Weinig zoveel hoeden en rode peds gezien als vorige maandag op Madness. Ruim 20 jaar na de split beschikt deze (knots)gekke bende nog steeds, net als de Stray Cats september ll, over een trouwe fanbase. Een paar jaar terug waren ze al eens te zien op de Lokerse Feesten. In een goed gevuld Vorst Nationaal flitsten we ons een avondje terug in de early ‘80’s van de rocksteady/ska/jumpin’jive/pop, met bands als The Selector, The Specials, Squeeze, UB 40, Ian Dury en Fun Boy Three, en hoorden we waar bands als een Kaiser Chiefs ten dele de mosterd vandaan haalde.

Fun, showtime en energie gingen hand in hand bij de tienkoppige band. Ze zorgden voor een beweeglijke show, gaande van de schouderbewegingen van de fijn uitgedoste zangers met zonnebril, de synchrone swingende passen en handelingen van de blazersectie tot het spelenthousiasme van de saxofonist, drummer en toetsenman.
Madness liet meteen de vonk overslaan met twee klassiekers, “Nightboat to Kairo” en “Embarrassment”. Het eerst deel van de set moest het vooral hebben van enkele herkenbare sterke songs als “Grey day”, “The prince”, “My girl’s mad at me”, “(the return of) Las Palmas 7”, “Shut up” en de “Outta Space” klassieker van Max Romeo’s “I chase the devil”; songs als “The sun & the rain”, “NW5”, “Sugar & spice” klonken te gewoontjes, braaf en stuurloos, deden de aandacht verslappen en de vurigheid, scherpte en intensiteit afnemen. Ook de stembeperktheid van de zangers, die had ingeboet door de jaren, speelde hierin een rol.
Maar het publiek liet het zeker niet aan z’n hart komen, af en toe zagen we horden fans swingende danspassen en hoofdbewegingen maken. Het enthousiasme steeg ten top toen Madness een ‘best of’ aanvatte van de catchy uptempo meezingers “Welcome to the house of fun”, “For the wings of a dove”, “Baggy trousers”, “Our house” en “It must be love”. Een kers op de taart dus en spektakel binnen hun muzikale stijl. Madness bleek ‘the real thing’ te zijn, wat ze doodleuk verder zetten in de niet te ontbreken classics “One step beyond” en “Madness”. De net voorafgaande lange medley “Norton folgate” was een doorn in het oog want het ging nergens naartoe. ‘Have a good Xmas’ gaven ze ons mee in een tune van John Lennon/Yoko Ono.

Madness speelde een representatief, evenwichtige overzicht van hun carrière, die grift toegegeven enkele hiaten had, maar net steeds werd opgevangen door de herkenbare hits.

Moon Invaders, eveneens een uitgebreid collectief, slaagde in hun opzet van ‘warming up’. Een groovende sound en aanstekelijke ritmes van pop, ska, funk, reggae en bebop, ergens tussen James Brown, Bob Marley, Skyblasters, Pigbag en Lou & The Hollywood Bananas.

Fotoshoots zie live foto's

Organisatie:Live Nation

Er komen heel wat toffe bands overwaaien vanuit Canada…In het kielzog van Arcade Fire, Danko Jones, The Sadies, The Dears, Black Mountain, Silver Mt Zion, Godspeed YBE, Feist en Broken Social Scene konden we leuke groepen ontdekken binnen de noemer van de indierockende scene als Wolf Parade, Handsome Furs, We are wolves, Apostle of hustle, Born Ruffians, Ladyhawk, The Stills, Great lake swimmers en Holy Fuck. Kijk, het rijtje mag worden aangevuld met deze twee beloftevolle bands uit Montréal Land Of Talk en Think About Life.
De twee bands stonden onlangs geprogrammeerd in het kader van Les Etoiles Polaires Montréal in de Vooruit te Gent. Samen stonden ze voor een handvol nieuwsgierigen in de Bota Rotonde, waar ze hartverwarmend werden onthaald.

