Lokerse Feesten 2016 – DAG 07 – Selah Sue – Fat Freddy’s Drop – Tsar B – House Of Pain
Lokerse Feesten 2016
Grote Kaai
Lokeren
2016-08-11
Johan Meurisse
Het was vandaag een rustige avond op de Grote Kaai . Eén van die avonden ook waar het zomerweer uitbleef . Hoogstens een goed gevuld half plein, waarbij de programmatie weinigen kon warm maken. De populariteit van de House of Pain is geenszins van het niveau Cypress Hill , een tweede sterkhouder bleef uit en vreemd genoeg afsluiter Selah Sue , in Vlaanderen in het hart gedragen, wordt in Wallonië en Frankrijk steeds populairder … Zo zie je maar …
The House Of Pain - Volgend jaar viert spil Everlast feest , House Of Pain bestaat dan vijfentwintig jaar . Drie platen verschenen er midden de jaren 90 . Met regelmaat was hij op tournee en deze zomer klopte hij bij verschillende festivals aan.
Hiphop blijft een gegeerd genre . Anderhalve maand zagen we nog generatiegenoot Cypress Hill schitteren in de AB, Brussel. House Of Pain had het in Lokeren lastiger, en kon minder rekenen op handclaps , ‘oohoohs’ en de ‘are feeling fines’. Minder volk vooraan en dan is alles zo immens, het plein , het podium en op de koop toe hun optreden vóór valavond …
In de originele bezetting alvast waren ze hier te zien met de tweede MC Danny Boy en DJ Lethal , verder live aangevuld met drummer en keys . Zanger en frontman Everlast, al serieus getekend door het leven, houdt van zijn compagnons Cypress Hill, Public Enemy, Snoop Dogg en Fun Lovin’ Criminals, wat doorklonk in de hiphopsounds, samples, scratches en de rhymes.
Een goede 45 minuten kregen we materiaal , netjes verdeeld van HOP en Everlast solo. “Back from the dead” ,” Put on your shit kickers” waren twee straight-in-your-face mokerslagen. “Same as it ever was” was de aanloop naar de band van z’n muzikaal idool Johnny Cash, “Folsom prison blues” en “What it’s like”, die tot op het bot werd uitgediept . Geen raps , maar een sterk doorleefde rauwe zang en een repetitief bluesy semi-akoestisch gitaarmotiefje en - getokkel sierden de twee nummers .
Een goede, gevarieerde set , niet meer, kregen we tussen pop, hiphop , blues en country. En tot slot zorgde de instant klassieker “Jump aroud” voor de eerste echte danspasjes en moves!
Een paar jaar terug leerden we het Nieuw-Zeelandse collectief Fat Freddy’s Drop kennen op Couleur Café , die een potpourri soul , jazz, pop, electro, reggae, dubsounds serveerden. Het klonk aangenaam , zomers , zwoel , sfeervol , loungy. Vanavond viel de kilte over de band en het publiek , het was allemaal wat braafjes , en even dachten we dat het vuur kon ontstoken worden op het podium, door o.m. de bijhorende blazerssectie , maar de lont bleef gedoofd , waardoor zij stilletjes aan ons voorbij gingen . Iets te loom om te triggeren …
Dan maar naar de Red Bull Elektropedia room. Heel erg mooi ingericht om eigen talent een kans te geven . We checkten Tsar B aka Justine Bourgeus, de violiste van School is Cool – die in de spotlights kwam met de “Back to black”- cover met Max Colombie van Oscar and The Wolf eind vorig jaar. Binnenkort verschijnt de EP. Heel wat keys /programming, electrodrums stonden op het kleine podium , waarrond de jonge dame in aparte kledij bewoog en zweefde. Muzikaal zitten we in de trend van FKA Twigs , Poliça, Portishead, Lamb, Tricky en de postdubstep van James Blake. Je hoort het, een triphopsound met een mishmash aan invloeden , onverwachtse , verrassende wendingen , tempowissels, basstunes, tegendraadse geluidjes en fijne melodieën, die dwars door je lichaam trillen .
