Altijd iets unieks , de wondere klankenwereld van Cocorosie van de zusjes Casady. Het is een sprookjes/droomwereld met oog voor melodie, verfijning en subtiliteit. Een kunstzinnige benadering , die charmant klinkt . Er is al een pak jaar minder sprake van muzikale wanorde in hun freefolky indiepop .
(* Btw Cocorosie waren trouwens (via Devandra Banhart) pioniers van deze freefolk; een weird klankenpalet brachten ze van knusse, iets–niet-van-deze-wereld indiefolk/elektronica, allerhande bevreemdende geluidjes en bleeps, gedragen door een bed van haaks staande vocalen van de zusjes , met name de operalyriek van Sierra wordt afgewisseld , aangevuld of ondersteund door Bianca’s kinderlijke kreun vocals. Verder is er nog beatboxer Tez, een meerwaarde voor hun al aparte sound).
De Cocorosie herkenbaarheidsfactor blijft torenhoog met die geluidjes van (speelgoed) piano, xylofoon, harp , een verdwaalde blazer en de sober gehouden drums in de vocale klasse van de dames en Tez’ beatbox .
Overweldigend als in de begindagen is het niet meer , maar door die finesse hebben we een gemoedelijke, sfeervolle plaat van feeërieke, dromerige, uiterst genietbare songs als “Lost girls”, “Big & Black”, die zorgen dat ze nog steeds iets bijzonders, magisch zijn.

Suede - Back in history - De ‘90s Britpop had met Blur, Oasis en Suede drie gekende sterke troeven . Muzikaal luidde de Suedemania ‘a new generation’ in met hun glamrockende donkere tunes op z’n Bowies gekenmerkt van bombast en dramatiek, en gedragen door de galmende hoog uithalende vocals van Anderson . Onmiskenbaar samen met Curve bepalend in de nineties die op hun beurt bands lanceerden als Elastica, Placebo en zelfs terug ‘hip’ werd door de heropleving van de huidige waverock van Editors, Interpol en White Lies. That was then …
En jawel drie jaar terug werd de return van Suede compleet gemaakt, met het album ‘Bloodsports’. De plaat was niet echt iets nieuws , en werd goed ontvangen , een voor de hand liggende tegemoetkoming aan de fans die naar nieuw werk hunkerden. Suede blijft een bron van inspiratie voor de melodramatiek dat ze hoog in het vaandel houden …
Ook op deze opvolger weten de Britpopveteranen onder Brett Anderson een goede , niet verrassende, plaat af te leveren , met die kenmerkende meeslepende gitaarlijntjes , de gepaste dosis pathos en Andersons’ uit de duizend herkenbare vocals .
Op de optredens hoort er een film bij, en die atmosfeer wordt benadrukt ; de filmische tunes ademen ergens een spaghettiwestern . De eerste songs (“When you are young” – “Outsiders” – “No tomorrow”) zijn alvast spannend . Het is pas naar het eind dat de orkestratie in zijn ingenomenheid wat te hoog uitslaat .
‘Night thoughts’ is de artistieke rehabilitatie van een bijzondere band  …

Vier gasten van dezelfde familie leren elkaar kennen in de nineties en richten deze Next Generation op , die diep graaft in de rhythm & blues en de New Orleans/Mississippi-delta blues . Een roots met een jazzy, funky, soulvol, blues, zelfs hiphop/bebop ritmiek.
Na talrijke nevenactiviteiten in vijftien jaar vonden de muzikanten elkaar opnieuw , en krijgen we met de cd een lekkere, aangename brassband, die spelplezier beleeft . De uptempo’s worden afgewisseld met een sfeervoller geluid . De grooves , clapping hands zorgen voor een ontspannend sfeertje, met ergens een G Love of Kitty, Daisy & Lewis op het achterplan in het genre. En op de blazers is zelfs de volgende generatie te horen van de vier .
Info https://www.facebook.com/nextgenerationbelgium