Think About Life, ‘a black guy, a hipster and a polar bear’, zoals ze zichzelf omschrijven, legde er meteen de pees op met hun energieke pop en ophitsende, pompende en hoekige synthi beats en drums. ‘Dancing is sexy’ was de lijfspreuk van de weirde zanger, lookalike Kele Okereke, die er in de Rotonde een leuke house party wou van maken. En hij slaagde ten dele wel in die opzet; de zanger hotste heen en weer, maakte bokkensprongen en begaf zich onder het publiek, sloeg met hen een praatje en porde de aanwezigen aan om armbewegingen en danspassen te maken. Hun ‘think about life’ filosofie was er eentje om van te genieten …

… en had ons warm gemaakt voor de broeierige, frisse en intense melancholische gitaarpoprock van Land Of Talk, die zich al in de schijnwerpers plaatsten met hun EP ‘Applause cheers boo hiss’ en ‘Some are lakes’ (btw geproduceerd door Bon Iver’s Justin Vernon!). De zangeres/gitariste Elisabeth Powell heeft twee goed op elkaar ingespeelde bandleden (Wheaton/McCarron); samen maakten ze er een meeslepende soms rauwe set van, gedragen door haar onvaste, zweverige en dromerige stem, te situeren ergens tussen Sleater-Kinney, Feist en Polly Harvey. Ze schuifelde over het podium met haar gitaar. De groep bracht snedige rock, waaronder “All my friends”, “Speak to me bones”, titelsong “Some are lakes” en een uiterst sfeervol ingetogen “It’s OK”. Hun twee overtuigende concerten in ons landje waren alvast een hart onder de riem. Te onthouden.

Beide bands hadden er duidelijk zin in, speelden een spannend, potig, opwindend gedreven setje en konden rekenen op een sterke respons. Twee toffe ontdekkingen, waarvan we volgend jaar benieuwd zijn of ze op een indoorfestival of op Pukkelpop zullen geprogrammeerd worden.

Organisatie: Botanique, Brussel

Er komen heel wat toffe bands overwaaien vanuit Canada…In het kielzog van Arcade Fire, Danko Jones, The Sadies, The Dears, Black Mountain, Silver Mt Zion, Godspeed YBE, Feist en Broken Social Scene konden we leuke groepen ontdekken binnen de noemer van de indierockende scene als Wolf Parade, Handsome Furs, We are wolves, Apostle of hustle, Born Ruffians, Ladyhawk, The Stills, Great lake swimmers en Holy Fuck. Kijk, het rijtje mag worden aangevuld met deze twee beloftevolle bands uit Montréal Land Of Talk en Think About Life.
De twee bands stonden onlangs geprogrammeerd in het kader van Les Etoiles Polaires Montréal in de Vooruit te Gent. Samen stonden ze voor een handvol nieuwsgierigen in de Bota Rotonde, waar ze hartverwarmend werden onthaald.

Think About Life, ‘a black guy, a hipster and a polar bear’, zoals ze zichzelf omschrijven, legde er meteen de pees op met hun energieke pop en ophitsende, pompende en hoekige synthi beats en drums. ‘Dancing is sexy’ was de lijfspreuk van de weirde zanger, lookalike Kele Okereke, die er in de Rotonde een leuke house party wou van maken. En hij slaagde ten dele wel in die opzet; de zanger hotste heen en weer, maakte bokkensprongen en begaf zich onder het publiek, sloeg met hen een praatje en porde de aanwezigen aan om armbewegingen en danspassen te maken. Hun ‘think about life’ filosofie was er eentje om van te genieten …

… en had ons warm gemaakt voor de broeierige, frisse en intense melancholische gitaarpoprock van Land Of Talk, die zich al in de schijnwerpers plaatsten met hun EP ‘Applause cheers boo hiss’ en ‘Some are lakes’ (btw geproduceerd door Bon Iver’s Justin Vernon!). De zangeres/gitariste Elisabeth Powell heeft twee goed op elkaar ingespeelde bandleden (Wheaton/McCarron); samen maakten ze er een meeslepende soms rauwe set van, gedragen door haar onvaste, zweverige en dromerige stem, te situeren ergens tussen Sleater-Kinney, Feist en Polly Harvey. Ze schuifelde over het podium met haar gitaar. De groep bracht snedige rock, waaronder “All my friends”, “Speak to me bones”, titelsong “Some are lakes” en een uiterst sfeervol ingetogen “It’s OK”. Hun twee overtuigende concerten in ons landje waren alvast een hart onder de riem. Te onthouden.

Beide bands hadden er duidelijk zin in, speelden een spannend, potig, opwindend gedreven setje en konden rekenen op een sterke respons. Twee toffe ontdekkingen, waarvan we volgend jaar benieuwd zijn of ze op een indoorfestival of op Pukkelpop zullen geprogrammeerd worden.

