logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

DAF - Bimfest 2...
Egyptian Blue
Sam De Rijcke

Sam De Rijcke

donderdag 14 maart 2024 10:37

The Collective

Diepe bassen, knarsende hip-hop beats, ruis, gekraakte elektronica en als er eens een gitaar langs komt, dan is die door de vleesmolen gedraaid. Geen zondags plaatje dus, maar we hebben hier dan ook te maken met de immer dwarse en legendarische Kim Gordon. Als Sonic Youth coryfee is zij diegene die met haar solowerk het verst is afgedreven van de originele sound, maar tegendraads is het des te meer, en dat is natuurlijk ook hetgeen waar Sonic Youth al die tijd voor stond.
Net als op voorganger ‘No Home Record’ is producer en geluidskunstenaar Justin Raisen, geen onbekende in hip-hop middens, mee verantwoordelijk voor de gekraakte soundscapes. Het klikt tussen die twee, zoveel is zeker, Raisen zet de juiste beats en ondertonen op de donkere en declamerende stem van Kim Gordon.
Het resultaat is even verrassend als vernieuwend. En dat voor een madam van 70!

donderdag 14 maart 2024 11:56

Welcome To The Machine

Instrumentale spacerock uit Zwitserland. Niet bepaald iets om grote stadions en arena’s te laten vollopen, maar wel het soort muziek dat onze aandacht meer dan waard is, en de uwe.
Monkey3 is immers een band die verdomd bedreven is in het genre, getuige hun vorige albums die stuk voor stuk adembenemende instrumentale krachttoeren waren.
Deze ‘Welcome To The Machine’ zou wel eens hun voorlopig meesterwerk kunnen zijn, want alles zit perfect. Monkey3 speelt vakkundig met tempowisselingen, elektronische spielereien, melodieuze intermezzo’s, virtuoze gitaarpartijen, stevige riffs en glooiende keyboards.
Opener “Ignition” is wat dat betreft al een voltreffer. Geen idee of het toeval is dan wel zo bedoeld, maar hier is het duidelijk dat niet alleen de albumtitel verwijst naar Pink Floyd. Ook in de epische afsluiter “Collapse” kunnen we er niet omheen, Floyd is in the house.
“Collison” pakt dan weer uit met progrock-hoogstandjes die wel eens naar Rush neigen. In “Kali Yuga” en “Rackman” balanceren de keyboards geweldig met de gitaren, het heeft soms wat van Ozric Tentacles, maar dan met zwaardere riffs en zonder de hippie-streken.
U merkt het, ‘Welcome To The Machine’ heeft heel wat in huis, en dat allemaal samengebald in 5 uitvoerige tracks. Benieuwd welke vonken dit live zal geven. Kunnen we alvast checken in de Casino, St Niklaas (16/05), Magasin 4, Brussel (17/05) of op Alcatraz (09/08).

donderdag 14 maart 2024 10:29

Half Divorced

Maar liefst 7 jaar zit er tussen voorganger ‘Why Love Now’ en dit nieuwe album. Geen idee wat die gasten al die tijd hebben uitgevreten, maar ze zijn er alleszins niet braver op geworden, integendeel. Op hun vorige platen verbleven ze nog in een vuil hol waar hardcorepunk à la Part Chimp en Fucked Up stuiterde tegen gekraakte rock à la Birthday Party en Jesus Lizard.
Met de oplawaai ‘Half Divorced’ lijkt Pissed Jeans nu bijna volledig de kaart te trekken van schuimbekkende hardcore die langs alle kanten scheurt, sneert en briest. De band jaagt zichzelf aan een hels tempo doorheen een stel gemene kopstoten van songs die in vele gevallen de twee minuten grens niet overschrijden. Met hardvochtige lellen als “Killing All The Wrong People”, “Anti-Sapio”, “Cling To A Poisoned Dream”, “Sixty-Two Thousand Dollars in Debt” en “Alive With Hate” is het echt naar adem happen, maar daar is geen tijd voor, Pissed Jeans raast genadeloos door.
In het geweldige “Junktime” en in afsluiter “Moving On” wordt het tempo enigszins teruggeschroefd, maar de sound blijft dirty as hell en de gitaren branden van vernielzucht. 
Een muilpeer van een plaat.

