Lords Of Altamont - Onstuimige garage-rockers steken tandje bij

De laatste plaat van The Lords Of Altamont heet ‘Tune In Turn On Electrify’, en hiermee is hun wervelende live act meteen in enkele rake termen samengevat.

Dit is een band met een hoog rock’n’roll gehalte, ze zien er uit als een stel coole biker-rockers, een imago dat ze natuurlijk wel bewust nastreven, het zijn tenslotte Amerikanen. Maar hun looks, haardossen (de gitarist is een heuse Slash-lookalike, alleen de hoed ontbreekt) en die eeuwige zonnebril zijn alleen maar de ideale verpakking.
Het is de vette en stomende garage rock die voor het wilde feestje zorgt. De rauwe sound neigt naar voor de hand liggende referenties als MC5, Jim Jones Revue, Monster Magnet en natuurlijk de onvermijdelijke Stooges. Voeg er ook maar The Hives en The Ramones aan toe. The Lords Of Altamont zijn misschien geen punkband, maar ze hebben wel de drive, energie en de power van de allerheetste punkbands.
En wat dacht u van The Rolling Stones als checkpoint ? Yep, The Lords starten hun set met “Live With Me” in een geëlektrokuteerde versie, zo heetgebakerd hebben The Stones hun song nooit voor mekaar gekregen.
Frontman Jake Cavaliere ziet er uit als een kruising tussen de übercoole Joey Ramone en de zingende joint Chris Robinson, maar hij gaat heel wat feller tekeer dan die twee. Het is een rock’n’roll preacher die niet alleen wild om zich heen schopt, hij voorziet de smerige garage-rock ook nog eens van een stel ontspoorde orgelpartijen. Neen, geen subtiele orgeltoetsen, dit zijn The Doors niet. Kan ook niet anders als je ziet hoe Cavaliere dat arme instrument een concert lang blijft geselen, het is een wonder dat het kleinood überhaupt nog op zijn gammele poten blijft staan.
De driftige set kent nauwelijks tussenpauzes, het gaat vooruit met de geit. Het is geweldig hoe compromisloze stoompotjes als “Living With The Squares”, “Million Watts Electrified”, “Death On The Highway”, “Get Back In The Car” of “Going Nowhere Fast” er met volle gas worden doorgepompt. Hier wordt tempo gemaakt door een stelletje vunzige rock’n’roll ratten die er duidelijk zin in hebben.
“Going Downtown” is dan misschien wel een heel vette knipoog naar “Raw Power”, maar who cares. Wij zijn de plagiaatpolitie niet, en een band die de ongebreidelde stuwkracht van The Stooges nastreeft, daar kunnen we alleen maar met volle teugen van genieten.
Dat doen we ook, maar mooie liedjes duren nooit lang en na een razend anderhalf uurtje zetten Lords Of Altamont met een onstuimig “Cyclone” een vettig punt achter dit woest en stormachtig concertje.

It’s only dirty ass rock’n’roll, but I like it …

Neem gerust een kijkje naar de pics @Daniel Buyle
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/n9-eeklo/the-lords-of-altamont-27-03-2022.html
Organisatie: N9, Eeklo

Weedpecker + An Evening With Knives - Fijnbesnaarde psychrock

Asgaard is een sympathieke metalclub in Gentbrugge waar doorgaans nogal wat onguur en extreem metalgeweld de revue passeert, maar vanavond zocht men het toch wat meer in de richting van de psychedelische en harmonieuze stonerrock.

An Evening With Knives serveerde een massieve heavy sound die nogal dicht aanscheurde tegen de zware klanken van YOB. Het klonk misschien niet echt origineel, maar was wel stevig en bronstig genoeg om  indruk na te laten. Sterke band. Nog iets meer aan een eigen sound en smoel werken en dan komen ze er wel.

Bij het Poolse Weedpecker werd de heavyness wat teruggeschroefd ten gunste van een meer gelaagde en bij wijlen melodieuze stonerrock sound. Fijner, avontuurlijker en meer verassend, meer in de richting van bands als Causa Sui, Yuri Gagarin, Samsara Blues Experiment, The Re-Stoned en ook wel een beetje Motorpsycho. De keyboards en de vocals werden naar onze zin iets te veel weggemoffeld in de mix, maar de songs hadden voldoende variatie en vernuftige muzikale hoogtepuntjes om dat euvel snel te doen vergeten. Onder meer het knappe soleerwerk van beide leadgitaristen bracht dit concertje tot een hoger niveau.
Voor een kot waar gewoonlijk de meest ruige metal genadeloos door de speakers knalt, viel dit misschien wat te licht uit, maar voor ons was dit zeker iets om met volle teugen van te smullen.