Organisatie: Botanique, Brussel

’Music is the dope’, moeten de leden van The Black Angels ooit hebben gedacht als ze aan hun materiaal begonnen, want al twee cd’s lang, ‘Passover’ en ‘Directions to see a ghost’, intrigeren ze met hun psychedelische retrorock’n’roll, waarin ze een bezwerende hallucinante droomwereld en een hypnotiserende nighttrip creëren, met pedaaleffects, distortion, fuzz, elektrodrones en een galmende zang. Het kwintet refereert rijkelijk aan oudjes Rocky Erickson, The Doors, Hawkwind en V.U, de ‘90’s psychedelica van Spacemen 3 en Spiritualized en tenslotte aan geestesgenoten BRMC, Dead Meadow en Warlocks. Het weirde gezelschap uit Texas neemt er de spannende, dreigende emoties van de ‘80’s wave maar al te graag bij. Ze kwamen in de belangstelling een paar jaar terug toen ze als support aantraden van The Black Keys in de Handelsbeurs te Gent.

Anderhalf uur lang dompelden ze ons onder in ‘hun duistere, andere wondere (droom)wereld’ van aanstekelijke, repeterende ritmes en een trancegericht opbouwend geluid, waarbij de ene keer de gitaren, de andere keer de drums of de synths wat meer doorklonken. “You on the run”, “Doves” en “Empire” bepaalden meteen de toon van hun meeslepende sound. In combinatie met lange, uitgesponnen versies van ‘”Mission district” en “Deer-Ree-Shee”, de Woodstock psychedelica van “Sniper at the gates of heaven” en “Science killer” of een strakker rock’n’roll klinkende “You in colour”, boden ze een bevrijdende werking van de dagdagelijkse realiteit en stress. Ze linkten aan Black Mountain in de muzikale trips van “Never/ever” en “Snake in the grass” en wakkerden een hoger sfeertje aan door de stroboscoops. In verscheidende songs werd danig van instrument gewisseld.

The Black Angels boden een staaltje ‘muzikaal onthaasten’; anderhalf uur was net voldoende om met beide voeten op de grond te blijven en meer van hetzelfde te voorkomen. Aan mening jointje werd dan ook gedacht in de rookvrije zaal …

Ook onze Black Box Revelation was danig onder de indruk van deze Texaanse weirdo’s. Zijzelf hielden het strakker en verbaasden het Noord-Franse publiek met hun rauwe, vettige en retestrakke garage rock’n’roll blues. Een opzwepend, dynamisch geluid van een goed op elkaar ingespeeld tweetal, die overtuigden met een handvol songs als “Gravity blues”, “I think I like you”, “Set your heart on fire” en een beklijvend “Never alone/always together”. Een puike prestatie en terecht lovende reacties. Het duo blijft scherp en fris spelen, ook na hun intensieve festivalzomer en club optredens. Fijn resultaat!

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Het illustere gezelschap The Residents uit San Francisco slagen er na 35 jaar nog steeds in een unieke combinatie te bieden van avantgarde, experiment, avontuur en theater. Ze blijven anoniem, weerhouden interviews en verschijnen gemaskeerd naar hun fans. De voornaamste bekendheid verwierven ze in de jaren ‘80 met hun ‘grote-oogbol-masker’ met hoed, en met platen als ‘Eskimo’, ‘The Commercial Album’, ‘Mark of the Mole’, ‘13 th Anniversary Show’ en de ‘Kaw Liga’ EP’s.
Vijf jaar terug waren we op de afspraak in de Botanique voor hun ‘Demons dance alone’ performance. ‘The Bunny Boy’ is het nieuwe, prachtige concept van absurd theater en muziek.
Hun muziek wordt gekenmerkt door een snerpende gitaarriff, ontregeld elektronisch vernuft en bleeps, gestoorde en vervormde drumritmes en psychedelische synthiloops, zoekende naar een subtielere melodie.
’The Bunny Boy’ is het verhaal - in twee delen - van een krankzinnige man, de verteller Bunny Boy, die z’n vermiste broer Harvey opspoort. Via emails, videoprojects en You Tube filmpjes krijgen we een beeld van de broer, die in z’n succesvolle carrière en geslaagd privé-leven eensklaps alles kwijt geraakt, faalt en van de aardbol verdwijnt …althans zo denken we via Bunny Boy. Het lijkt wel een Twin Peaks verhaal – van ‘Who killed Amanda Palmer’.
The Residents zelf zijn gekleed in een gekostumeerd gala bunnypak en lichtende oogjes op z’n broertjes Hartnoll van Orbital, die langs één kant staan opgesteld in een soort iglo tent. De verteller is een verstrooide professor/kluizenaar lookalike, ziet er onverzorgd uit, heeft een doek over zich, hinkt over het podium, maakt vreemde bewegingen en danspassen en heeft een huiveringwekkende stem die het concept meer luguber maakt. In het tweede deel zien we hem in een roos konijnenpak en horen we apocalyptische wendingen in z’n verhaal.
We onderstrepen het verwarrende verhaal en de ongrijpbaar dreigende, onheilspellende en bevreemdende sound, gegoten in 2x 45 minuten sterk samenspel van onze Residents leden en Bunny Boy’s krachtige stem en zang.