donderdag 14 maart 2024 09:33

Invincible Shield

Judas Priest is een iconische band die het heavy metal genre steeds omarmd heeft en vooral mee heeft vormgegeven. Net als Motorhead hebben ze zich er nooit een fluit van aangetrokken dat hun muziek een lange periode onpopulair was. Priest is steeds hardnekkig trouw gebleven aan een flitsende heavy-metalsound met alles erop en eraan, of dat nu cool was of niet.
Het zijn pioniers die destijds de heavyness van Sabbath naar een versnelling hoger hebben geschakeld, waarmee ze zonder het zelf te beseffen aan basis lagen van trash- en speedmetal. Albums als ‘British Steel’, ‘Defenders Of The Faith’ en vooral ‘Painkiller’ zijn ondertussen uitgegroeid tot heavy-metal mijlpalen.
Ondertussen zit Judas Priest al diep in de herfst van hun carrière, maar sinds het ijzersterke ‘Firepower’ (2018) lijken de metalgods zichzelf wel te hebben heruitgevonden. Hoewel de oorspronkelijke groepsleden ondertussen al ruim de pensioenleeftijd overschreden hebben klinken ze anno 2024 scherper dan het scheermes dat pronkt op de British Steel hoes. ‘Invincible Shield’ is immers een plaat waarop Priest op een geweldige manier de lijn van het krachtige ‘Firepower’ verder zet. Priest klinkt forser, harder en sneller dan ooit, alle kenmerkende ingrediënten verzamelen hier in hun meest potente vorm, de moordende riffs, de virtuoze snelle gitaarsolo’s, de mokerende drums en de immer indrukwekkende hoge vocale uithalen van opperpriester Rob Halford.
Het album vangt aan met het onverzettelijke en supersnelle trio “Panic Attack”, “The Serpent and The King” en “Invincible Shield”, drie loeiers die door de geluidsmuur razen. Daarna wordt er lichtjes teruggeschakeld maar blijft het immer stevig en strak. “Crown Of Horns” is misschien het enige misstapje, een song waarin Judas Priest teveel hengelt naar een hit en daarmee gevaarlijk dicht in de buurt komt van de meligheid van het alom gevreesde rockballad-symptoom.
Maar voor de rest is dit Judas Priest in topvorm en komt deze ‘Invincible Shield’ heel hoog te staan op de ranglijst van hun beste platen.
Judas Priest lijkt onvermoeibaar en staat aan de vooravond van een uitgebreide wereldtournee die hen ook terug naar Graspop brengt, en dat al voor de achtste keer. Priest is er één van de headliners, in Graspop kennen ze hun klassiekers.

donderdag 07 maart 2024 21:22

TANGK

Oei, wat is er met IDLES aan de hand? Met de vorige plaat ‘CRAWLER’ werd al voorzichtig een andere koers gevaren maar de brute energie was tenminste nog niet volledig verloren gegaan. Op ‘TANGK’ is dat helaas wel zo.
IDLES streeft een wat dan heet ‘volwassen’ en ‘breder’ geluid na. Het is hun goed recht, een band moet evolueren, maar ze verliezen in hun zoektocht naar een nieuwe sound de opwinding, furie en kwaadheid van bloedstollende platen als ‘Brutalism’ en ‘Joy As An Act Of Resistance’. Volgens velen is dit een moedige volgende stap, volgens ons is het vooral jammer. IDLES is geëvolueerd van geagiteerde moshpit-band naar brave huiskamer-band, en dat is toch even verschieten. Als de angel eruit is, is ook het meeste gevaar geweken, en dat is nooit goed.
Neem nu opener “IDEA 01” waarin de band een statement lijkt te willen maken van “wij zijn veranderd, take it or leave it”, alsof ze van ‘TANGK’ hun eigenste ‘Kid A’ willen maken. Laat die dingen toch maar beter over aan Radiohead zelf (of The Smile als u wil), die zijn daar het meest bedreven in.
Ook “POP POP POP”, “Roy” en “A Gospel” zijn meer ideeën dan songs, ze blijven een beetje ter plaatse trappelen en laten nergens een onvergetelijke indruk na.
Soms gaat het wel ergens naar toe, “Grace” bijvoorbeeld is ook weer een atypische en ingetogen IDLES-song, maar het drijft tenminste op een aangename beat en blijft, in tegenstelling tot de meeste songs, wel hangen. Ook “Dancer”, dat werd ingeblikt met het fantastische LCD Soundsystem, is een schot in de roos, een song met pit en drive.
In het zinderende “Gift Horse”, veruit de beste track, weerklinkt eindelijk terug de geestdrift, razernij en punkgeest van de betere dagen.
Maar dat is te weinig, veel te weinig.

