Het Britse Kula Shaker maakte halverwege de 90s furore als psychedelische rockgroep . Een rits radiovriendelijke singels “Tattva”, “Hey dude”, “Govinda” volgden en het ijzersterk debuut ‘K’ werd een groot succes . Met Cornershop waren ze een nieuwe lichting in het genre, met toevoeging van die Oosterse/Indiase elementen  . Ook de cover “Hush” gaf wat elan aan hun werk .
Op de tweede ‘Peasants, Pigs & Astronauts’ kwamen er barsten in hun retrorock en viel de band uit elkaar . Soloprojecten en pogingen tot een comeback mislukten . Een eerste echt resultaat was er in 2007 met de best aardige return  ‘Strangefolk’ , maar spijtig genoeg bleef de klik uit en kwam er geen vervolgverhaal .
Terug zovele jaren later gaat het beter , is er de klik en heeft de band rond Crispian Mills er meer zin in . Ook de liefde voor die sound zit er wel voor iets tussen. De band gaat op deze return verder op hun debuut . Eerlijkheidshalve moeten we zeggen dat we een goed album hebben. De groep toont z’n retro psychedelisch gelaat van weleer , en er sijpelt rootscountry en melodieuze 60s motiefjes door . Een afwisselend album in het genre , “Infinite sun” als sterke opener en de gekende sitar op “Oh Mary”, en “Hari bol (the sweetest sweet)” . “Love B” en “Get right get ready” zijn er dan twee , gekenmerkt van broeierige uptempo’s karakter. Op “High noon” horen we een Morricone inslagje , net als op “Death of democracy”, die verdomd “Camouflage” van Stan Ridgway verraadt . Een stel markante liedjes horen we , die de belangstelling hernieuwt in psychedelische rock.

In de tienjarige carrière heeft de Australische Wolfmother rond Andrew Stockdale een nogal hobbelig parcours afgelegd . Een pracht van een debuut die de 70s retrorock van Led Zeppelin en Black Sabbath nieuw leven inblies , een moeilijke tweede ‘Cosmic egg’ , al ruim zes jaar terug, was ook niet zonder slag of stoot. Na hun tweede cd ging de band weeral uit elkaar. Ze brachten een obscure ‘New Crown’ uit, die intens in de seventies groef.
En enfin, nu opnieuw op de front , sterker dan ooit. De nieuwe vierde, ‘Victorious’, is een nieuwe band. Maar Wolfmother is Andrew Stockdale. Punt . De plaat leunt nauw bij hun meesterlijke debuut aan . Vuige retrorock , tien songs in een goed halfuur , die raken en refereren aan vooropgenoemde bands , verder wat psyche ademt van Pink Floyd,  glam op z’n Guns’n’Roses  en hardrcok van AC/DC integreert .
We voelen het, het zijn  allemaal sterke songs ; de openers “The love that you give” en de titelsong tonen al meteen hoe goed deze band bij de leest is en hoe scherp ze klinken. Af en toe sijpelen de keys door of wordt wat gas teruggenomen , maar wat is het heerlijk als Stockdale en C° onder stoom staan, verder op de plaat met “The simple life”, “Gypsy caravan”, “Happy face” en “Eye of the beholder” , die als afsluiter nazindert … Energiek , strak , gedreven , opwindend . Wolfmother is back!

Primal Scream van Bobbie Gillespie is een apart bandje binnen de Britscene . Door de jaren gaat Primal Scream alle windrichtingen uit , muzikaal alle kleuren van de regenboog. Ook hier word je uitgenodigd op een aangename luistertrip, die ver weg is van hun 90s caleidoscopische werkjes . Aangename groovy poprock staat naast electropop op z’n New Orders en verder wisselen ze het af met ingetogen, sober, sfeervolle nummers  en uptempo’s. “Trippin’ on your love”, “100% or nothing” en “Golden rope” (hier Primal Scream op z’n best! met toevoeging van Indiase elementen) staan naast een intiem “Private wars” en het snedig kort rockende “When the black out meets the fallout” .
Op die manier komen we uit op een uiterst boeiend album. Op de cover siert een 20 jaar oude foto van Gillespie, wat toont hoe jong en goed ze zich (nog) in hun vel voelen …

U.S Girls is het alterego van Meghan Remy, de in Canada residerende Amerikaanse. Ze heeft haar avantgardistische muzikale ideeën omgebogen naar een meer indie/electropop groovende sound , luchtig , fris , maar evenzeer donker , melancholisch . Op die manier nestelt ze zich ergens tussen Peaches, St. Vincent en Tune-Yards in. Er komt knip- en plakwerk aan te pas ; we horen funk, kitsch , disco, wave  en punk doorsijpelen . In een donker , mistig decor horen we over elkaar gedrapeerde zanglijnen, diepe basses , ijzige, onrustige en diepe vocals in een goed dansbare ritmiek die wordt afgewisseld met soms ontspoorde, slepende ritmes  . En dan kom je uit op songs als “Damn that valley”, “New age thriller” en “Sed knife”. Het afsluitende “Woman’s work” is een mooi werkstuk , ruim zeven minuten lang én zindert na … Wat stoer verbeten als gevoelig , pakkend ! Die U.S. Girls houden we best in het oog …

Een interessant zomers, leuk ontspannend plaatje is afkomstig van het vrouwelijke duo The Prettiots , in de titel een samentrekking van ‘Pretty idiots’ . De NY-se  dames Kay Kasperhauser en Lulu Prat brengen ‘grotestadsgeklets’ in een reeks korte nummers , die vooral geënt zijn op akoestisch, elektrisch gitaarspel, - getokkel en ukelele .
De teksten niet nagesproken (kunnen onschuldig –giftig zijn!), is de sound onbevangen , speels , onschuldig en ademt een 60s sfeertje .
We snorren door de plaat met nummers als “Move to LA”, “Dream boy”, “Kiss me Kinski” en “Skulls” , sober , goed, aangenaam in zijn totaliteit!

Twee jaar na het debuut , verschijnt van het uit Brooklyn, NY afkomstige DIIV rond Zachary Cole Smith , ‘Is the is are’. In hun sfeervolle indie/dreampop , die refereert aan 90s bands als Pale Saints , Slowdive , is de galm meer gedoseerd.
Resultaat van het indiepopkwartet , is fris , tintelend, hypnotiserend materiaal; gekenmerkt van twinkelende, extraverte gitaarmotiefjes , minder mysterieus, donker dan vroeger. We krijgen een pak songs geserveerd , beetje een overaanbod , gezien ze blijven rondhangen in dezelfde stijl , maar met “Under the sun”, “Valentine”, “Take your time” , “Mire” en de titelsong hebben we alvast een handvol intrigerende songs . Fijn plaatje dus!

Pukkelpop 2016 – donderdag 18 augustus 2016
Pukkelpop 2016
Festivalterrein
Haselt-Kiewit
2016-08-19
Masja De Rijcke en Johan Meurisse

Pukkelpop refresht … Vorig jaar dertig jaar oud … dus kwam er een avondje bij . Ook dit jaar kon de festivalliefhebber zich al opwarmen met Belgisch erfgoed.
Pukkelpop maakt na al die jaren z’n naam van drie-vierdaagse airshow meer dan waar: eigentijdse, opmerkelijke en progressieve muziek. De organisatie heeft een prachtige variatie klaargestoomd over de dagen , een lijst namen van beloftevolle ontdekkingen, gevestigde waarden en een rits artiesten en bands die de Belgische trots uitdragen.
De indeling en inkleding werd opgestoft . Een paar tenten erbij , een herschikking en een mooie inkleding van het terrein, met allerhande (drank) standjes , (eet)kraampjes maken van Pukkelpop opnieuw een belevenis en feest. Een ecologisch bewustzijn en een gevoel van samenhorigheid. Respect!
Een fijne affiche van ‘voor elk wat wils’ en ‘voor alle leeftijden’, verspreid over de vier! dagen om je ‘alternatieve’ ei kwijt te kunnen … 79000 unieke bezoekers. De jonge freaks en de doorwinterde liefhebber zijn bijeen en konden hun muzikaal hartje ophalen …
Wat viel muzikaal op?
De site van de Dance hall , Boiler en Castello wordt door het jonge volkje erg gegeerd. De site is kleurrijk ingedeeld door de dance acts  en dj’s . In die beats werd attractief geïnvesteerd. De beats , welke – step zij luiden , bonken , drongen zich de voorbije jaren op en heeft een prominente plaats ingenomen en duwt de rockstages opzij. De jongeren dansen , genieten en de respons is bijgevolg veel groter geworden dan op de rock . Op die rocksite wil iedereen graag de bands , artiesten wel eens zien, volledig of ten dele , en laat het wat over zich heen gaan, wat de feedback reduceert .

pré-dag - woensdag 17 augustus 2016
Pukkelpop heeft er sinds vorig jaar een dag bij. Op woensdag zijn er nu ook bands te bezichtigen in de Castello om zo het publiek helemaal op te warmen. Allemaal Belgische bands, iets waar Pukkelpop voor staat: nieuw Belgisch talent promoten. Naast talent spotten, kon er ook gedanst worden aan het nieuwe Booth podium , volledig in een industrieel kleedje, of in de klassieke Boiler Room boordevol vlaggen.