Een hobbelig muzikaal geluid waar kilte , donkerte, warmte en sensualiteit elkaar kruisen, uniek en goed …
Tot slot Selah Sue die vanavond de LF marathon kon besluiten. Niet onverwachts op de affiche trouwens, gezien ze in een ver verleden hiphop in de aderen had. Na haar debuut , nam ze de tijd voor de tweede cd ‘Reason’. Ze had zichzelf tegenkomen, maar stelt het goed nu, ze was extravert, maakte heel wat onderhouden danspasjes en hield het publiek goed bij de leest .
Een paar festivals worden aangedaan als Couleur Café en de Lokerse Feesten. Een heuse band hadden we op het podium , met backing vocalistes en blazerssectie . Een warm aandoenlijke emotievolle set ervaarden we . Kon ook niet anders, haar songs zijn een dampende, swampende fusie van stijlen , hebben een geraffineerde opbouw, zijn spannend en ze zijn mooi uitgewerkt. Zij valt op door haar een unieke , indringende doorleefde soulstem en steekt gerespecteerde souldames naar de kroon .
We kregen een afwisselende set , van ingenomen, breekbare nummers tot meer uptempos door de grooves en een zangrap . Twee van haar favorieten kwamen aan bod , eentje van Lauryn Hill en eentje van Billie Holiday. “Alive” en “Reason” staken op sfeervolle wijze de set op gang .
Emotionaliteit is en vormt de rode draad doorheen haar materiaal . Eentje met haar vriend nam het plein pakkend in . Een mooie reeks songs volgden , die het genre afwisselden o.m. “In this world” , “Raggamuffin”, “Fear nothing” , “Alone” en afsluiter “Together” , samen met Woodie Smalls (trouwens opener van de avond) . Hier zat pit in , wat de menigte ophitste.
Selah Sue overtuigde , speelde een erg evenwichtig optreden en zorgde voor heel wat variatie, intimiteit en dynamiek .
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/lokerse-feesten-2016/
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Dirty Dancing – the classic story on stage
Dirty Dancing
Kursaal Oostende
Oostende
2016-07-28
Johan Meurisse
Voor de zesde jaar op rij haalde Kursaal Oostende een internationale show naar Oostende . Dit jaar viel de keuze op Dirty Dancing. De swingende musical gebaseerd op het tijdloze verhaal van de cultfilm, waar Patrick Swayze en Jennifer Grey in schitteren , toert ondertussen meer dan 10 jaar en was van 26 juli tot 7 augustus 2016 in Oostende voor in totaal 14 shows. Een musical trouwens van wereldformaat samengesteld met de allerbeste dansers. De hele film werd omgezet waarbij de songs en de bijhorende choreografie centraal stonden. Je wordt helemaal meegenomen in het verhaal en er was een knap staaltje dans . En voor de meesten puur jeugdsentiment. De musical werd een groot succes en er werd gedurende de 14 shows telkens gezocht naar vrijgekomen plaatsen. De organisatie was dik tevreden met ruim 20000 bezoekers.
Het is een livestory tussen een’ jong’ meisje Frances Baby Houseman en de ‘grote’ charismatische , sexy dansinstructeur Johnny Castle . Het meisje bewijst zich, komt op voor zichzelf , is lerend; Hij de macho , de vrouwenversierder, denkt alles te weten , die eerst neerkijkt , maar stap per stap in de musical groeit er iets tussen de twee en buigt , valt hij voor haar ; op die manier beleven ze de ‘Time of their Life’ .
Een bijzondere wereld van een leven vol dans en plezier opent zich , maar ook een groeiende liefdesrelatie en gelijkwaardigheid , wat de story zo fijn emotioneel sterk maakt.
Dirty Dancing - een voorstelling bol van nostalgie en dans!
Organisatie: Kursaal Oostende
Het NYse Big ups debuteerde sterk , twee jaar terug met ‘Eighteen hours of static’, die opereren in de oldskool van Fugazi , Shellac , Unsane en de oudjes Big Black en Slint. Samen met Eagulls en Metz zijn zij de nieuwe lichting noiserock , gruizig en woest als hard/zacht en ingehouden , wat we zeker horen op deze opvolger .