Organisatie: Asgaard, Gentbrugge

Ik weet het, het vergt wat moeite en het is niet meer van deze tijd om een volledig album in één ruk uit te zitten, maar voor ‘Jettison’ maakt u toch beter een uitzondering. Dit album is opgedeeld in 9 tracks maar laat zich het best beluisteren als één lang episch werkstuk met verrassende wendingen, avontuurlijke zijstapjes, begeesterende spoken-word performances en filmische soundscapes.
ASIWYFA zorgt hier voor één van hun meest boeiende en dynamische albums tot op heden. Zoals steeds hectisch en energiek, maar deze keer hebben de Noord-Ieren onder meer dankzij een stel sierlijke strijkers hun universum uitgebreid tot een instrumentaal verbluffend kleurenpalet dat met het nodige geduld al haar geheimen prijsgeeft.
‘Jettison’ start als een heerlijk kabbelend beekje dat zich een eind verder ontpopt tot een ruige rivier met watervallen die kletterend tegen de rotsen knallen. De typerende spitse en springerige gitaaruithalen zijn terug van de partij maar ze komen pas voorbij halfweg echt opzetten.
ASIWYFA toont zich met dit heerlijke album als een band die verder evolueert maar toch steeds zijn eigen zelve is. De kracht en spanning van de onvolprezen debuutplaat en van ’The Endless Shimmering’ zijn nog steeds te bekennen maar ze stellen ons geduld iets meer op de proef. Ze laten ons wat langer meanderen langsheen heerlijk glooiende zijriviertjes en dat maakt ‘Jettison’ er alleen maar avontuurlijker op.
De integrale live uitvoering van dit indrukwekkende werkstukje is alvast iets om naar uit te kijken. We kunnen er ons al iets bij voorstellen, eerst een heerlijke 40 minuten ‘Jettison’ om dan helemaal te ontploffen met bommetjes als pakweg “Set Guitars To Kill” en “Dying Giants”.
Helaas is de tournee alweer voor onbepaalde duur uitgesteld, maar we houden het in de gaten.

De New Yorkse band Bambara kwam ons meer dan aangenaam verassen in de Aeronef Club. Jazeker, na albums als ‘Shadows On Everything’ en ‘Stray’ waren we al overtuigd van hun kunnen, maar dat ze zo straf voor de dag zouden komen hadden we nu ook weer niet verwacht.
Live kwam er met name nog heel wat meer oerkracht, suspens en razernij uit deze gloeiende post-rockband. Dat was vooral te danken aan de alom aanwezige verschijning van zanger Reid Bateh. Qua presence en furie deed hij ons denken aan de jonge Nick Cave toen die nog ongedwongen het hellevuur deed branden bij The Birthday Party.
De rauwe live sound greep wel vaker terug naar de intense garage-rock van die tijd, met als referenties vooral de opgehitste jungle rock van The Gun Club of de grillige sound van The Scientists. Als we het wat korter in de tijd gaan zoeken kwam de onbegrensde intensiteit van Daughters ons ook meermaals voor de geest.
Bambara hield het een uur lang boeiend, furieus, overweldigend en gloeiend heet. Briesende songs als pakweg “Monument”, “José Tries To Leave”, “Serafina” en “Mythic Love” kwamen er met zijn allen steviger en intenser uit dan dat ze ooit in de studio werden opgenomen. “Filled Up With Night” was een razende afsluiter die neigde naar “Preachin Blues” in de kolkende versie van The Gun Club, maar dan zowaar nog een stuk feller.
Bloedstollend concertje.

Organisatie: Aéronef, Lille

Als er één groepsnaam is waarbij de vlag de lading volledig dekt dan is het wel Endless Boogie. We zouden echter liegen als we beweren dat de band zijn naam niet gestolen heeft, want dat hebben ze namelijk wel gedaan, met name bij John Lee Hooker. De bluesgrootheid maakte in 1971 ‘Endless Boogie’, niet bepaald zijn beste album maar wel eentje die gekenmerkt was door lange jams en eindeloze gitaarriffs. Net datgene waar de band Endless Boogie een patent lijkt op te hebben. Neem nu songs als “The Offender” en “Jim Tully”, twee joekels die boven de 22 minuten uitkomen, met riffs en solo’s die eindeloos door rollen.
Endless Boogie laveren tussen krautrock, space-rock, boogie en blues. De voorbeelden zijn Edgar Broughton Band, Canned Heat en The Rolling Stones op hun vuilst, check de meest ranzige rocker “Bad Call”.
Er valt zelfs een onvervalste streep Sun O))) te bespeuren op de drone-trip “The Incompetent Villains of 1968”. Frontman Paul Major gromt en grolt in het geweldige “Disposable Thumbs” als Captain Beefheart en Billy Gibbons na het verorberen van een dozijn whisky’s, de ranzige gitaren kronkelen en scheuren tot men er bloedende vingers aan overhoudt. “Counterfeiter” is krautrock die klinkt als een jamsessie van Can en Neu! nadat die zwaar aan de psychedelische drugs hebben gezeten. Fameuze plaat.