Manoeuvres opent het festival in de Castello met een catchy set. Wat bij het begin vooral opvalt, zijn de verrassende blikken van verschillende toeschouwers: “Is dit nu Sean Dhondt die zingt?!”. Het publiek is duidelijk niet op de hoogte van het nieuwe project van deze presentator en blijft dus nieuwsgierig kijken. Manoeuvres doet goed zijn best om te lijken op bands die momenteel erg hip zijn, denk Bastille of The 1975. Veel bombast met weinig inhoud, maar wel met een Sean Dhondt als frontman. De meeste nieuwsgierigen verlaten vroegtijdig de tent, het is leuk voor één liedje. Manoeuvres is duidelijk geen Nailpin.

Faces On TV dan maar is het project van Jasper Maekelberg die ook in Warhaus zit en samenwerkte met Balthazar. De band schopte het tot Hotshot op Studio Brussel en dat was te merken aan het opgekomen publiek. Veel kijklustigen voor deze sfeervolle band met melancholische zang. Faces On TV zette een sterke set neer voor wie houdt van de betere indie. Dromerig, in een eigen wereldje , maar toch meezingbaar. Jasper Maekelberg is een genie , wat ook in zijn soloproject te horen is.

School Is Cool heeft zijn status als beloftevolle band helemaal waargemaakt en zit nu volop te werken aan een derde plaat.Ze hebben even de studio verlaten en komen optreden in de Castello . De groep geeft enkele nieuwe nummers een kans maar laat vooral het oude werk primeren. Het talrijk opgekomen publiek geniet en zingt uit volle borst mee met de vrolijke deuntjes. Verrassend sluit de band af met de cover van Belle Perez’ “Honeybee”, een hit voor frontman Johannes Genard toen hij deelnam aan Liefde Voor Muziek op VTM. Het publiek kent dit nieuw nummer razend goed en iedereen zingt dit verrassend goed mee. De nieuwe nummers? Die klinken weer zo opgewekt als op hun eerste plaat, een leuk vooruitzicht dus!

Admiral Freebee staat ieder jaar op verschillende Belgische podia. Dit jaar stond hij voor het eerst op Pukkelpop. Voor de vaste festivalgangers in Kiewit een unieke kans om hem aan het werk te zien. Admiral Freebee heeft al veel ervaring om zo’n groots publiek in te palmen, al komt hij wat traag op gang. “Einstein Brain” en “Rags 'N' Run” passeren in het begin van de set. Toch brengt de man een greatest hits set met alles wat het publiek verwacht. Het is pas bij “Oh Darkness” dat er wat vuur in het concert komt. “Bad Year For Rock ’n Roll” spint hij zoals gewoonlijk lang uit met monologen en verschillende chaotische teksten. Met “Let It Shine” komt er rust maar de meeste mensen zijn verward door dit concert. Dit was een beetje “Too Much Of Everything”.

Al bij al een goeie eerste dag voor de liefhebber van de betere Belgische bands. Na deze rocksite, verplaatsen de meeste festivalgangers zich om een dansje in de Boiler Room te wagen , waar het festival voor iedereen echt van start gaat …
(dank aan Niels Bruwier)

dag 1 – donderdag 18 augustus 2016
Pukkelpop mag het eindoffensief van de vakantie inluiden. We beleefden een aangename, sterke muzikale dag , behalve die laatste touch , de eindsprint, die frustreerde . Popsouldiva Rihanna , de topact van dit jaar , liet op deze uitverkochte dag vijftig minuten op zich wachten en speelde maar een ordinair, flets setje, die zeker niet in ons geheugen zal gegrift staan. Spijtig voor de organisatie , die het festival een zo breed divers mogelijk kader biedt , jaar na jaar .

Niet getreurd er was meer dan dat de moeite … Een overzicht van ons parcours
Mainstage
In de namiddag zagen we een overtuigend Tom Odell. Hij heeft een nieuwe plaat ‘Wrong crowd’ uit , de uitgelezen kans om daar al een voorproefje van te horen, Hij concerteert pas in het clubcircuit begin volgend jaar. De twee singles “Magnetised” en de titelsong onderstrepen de kwalitatieve sterkte van de sing/songwriter . Trouwens ze klinken stekelig , stevig, breder en zijn meer dan de balladpop die hij soms voorschrijft .  Natuurlijk moet hij zich concentreren op zijn stem en is hij deels gekluisterd aan zijn piano , maar de uitgebreide band  rond zich kruiste moeiteloos extravertie met intimitei . Beetje op z’n Elbows. De gevoeligheid, meligheid en gospel op “Sparrow” en “Can’t pretend” , die de man typeert, stoorde niet in het geheel . Ze brachten afwisseling in een anders strakke , gedreven set , het gekende “Another love” moest er ook aan geloven . Puik werk en een mainstage toppertje voor Werchter volgend jaar!

Het tempo werd hoog gehouden met de Aussies van Wolfmother rond Andrew Stockdale . Tevreden waren we dat het op het hoofdpodium nog eens ruig , zompig mocht klinken , als in de ‘old days’ van  Pukkelpop. Wolfmother speelde een stevige set 70s retro , vermengd met een gekruide portie psychedelica. Invloedrijk waren Led Zeppelin , The Who, Black Sabbath. Wat een knap staaltje nostalgie als ze putten uit hun backcatalogue van “Joker & the thief” , “Woman”, “New moon rising” , “Dimension” en “Victorious”,  van de onlangs verschenen nieuwe cd . Na de AB, dit voorjaar, Victorie alweer!

Wolfmother is een rechttoe/rechtaan rockband en wist deze stage even in vuur en vlam te zetten. Vooral hun Hits “Woman” en “Joker & The Thief” , met invloeden van Led Zeppelin, hebben de hardrockers onder het publiek hun honger gestild. De show omvatte vettige gitaarriffs die toch enigszins proper gebracht werden. Het publiek was niet rijkelijk gevuld maar vooraan gingen ze voluit uit de bol en enkele moshpits waren onontbeerlijk.  De langharige leadzanger en gitarist Andrew Stockdale heeft een imago waar zelf Robert Plant jaloers op zou zijn en de dames konden dit ook aanzienlijk smaken. Verder werd de setlist gevuld met het nieuwe “Victorious” van het gelijknamige album dat eerder dit jaar uitkwam. Wolfmother kon overtuigen met een sterk optreden! (Masja De Rijcke)

De Eagles of Death Metal dragen we een warm hart toe . Hun optreden in de Bataclan deed iedereen opschrikken. Nu heeft de band de draad weer opgenomen en verwerken ze het  muzikaal door een rits spannende rock’n’roll songs , met vanouds wat humor en grappige insteeks . Ze hadden een tijdje stilgelegen . “Complexity” en “Silverlake” waren er twee van de nieuwe plaat ‘Zipper down’, die tot stand met kwam met boezemvriend Josh Homme . Geen Duran Duran , maar een opvallend “Moonage daydream” van Bowie haalden ze op creatieve wijze boven.  De rockclichés vlogen om de oren , pintjes gingen in t rond, kortom, rock’n’roll plezier is en blijft het motto van Jesse, al blijft zo’n tragiek hangen en werd hij na  enkele venijnige, scherpe opmerkingen geweerd op de Franse festivals  … Goed zondermeer maar ook niet meer dan dat!