zaterdag 02 maart 2024 14:42

SLIFT - Stoner wervelwind

SLIFT - Stoner wervelwind

Hooveriii uit Los Angeles vertoeft op hun platen ergens in een psychedelisch laid back sfeertje waar ook bandjes als Allah-Las, Holy Wave of The Murlocs rondhangen. Live bleek Hooveriii toch uit een straffer vaatje te tappen en leunden hun songs eerder aan tegen Meatbodies, Fuzz, Osees, Frankie & The Witch Fingers en zelfs King Gizzard. In lange tracks als “The Ship That I Sail” en “Gone”, waarin de gitaar ongeremd loos mocht gaan, leek Hooveriii het best op dreef.
Hooveriii zorgde voor een verdomd sterke set en zette zo de toon voor wat een uitzonderlijk psyhrock avondje zou worden.

Een kleine 2 jaar geleden mochten we SLIFT nog meemaken in de Casino, St Niklaas, toen gingen ze wervelend van start maar mondde hun concert uit in een te lange jam van noise en experiment.
In Lille was SLIFT vanavond echter meer dan anderhalf uur bij de les en het klonk heel de tijd fantastisch. Natuurlijk waren er alweer menige noise-uitspattingen, maar SLIFT verloor deze keer zichzelf niet in een doelloze jampartij. Het powertrio was immers verpletterend, razend, intens en luid zonder daarbij het noorden kwijt te raken.
SLIFT stelde ‘Ilion’ voor, een plaat die zowaar even sterk is als de fenomenale voorganger ‘Ummon’.
Met “Ilion” en “Nimh” ging de SLIFT TGV verschroeiend van start om pas anderhalf uur later met de epische klanken van “The Story Has Never Been Told” er een joekel van een eindpunt achter te zetten. SLIFT raasde gans de tijd met een duivels space-gehalte doorheen hun set die uitsluitend was opgebouwd uit die laatste 2 geweldige albums. Lange songs dus, maar wel met een verschroeiende intensiteit. Een wervelwind van jewelste, episch, supersonisch en soms meedogenloos hard, zo kon je nog het best SLIFT omschrijven.
Ze zetten een unieke stoner-psychedelische hardrock sound neer die met niets of niemand te vergelijken valt. Nou ja, niemand is veel gezegd, in de ontspoorde prog-rock van “The Words That Have Never Been Heard” meenden we een zweem Motorpsycho te herkennen, maar dan wel een op hol geslagen Motorpsycho. En in een uitgesponnen “Lions, Tigers and Bears”, een kanjer uit het “Ummon”-album, hing de gekte en uitzinnigheid van Osees rond.
Nog drie parels uit die vorige plaat: een weergaloos “Ummon” knalde met heuse orkaankracht door de boxen, “Hyperion” brieste dat het geen naam had en “Altitude Lake” was een avontuurlijke ontdekkingstocht doorheen het heelal.

SLIFT onderscheidde zich vanavond als een band die hoge toppen scheert in een wereld waar de stoner-rock groepen mekaar voortdurend voor de voeten lopen.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
SLIFT
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5764-slift-29-02-2024.html
Hooveriii
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5763-hooveriii-29-02-2024.html

Organisatie: Aéronef, Lille

donderdag 15 februari 2024 09:48

She Reaches Out To She Reaches Out to She

Een nieuwe zet op het illustere schaakbord van de immer aangrijpende Chelsea Wolfe. Op ‘Hiss Spun’ flirtte ze nog met spooky doommetal, op ‘Birth Of Violence’ trok ze een akoestische kerker in, op het verschroeiende ‘Bloodmoon:I’ sneerde ze samen met de geweldenaars van Converge doorheen een met zwart zwavelzuur gevuld metal-bad.
Elk nieuw album zorgt bij deze donkere muze steevast voor nieuwe openbaringen, invalshoeken en ontdekkingen. Haar platen zijn stuk voor stuk adembenemende parels die op het eerste zich ver uit elkaar liggen maar die wel één constante hebben, ze verdragen geen daglicht.
Op ‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ zet de nachtgodin alweer een nieuwe stap in haar zonderlinge evolutie. In haar alom onheilspellende sound zijn er deze keer ijle synths en beklemmende elektronica naar binnen geslopen. Met de nieuwe insteek vertoeft ze nog steeds grotendeels in haar favoriete biotoop, de duisternis. De songs zijn deze keer gespaard gebleven van snerende metalriffs, maar de teneur is nog steeds angstaanjagend en Chelsea’s dromerige vocals bevinden zich in immer geheimzinnige en mistige oorden.
De tracks drijven op hypnotiserende beats, beklijvende drones, sluimerende gitaren en benevelde synths. Zo zoeken ze ongekende horizonten op. “Whispers In The Echo Chamber” zet de lijnen uit en grijpt middels spookachtige elektronica en een ultieme uitbarsting onmiddellijk naar de strot, “House Of Self-Undoing” mokert hardvochtig op een bed van jungle drums, “Tunnel Lights” is de hemel onder de grond, “Salt” dwaalt rond in Portisheadland en afsluiter “Dusk” trekt met een stevige apotheose meedogenloos de nacht in.

‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ is een zwarte parel die zijn geheimen niet meteen prijsgeeft, het vergt wat moeite van de luisteraar. Dit is een boeiende ontdekkingstocht doorheen de donkere spelonken van Chelsea Wolfe’s ziel. Neem dus uw zaklamp mee.  

vrijdag 16 februari 2024 23:45

GA-20 - Heerlijke vintage blues

GA-20 - Heerlijke vintage blues

De blues, een te vaak platgetreden pad waarin men soms het bos door de bomen niet meer ziet. Om er hierin bovenuit te steken moet men al uit het goede hout gesneden zijn. Met GA-20 hebben we op dat gebied wat ons betreft een voltreffer.

Het basloze trio grijpt volledig terug naar de echt authentieke blues van grootheden als John Lee Hooker en vooral Hound Dog Taylor. Ze blijven trouw aan de primaire structuren van het genre, maar doen dit op zo een frisse, vitale en energieke manier dat het hen tot één van de meest opwindende blues-acts van het moment maakt.
Zowel Matthew Stubbs als Pat Faherty zijn fenomenale gitaristen die om de beurten met verrukkelijke solo’s voor de dag komen zonder daarbij in het Bonamassa syndroom te vervallen. Waarmee we willen zeggen dat hun solo’s volledig in functie van de songs staan, en niet van een opgeblazen ego.
Wat GA-20 ook uitzonderlijk maakt is de soulvolle stem van Pat Faherty, waarmee hij traditionals als “Just Because” (Lloyd Price) en “My Baby’s Sweeter” (Little Walter) naar een hoger niveau tilt. Met pareltjes als “I let Someone In” en “Easy On The Eyes” toont Faherty dat hij zelf ook een verdomd goed songschrijver is die de blues in een gloedvol bad soul doopt. Er is ook tijd voor een heerlijk solomomentje, wanneer Faherty in zijn eentje RL Burnside eert meet een naakte versie van “Come On In”.
Op hun rauwst klinken ze wanneer ze “Give Me Back My Wig”, “She’s Gone” en “Sitting At Home Alone” onder handen nemen, allen songs van hun grote voorbeeld Hound Dog Taylor die ze trouwens al eerden met een volledig album, het uitstekende ‘Try It… You Might Like It’.

GA-20 is een band die de blues laat schitteren op een uiterst vinnige en dynamische manier. Heel wat anders dan de talrijke blues-artiesten die misschien wel technisch heel bedreven mogen zijn, maar wiens blues te vaak oubollig, saai en belegen klinkt. GA-20 is the real thing.

Een pluim ook voor support act Hideous, met hun stevige rock misschien niet bepaald de ideale opwarmer voor een avondje retro blues, maar met een handvol puike rocksongs weten ze toch het publiek te overtuigen. Hideous lijkt in de eerste plaats toch wel het ding te zijn van Guillaume Lamont, in een ander leven ook gitarist van RHEA.
Bij RHEA, een band die hardnekkig een copy paste tracht te zijn van Royal Blood, moet hij in opdracht van zijn mede bandleden mooi binnen de uitgetekende lijntjes kleuren, maar in Hideous kan hij wel degelijk loos gaan. De looks en attitude heeft hij al, maar hij blijkt hij ook nog eens gezegend te zijn met een stem die helemaal in het rockplaatje past. Qua haardos, maar ook wel qua sound, denken we meermaals in de richting van Wolfmother en in de gitaarriffs bemerken we hier en daar zelfs een flard Black Sabbath, van ons mogen ze gerust nog wat meer die kant uitgaan.
Echt origineel is het allemaal niet, we hebben dit al vaker gehoord, maar er komt heel wat stuwkracht, pit en energie uit. En dat is wat telt.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

donderdag 15 februari 2024 23:37

Swans - Niet voor gevoelige oortjes

Swans - Niet voor gevoelige oortjes

Een Swans concert is zoals u weet geen onbezorgd wandelingetje in het park. Het is een harde noot om te kraken, het grenst aan het ontoegankelijke en terroriseert het gehoor, maar het is steeds een indrukwekkende belevenis, althans voor diegenen die wel wat gewoon zijn.