Alles ineen bij dit leuke gezelschap … Hedera Helix is een muziekproject die electro, pop en industrial mengt , tekstueel sterk , scherp , tot de verbeelding is , en er theater , beweging tegenaan gooit. Hedera Helix is Nederlandstalig met de toevoeging van andere talen  – er schuilt kleinkunst in het materiaal . Hedera Helix is een live ervaren , beleven op die manier . Het combo wisselt mooi af in hun  materiaal; de song op zich kan centraal staan of er is gezwind een opzwepende beat . Een heerlijk geheel .
Arbeid Adelt!, Vive la Fête zijn interessante invloeden Tja,  niet voor niks is een helix in de groepsnaam geplaatst . ‘Pastiche’ is dan ook een terechte titel . Ondergaan dus . Als we de bio er op nahouden lieten ze maar liefst dertien jaar op zich wachten … Nu graag iets minder lang …
Info http://www.vi.be/hederahelix

Het Amerikaanse Woods rond Jeremy Earl heeft al een paar platen uit , die zich onderscheiden binnen de lofi americanafolk , in een DIY-attitide . Ze zijn in een nieuwe fase in hun carrière en ‘City sun eater in the river of light’ is het resultaat , met een opbouwende ritmiek en sfeervolle, broeierige grooves , die afro, funk en jazz laten doorsijpelen . Een spannend, avontuurlijk , creatief album, die de popmelodie niet het oog verliest . “Sun city people” luidt de frisse wind in, en op “Morning light”, “Can’t see at all” boekt het combo een pracht resultaat . In het tweede deel van de cd klinkt men iets traditioneler en dringt de psychedelica meer door , wat de veelzijdigheid van de band onderstreept .
Muzikaal talent van een onderschatte band, die een ruimere airplay verdient!

Car seat headrest is het alter ego van Will Toledo uit Seattle . De 22 jarige sing/songschrijver is niet aan zijn proefstuk toe en heeft in een vorig leven al ruim 12 platen uitgebracht en die gooide hij op bandcamp . Nu heeft hij z’n eerste plaat uit die hij met band opnam. Het bevat nieuwe versies van zijn oude nummers.
We hebben elf afwisselende songs binnen een rammel indiepoprockend concept , waarbij wel eens (lichte) beats worden toegevoegd . “Something soon” , “Psst, teenagers, take off your clo” en “Los barrochos ( …)” krijgen meer versterking en worden dus op een hoger volume gezet; hier kan hij stevig rocken . Het zijn knappe songs die even knappe wendingen ondergaan .
Die Toledo is een rammel-Beck , een boeiend ruw talent , die al komt aankloppen met een volgende ‘Teens of denial’!

Die van Parquet Courts dragen we in het hart. Het is me duidelijk dat zij de nieuwe spirit van de indiescene zijn . Ze zijn al toe aan de derde cd . Parquet Courts is een heel interessant band uit de VS die refereren naar die pittig , stevig , gedreven 90s indie, spannend door een intrigerende repetitieve ritmiek , in een soort ongedwongen speelsheid en slordigheid van heerlijk genietbaar , strak, catchy materiaal!
Bands als Yo La Tengo – Pavement - Guided By Voices en Feelies flitsen ons voor de ogen . En natuurlijk kan je niet omheen The Fall of de VU  met “One man no city” , die dat kenmerkend psychedelisch sfeertje ademen . In hun melodieuze rammelpop hebben we rauw zalvende , broeierige en sfeervolle melodieën, noteren we uptempo’s, zijn er verrassende wendingen en ervaren we een lofi aanpak . De noisy tunes die op de vorige deels aanwezig waren , maken plaats voor keys.
We hebben dertien songs, waarvan sommigen echt kort, kernachtig , speels spontaan uit de losse pols klinken en lekker klinken door die onweerstaanbare (grungy) gitaar riedels en - grooves. Luister maar eens naar “Two dead cops” en “Pathos priarie”. Met opener “Dust” en verderop “Berlin got blurry” hebben ze twee ongelofelijke indiehits .
Sterk wat dit kwartet presteert en tussenin evenzeer overtuigen met hun allerhande projecten als een Parkay Quarts . Meesterwerk in het genre!