In de Marquee hebben de jonge helden van Bazart de tent volledig op zijn kop gezet. Honderden tienermeisjes stonden tot buiten aan te schuiven om binnen te geraken. Deze vijfkoppige band heeft dit in minder dan een jaar allemaal voor elkaar gekregen. Een gillend publiek palmde de Marquee volledig in en iedereen was er duidelijk op voorbereid om alle Bazart nummers gezamenlijk mee te zingen. Ook wij waren sterk onder de indruk van wat deze band op zo een korte tijd teweeg heeft gebracht en hoe hun live prestaties een positieve wending hebben gekregen. Het alom bekende “Goud” werd hartelijk onthaald en luidkeels meegezongen door het voltallige publiek. Maar ook “Koortsdroom”, “Tunnels” en het nieuwe “Chaos” sloegen in als een bom. Zoals de rest van het Pukkelpop publiek zijn wij vanaf nu fan van Bazart. (Masja De Rijcke)

The Last Shadow Puppets , rond Turner – Kane , hadden al een puike, overtuigende set afgewerkt op Werchter , ook hier hadden we een uiterst genietbare set van hun melodieuze Britpop , verweven van orkestratie. PopRock zit de heren in de venen. Kane draagt zo’n beetje het project , rockt en staat het nauwst bij het publiek; Turner is alvast minder ingenomen dan bij Arctic Monkeys en  profileert zich als een pretentieuze rockstar door z’n act en pose. Hier was hij meer op het achterplan , alsof hij er niet bij was vandaag . En toch, de twee vinden elkaar steeds opnieuw zoals op “The age of understatement” en “My mistakes were made for you”.
Een pak goede singles noteren we  , die smaakvol ontvangen werden , maar , opvallend, iets te lauw soms voor een supergroep op dit niveau. We lieten het niet aan ons hart komen. “Aviation”, “Bad habits”, “Miracle aligner” en het orkestrale “Standing next to me” prikkelden en namen ons in . Referenties werden gerespecteerd en Ere wie Ere toekomt Mark E Smith’s The Fall met “Totally wired”  is steevast op hun setlist te vinden .  Een Beheerst Rommelig afwisselend setje …

The Last Shadow Puppets is voor ons ongetwijfeld de comeback van het jaar. Na acht jaar besloten de Britse helden Alex Turner (Arctic Monkeys) en Miles Kane (The Rascals) een tweede plaat te maken. De combo van deze twee luisterrijke platen  zorgde voor een grandioze show. Het enthousiasme van beide frontmannen was duidelijk te zien. Alex wist zijn publiek royaal aan het lachen te brengen met zijn hilarische vertoningen op het podium. Een plezier om naar te kijken zeg maar. Natuurlijk waren we vooral omvergeblazen door hun prachtige show. De setting werd aangevuld door vier vrouwelijk strijkers die startten met een klassieke intro. Vanaf het moment dat het duo het podium kwam opgewandeld barstte het feest lost. We werden overspoeld met heerlijke songs overgoten van een symfonische toets. Zij zijn meteen gestart met “Calm Like You”  en “The Age Of The Understatement”, twee van hun absolute toppers . De set werd verder aangevuld “Aviation”, het opzwepende en dansbare “Bad Habits” en het zwoele “Miracle Agliner” van ‘Everything you’ve Come To Expect’. Eindigen deden Turner en Kane met “In My Room”, een perfecte afsluiter trouwens. Dit was absoluut het optreden van dag één op Pukkelpop 2016. (Masja De Rijcke)

Het hoofdstuk Rihanna kwam al deels aan bod … We waren al blij dat ze ‘in Belg-i-um’ was én ‘op Pukkelpop’, andere artiesten kwamen er nog beschamender van af . De afwisseling van act en muziek kon er nog door , maar haar eigen niveau laten we in het midden . Als dan nog een deel wordt geplaybackt , dan heb je ‘t helemaal gehad . De meisjesharten zullen wel sneller gebonkt hebben op haar (fletse) présence en (even fletse) poptunes toen ze uiteindelijk  bezig was ; wij hebben ze eens gezien ,  zullen  het in ons archief plaatsen, maar zal niet in ons geheugen gegrift staan . Goed was de  combinatie van “Under my umbrella” , “Man down”  naar het drieluik “How deep is your love”, “Where have you been”, “We found love”, en de integere “Diamonds” en de feelgood  van “Fourfiveseconds”. En daar mee is Rihanna hier op Pukkelpop verder vergeten …

Na The Last Shadow Puppets was het tijd voor de Absolute Headliner van de avond. Rihanna. Ongetwijfeld één van de grootste Popsterren van het moment maar die status heeft ze op Pukkelpop geen eer aan gedaan. Rihanna kwam zonder blikken of blozen 50 minuten te laat het podium opgewandeld. Wat de exacte reden daarvoor was zullen we wellicht nooit weten maar het getuigt wel van weinig loyaliteit naar haar fans toe. Eens de show gestart was kon Rihanna de bezoekers die al een uur aan het wachten waren niet meteen tevreden stellen. Al na het eerste nummer klonk er boegeroep vanuit het publiek en van applaus was er zeer weinig spoor. Het zingen liet Rihanna doorheen de show ook liever aan haar backing vocals over dan dat zelf te doen.
De Amerikaanse schone speelde al haar grootste hits met weinig enthousiasme waardoor de sfeer in het publiek ver te zoeken was. Haar veelbelovende setlist werd ongegeneerd ingekort en het viel haar duidelijk heel moeilijk om een  paar woorden na elkaar te zingen. Wij zij nochtans fan van haar hits zoals “Stay”, “Bitch Better Have My Money”, “Rude Boy” en “Man down”. Maar zelf deze nummers waren tijdens deze vertoning niet te pruimen.
Ook de co productie met Calvin Harris is volledig de mist ingegaan, een totaal misplaatste remix was me het nummer “How Deep is Your Love”. De Tame Impala cover “Same ‘ol mistakes” die klakkeloos werd overgenomen zonder enige eigenheid kreeg ook een plaatsje in haar show. Wij hopen dat zij daarvoor alvast haar oprechte excuses heeft aangeboden aan Kevin Parker.
Kort samengevat was dit één van de meest beschamende optredens die we al hadden gezien. (Masja De Rijcke)

Wat hadden we nog meer?
De excentrieke Ezra Furman  opende Pukkelpop voor ons, met een snedig rockend gruizig setje .Een nonchalante muzikale veelvraat die verder gaat dan  sing/songwriterpop. Een heus collectief met een saxofonist maakte de set breed en kleurrijk. Waande hij zich vrouw of man? Afhankelijk van de stemming luidde het, maar in zijn rokje en gortdroge stem hadden we de twee …  Pure geestdrift en schwung . “Your love keeps me higher” van Jackie Wilson, niet beter kon hij de verrassende set besluiten .

Het Canadese Half Moon Run bracht subtiliteit en finesse. Live krijgt hun stralende  emotionaliteit een vurig randje , waar hun indie ‘onthaastings’ pop van  in het begin omboog naar een gespierde , gedreven set, mede door de dubbele percussie. De nummers zitten verdomd goed in elkaar en op dit vroege uur konden ze rekenen op een sterke respons .

Iets verder stond het Belgisch-Nederlandse combo Drive Like Maria, die al een tweetal platen uithebben en het houden op intense , broeierige gitaarrock. Rock’n’roll spelplezier, zonder al te veel franjes en die zich niet verliest in allerlei tierlantijntjes. 

Warhaus, het project rond Maarten Devoldere , ging met de debuutprijs lopen in een volle Club. Een sensueel prikkelende donkere sound ergens tussen de kenmerkende sound van Balthazar en Cave door de hakkende ritmes en de grauwe zegzang en vocals. Een sobere belichting , rookmachine , een verdwaalde blazer en heel wat voorgeprogrammeerde keys . Sylvia Kreusch van A soldier’s heart zat er ook voor iets tussen met haar erotiserende danspasjes. De combinatie riep een ‘Moulin Rouge’ sfeertje op. In september verschijnt het debuut ‘We fucked a flame into being’. Veelzeggend. Wat we hoorden was veelbelovend. De singles “The good lie” en “Memory” zijn sterkhouders.

Een tweede opvallende in de namiddag was Edward Sharpe . Met z’n Magnetic Zeros klonk de indie/freefolk  uiterst spannend , inspiratievol en los uit de pols. Een plezierig , ontspannend  setje , die positivisme en een feestgevoel  uitstraalt . Hij, een Messiasfiguur, liet veel aan het toeval over , die door z’n band telkens heel netjes werd opgevangen . Hij betrok een drietal mensen uit het publiek , die zelf iets mochten spelen , zingen of een verhaal vertellen.  Een neo-hippe wereld , die een beetje Woodstock schept . Toeters en bellen + blazers. Op het gevoel af dus.  Ergens tussen Mumford & Sons , Devandra Banhart en Cocorosie te plaatsen .

Tijd voor ander soort ontspanning . De Ideale Wereld crew is gehuisvest op Pukkelpop , heeft een huisorkest mee, en zorgen voor humoristisch, satirisch vertier in de Wablief stage . Ze spelen in op de headliners op hun eigen unieke manier en ‘kijk op de artiest’ . De komende dagen zijn ze er ook en ze zijn een ‘must see’ om eventjes het muzikaal parcours los te laten .

De avond valt . Het Zweedse Blues Pills  brengt met de jaren meer finesse in hun ruige 70s retro stoner/hardrock/blues/psychedelica . De solo’s zijn steeds graag meegenomen , maar het materiaal is intenser, opbouwender nu. Een oogverblindende zangeres Elin Larsson deed de temperatuur in de Shelter stage stijgen. Binnenkort in de AB samen met het Duitse Kadavar! Wat een welriekende patchouli-potpourri!

Strakker , potiger klonk het Amerikaanse  Clutch, die eveneens uit hetzelfde potje graait als Blues Pills . Ze zijn al van in de 90s bezig btw, en ademen een desertbluesgevoel, gezien de blues/country sterk in hun sound is verweven.