Organisatie: Het Depot, Leuven

De Amerikaanse MTV r&b rockstar Pink aka Alicia Moore heeft  met ‘Funhouse’ de opvolger klaar op het ietwat minder succesvolle ‘I’m not dead’. De bijna dertigjarige zangeres, gelouterd na haar breuk met motorcrosser Carey Hart, komt terug op het voorplan met een grootse cd , die in de voetsporen kan treden van ‘Misundaztood’ (’01) en ‘Try this’ (’03). Op deze gevarieerde plaat staan een handvol hits die haar vroegere successen van “Trouble”, “God is a DJ”, “Get the party started”, “Last to know”, “Dear Mr President” en “Stupid girls” kunnen evenaren. “So what” en “Sober” zijn de feestnummers: uptempo, gedreven en opzwepend, met een knipoog naar de huidige Britney sound; “One foot wrong”, “Please, don’t leave me”, “It’s all your fault” en de titelsong zijn vaardige, puntige melodieuze pop/r&b songs, typical Amerikaans en gedragen door haar heldere, rauw aandoende vocals. En natuurlijk mogen de traditionele ballads niet ontbreken: “Crystal ball”en “Glitter in the air. De extra track verraadt haar voorliefde aan de hiphop.
’Funhouse’ is een goed plaatje die de fans van het eerste uur niet zal ontgoochelen en er zelfs een pak tieners zal bijwinnen …

”This is the life” floten en neurieden we de ganse zomer… Het werd de grootste solo hit voor een vrouwelijke artieste. De eer kwam de 21 jarige Schotse zangeres Amy Macdonald toe. Al meteen verwierf ze een gouden status met die wereldhit. En op haar debuut overtuigt ze met haar aanstekelijke, frisse en sfeervolle poprockfolk. Dertien-in-een dozijn nummers misschien, maar die zich weten te onderscheiden door haar songschrijftalent, haar gitaarspel en heldere stem. “Mr Rock & Roll”, “Poison prince” en “Burrowland ballroom” klinken meer uptempo, orkestraties zijn te horen op “Let’s start a band”, waarbij Macdonald vocaal hoog uithaalt als een volleerde Sinead of je kan je laten meeslepen door die emotievolle popsongs “Youth of today”, “Run” en “L.A.”. “This is the life” is de hoopvolle song bij uitstek. Beter kunnen we ons niet voorstellen in troosteloze momenten … en als bonus krijgen  we er nog 2 songs bovenop!

Het uit San Francisco afkomstige duo The Dodos kregen in de zomer de verdiende respons op hun tweede plaat ‘Visiter’ en hun optreden in de Chateau van Pukkelpop. Deze verdienste had z’n weerslag op een goed gevulde VK voor dit beloftevolle duo Meric Long (zang/gitaar) en Logan Kroeber (zang/drums), live aangevuld met de derde man, Joe Haener op vibrafoon, klokkenspel en ‘vuilbak’percussie.

Het trio kon moeiteloos overstappen van nerveuze, gejaagde, opzwepende ritmes en onverwachtse wendingen naar lieflijke, meeslepende subtiliteit, en gingen van een kaal, rauw, rammelend geluid naar een sfeervolle intimiteit door het gitaargetokkel op akoestische gitaar/dobro en het aanstekelijke en intrigerende drumwerk, kleur gegeven door materiaal van Haener. Ze speelden een avontuurlijk warm geluid in een zompige, freakende oase van bluesrock, americana, folkelektronica en psychedelica, onder de onvaste, zweverige zang van Meric.
Een broeierig, spannend geheel, waarbij het trio en verve in slaagde het publiek in hun greep te houden, mede door hun spelplezier en enthousiasme.
De groep droeg de freefolk van Banhart en Tunng, het songwriterschap van de onvolprezen Elliott Smith, de ingetogen sfeer van Bon Iver/Iron & Wine, de bluesrock’n’roll atttitude van The Black Keys en de Zeppelins Page’s en Lift to Experiences soli in het hart.
De groep speelde bezwerende en gedreven versies van “Red & Purple”, “Fools, “Joe’s Waltz”, “Paint the rust”, “The season” en “Jodi”, die opbouwend en intens klonken, heerlijke wendingen hadden en uiterst genietbaar waren. Of het mocht intiemer zijn als op “Winter”, “Park song” en “Undeclared”.
De songs stonden bol van creativiteit in het gitaarspel, het slagwerk en in de subtiele geluidjes, die op het eind in een prachtige jam en apotheose uitmondden, waarbij de heren van Jennifer Gentle een handje toestaken met voetstampers en percussieslagen van de podiumvloer tot de microfoons.