We houden van die snedig klinkende gitaren, diepe, grommende bas en hitsende drums; schreeuwerige, briesende vocals dwarrelen over de nummers. Dertien songs die een broeierige spanning , intense opbouw hebben, en durven te exploderen of net niet . Ze weten al die verschillende elementen zelfs allemaal in een nummer te verwerken . Een ruwe brok emotievolle energie .
Persoonlijk houden we die van Slint motiefjes die te horen zijn op “Contain myself”, “Meet where we are” , “Negative”, “So much you” en “Yawp” . Sterke opvolger.
Ik denk nu niet dat onze moeders staan te springen op wat het Britse zootje ongeregeld weet te brengen . Een fucked up bende , die niet vies is van wat alcohol , drugs en vandalisme. Hun optredens brengen de nodige heisa mee. Soms geraken niet alle leden waar ze moeten zijn. En toch … zijn die optredens weird, geschift , schizofreen .
Muzikaal horen we een jengelende drogerende sound van garagerock’n’roll/indiepsychedelica/noise , (a)melodieus, zwevend , groovy, en ontregeld door het effectbejag . De single “Whitest boy on the beach” is een prélude van wat volgt . Live krijgt het materiaal een adrenalineboost en worden we verweven in een web van dynamische chaos. Waanzinnige gekte die niet altijd op z’n pootjes terecht komt … maar toch de moeite waard is te horen en te zien!
Het Antwerpse You Raskal You is al een pak jaren actief en zijn aan de derde cd toe , die opgedragen wordt aan de te vroeg overleden zanger Levon Helm van The Band. Die 70s rootspsychedelica is duidelijk te horen . Een rocksteady/ska /reggae inslag wordt toegevoegd en zorgt net voor dat iets meer en anders!
De songs hebben een verslavende werking in een lounge sfeertje . Het klinkt aangenaam , zwoel in de 8 nummers . Puike prestatie.
Aidan Knight is een jonge , uit Canada afkomstige sing/songwriter en is al een paar jaar bezig. Hij krijgt hier in Europa de erkenning met de nieuwe derde cd ‘Each other’ . Hij beschikt over een unieke stem, die fluisterend als donker is , en met z’n begeleiding brengt hij een handvol interessante ontroerende als blije songs, die een intrigerende opbouw hebben , sober , spaarzaam als kleurrijk zijn door de toegevoegde keys en spaarzame blazers.
Iemand die een Damien Jurado , Bon Iver als Andrew Bird doet opborrelen .
In de kale, sobere aanpak hadden we finesse , subtiliteit, ingenomenheid en emotie. Check “St. Christina” als “Black dream” maar eens! Hij werd ontdekt door Ben Lovett , de Mumford & Sons accordeonist .
Een bredere omlijsting kregen de songs , die een sfeervolle , dromerige opbouw hadden , wat mystiek uitstraalden , durfden aan te zwellen, te exploderen en omgeven werden van galm en effects. “Funeral singers” en “What light (never goes dim)” vormen een hoogtepunt.
De warme samenzang injecteert de gevoeligheid ; introspectie en extravertie gingen hand in hand . Die Aidan Knight is een artiest die de wereld rondtrekt en zijn ervaringen , impressies graag deelt met z’n publiek.
Ergens is er een link naar Marble Sounds met hun eerlijke, melancholische popsongs van een ongebreitelde schoonheid , een gelaagde melodie , minutieus uitgewerkt , niet vies van een ruwer randje .
Dit is sing/songwriting met een onstuimig, ruw, rauw randje die ontroert en explodeert! Ultieme pracht in een schilderachtig decor.
Festival Dranouter 2016 – zaterdag 6 augustus 2016 – indrukken
Festival Dranouter 2016
Festivalterrein
Dranouter
2016-08-06
Johan Meurisse
Een zonovergoten Festival Dranouter geniet van een uitverkochte zaterdag , met maar liefst 15000 bezoekers . De gemoedelijkheid , de gezinsvriendelijkheid , de randanimatie neemt op zo’n dagje een voornaam plaatsje in het muzikaal gebeuren. Het publiek ‘ontmoet elkaar’ en geniet met volle teugen van de kleine dingen. Heerlijk zoiets.