De uit Manchester opererende Elbow rond Guy Garvey heeft al een pak imponerende platen uit ; een band die net als The National per plaat populairder werd en een wereldstatus bereikte. ‘The seldom seen kid’ uit 2008 was hier de aanzet met o.m. “Starlings” en “One day like this” . Hun oorstrelende pop werd een ongeëvenaarde luistertrip , die live heel wat kleur en elan bood. ‘The take off and landing of everything’ was hun laatste werkstuk uit 2014. Garvey nam nu even de tijd om even iets buiten Elbow te doen . Hij had er al eens over om een solo album te maken en heeft dit nu letterlijk doorgevoerd . ‘Never say never’ dus en met hulp van vrienden van zijn favoriete bands als I am Kloot, Bat For Lashes, The Whip , durfde Garvey het aan en knutselde hij tien songs aaneen .
Het werd een fraai intiem , sfeervol broeierig album, gekenmerkt met de typische Elbow elementen van uitgebalanceerde pop , minder complex gearrangeerd weliswaar; iets kaler dus en met toevoeging van 50s, jazzy en funky uitstapjes .
Een intens spannende ervaring op dit afwisselend album . Plaats de broeierige , extraverte opener “Angela’s eyes” maar eens naast de ingetogen “Harder edges” . Of “The belly of the whale” , die ergens refereert aan Soul Coughing,  naast “Electricity” (met Jolie Holland als vocaliste) , die dan “Moon over Bourbon Street” van Sting doet opborrelen . “Unwind” , “Yesterday” en de titelsong zijn dan mooie voorbeelden in de lijn van Elbow.
Mooi wat Garvey verwezenlijkt , een wonderlijke schoonheid van een sterk niveau . Sjiek . Een droom (van een solo album) is dus werkelijkheid geworden …

De uit San Francisco afkomstige Ty Segall is een muzikale veelvraat, een mansje van alle kunsten; hij zit in bands als Fuzz, Wand, Meatbodies en The Oh Sees die allemaal grossieren in sixties en seventies garagerock, psychedelische rock en hardrock.
Gruizige garagerock’n’roll/pop dus, met een indiesausje , is het statement en hij bracht al een pak platen uit op korte tijd.
‘Manipulator’ was zijn vorige plaat, spannend, gedreven , puntig , gekenmerkt van een rauw slepende aanpak en ritmiek . Wat stijlvarianten uit de psychedelica, folk , r& b tonen z’n veelzijdigheid .
Vóór deze nieuwe was er nog een muzikaal werkstuk , een eerbetoon aan T-Rex onder ‘Ty-Rex’ , een verzameling T-Rex covers uit 2011 en 2013. De oude Ty Segall maakt op ‘Emotional Mugger’ plaats voor glamrock, psychedelica , progrock , experiment en die garagerock in een Syd Barrett gekte . Beetje oud herkenbaar zijn hier een viertal songs (opener “Squealer” – “Diversion” – “Candy Sam” en “The magazine”). Inderdaad hij grossiert diep in het verleden en maakt het eigentijds met weirde breaks, ritmes en wendingen. Smerig en Chaotisch, Tegendraads en Verrassend als je de plaat in z’n totaliteit beluistert met songs als “Californian hills” , “Breakfast eggs” en “W.U.O.T.W.S.”, ergens tussen Stooges – King Crimson en Marilyn Manson in .
Een ambitieus werkstuk - Maniakale gekte . Sterk!

Pop/Rock
Alone in the universe
Jeff Lynne’s ELO
Columbia/Sony Music
2016-06-02
Johan Meurisse

Jeff Lynne – een man  om U tegen te zeggen - Hij heeft al een rijkelijk gevulde carrière. Na het uiteenvallen van zijn Electric Light Orchestra, halverwege de jaren 80,  beleefde hij (inmiddels 69) een minstens  zo succesvolle carrière als producer van o.m. George Harrison, Tom Petty, Roy Orbison en The Beatles. Drie jaar terug verschenen van hem twee soloplaten, een coverplaat en eentje met remakes van de grootste ELO-hits. En nu is er die comebackplaat dat om juridische redenen  niet meer zo mag heten  en dus door het leven gaat als Jeff Lynne’s ELO .
En de muziek klinkt net als in de eind 70s – mid 80s, sfeervolle aanstekelijke popsongs met heerlijke , barokke ritmes door strijkersarrangementen, karakteristieke koortjes , keys , slide gitaars en fijne drumpartijen .
De opener “When I was a boy” en “Blue” , als toegevoegde track, is meteen dit punt van herkenning en verder heb je met “Dirty to the bone” , “When the night comes” , “All my life” en “One step at a time” mooie pop  die de perfecte ELO tijdmachine in elkaar hebben geknutseld …