Als we spreken over een band met potentieel, dan mogen we in 2008 zeker het sympathieke Dodos niet vergeten. De klinkers en medeklinkers van hun groepsnaam zijn zeker op hun plaats. Te onthouden.

Ook het tweetal van Jennifer Gentle leek de moeite waard. Ze legden in het eerste deel van de set de klemtoon op retropsychedelica, terwijl ze in het tweede deel rauwer en noisier klonken en hielden van overstuurde ritmes in hun materiaal. En ook zij kregen op het eind hulp van twee Dodo leden op percussie. Opmerkelijk was de zang van Marco Fasolo, die bij momenten erg hoog kon uithalen. Alvast een mooie kennismaking …

Organisatie: VK, Sint-Jans Molenbeek

Het Mexicaanse duo Rodrigo (Sanchez) y Gabriela (Quintera) staan garant voor opwindende optredens. De mond aan mondreclame sinds 2006 (toen ze de eerste keer in België iedereen met verstomming deden slaan) heeft zijn effect gehad, want het concert in de AB was al een paar weken uitverkocht, terwijl pas volgend jaar nieuw werk wordt verwacht.
Het duo heeft zich na hun metalverleden Tierra Acida in Europa gevestigd met Dublin als uitvalsbasis. Ze kwamen in de belangstelling bij ons in 2005 door hun flamenco-interpretaties van Metallica en Led Zeppelin nummers. Ondertussen zijn ze een eigen weg ingeslagen en winnen ze er steeds nieuwe fans bij. Hun publiek van Brussel ligt hen nauw aan het hart: “You are the best public, I swear God”! lieten ze ontvallen …

Voor wie hen nog niet aan het werk zag (waaronder mezelf, foei dus?), bleek dit een meesterlijk en geniaal gitaarschouwspel. Toen beiden zich hadden neergezet, de gitaar ter hand namen en de blik naar elkaar richtten, lieten ze het publiek meeslepend in een bijna twee uur durende – naar eigen goeddunken -‘jam’ van hun intens bedreven en opzwepende gitaarspel, - getokkel, supersnelle vingertics, (drum)slagen op gitaar en experimentjes met de snaren. Kortom, een verbluffend staaltje kennis en kunde op gitaar , zonder verlies aan ritme en structuur. Een camera werd geplaatst op hun gitaren en op groot doek zagen we hun virtuoze ‘vingeroefeningen’. “This is crazy music for you” stamelde Gabriela ergens tussendoor.
Op gewaagde wijze speelden ze met hun flamenco gitaren flarden eigen interpretaties van werk van Led Zeppelin, Metallica en White Stripes (“Stairway to heaven”, “Orion”, “Seven nation Army”, …) gelinkt aan Jimi Hendrickx en Black Sabbath neigende soli en verweven aan eigen songs als “Juan loco”, Foc”, “Tamacun”, “Ixtapa” en “Diablo rojo”. Een sfeervoller, rustiger maar even avontuurlijk stuk hadden beiden ook voorzien met pakkend, dreigend materiaal als “Satori”.
Na elk een (verplicht) solo partijtje, palmden ze hun publiek definitief in en steeg de temperatuur in de AB, want het publiek klapte, juichte en riep mee op hun begeesterend gespeelde, geslaagde instrumentale songs en …ooh ja, we werden al mooi opgewarmd door een fenomenale Tool tune. Goed gevonden!

Ook de support act Krystle Warren verbaasde. Met z’n warme overtuigende soulstem en z’n innemend sober gitaarspel speelde hij solo gedurende een goed half uur een emotievolle set. De man had alvast de kunst van het songschrijven en het gitaarspelen, gedragen door z’n heldere stem.

Organisatie: Live Nation /Ancienne Belgique