De hardcore-metal van Converge is doorgaans een lawaaierige en schreeuwerige pot herrie waarmee je een heel leger kan op stang jagen. Hun platen zijn stuk voor stuk bikkelharde noten om te kraken, maar wie volhoudt ontdekt dat er toch regelmatig wel enige nuance tussen de striemende heibel sluipt, al is die soms wel ver te zoeken.
Na al die jaren lijkt Converge op ‘Bloodmoon: I’ het perfecte evenwicht te hebben gevonden tussen meedogenloos geraas en een soort donkere en meeslepende schoonheid, en dat is niet in het minst te danken aan de duistere deerne Chelsea Wolfe. Ook Cave In zanger Steve Brodsky zorgt voor extra animo en diversiteit op dit album. Hier hebben we dus te maken met een bijzondere en uiterst geslaagde samenwerking die even heftig en beklijvend als verrassend is. Dat zoiets kan werken werd recent nog aangetoond door die andere godin van de nacht, Emma Ruth Rundle, die met de sinistere black-metal creeps van Thou het bloedstollende album ‘May Our Chambers Be Full’ inblikte.
De mysterieuze Chelsea Wolfe houdt wel van zulke uitdagingen, op haar platen waart er trouwens altijd gestaag een flinke hap doom-metal of een walm van onheilspellende noise rond, en ook met haar zijprojectje Mrs Piss briest en knalt ze dat geen naam heeft.
Chelsea Wolfe weet het lawaai van Converge in de juiste banen te lijden. Ze slaagt erin om Converge intenser dan ooit te doen klinken, ook al is de razernij soms een flink stuk ingetoomd. Converge komt op terreinen waar ze nog nooit geweest zijn maar waar er wel chemie in de lucht hangt.
Opener “Blood Moon” is een loodzware sluipmoordenaar die baadt in een giftig wijnvat, de duistere stem van Chelsea Wolfe duelleert met de oerschreeuw van Converge zanger Jacob Bennan, een vocale tweestrijd die vonken veroorzaakt. “Viscera Of Men” is epische metal die naar de sterren reikt en “Coil” is gothic-rock, maar dan aan de goede kant van de balans (aan de andere kant zitten hemeltergende gedrochten als Within Temtation of Nightwish). “Flower Moon” is zowaar een grunge-song die op de betere platen van Alice In Chains had kunnen staan. “Scorpion’s Sting” is een welkom melancholisch rustpunt die gedragen wordt door de zweverige stem van Chelsea Wolfe. Ook het fraaie “Crimson Stone” bevindt zich in die schemerzone tussen pracht en geweld en afsluiter “Blood Dawn” laat zich beluisteren als de ultieme offerdienst die de demonen terug tot rust moet brengen.
Fenomenale plaat!