Opvallend dat The Kills de Marquee niet vol kregen . Of had het jonge volkje toen al postgevat voor Rihanna?! Het materiaal van het duo Jamie Hince en de bevallige Allison Mosshart mag met de jaren minder rauw, doorleefd zijn, live zijn het (jonge) wolven die hun publiek willen oppeuzelen. De nieuwe plaat ‘Ash & Ice’ liet langer op zich wachten en verscheen pas vijf jaar na de vorige. Intussen werden we gesust met een Dead Weather album, één van de projecten van Mosshart . De nummers kregen een stevige boost mee en stralen een heerlijk staaltje sexy garagerock meets sixties uit , op de leest van de onderschatte Cramps. “No wow”, “U.R.A. fever” en “Kissy kissy” waren al meteen drie knallers . Adrenalinestoten ervaarden we door de twinkelende , hakkende , dwarse ritmes . Electro sijpelt door en er wordt wat gas teruggenomen . “Black balloon”  roept fantasietjes op en koesteren we. 
Zij zullen de Arenberg en de VK doen daveren . Wie hier nog stilzit , weet niet wie The Kills zijn …

We keken sterk uit naar het optreden van The Kills . Eerder dit jaar kwamen ook zij met een nieuw album op de proppen. De nieuwe songs omvatten een aanstekelijke sound maar zijn lang niet zo vurig als daarvoor. Hun show openen deden ze met “No Wow” wat ons meteen het gevoel gaf dat we een stevig setje voorgeschoteld zouden krijgen. Toch niet. De show was goed maar de power van vroeger was iets verder te zoeken. Nieuwe songs als “Doing It To Death” en “Heart of The Dog” konden ons nog steeds overtuigen. Maar ik moet zeggen dat we vettige riffs en het stevig rock’n’roll gehalte van een  nummer als “Cat Claw” te horen op de debuutplaat, wel misten. (Masja De Rijcke)

Het Schotse Chvrches  kon vorig jaar de set niet afwerken, nadat hun materiaal anderhalve song ver het begaf . Het trio , rond de mooie powervrouw Lauren Mayberry maakte het nu volledig goed. Ze konden op een ruimere belangstelling rekenen in de Marquee . Hun electro pop klinkt catchy , sfeervol , vinnig , scherp , en kreeg live een krachtige, heavy boost . De nummers zijn goed verpakt en haar stem is helder , indringend .  De Mondriaanse projecties  maken de sound  nog aangenamer . Het zit allemaal goed vandaag , de pophooks , de refreinen , de beats . Oudjes “Gun” en “Mother you share” , a capella geïntroduceerd , worden gekoesterd , maar de klemtoon kwam op de nieuwe plaat ‘Every open eye’ die verdomd sterke songs heeft als “Never ending circles” , “Clearest blue” , “Keep you on my side”, “Empty threat” en “Make them god”, met een dreunende, zalvende electrobeat en telkens warm onthaald werden .

Even dwars is de mishmash ‘mathrock’ van Battles … In acht jaar tijd zijn ze nog maar toe aan de derde plaat en werden ze een strikt instrumentale aangelegenheid . In die dwarse sound horen we een unieke klankkleur, vernuftig , doordacht in elkaar gestoken, die ruimte laat voor improvisatie . Battles prikkelt, klinkt groovy en is dansbaar. “Atlas” is daar het mooie voorbeeld van. Wat dit trio op gitaar/keys, bas en zeker op drums verwezenlijkt, is ongelofelijk, creatief , opwindend . Een instrumentbeheersing vs programmeerkunsten.  Het drumstel van John Stanier met die metershoog geplaatste cimbaal is het handelsmerk . Kortom, Battles was steengoed!

‘Black is the color’ , inderdaad laat op de avond was dit op zijn plaats door de slepende  donkerte van Neurosis van Scott Kelly en C° . Al dertig jaar zorgen zij voor een aparte sound als vaandeldragers van de post- sludge en experimental metal , die hier bij ons bands als Amenra en Oathbreaker opleverde . Ze hebben een nieuwe plaat afgeleverd . We horen een aanhoudend spannende dreiging, werkstukken die het daglicht moeilijk verdragen , net als Swans , Isis en Sunn O))).  De hypnotiserende , bedwelmende ritmes en de tempowissels vuurden ze op ons af .

We konden in de Club terecht waar de vierkoppige vrouwenband Warpaint moest spelen. Deze overtuigende indie-rock band heeft een overweldigende en dansbare show neergezet. Startten deden zij met “Elephants” gevolgd door “No Way Out”, “Keep It Healty”, “Bees” en “Biggy”. Stuk voor stuk stevige, sfeervolle en dansbare rocknummers met een passende vrouwelijke toets.  Deze dames zijn ook muzikanten om U tegen te zeggen en wisten hun publiek in een blijvende flow te brengen die de heupen steeds meer heen en weer deden wiegen.  Ze sloten hun show af met “Disco/Very” , te vinden  op het album die ook eerder dit jaar uitkwam , en zeker en vast zijn naam niet gestolen had. De vibe bleef de hele set aanhouden en ze zorgden voor een geweldig optreden. Dit is het soort band dat de line-up van dit jaar een grote eer aandoet en voor de nodige girlpower zorgt!
(Masja De Rijcke)

Hard , verbeten fel , compact , strak , dit zijn woorden die we over hebben voor de diehard van Mastodon. Zonder al te veel poeha ging het kwartet dwars door alles heen . “Oblivion”, “Blood & Thunder” en “The Wolf loose” tekenen voor hun uitzinnig harde set. Een voortdenderende machine , die beheerst , vakkundig , uiterst geconcentreerd te werk ging.

Letterlijk werden we uitgewuifd door het Zuid-Afrikaanse Die Antwoord , één van de verrassingen een paar jaar terug met hun neurotische erotiserende dance , die nog steeds op  ruime belangstelling kan rekenen, ook al was het toen ruim 1h30, toen ze konden beginnen . “Rihanna was fokking late, fuk julle naaiers” spuwde  Ninja excuserend uit . A capella zong hij nog een stukje om te bewijzen dat die Antwoord niet aan lipsync of playback doet . De energie van Yolandi en Ninja is oneindig, de woede groot , de sound explosief.
Hij bijt van zich af , zij vlindert over de songs , die in een razend tempo op het publiek afgevuurd werden. Vooraan ging het publiek loos op die rollarcoaster . “Pitbull terrier”, Babe’s on fire”, “I fink u freaky” , “happy go sucky fucky”  en “Enter ninja” zijn spraakmakend , roepen tot de verbeelding en waren het krachtige antwoord op Rihanna - Puike afsluiter!

Neem gerust een kijkje naar de pics van Lowlands 2016
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/lowlands-2016/
Organisatie: Pukkelpop, Hasselt-Kiewit

Pukkelpop 2016 – vrijdag 19 augustus 2016
Pukkelpop2016
Festivalterrein
Hasselt-Kiewit
2016-08-19
Masja De Rijcke en Johan Meurisse

Aan de tweede Pukkelpopdag houden we fijne muzikale herinneringen over. Een gemoedelijke start, met rustige, sfeervolle acts, meer dynamiek door gevestigde waarden op de Mainstage, Marquee en aangename ontdekkingen op de kleinere stages.

Een overzicht

Op de mainstage hadden we Lukas Graham , die op korte tijd pijlsnel de hoogte is gegaan met “7 years old” , die op de valreep als afsluiter te horen was. Het jonge publiek smulde van de charismatische zanger , die de invloed van zijn ouders en de verlieservaring van z’n pa deelde met zijn publiek . Melodieuze pop , subtiel uitgewerkt , prikkelde, rockte live. Een sympathieke band met piano/keys , blazerssectie , veel ontblote bovenlijven, die het jonge publiekje op handen draagt , en omgekeerd erg warm werd onthaald . Een ‘Grahammania ervaarden we. Het optreden werd verhuisd naar het hoofdpodium en niemand zal het zich beklaagd hebben . Heel wat hitpotentieel hoorden we op de leest van Sam Smith , met “Mama said” als volgende topper .

The Lumineers hadden eerst af te rekenen met een fikse regenbui . Hun campfire indiefolk gaf de indruk bij de start uitgedoofd te worden , maar de vrolijke , relaxte deuntjes en het bandcharisma bevorderde de samenhorigheid. Trouwens,  ze zorgen ervoor dat het genre naar een (hoger) popniveau wordt getrokken . Speelplezier ervaarden we, met een knipoog naar CCR’s “Have you ever seen the rain” en  “No rain” (Blind melon) ; verder ook een Dylan als één van hun  meest gerespecteerde sing/songwriters (“Subterrannean homesick blues”). Al meteen vielen een reeks sterke singles “Ophelia”, “Cleopatra” en “Hey ho” als regendruppels op ons neer. De betere regendans! Hun roots werden nooit verloochend en dat maakt hen zo lieflijk, onschuldig , goed .