En muziek? Jawel Belgenpop op de mainstage met kleppers Tourist Lemc en Balthazar.
Overlopen we eens ?
Tourist Lemc , de Antwerpse stadstroubadour, brengt ’t Stad een beetje dichter naar West-Vlaanderen of … vinden de West-Vlamingen nu net Antwerpen?! Niettemin , met de tweede plaat ‘En route’ slaat hij de brug tussen beiden; muzikaal hebben we een homogene mengeling van Nederlandstalige pop , folk , hiphop en raps . Hij heeft al een uitgebreide tour achter de rug en ook op de festivals palmt hij iedereen in . Hij beschikt over een erg goed op elkaar ingespeelde band , die aanvult in de zangpartijen . “Koning Liefde” en “Horizon” doen de harten sneller slaan en worden luidkeels meegezongen .
Een ode aan de kleinkunst en de streek wordt niet links gelaten door Willem Vermandere’s “Blanche en zijn peird”. In Antwerpen zou Wannes van de Velde gehoord worden … Tourist Lemc verovert en je moet geen Antwerps verstaan om het goed te vinden …
West-Vlaanderen aan de top ... Balthazar! Hun plaat ‘Thin walls’ vorig jaar , werd succesvol binnengehaald, een kroonstuk in hun tienjarige carrière en een definitieve doorbraak. Een jaar later zijn groepsleden actief in andere projecten als Warhaus en Zimmerman , wat het aantal Balthazar optredens reduceert. Enkele festivals worden aangedaan , Dranouter ontbrak niet en kreeg een ferm gesmaakt , snedig rockoptreden . Een enthousiaste band en een erg uitgekiende set, die grilligheid en melodie samenbrengt, gedragen door de afwisselende en meerstemmige zweverige en diepgrauwe zang. Verdomd , die songs zitten ingenieus in elkaar, geslepen, veelkleurig en van finesse getuigen door het brede instrumentarium (de viool/keys zijn een grote meerwaarde), de experimentjes en de huppelende, hakkende, stekelige en sfeervolle ritmes. De nieuwe “Bunker” , “Wait any longer” klonken even sterk en scherp als de oudere “Fifteen floors” , “Nightclub” en de instant killer “Do not claim them anymore”. ‘Raise your glass to the nighttine’.
Balthzar was samen met Tourist Lemc een absolute voltreffer .
Meer Belgen?
Eerder ontroerde en pakte Patrick Riguelle het publiek in met een best Jacques Brel . Met zijn band (o.m Jan Hautekiet) kruisten chanson , cabaret en integere , gevoelige pop elkaar in een reeks nummers als “Rosa” , “Mathilde”, “Bxl”, “On n’oublie rien”, “Amsterdam” en “Vesoul” . Het zijn maar een paar classics en minder bekende, waar extravertie en intimiteit elkaar vinden in een volle en sobere instrumentatie . Ook Klaas Delrue kwam eens aankloppen.
In de Voute hadden we het beloftevolle Walrus , de band rond Geert Noppe die ook nog deel uitmaakte van Delrue’s Yevgueni . Walrus is een uitgebreid combo van vijf , en speelt fijngevoelig, stekelig als stevig Nederlandstalige pop, die charmeert door een muzikale rijkdom en beheerste orkestratie. Vocaal niet steeds even scherp vandaag , maar songs als “Benjamin en “Iemand moet de slimste zijn” raakten en fascineerden.
Muzikale rijkdom siert ons landje. Later op de avond hadden we Dez Mona, een goed bewaard geheim, onder de tandem Gregory Frateur (zang) – Nicolas Rombouts (contrabas); ze vielen op met een sterke combinatie van pop, jazz, blues, gospel en chanson in het verlengde van o.m. Gavin Friday, Antony & The Johnsons, Marianne Faithfull en Moondog Jr.
