en gore metalzang afgewisseld met okselfrisse tempowisselingen. Primus in stonerland, zoiets. Heerlijke song.
Ook het fenomenale “The Ogre” springt van de stevige hak op de woeste tak en pakt dan ook nog eens uit met een prettig gestoorde sax-solo, wonderlijk. Nog een klassieker in wording: “The Gods Are Evil”, stampende stoner-rock op kruissnelheid. Welgemikte kopstoten als “Duke Of Discrace” en “Back to the Mud” hebben ook serieus wat animo in huis en zetten koers richting de geschifte metal van King Gizzard, die van ‘PetroDragonic Apocalypse…’ en ‘Infest the Rat’s Nest’. In de intro van “Golden of Fool” wordt de pinnenmuts heel even vervangen door een sombrero, maar dan gaan de poppen weer stevig aan het dansen en draaien de riffs overuren.

Dit is fabuleuze stoner-metal met een hoek af. Het klinkt even uniek als geweldig, en het ziet er dan ook nog eens fantastisch uit met dat schitterende artwork. Kopen op vinyl, die handel.

Satyn’s Satyrs is een band die hun metal het liefst op zijn allersmerigst serveert. Met hun debuut ‘Wild Beyond Belief’ dompelden ze Black Sabbath, Blue Cheer, Electric Wizard en Venom in de vuilste riool die ze tegenkwamen, voegden ze er wat vettige garage-rock aan toe en joegen ze het ganse zootje door een vunzige brij punk-metal.

Met hun vijfde album ‘After Dark’ hebben ze gelukkig de ganse zooi nog voor geen meter opgepoetst, alles klinkt nog even goor en brutaal als 10 jaar geleden, de modderkluiten zijn aan de gruizige gitaren blijven vasthangen. “Hellin’ it Like It Is” en “All 4’s” zijn rauwe rock’n’roll songs die gebouwd zijn op verwrongen metalriffs en gescheurde gitaren. “Deadly Again” is een soort heavy-metal Stooges, “Saltair Burns” is psych-rock met een Black Sabbath toets en The Afterdark/Mattressback is ontspoorde rioolmetal die uitdooft met een melancholische bui.
Lekker vuil plaatje.

Even schrikken toch, een gitaar-noise band die zijn nieuwste album ‘Synthesizer’ doopt. Als dat maar goed komt. Dit is immers een band die wel open staat voor een experimentje, getuige de vele remixen van hun songs die ze op de streaming platformen pleuren.
Maar een mens is snel gerustgesteld, het is maar een titel, van een abrupte koerswijziging is hier hoegenaamd geen sprake, hoewel APTBS wel degelijk dat synthesizer-ding in de sound opneemt en geregeld het geluid van de eighties opzoekt. Check “Fear of Transmission”, dat inzet als een soort Bauhaus meets DAF en dan overgaat in de vertrouwde noise-poel. Het aanstekelijke “You Got Me”, met een riffje die nogal naar DIIV lonkt, is nog zo een fijne uitstap buiten de comfortzone en afsluiter “Comfort Never Comes” graaft ergens in de schemerzone tussen The Cure en Joy Division.
Voor de rest mag de decibelmeter hier als vanouds over de limiet gaan met vertrouwde noise-uitspattingen in schuimbekkende tracks als “Disgust”, “Bad Idea” en “Have You Ever Been In Love”, dit is vintage APTBS met gitaren die door merg en been snijden.

‘Synthesizer’ is nog maar eens een bruisend en snedig album van een band die zichzelf blijft uitdagen zonder de eigen herkomst te verliezen.