Meer rock ? Jawel , Noel Gallagher heeft een sterke band achter zich High Flying Birds . “This one’s for the best footballer in England , Kevin de Bruyne!” . We wisten het snel ,  Gallagher is een groot fan van Manchester City.  Ondanks het feit dat de Oasis songs (“Champaign supernova”, “Wonderwall” , “Don’t look back in anger”) zich hier het sterkst profileerden , en luidkeels werden meegezongen , heeft hij voldoende eigen overtuigende Britrockende nummers en bewijst hij wat een sterk songschrijver hij wel is . Het publiek geniet van die wisselende aanpak van sfeervolle , broeierige en aanstekelijke rock’n’roll/pop ondersteund van keys , piano en sax. ‘Chasing yesterday’ , de vorig jaar verschenen nieuwe plaat kwam vooral in de picture met de rockende “Lock all the doors” en “You know we can’t go back” en prachtsingles “In the heat of the moment” en “The ballad of the mighty I“. Ook “AKA what a life” van een paar jaar terug , onderstreept met een vette streep zijn talent.  Soms misten we wat bezieling , maar coolness is nu net één van Gallaghers eigenschappen . Af en toe kon het vocaal bij gescherpt worden , maar in één adem besluiten we ‘Brit- pop’ rockt !

The Chemical Brothers van de electrowizzards Ed Symons en Tom Rowlands hadden iets te vieren vorig jaar , ze bestonden twintig jaar , hadden nieuw werk en trokken op festivaltour . Vorig jaar op Werchter , dit jaar op Pukkelpop; een greatest hits , verweven met een soort DJset, hoorden we. Tot slot vuurden ze nog enkele classics op ons af . De prachtige projecties en beelden gaven elan aan de bigbeats. “Hey boy , hey girl” is intussen de vaste openingstreffer , de “Chemical beats” hun vertrouwd geluid , en verder pompten ze een “Do it again”  en “Go”  in het eerste deel . “Setting sun”, met Noel’s galmende gitaar, zat middenin de set. Kwalitatieve sterkte die ze moeiteloos verder zetten in “Star guitar” , New Orders “Temptation” en “Elektrobank”. Veel moois zat verweven in de collage van hun DJset , die hun psychedelica roots niet verloochent.
Ze hebben opnieuw aansluiting gevonden bij de jongeren , een volle wei ging hier uit zijn dak. Velen verlieten even de Dance hall en andere Boiler toestanden om deze pioniers aan het werk te zien . “Leave home”, “Galvanize” , “Block rocking beats” maakten van hun party een stomend feestje , die  verder werd gezet met de Nieuwe Lichting Chase & Status .

En verder?
In de vroege namiddag hadden we een drie- ineen, de electropop van Anne-Marie , die al tweetal hits te pakken heeft , “Do it right” en “Alarm” . Net als onze Billy , moeten we haar talent nog afwachten . We lieten de sound van het popsterretje  graag over ons heen komen. Goed dus, maar nog niet voldoende om te blijven hangen , maar de jonge spring-in-t veld deed zeerzeker  haar best .
The DMAs zijn opkomend talent uit Australië . Ze worden wel de Aussie-Oasis genoemd . Die invloed is onmiskenbaar , maar reken een Ride in gedoseerde pedaaleffects er ook maar bij . De shoegaze was dus  uiterst beheerst in hun fijngevoelig, zoetgevooisd geluid .
Tot slot Hypochristmutreefuzz, een bijna onuitspreekbare bandnaam uit ons eigen Belgenlandje , met zes op het podium , houden het op tegendraadse , noisy ritmes. “Schizophrenic blues” is een van de songs en daarmee is alles gezegd, die ergens Sonic Youth en Birthday Party samenvoegt .

Een relaxte namiddag ervaarden we met Astronaute , de volgende op de Wablief stage .Net als hun projecties zagen, hoorden we in alle rust de golven van de zee . Een melancholisch Duyster concept , langzame pracht , gebaad in gedoseerde effects, raakte , maar net niet diep genoeg.
Ook het beloftevolle Zwitsers – Duitse popduo Boy van de bevallige dames Aleska Steiner en Sonja Glass, speelde lichtvoetig werk , die ergens Haim, Cranberries  en het oude onderschatte  Sundays (remember Harriet Wheeler als zangers!) deed opborrelen . 2 drummers gaven  meer diepte om het deels semi-akoestisch materiaal sterkte te geven . Apero-time dus met Boy , die Robin Proper-Sheppard van Sophia achter zich hadden als producer.

Een nieuw Belgische upcoming star is TSAR B. Je kent de dame wellicht van de Amy Winehouse cover “Back to Black” in samenwerking met Oscar and The Wolf. Dit nummer werd gebruikt voor de soundtrack van Adil El Arbi’s filmdebuut ‘Black’. Een groot repertoire heeft zij nog niet  maar haar reeds uitgebrachte nummers “Myth”, “Escalate” en de laatste nieuwe single “Swimm” zijn alvast veelbelovend. Op podium werd ze vergezeld  door twee toetsenisten en een drummer, zelf vult zij haar set af en toe aan met haar viool. TSAR B maakt diepgaande elektronische muziek die een internationale klank beheert. Ook beschikt deze zangeres over een rustgevend stemgeluid dat perfect aansluit bij de diepe baslijnen. Wij hopen in de toekomst nog veel van haar te horen en wachten alvast in spanning af. (Masja De Rijcke)

Volgende op onze lijst was Show Me The Body. Zij waren te bezichtigen in Pukkelpops’ kleinste tentje De Lift. Wij kregen van deze mannen een stevig setje voorgeschoteld met veel gitaargeweld en loeiharde noise geluiden. De hevige vertoning was echter wel van korte duur want het optredentje heeft amper 25 minuutjes geduurd. De single “Body War” , titelnummer van het debuut wist hun het meest van al te overtuigen , een fors, robuust nummer dat een perfecte samenvatting was van het volledige optreden. Stiekem waren wij wel een beetje teleurgesteld dat “Bone Soup” ,die op hun EP te vinden is, geen plekje bemachtigde in de setlist maar ons hoort u niet klagen. Kort en krachtig was het motto van deze mannen maar wij hopen wel binnenkort een iets rijker gevulde setlist. (Masja De Rijcke)

We zijn niet direct een jazzliefhebber , maar al enkele bands, artiesten weten het te integreren in een popconcept . Jaga Jazzist , Badbadnotgood , Tortoise en ons Taxiwars, Jeff Neve zijn er zo een paar en zorgen voor een andere, brede invalshoek . Graag voegen we Gogo Penguin in het rijtje toe  . Wat waren we hier onder de indruk van de drie uit Manchester. Vakmanschap en beheersing door volgende instrumenten , drums,  contrabas en vleugelpiano. De sound was cinematografisch en groovy. Ondanks het feit dat ze al een pak jaar bezig zijn, worden ze pas nu ontdekt .

In de Club staat GoGo Peguin. De Britten worden de nieuwste jazzsensatie van het moment genoemd en zij hebben deze status alle eer aangedaan.  Hun jazzy sound beschikt over een heel rustige vibe die tegelijk ook dansbaar is. Op het podium was er een pianist , drummer en bassist aanwezig, wat net genoeg was om een indrukwekkende show neer te zetten. Het trio wordt weleens vergeleken met Kamasi Washington en Kendrick Lamar maar wij zijn toch vooral fan van GoGo Penguin zelf. Deze future jazzband is zeker eentje om in de gaten te houden en een volgende optreden zouden wij zeker zien zitten. (Masja De Rijcke)

Na de geweldige future jazz van GoGo Penguin begeven we ons naar de Shelter waar de hardcore punk van Stick To Your Guns loeihard door de boxen werd geramd. Zij zijn een begrip in dit hardcore wereldje en hun performance laat niets aan de wensen van hun fans over. Hits als “We Still Believe” en “Against Them all” werden luidkeels meegebruld en zorgden voor een moshpit van jewelste. Gewelddadige gitaren en screams weerklonken als een bronstige beer. Ze werden hier tijdens elk nummer boven gehaald en bleven het publiek telkens meer en meer opjutten. Je moet er voor zijn maar wij hebben ons alvast heel goed geamuseerd en zijn blij dat we tent heelhuids verlaten hebben. (Masja De Rijcke)

Mura Masa moest last instant cancellen , maar de plaats werd goed ingevuld door Jamie Woon . Het nieuwe materiaal liet een tijdje op zich wachten , maar de donkere trippende dubstepsound , is meer doordrongen van soul , funk, jazz en pop . Een breder klankenpalet , aangename, swingende  grooves die het ‘nightclubbing’ gevoel  overstijgen. Het komt het materiaal ten goede en tilde nummers als “Movement”, “Night air”, “Celebration” en “Sharpness” met soulfulle backing vocals naar een hoger niveau .