Er sluimert steeds iets mystieks, ook bij valavond . De band mocht liefst nog iets later worden geprogrammeerd. Ze zijn al zo’n tien jaar bezig en de veelzijdigheid is een straffe troef . Kwalitatief en creatief sterk dus , gevoeligheid en ontroering als rode draad, en met een nieuwe plaat ‘Origin’ , die op de achterplan geprojecteerd stond .
Een pop noir, vaudeville ervaren we . Songs met sierlijke , broeierige melodieën, een donker romantische inhoud , kortom, een gevoeligheid met weerhaken . Zeker naar het eind intrigeerde het gezelschap, de nummers werden volledig tot op het bot uitgediept … Gecombineerd met die stem en de theatrale voordracht van Frateur was dit een sterk staaltje .
En Trixie Whitley? jawel hoor , De Belgisch –Amerikaanse is een graag gezien artieste op de Belgische podia . Ze is een grootse artieste geworden . Bitterzoete romantiek , sentiment in een donker kleedje. Het tengere , schuchtere meisje bijt nu van zich af , klinkt zelfverzekerd en gaat met haar band gretig te werk . Een gebalde woede ervaarden we met momenten door een verschroeiende sound, maar evenzeer kenmerkt een bij het nekvel grijpend geluid, die haar gekende intimiteit niet uit het oog verliest. Het puike nieuwe ‘Porta Bohemica’ kwam vanavond natuurlijk in de spotlights te staan. Haar elektrisch gitaarspel tintelde . . Een Trixie op z’n Polly Harvey’s!
De songs konden we ten volle beleven , met haar geoliede band . Singles als “Soft spoken words” , “Closer“ klonken sterk en het afsluitende “Need your love” werd pittig gekruid . Een integer moment hadden we met de emotievolle pianotunes van het ingenomen “Eliza’s silence” . Mooi hoe talent , gevoel en emotie allemaal samengingen in een rockende set!
Tot slot werden we in loop van de namiddag geraakt door de stemmenpracht van Le Vent Du Nord en Lynched.
De Frans Canadezen Le Vent Du Nord namen het publiek in met hun op elkaar afgestemde vocals . Een rits instrumenten ondersteunden hun Bretoense folk , o.m. een akoestische , elektrische gitaar , viool , accordeon , draailier , piano /keys met foottics en footdrums , die de nummers ophitsten . Sober , elegant en dynamisch!
Ook het Ierse Lynched in de clubstage zat in diezelfde sfeer, maar hielden het soberder qua instrumentatie . De samenzang was emotievol , pakkend en a capella zorgden ze voor een samenhorigheidsgevoel , hand in hand, op de stage . Fijn!
‘De leute’ staat er ons festivalbandje . We ervaarden het gevoel door de gemoedelijke sfeer, de talrijke kraampjes , de randanimatie , samen met de muziek …
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Festival Dranouter 2016 – vrijdag 5 augustus 2016 – indrukken
Festival Dranouter 2016
Festivalterrein
Dranouter
2016-08-05
Johan Meurisse
Het driedaags Festival Dranouter borduurt voort op de veranderingen van vorig jaar … Festival Dranouter verhuist naar … Dranouter dus . Een kleiner terrein en tenten, kraampjes , die iets dichter bij elkaar staan wat de gezelligheid bevordert . Dit jaar heeft de organisatie wat gesleuteld aan de ruimte tussen de verschillende tenten en kraampjes. Het zorgt ervoor dat het geheel aangenaam , leuk , ontspannend blijft. Het ademt de sfeer van een grote kermis uit, dichter bij de dorpskern en rond ’t Folk, het hart van de organisatie, waar iedereen nu terecht kan, en kan leren kennen. Met de Kerk en de Voute stage (de Nekka stage van vorig jaar met een grotere capaciteit nu) aan de overkant erbij, brengt men goede muziek uit alle windstreken. De aanpassingen tekenen voor een geslaagde intimiteit. Goed uitgedokterd en goedgekeurd!