Deep Purple kent iedereen natuurlijk van “Child In Time” of “Smoke On The Water”, zogenaamde onsterfelijke classic-rocksongs die al decennialang genadeloos door onze strot geramd worden tot we er indigestie van krijgen. Deep Purple is echter ook verantwoordelijk voor pareltjes als “Lazy”, “Highway Star”, “Mistreated, “Hard Lovin Man”, “Flight Of The Rat”, “Burn” of “Fireball”, stuk voor stuk songs die rauwer, intenser en potiger klinken dan die belegen klassiekers. Dat is natuurlijk allemaal al lang geleden, want Deep Purple is in feite al jarenlang dood maar ze weten het zelf nog niet. De dood is met name ingetreden bij het definitieve vertrek van de geniale maar helaas ook onhandelbare Ritchie Blackmore. De enige vermeldenswaardige stuiptrekking die Purple zonder Blackmore nadien nog heeft ingeblikt is ‘Bananas’ (2003).
De koppigaards houden zichzelf tot op vandaag nog kunstmatig in leven -het zijn volhouders, dat moeten we hen dan wel toegeven- met als vervanger Steve Morse, een dertien-in-een-dozijn gitarist die telkenmale meent een rits overbodige guitar-hero-clichés uit de kast te moeten halen terwijl niemand daar om gevraagd heeft.
Dead Purple (nee, geen drukfout) vindt nu dat de tijd rijp is om een hoop all time classic-rock songs te gaan coveren. Alsof daar iemand zit op te wachten. Wie kan er nu in hemelsnaam iets aanvangen met de zoveelste versie van “White Room”, ook weer zo een song die we net een keertje te veel gehoord hebben. Bovendien is de abominabele Purple versie dan ook nog eens een regelrechte blamage voor Cream. Ook aan Peter Green’s “Oh Well” voegen ze niets toe, of het moet een lepel smakeloze stroop zijn. En zo gaat dat de hele plaat door. Als afsluiter komt Dead Purple dan nog eens af met “Caught In Te Act”, een zogeheten rockmedley, ook iets wat dateert uit de prehistorie en nooit meer opgegraven had mogen worden. Onder meer Led Zeppelin, Spencer Davis Group en Booker T & The MG’s worden hier schaamteloos verkracht.
Grootste pijnpunt op dit covervehikel is echter zanger Ian Gillan, ooit een gedreven hard-rock giller die alle toonaarden aankon, nu een eentonige brompot wiens stem elke vorm van animo is kwijtgeraakt. Een mens zou haast compassie krijgen met de arme man, zeker nadat we nog eens ‘Machine Head’, ‘Made In Japan’ of ‘In Rock’ achter de kiezen hebben gedraaid.
De oudjes zullen hiermee waarschijnlijk wel de tijd van leven hebben gehad, maar konden ze dit echt niet gewoon binnen de muren van de studio houden?
Dit is de meest tenenkrommende plaat van het jaar.

Osees - Het gaat vooruit in de Vooruit

Er zijn zo van die bands waar een mens niet genoeg kan van krijgen. Wie een roodgloeiende band als Osees al eens eerder aan het werk gezien heeft , is er gegarandeerd de volgende keer terug bij, want dit is een rollercoaster waar je steeds terug in wil zitten.
De band heeft ondertussen al een omvangrijke backcatalogue bij mekaar geschreven, dus is er heel wat voorraad om uit te putten, en wat we vanavond op ons bord krijgen is om van te smullen en compleet uit de bol te gaan.
Met een weerzinwekkend tempo jagen onze geliefkoosde garage-rockers zowat 22 kolkende songs door de Vooruit. Psychedelische waanzin, striemende punk of briesende trashmetal, bij Osees kan het allemaal. En dit voortgestuwd door twee ontketende drummers en de immer driftige frontman John Dwyer.
Een hoop klassiekers zijn natuurlijk van de partij, zoals een weergaloos “The Dream”, een stomend “Toe Cutter/Thumb Buster”, een uiterst heavy “Withered Hand”, een riffmonster “Ticklish Warrior” of de lange jam “Sticky Hulks”, een zogeheten -nou ja- rustpunt.
Het gaat waanzinnig snel en bij momenten loeiend hard, check geflipte songs als “Terminal Jape”, “Electric War”, “Scramble Suit II” en “Animated Violence”, regelrechte trashmetal met een hoek af. Of “Dreary Nonsense”, “The Fizz” en “Heartworm”, gewoon pure punk in speedmodus.

Explosiviteit is een handelsmerk, een niet aflatende rotvaart is het middel, een losgeslagen en overenthousiast publiek is het resultaat.
Osees is een wervelwind die zijn gelijke niet kent.

Organisatie: Democrazy, Gent

Al vanaf de eerste tonen van het razende debuutalbum ‘Brutalism’ hadden we door dat Idles een buitengewoon punkbandje was dat zou uitgroeien tot één van de meest opwindende Britse rockgroepen van het moment. Ze hebben ook niet bepaald stilgezeten, na 4 jaar zijn ze al aan hun vierde album toe.
Wat je op zijn minst kan zeggen is dat hun sound al serieus geëvolueerd is. De furie van de eerste plaat heeft plaats geruimd voor meer diversiteit en avontuur. Idles heeft zijn horizonten verbreed, heet dat dan. Of dit nu goed nieuws is laten we aan u over. We hebben de neiging om te stellen dat de band ‘volwassener’ is geworden. Maar bij wilde groepjes waar spontaniteit en razernij doorgaand de grootste troeven zijn is volwassen worden eerder een vloek dan een zegen.
Laat het ons dan maar houden op ‘anders’, want de nieuwe weg die Idles hier ingaat is op zijn minst even energiek en dynamisch. De band experimenteert al eens met wat elektronica (“Progress”) en laat geregeld het tempo zakken, maar het blijft wel steeds spannend. Frontman Joe Talbot is nog altijd kwaad maar dat hoeft zich deze keer niet persé te manifesteren in roodgloeiende punksongs. Maar geen nood, De explosiviteit van de begindagen komt hier en daar nog wel wat deuren intrappen, zoals op “The Wheel” en “Crawl !”, twee stormrammetjes die het niet slecht zullen doen op de komende moshpitfeestjes. Zoals bijvoorbeeld in de AB op 26/02.