Eenvoud siert het Britse duo Jason Williamson en Andrew Fearn , Sleaford mods , die het moet hebben van onnavolgbare, verbeten rappende streetpunk (in Nottinghams dialect)  en een drumcomputer. Op z’n John Lydon’s en The Streets ,  met een dreunende , dansbare, pompende beat, wordt de klok tekstueel teruggedraaid  naar de punk van 76 en de huidige Brexit shits. Williamson rapt , spuugt over de lekker groovende , bonkige beats van bas en drums op de laptop van Fearn heen . En die Fearn , de pet wat voorover, hoeft niet meer te doen dan de startknop van z’n laptop in te drukken, die op een tafeltje of enkele omgekeerd gestapelde lege bakken staat; hij staat er stilzwijgend mee te rappen , de ene hand in de zak en met de andere blikjes bier achterover kiepen, het publiek enthousiasmerend.
We kregen een rollercoaster van korte , kernachtige , rauwe, dansbare tracks , die durven te dreunen op een repeterende Suicide beat , een diepe basstune kunnen hebben en dus op die manier traag, loom , slepend en meer uptempo kunnen klinken .  Met songs als “Bronx in a six”, “Face to faces”, “Arabia”, heeft het duo een handvol sterke tracks uit . Ondanks de opgeheven vuist en de opgestoken middelvinger , schuilt er wat humor  in dat protest. En ze stelden een paar ‘new ones’ voor , waarover ze zich, schijnt,  de komende periode gaan bezinnen . Iets bijzonders, apart . Kon op heel wat belangstelling rekenen.

Jack Garratt is één van die fijne nieuwe ontdekkingen , waarvan je afvraagt waar die man je hele leven was . Hij doet het op z’n eentje , elektronica , gitaar staat allemaal bij z’n imposante drums. Moeiteloos speelt hij de instrumenten bij elkaar . Als snel liep de Marquee vol voor het multi-talent of zat de regenbui er voor iets tussen ? We hoorden indie , pop , r&b, triphop , drum’n’bass .  Je zegt het , hij doet het . “Breathe Life” , “Weathered” , en de pas afgewerkte track “Far cry” zijn er maar een paar van die heerlijke motiefjes wat deze know-it-all kan . En trouwens ,  hij beschikt daarenboven  nog over een sterke stem , een meerwaarde.

Andere koek hadden we van het Canadese Crystal castles , die hun neurotische loeiharde  elektronica/electroclash/hardcore/noise deed knallen. De drilboor gekenmerkte sounds (vroegere referentie Atari teenage riot/Otto von Schirarch, Alec Empire) zijn minder heftig , indringend en ontspoord. Ze steken er een melodieus, bezwerende dansbare groovy beat in  . Ze zijn gematigder geworden . Ze hebben een nieuwe zangeres , Edith Frances, die minder wild tekeer gaat . Haar stem zweeft over de nummers en af en toe gilt, schreeuwt ze. Een mistig decor en stroboscoops sieren . Crystal castles is nu meer en meer doordrongen van tech/house, maar blijft wel een uniek plaatsje innemen.

Terug van weggeweest zijn Crystal Castles. De Canadezen mochten de Marquee onveilig maken met hun extravagante en experimentele elektronische muziek. Gek genoeg gebruiken zij daarvoor samples van computerspelletjes uit de jaren tachtig. Vanaf het eerste geluid dat uit de boxen weerklonk hadden wij dik spijt dat we onze oordoppen vergeten waren. De Beats die uit deze boxen klonken , deden namelijk onze trommelvliezen ogenblikkelijk springen. Het duo zorgde voor een muzikale ontploffing van jewelste en liet ons kennismaken met hun nieuwe bombastische songs die te horen zullen zijn op de komende nieuwe plaat. Eerdere nummers klonken bekend in de oren van het publiek en lieten hen meteen meters de lucht in springen waardoor de Marquee een heuse aardbeving meemaakte. Voor al degenen die deze gewelddadige show hebben moeten missen. Crystal Castles zal op zaterdag 17 december te zien zijn in de Ancienne Belgique , Brussel. (Masja De Rijcke)

Roisin Murphy heeft haar set aangepast op de festivals . Oude Molokokrakers als “Forever more” , de opener vanavond , en “Sing it back” afgewisseld met haar solomateriaal , worden gespeeld . Haar songs zijn  met de jaren grilliger . “Overpowered” , “Cannot contain this “en de nieuwe “Explotation” liggen ook al ver uit elkaar door haar experimenteerdrift. Live worden  haar songs hertimmerd, ondergedompeld in elektronica en in een dampend , funkende groove gestoken. Haar band is perfect op haar ingespeeld . De kledijwissels , de maskers , de acts , de projecties , kortom het visuele schouwspel , het toont aan dat Grace Jones hier in de buurt was …

De avond besloten we met het dromerige , sfeervolle Marble sounds , rond Pieter Van Dessel, één van ons best bewaarde geheimen , die de kunst van het songschrijven en de pop goed beheersen ; hartverwarmende, melancholische droomsongs dus. Met zes op het podium en een backing vocaliste . Songs van een ongebreitelde schoonheid . Live krijgen de songs een boost , maar de finesse en fijngevoeligheid blijven . “The first try”, “Leave a light on” … Zeker weten!

Dat lichtje werd al snel gedoofd door de opwindende garagerock’n’roll van The Oh Sees . Twee drummers mepten er synchroon op los , de gitaren klonken  scherp , strak. Een vuil , vunzig,  smerig , vettig , prettig geluid met een bluesy , psychedelische tune! Een stomend concertje , waar iedereen naar adem hapte!  Wat een dynamiek, dansende mensen vooraan en pintjes in ’t rond.

De absolute top performance van dag twee op Pukkelpop is ongetwijfeld die van The Oh Sees. Hun muziek kan in verschillende rock genres omschreven worden als garage rock, psychedelic rock, art punk, ... maar dan wel van de bovenste plank. Deze band heeft al een zee van albums op hun naam staan en wisten hier nog steeds ruimschoots mee te overtuigen. Hun hits als “Toe Cutter/Thumb Buster”, “Flood’s New Light” en “Lupine Dominus” vielen in de smaak. Maar vooral de tracks van hun Album ‘Carrion Clawer/The Dream’ komen in grote mate aan bod en wisten het publiek zodanig op te hitsen , dat er af en toe eens een moshpit aan te pas kwam.  Stilstaan op dit optreden was praktisch onmogelijk en ook zanger John Dwyer dacht er hetzelfde over. De sfeer zat goed en dat was ook duidelijk te zien op podium.  Een dikke 10/10 als je het mij vraagt! (Masja De Rijcke)

De progressive metal van het Zweedse  Opeth klinkt en is erg creatief . Ze zijn een graag gezien band op Pukkelpop. De songs ondergaan verrassende wendingen , tempowissels en zijn hard – zacht; psychedelica , blues, jazz, grindcore sijpelen door en vocaal gaan de zangpartijen van Mikael Akerfeldt samen met grunts . De ene keer klinkt hij even zoetgevooisd als een zondagse koorzanger, de volgende seconde als grafstem uit een slechte horrorfilm.
De nummers van deze sympathieke  band worden tot op het bot uitgediept; het is dan ook geen wonder dat je tien minuten lang een song letterlijk ondergaat . Het lijkt wel een mini-opera met onverwachte tempowisselingen en symfonische intermezzo’s. Puik werk!

Op de tonen verderop van Chase & Status konden we sterke tweede Pukkelpopdag besluiten.

Neem gerust een kijkje naar de pics van Lowlands 2016
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/lowlands-2016/
Organisatie: Pukkelpop, Hasselt-Kiewit

Pukkelpop 2016 – zaterdag 20 augustus 2016
Pukkelpop 2016
Festivalterrein
Hasselt-Kiewit
2016-08-20
Masja De Rijcke en Johan Meurisse

We hadden een evenwichtig parcours uitgestippeld van verschillende podia . Dance en rock waren vandaag sterk verenigd,  van LCD Soundsystem , Jamie Lidell , Anderson. Paak , naast een Marky Ramone en Minor Victories; ook  veel goeds in de dancehall met Dua Lipa en Soulwax .
Die Boiler, Castello en Dancehall nemen een prominente plaats op Pukkelpop in en duwen de andere stages in de back . Het siert de programmatoren dat zij door de jaren hier veel in geïnvesteerd hebben .
Vandaag was het een dagje Pukkel ten top  …

Een overzicht van het parcours
Dancehall zei U? Jawel , Al vroeg in de namiddag stond AlunaGeorge , rond de bevallige schone Aluna Francis en de elektrotechneut George Reid . De r&b , soul, funk  en hiphop werd  in groovy, zwierige dansbare electrobeats en dubstep geplaatst. Een fris twinkelende sound , die ergens Moloko verraadt en  waar tussen in Aluna (vocaal) hotst . Al heel wat volk vroeg geniet , heupwiegt , danst op deze dampende ritmes; een broeierige, hotte , toegankelijke sound met duidelijk hitpotentieel . Een ‘Body Music’ door songs als “You know you like” , “I’m in control” , de nieuwe sterkhouder “Mean what I mean” en de doorbraak  “White noise”. Al meteen een fijne performance van deze heerlijk verschijning , die in de picture kwam met haar gastbijdrage bij Disclosure “. In het najaar ‘een must see’ in de Bota!