Festival Dranouter , het is één van die pittoreske festivals , die we maar al te graag koesteren . Het festival staat voor een groen, gezinsvriendelijk en gemoedelijk driedaags muziekfeest en investeert in randanimatie; een gezellige ambiance en een erg warme, amicale , rustige sfeer dus. De terreinaankleding mag soberder zijn , het spreekt jong en oud aan , jonge gezinnen met kinderen en de rasechte muziekliefhebber.
Het festival kreeg door de jaren een breder perspectief , brengt ‘roots’ en ‘folk’ samen , met de aandacht voor de traditie. Een fijne selectie van internationale en Belgische acts , afgewerkt met te ontdekken bands over de verschillende stages. Op die manier blijft Festival Dranouter een interessante insteek .
Het festival staat in het teken van de ecologie , nieuwe milieu uitdagingen , een goede traditie die ze in ere houden.
De 42ste editie wenst dit jaar de kaap van de 45000 muziekliefhebbers te bereiken. De nieuwe formule, met de heroriëntering en z’n verhuis vorig jaar slaat aan. Een zonnige toekomst voor Festival Dranouter!
Muziek?
Op de eerste dag kwamen al twee gerespecteerde artiesten , Afro Celt Sound System en Arno.
De Afro Celts is een graag geziene weerkerende band voor de organisatie. Ze bestaan dit jaar 20 jaar . Het Britse gezelschap - met alle nationaliteiten - is een avontuurlijke versmelting van Keltische traditionele muziek, West-Afrikaanse ritmes, pop met de huidige elektronische danssnufjes, die ergens een link hebben met Senser uit de 90s (check die band maar eens btw!). De raps en soulfulle vrouwelijke backing vocals duwen de vroegere Keltische zangpartijen op het achterplan . Worldpop ten top in een hypnotiserend , bedwelmend dansbaar concertje .
Arno doet dit jaar maar een paar festivals aan en hij koos dit jaar voor de kleurrijkste. Eerder was hij op Couleur Café , nu was hij er voor een adembenemend, strak concert in Dranouter . Arno klinkt als een TC Matic in zijn hoogdagen , door de hoekige hitsige ritmes en de funky loops, gedragen door z’n rauwe , doorleefde zang. Hij voegt er nog een juiste dosis melange aan invloeden toe. Zijn classics zaten deze keer mooi verdeeld in de set , de Frans , Engelse teksten en in ‘Ostends’ dialect , met de obligate ‘goverdommes’ tussenin, vlogen ons om de oren. De godfather van de Belgische rock mag misschien uitschijnen dat hij een ‘lonesome old motherfucker’ is op die laatste ‘Human incognito’ , hij bijt sterk van zich af in maatschappijkritiek (“Dancing in the steets of Molenbeek”) verpakt in een stevige rockset.
Hayseed Dixie heeft een rits aan akoestische , elektrische gitaren, banjo , mandoline, bas en viool. Het kwartet wenst zich niet al te ernstig te nemen en is gericht op ambiance en humor . Grappig geslaagd spelen ze bekende (hard) rock nummers in een hillbilly versie . Ze ontdekten de Vlaamse St-Bernardus en weg waren we voor een goed uurtje fun , bier en muziek. Motorhead en AC/DC zijn twee gegeerde bands in hun coveraanbod . De Broken Circle Bluegrass Band hadden we hier in een nauwgezet rockgrass concept.
De folktraditie werd bij de openingsacts opgestoft door Habadekuk uit Denemarken , die nog meer dan Hayseed Dixie (ze waren dan ook wel met ruim mensen op het podium!) een arsenaal aan instrumenten mee hadden , als accordeon, viool , gitaar, piano, blazers en drums. Een aangenaam klankenpalet en een uiterst genietbare set kregen we.
Ook Wör in de Clubstage was er zo eentje die de folktraditie behield met hun instrumenten en geluid . We genoten op de eerste uren van het festival van deze fijne geluidjes.