Vaste songstructuren zijn uit den boze bij Swans, en dat al zeker in een live gebeuren. De tracks treden ver buiten de grenzen van hun studioversies en fungeren eerder als een leidraad, een vertrekpunt van waaruit goeroe Michael Gira als een ware sjamaan zijn band dirigeert naar ongekende noise-oorden waar furie overloopt in chaos. Zo duurt de eerste song “The Beggar” ongeveer een uur (jawel, u leest het goed, een uur) en daarmee worden ons brein, oren en ziel danig op de proef gesteld. Dit is Swans in zijn meest extreme vorm, pijnlijk, hardvochtig, huiveringwekkend, experimenteel, hectisch en pokkenluid.
Opperhoofd Michael Gira is alomtegenwoordig in de mix, zijn vaak overstuurde vocals komen binnen als noodkreten. Gira zingt niet, hij declameert, briest en sneert. Zijn kompanen volgen hem met een demonische en repetitieve sound die immer beklijvend en hypnotiserend werkt.
Maar liefst twee een half uur duurt dit intens spektakel en dat in 5 bezwerende songs, voor zover je hier nog over songs kan spreken, het zijn eerder meedogenloze opussen die de rand van de waanzin opzoeken.

Dit was onze vierde live kennismaking met Swans en we zijn alweer een bijzondere ervaring rijker die zijn gelijke niet kent.

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set november 2023, Botanique, Brussel
https://www.musiczine.net/phocagallery/category/5626-swans-16-11-2023.html?ltemid=0

Organisatie: Aéronef, Lille

donderdag 07 december 2023 09:41

Lard Baby

Ware het niet dat we er zeker van zijn dat Kurt Cobain al sinds 1994 zo dood is als een pier, we zouden zweren dat Nirvana met een nieuw album op de proppen is gekomen. Verantwoordelijk hiervoor is Sap, een trio uit Austin Texas dat het er qua invloeden wel heel dik op legt.
Nog wat meer verwarring, ‘Sap’ was ook de titel van een EP van Alice In Chains uit 1992 en SAP (met hoofdletters) is dan weer een Australische groep die qua sound en invloeden in een gelijkaardige vijver vist.
We gaan ongegeneerd terug naar de nineties-gitaarrock, zoveel is duidelijk. Maar we zullen het geweten hebben, er is echter maar één heel groot voorbeeld, en dat is Nirvana. De stem, de looks, de sound, de songs, de scheurende gitaren, de oerschreeuwen, quasi alles ademt Nirvana. Geen idee hoever een band wil gaan in het volgen van de grote invloeden, maar ik zou toch maar best de revolvers uit de buurt houden.
Qua originaliteit of eigen smoelwerk scoort Sap dus een dikke nul, maar ergens verdienen ze dan ook weer sympathie omdat ze tenminste de moeite doen om met een stel stevige eigen songs voor de dag te komen. Dit is dus niet de zoveelste tribute band die Nirvana songs zo foutloos mogelijk probeert na te spelen. Het is ook geen potsierlijke copycat als Puddle Of Mud of Silverchair, zeg maar de geföhnde versies van Nirvana.
Sap serveert de Nirvana-sound hier immers op zijn rauwst en smerigst. De Nirvana van ‘Bleach’ en ‘In Utero’, zeg maar, en dat met nog een extra kluit modder eraan. Een band die zijn zweet het liefst achterlaat in vunzige repetitiekoten, donkere punkkroegen en aftandse concertzaaltjes in plaats van in grote stadions. Met vuile lappen garage-grunge als “Kiss My Kitty Cat”, “Big Fat Macho Man” en “Mr John” verzekert Sap zich van zijn bestaansrecht, dit zijn songs die zich zonder schaamte met het grote voorbeeld mogen meten.

Pagina 1 van 103