Een nokvolle tent hadden we voor de Brits –Kosovaarse jonge Dua Lipa , die ons door het voorjaar loodste met de schitterende single “Be the one” . Een heuse band had ze achter zich , en zelf was de schone te zien  in haar Raptor t-shirt en rodeobroek . Heel wat jong volk droeg de charismatische artieste op handen . Ze was sterk onder de indruk . Het materiaal is niet  allemaal op het niveau van een zwierige , dansbare ritmiek, ze heeft ook een rits slepende , donkere,  tragere nummers op de leest van London Grammar gedragen door haar diepe , indringende stem . “Good times” (in Jamie xx remix), “Hotter than hell” en haar doorbraaksingle deden de Dance hall daveren. Op het ontdekkingsfestival Eurosonic werd ze  gekoesterd en veelbelovend onthaald , in het najaar kan dit voor een breder publiek in de AB!

“Welcome to our birthday party …” Ons eigen The Subs heeft iets te vieren. Ze bestaan tien jaar. De eerste tunes van “Are you excited“ (“Music is the new religion”) staan garant voor een stomende party . De Pessemier is bij zijn fans te vinden , crowdsurft en baant zich letterlijk een weg door de mensenzee. Het publiek hotst , botst , danst , handjes in de lucht , ‘de oohoohs’ galmen op de bonkende , pompende electrobeats en schurende , scheurende gitaren.
De beatbastards zijn en blijven populair met hun geflipte electro/house/techno/wave , “Kiss my trance” , “Fuck this shit” , “Face of the planet”  en de dolle gekte met een verwaaide Franstalige “ Pope of dope” waren zondermeer treffers . Het feestje werd nog completer met oud lid Stefan Bracke en een metalgitarist , die de sound nog heftiger maakte.  The Subs – wat een pletwals!

Kroonstuk was Soulwax van de Dewaele Broertjes, die begonnen na de set van LCD Soundsystem , van onmiskenbare invloed op hen . De retroSoulwax  is definitief opgeborgen . Met de jaren deden ze DJ ervaring op , kregen we het succesvolle 2 Many DJs dat evolueerde naar een Soulwax Nite versions, welke ‘.0’ ook  . Ze verwerken die punkfunk in een potpourri van elektronica, elektro, breakbeats, neurotische trance en vervormde vocals opgezweept door een diepe bas en drums.
Ze werden aangekondigd als een project met ‘three staccato drums and analogue synths’ . Iets speciaals verwezenlijkten ze , met een combo van (jawel) drie drummers ( metaldrummer Igor Cavalera btw!), een bassist en backing vocalistes. De broers staan rechtover elkaar omgeven van immense elektronica, en gaan diep, rauw, knallend, schurend  en dreunend . Een hectische, chaotische gekte! Vroegere nummers worden herwerkt , her geïnterpreteerd, lopen over elkaar en door elkaar met nieuwe nummers . “E-talking”, “Miserable girl”  herkennen we ergens; de driedubbele drumsalvo’s op “NY excuse” , vormt een ongelofelijke apotheose. Wat een samenspel van de broers met de band!  Iedereen was verbaasd , onder de indruk en ging overstag op die unieke elektrorock . De dance hall ontplofte . Wat een terugkeer. Nu zien hoe ze dit ooit op plaat krijgen …

Eerder op de mainstage hadden we ook iets lekkers zoets en dansbaars met LCD Soundsystem en in de vroege namiddag Anderson .Paak and The Free Nationals.

Het NY-se LCD Soundsystem , rond de excentrieke spil James Murphy,  heeft na vijf jaar elkaar opnieuw gevonden . Tien jaar terug lanceerden zij  punkfunk in dansversie , hypnotiserend, bedwelmend , bezwerend, ritmisch , melodieus .
LCD Soundsystem was hier één van de headliners , maar bij het jonge volkje zijn ze niet echt gekend om de andere dansbare site van het terrein te verlaten . Op de koop toe begint het dan nog te regenen midden de set , waardoor enkel de ‘die-hard’-LCD’s  fans overblijven . We zagen Murphy, zijn rechterhand Whang en de band op hun best, scherp , strak , groovy en innemend . Heel wat elektronica, synths , drumkits en versterkers  stonden opgesteld op het podium . Jawel , negen man zagen we daar wel bezig .
Anderhalf uur kregen we een backcatalogue , in een compacter rockend jasje,  gekenmerkt in repeterende , melodieuze en ontspoorde  ritmes. De LCD punkfunk werd een gegeven  door de gitaarriedels, de diep dreunende basses, de doortastende bleeps en de opbouwende groove. Murphy spuwt z’n praatzang in een overgemoduleerde microfoon.
Een losgeslagen gekte, zeker als klassesongs “Get innocuous” , “Yeah yeah” , “Losing my edge” werden afgevuurd . Hier werden de dansspieren getriggerd en werden we letterlijk meegesleept en -gezogen. “The time has come” , inderdaad . “Us vs them” en “Daft punk is playing at my house” zorgden voor een heerlijk rock-elektronische start.  Popelektronica van een meer gewoon afgelijnd niveau zat er tussen met o.m. “Tribulations”, of lichtvoetiger  door “You wanted a hit” en “NY , I love you but you’re bringing me down” , lounge/nightclubbing, in een decor op z’n Jimmy Fallons; Murphy ging vocaal door merg en been.  Frank Sinatra zou jaloers zijn. Hij mag er dan verwaaid, warrig uitzien , een paar flessen wijn achterover gekieperd hebben , live zagen we professie en een aardige , sappige , spannende , venijnige  en stekelige  band .
Het liedje van LCD lijkt nog niet uitgezongen . De 90s ravers beleefden ‘the time of their life’ hier . Benieuwd wat de toekomst brengt .

Een ander hoogtepunt noteerden we in de vroege namiddag met de Californische singer/rapper Anderson .Paak . Hij kon al op een volle wei rekenen en blaast het hiphopgenre nieuw leven in . Jawel,  met een band achter zich , die meer diepgang brengt en soul, r&b voller , steviger laat klinken in een groovy ritmiek. Zeker ook als we de man zelf achter de drums zien en hij rapt en zingt . Het jonge volkje smelt voor die genietbare , zwoele, aanstekelijke , dynamische sound , scherp , relaxt , dansbaar . De band is perfect op .Paak ingespeeld . Het soult , funkt , groovet, een The Roots op hun best; een stikjaloerse Kendrick Lamar valt voor zo’n beloftevol artiest . Kan ook niet anders als je de doorbraaksingle “Am I wrong/luh you”  een Bowie’s “Let’s dance” tune geeft ; verder klinkt hij even overtuigend op “Come down of tracks” , “Heart don’t stand a chance” en “The season/carry me”. In het voorjaar was de Bota al uitverkocht , na vandaag lonken de grotere clubs . Schitterend vieruurtje!

Een aanstekelijk luik dus met deze twee , dat inwerkte op de dansspieren , maar Pukkelpop had vandaag nog veel schoons geprogrammeerd – Een overzicht …

Kort na de middag hadden we de  jonge UK belofte Vant , die nauw verwant zijn met het oude Subways. Het stof werd uit de oren geblazen door hun rauwe , gruizige garage rock’n’roll. Het is altijd aangenaam zo’n bandje te zien dat rockt , knalt!

Iets later stond op dezelfde mainstage Gnash , de uit LA afkomstige 22 jarige producer; hij  had een DJ mee en bracht  minimal lounge soul/r&b beats’n’grooves . Een zonovergoten Pukkelpop onderging de aangenaam lome beats en genoot. Terrasjesweer met een onderkoelde cocktail was het beeld dat zich opdrong . Het hitsingletje “I hate I love you” (op plaat met Olivia O’Brien) zorgde voor de doorbraak , wat al een ruime belangstelling opleverde . Niet echt verrassend , maar uiterst genietbaar; het publiek liet zich meeslepen in ‘oohoohs’ en handjes zwaaien …

Niet enkel Bazart heeft België in zijn broekzak zitten maar ook voormalig Rock Rally- winnaar Warhola is goed op weg. Zij hebben dit jaar een mooie EP de wereld ingestuurd die zij met volle overtuiging voor een zo goed als volle tent brachten  op de wei van Pukkelpop. Hun bekendste nummer “Unravel” deed ons even zweven maar ook “Lady”, “Red” en “Reshape” vielen bij ons en bij de aanwezige festivalgangers in de smaak. De melancholische dreampop en de hoge noten van Oliver Symons brachten ons gedurende volledige setlist naar hogere sferen. Een leuke trip naar betere oorden. Wij kijken zeker uit naar het debuut en een volgend concert. (Masja De Rijcke)

Vanthilt’s Arbeid Adelt! is al vijfendertig jaar bezig en stond nog nooit op één van de Pukkelpopstages . Hij was hier al eens presentator en kon zich met nu met Jan Van Roelen en Luc Van Acker uitleven op het podium . Drie verschillende personalities, even verscheiden gekleed (een Van Acker in camouflagepak op deze hete namiddag!) , dwarsten hun oude hits met nieuw werk uit de nieuwe plaat ‘Slik’ . Nederlandstalige minimal, wave en elektropop , in een anarcho- absurdistisch karakter en vrolijke chaos, lokte een volle Wablief tent.  Arbeid Adelt!  was hier populair en trok een divers publiek aan. De set was energiek, dynamisch , leuk , speels , doordacht van de nodige flair, charme en humor … In die elektro/wave werd de subtiliteit en finesse niet het oog verloren! “Popcornmario”, “50000 hats” , “Het systeem“, ze nestelden zich moeiteloos naast die intrigerende opgestofte “Jonge helden”, “De man die alles noteert”, “ Ik sta scherp” ,  “Lekker westers”,  “De dag dat het zonlicht niet meer scheen” en een verbasterd “Death disco” .  Op het einde jamde het trio lekker door . Arbeid Adelt! stond verdomd scherp!