Das Pop mag dan nu op non actief staan , Bent Van Looy is een multi-instrumentalist en getalenteerd artiest die met ‘Pyjama days’ aan z’n twee soloplaat toe is . Sfeervolle pop met een ruwer randje. Z’n begeesterend pianospel en innemende, heldere vocals zijn bepalend . Een elegante stijl. Hij staat hier als kwintet op de stage en heeft al een pak overtuigende singles uit als “High and dry”, “Shadow of a man” ,”Shoulders” en “My escape”, die niet werden vergeten. Het publiek weet hij te animeren en op het eind dwarrelen ‘de oohoohs’ over de tent …
Over Nive Nielsen en haar Deer Children kunnen we maar weinig zeggen , de artieste arriveerde te laat … en dat was het net tijd voor de Afro Celts …
Berlaen wist ‘s avonds de Voute op z’n kop te zetten. Mijn streekgenoot zingt en enthousiasmeert in het Zults dialect en heeft net z’n tweede plaat uit , ‘Van mij erf’ . Op radio 1 breekt hij door met die pientere single “Z’he mij zoeu g’had” . Hij voegt graag deuntjes van andere bands toe als Sly Fox of RHCP in zijn nummers . Hij rockt , groovet , danst met een erg clevere set , o.m. “Brengt ui zuster mee” , “‘K ben nie schui van ui” en “Ge zijt were zat”.
Tot slot namen we nog een stukje mee van Emiliana Torrini die in zee ging met het Belgische The Colorist . De IJslandse toont dat ze geen eendagsvlieg was van die doorbraaksingle “Jungle drums”; net als haar andere songs horen we ze in een nieuw kleedje, een breed uitwaaierende, uitgebalanceerde sound van subtiele geluidjes, grooves in een bezwerende trance. Mooi!
Meer dan vermeldenswaard waren de pittige insteeks van Radio Fresnel , aan de ingang!
Een mooi gemoedelijk folkrockend parcours hadden we op deze eerste geslaagde dag …
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Het hing al een beetje in de lucht hoe dit beloftevolle Britse trio kon evolueren . Een EP van onbesuisde garagerock’n’rollers , dan het debuut ‘Grin’ , beheerst omlijst in gruizige , intens broeierige, spannende rocksongs met een repetitief aanstekelijke, intrigerende ritmiek en voorzien van een rauw tintje; hier eigenen ze zich een plaatsje toe tussen Parquet courts en Mazes in; een aanpak die aan de vroegere sound van Pavement, Feelies en CYHSY refereert . Zeker op de nieuwe is er een mooi evenwicht tussen de dromerige , broeierige arty indie pop en die rauwere lofi rock’n’roll/postpunk , van CYHSY tot Libertines .
Wij zijn het meest geraakt van die intrigerende arty indie van “Costner”, “A & 8745;b”, “Sister” , “Neckbrace”, “Bite mark” en de titelsong . Maar ook de uptempo’s van die andere nummers zijn meer dan de moeite , wat ons doet concluderen dat Traams verdomd een heel sterk plaatje uit heeft . Elf keer raak dus!
Een goede twee jaar terug debuteerden de zusjes Jennifer & Jessie Clavin met bassiste Micayla Grace met de plaat ‘Ride your heart’. De California girls brachten een heerlijk rockend debuut van korte, kernachtige (overwegend) ‘twee-en-half minuut’ songs, indie garagepop , die een ‘beach’ gevoel creëerden , eentje waarvan het zand eens deftig kon opwaaien.
De opvolger is zondermeer goed , aangenaam , sympathiek , maar minder verrassend en wat meer geschaafd , gepolijst in zijn geheel. “Desolate town” is hier het hefstigste nummer; “Keep on keepin’ on” , “Trying to lose myself again” en “Sleepwalking”, de drie openers, zijn de barometer van het spannende, broeierige materiaal op de plaat , maar ze hebben dat rauwe randje van voorheen niet meer. “Wednesday night melody” is er zelfs eentje die het houdt op een uiterst sfeervolle sound .
Graag voegen we hen bij het lijstje van ladiesrockende bands dit jaar als Hinds , Savages en Nots.
Nederlands 
Français 