Thurston Moore Group - Masterclass in ontspoorde gitaren

In de post- Sonic Youth periode, die toch al meer dan 10 jaar aan de gang is, mogen we nu wel zeker stellen dat Thurston Moore het meeste van dat unieke Sonic Youth DNA in de genen heeft. Kim Gordon is immers alsmaar verder in de avant-garde en quasi ontoegankelijke underground verzeild geraakt en Lee Ranaldo verdiepte zich onverstoord in al dan niet experimentele poprock die mijlenver verwijderd is van de originele SY-sound. Het is hen van harte gegund, maar wij halen nog altijd het liefst een goeie ouwe krakende en scheurende Sonic Youth plaat uit het rek, dus zijn wij maar al te blij dat Thurston Moore grotendeels trouw gebleven is aan die unieke sound die hij voor een groot stuk zelf heeft uitgevonden, met uiteraard als belangrijkste inspiratiebronnen The Velvet Underground en de onvolprezen Glenn Branca. Vanavond bleek dat vooral die laatste meer en meer zijn stempel heeft gedrukt op de composities en songs van Moore, alsof Thurston hem sinds zijn dood in 2018 steeds meer wil eren. Check even Glenn Branca’s avant-garde meesterwerk ‘The Ascension’ uit 1981 en u zal weten waarover we het hebben.

De laatste plaat ‘By The Fire’, wederom een bijzonder sterk album met alle gekende ingrediënten, is de reden waarom Thurston Moore met zijn gevolg eindelijk nog eens de oversteek mocht maken. De hoofdmoot van de setlist kwam vanavond uit dat imponerende album, inclusief een paar ferme lappen van die o zo herkenbare noise met overstuurde gitaren die zonder pardon in de cirkelzaag-modus werden gezet. Zo ging het al meteen minutenlang van start scheuren in de intro van opener “Locomotives” en werd aan het einde van de set de noise-hendel nog eens volledig opengedraaid in een verstikkend “Venus”. Een ouwe vos verleert zijn kuren niet, Thurston Moore kleurt nog altijd het liefst buiten de lijntjes want daar ligt zijn universum.
Met “Cantaloupe” en “Hashish” mocht het iets bondiger, twee solide rockers die zowaar al eens een ‘cleane’ gitaarsolo in de aanbieding hadden. Hiervoor verantwoordelijk was de geweldige James Sedwards die samen met Moore een al even indrukwekkende gitaartandem vormt als destijds Moore-Ranaldo. “Siren” ontpopte zich als de ultieme Thurston Moore -of als u wil Sonic Youth- song met repetitieve gitaren die optrokken, gas gaven, terug afremden, piepten, kraakten, ontspoorden en vervolgens met horten en stoten terug op de rails belandden, een Sonic Youth masterclass zeg maar. Dat Thurston zijn klassiekers kent bleek uit de verrassende adaptatie van de VU song “Temptation Inside Your Heart” die hij sterk naar zijn hand zette zonder het respect voor het origineel te verliezen, met Lou Reeds’ songs wordt er immers niet geklooid.
Uit ‘The Best Day’ plukte Thurston Moore het voor zijn doen eerder afgelijnde maar wel fantastische “Speak To The Wild” en helemaal op het einde “Forevermore” dat, een beetje jammer misschien, een ferm ingekorte bewerking kreeg omdat de tijd er nagenoeg opzat.  

Dit was anderhalf uur Thurston Moore zoals we hem het liefst hebben, knarsend, scheurend, bijtend, experimenteel, nonchalant, noisy en steeds met een gezonde hoek af. Iets anders hadden we ook niet verwacht, of we waren teleurgesteld afgedropen.
Op 15 november in de AB, Brussel (ism les Ateliers Claus)

Organisatie: Aéronef, Lille