De iets jongere bompa’s van Grandaddy speelden in 2012 al een eerste comeback op Pukkelpop. De band rond Jason Lytle breit er een staartje aan en keert nu terug , waarbij een nieuwe plaat in ‘t verschiet ligt . De houthakkershemden zijn opgeborgen, de baarden bijgeknipt , maar ze zijn nog steeds onder een petje te bewonderen . De catchy psychedelische ‘wegdroom’ pop is bezwerend, meeslepend , opzwepend en blijft na al die jaren overeind . Lytle zweeft vocaal over de nummers heen. De gitaar- orgelpartijen zijn  iets unieks  en kregen een dosis galm mee. Ze speelden sterk materiaal als “Hewlett’s daughter” , “El caminos in the west” , “The crystal lake” en “A.M. 180” , voorzien van een rits weirdo projecties en beelden, uit de oude doos, vloeistofdia’s  gecombineerd met shoppingcentra, gekke tractorpullings , accidenten op een crossparcours … “Only one new one”  scandeerde hij braafjes, “Way we won’t”, die hun rootspsychedelica met een groot uitroepteken bevestigt.

King Gizzard and the Lizard Wizard zijn Australiërs met een missie, namelijk hun fans meenemen op een psychedelische trip terug in de tijd van 70’s psychedelica. En daar zijn zij heel goed in geslaagd. Een opzwepende band die beschikt over twee drummers die er beiden voor zorgen dat hun sound sterker wordt gemaakt en hen onderscheidt van andere soortgelijke bands. Ook de rest van de muzikanten spelen op hoog niveau en weten hun publiek met open mond naar het podium staren. Wat hen ook speciaal maakt , is dat zij enkel hun laatste nieuwe plaat ‘Nonagon Infinity’ volledig hebben gespeeld en nummers van hun vorige platen achterwege laten. Dit kan voor sommigen misschien teleurstellend zijn maar wij zijn 100% overtuigd van hun aanpak en hebben met volle teugen genoten. (Masja De Rijcke)

De funkende soulpop van Jamie Lidell tekende voor de ideale zonsondergang op Pukkelpop . We zagen de getalenteerde Brit al in allerlei gedaantes. Hij heeft nu een full live band achter zich, materiaal en een singer op hun  best . Wat een dampende groove , vol geluid dat triggert en happy feelings verwezenlijkt  . Hij profileert zich ergens tussen Stevie Wonder, Prince en Jamiroquai  in . In oktober komt de nieuwe plaat uit, ‘Building a beginning’ ; de single “Walk right back” meet zich naast de oudere “Multiply” , “Another day” , “Little bit of feel good” en “When I come back around” . Even konden we op adem komen op het innemende , ingetogen  “I live to make you smile”, dat hij schreef voor zijn tweejarig zoontje . Lidell geeft z’n materiaal een live boost. De blanke soulzanger pakte ons volledig in . Sterkhouder! In het najaar in de AB.

In de Lift konden wij de meest beloftevolle band van Denemarken zien spelen. Althans zo wordt de band Liss omschreven. Wij hadden hier echter onze twijfels bij en vonden deze band allesbehalve. Het Justin Timberlake gehalte liep naar mijn bescheiden mening hoog op en deze band kon mij helemaal niet overtuigen. Het publiek dacht daar echter anders over en we moeten eerlijk toegeven dat de sfeer er goed inzat. De aanwezigen hebben ruimschoots gedanst en genoten. We zien een mooie toekomst voor deze elektroniche soul popband, gezien de omstandigheden . (Masja De Rijcke)

Taxi Wars, het jazzproject van Tom Barman (dEUS) en saxofonist Robin Verheyen was de laatste avond te zien in de Wablief!?. Het is een veelbelovend project dat live zeker kan overtuigen maar door het geroezemoes in de tent van de voorbijgangers die kwamen schuilen voor de regen was Barman toch even van zijn melk. Hij wees iedereen erop ‘respect te moeten hebben voor de band en de mensen die echt van het concert wouden genieten: “Het zijn hier geen laptops op het podium … Het is gevoelige muziek”. Desondanks was dit een heel goede ,  gevarieerde show. Zowel rustige gevoelige songs als dansbare zweverige jazz kwam hier aanbod.  En wij hebben er zeker van genoten. (Masja De Rijcke)

De existentiële pop van Oscar & The Wolf moesten we genoodzaakt aan ons voorbij laten gaan door het boeiend slotoffensief van Marky Ramone ’s Blitzkrieg, één van de Ramones drummers , die het muzikaal erfgoed van veertig jaar terug in bijna evenveel  nummers ( lees: zeker de helft!) speelde . Joey, Johnny en Dee Dee worden op zo’n momentum op handen gedragen . Maar ook Lemmy werd geëerd.
“ One –Two –Three – Four” , in een sneltempo vuurde Ken Stringfellow (jawel van The Posies) samen met een gitarist, een bassist en Marky , de rits nummers op ons af , “I Don’t Care”, “Sheena Is a Punk Rocker”, “I Wanna Be Your Boyfriend”, “ Rock’n’roll highschool”, “The KKK Took My Baby Away”, “Pet Sematary” … Ze flikten het , ‘Blitzkrieg punk stills alive’!

Voor we de Boilerroom en soortgelijken onveilig gingen maken namen we nog even een kijkje in de Shelter voor Marky Ramone’s Blitzkrieg. Deze enige overlevende Ramone en plaatsvervanger van voorganger Tommy kwam met Ken Stringfellow (Posies) en Captain poon (Gluecifer) alle legendarische Ramones hits voor ons brengen. Duidelijk dat je dit niet mocht missen. Punk herleefde, net zoals de oude punkers die aanwezig waren in de Shelter. Ruim twintig Ramones nummers werden hier door de boxen geramd waaronder “I don’t Care” , “Sheena Is a Punk Rocker”, “I Wanna Be Your Boyfriend”, “Gimme Gimme Shock Treatement”, ... Te veel om op te noemen zeg maar. Eindigen deed de legendarische drummer uiteraard met “Blitzkrieg Bop”. Deze show werd opgedragen aan zijn voormalige collega’s Dee Dee, Johnny en Joey die al enige tijd een rockende ster aan de hemel zijn en Lemmy die ons nog niet zo lang geleden heeft verlaten. Voor hem speelde Marky het nummer “R.A.M.O.N.E.S” van Motörhead maar ondertussen waren er nog enkele andere covers in de setlist opgedoken zoals de punkversie van Louis Armstrong’s “What a wonderfull world”. Het was een show om nooit te vergeten! (Masja De Rijcke)

Het gelegenheidscombo Minor Victories houden we maar best in ‘t oog , zeker voor wie houdt van een potje Slowdive – Swervedriver – Loop - My Bloody Valentine - Ride – Jesus & Mary Chain en Mogwai . Een Muzikale Schoonheid wordt hier samen geperst in een reeks stekelige,  stevige songs met een gepaste , beheerste dosis effects , fuzz, galm en noise . Minor Victories is het bizar getalenteerde Rachel Goswell (Slowdive), Justin Lockey (Editors) , Martin Bulloch en Stuart Braithwaite (Mogwai). Samen klonken ze gedreven,  behielden een intense spanning en zorgden voor een intens beleven; ze dienden  stroomstoten toe en feedback explosies . Ride , die hier vorig jaar maar een matige set speelde, werd weggeblazen.
Pukkelpop kon voor de alternatieveling niet beter eindigen …

Op die manier besloten we Pukkelpop 2016 - Een gevarieerde Pukkelpopaffiche , die de kaart van gezelligheid meer dan ooit trok en op de verschillende stages voldoende moois van genres en ontdekkingen te bieden had. Tot volgend jaar!

Neem gerust een kijkje naar de pics van Lowlands 2016
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/lowlands-2016/
Organisatie: Pukkelpop, Hasselt-Kiewit