Lamb – Tussen hyperkinesie en ingetogenheid!
Lamb
Ancienne Belgique
Brussel
2017-10-09
Johan Meurisse

Lamb viert vanavond de 20^ste verjaardag van hun titelloos debuut. Integraal wordt de plaat gespeeld , aangevuld met enkele handvol oude , recentere nummers en een paar nieuwe als toemaatje . Juist, als je het goed nakijkt is het debuut net ‘20+ 1’ jaar oud en de laatste plaat is nu ook al van 2014. Lamb tekende hier voor een fijn, leuk , gevoelig, krachtig concertje tussen hyperkinesie en ingetogenheid

Lamb is het Britse duo rond zangeres Louise Rhodes en computerfreak Andy Barlow. Midden de jaren 90 gaven ze de triphopscene van Massive Attack, Tricky, Portishead een voorname touch; de donkere dreiging die over de songs heen dwarrelde , werd geïnjecteerd door rollende drum’n’bass en etherische pop , die innemend , kwetsbaar kan zijn . Een evenwicht realiseren tussen melodie en elektronica, vol melancholie en (krankzinnige) geluidjes , een chemie die kan exploderen .
We kregen van Barlow te horen hoe de twee elkaar op het toeval vonden . Hij die net ontslagen was al producer in een muziekstudio en zijn ei als electrotechneut niet meer kwijt kon en zij als zangeres die vocaal haar plaatsje zocht in zijn geluid . Sjiek! 
In de jaren Lamb was het dikwijls vuurwerk tussen de twee .Ze lasten zelfs een break, adempauze in en kruisten elkaar opnieuw in 2012, wat meteen de return was om er volle gas  tegen aan te gaan  met het album ‘5’  en ‘Backspace unwind’ , die bizar genoeg op de radio als door een breder publiek genoeg geweerd werd .
Maar Lamb heeft z’n publiek en men houdt van elkaar . Een volgelopen AB wist hen dan ook warm te onthalen . Het duo was aangevuld met een drummer, contrabassist en violiste , die zorgden voor een prachtige aankleding van de song en een breder, aardser geluid.
Een broeierige spanning en emotionaliteit ervaarden we in die unieke combinatie van pop en  elektronisch vernuft , dat innemend, pakkend, melancholiek en extravert klonk; elementen uit de folk, jazz, klassiek , techno en drum’n’bass weten ze bijzonder goed te versmelten . De sound kon aanzwellen , exploderen en klonk sfeervol, lieflijk, aanstekelijk, grillig en dansbaar.
Barlow is iemand die geen barrières wil tussen z’n band en z’n publiek. Hij hitste hen ten gepaste tijde op met z’n knopgefreak. Lou geeft de nummers elan door haar warme, indringende , bezwerende hemelse stem . Haar feeërieke, betoverende verschijning  toont broosheid , gevoeligheid, ontroering .
De nummers van het debuut volgden elkaar op. Bij het afstoffen  hoor je de muzikale veelzijdigheid, ingeniositeit en intensiteit. De eerste vier waren toen en zijn nu nog steeds een mooie barometer, “Lusty”, “God bless” , “Cotton wool”  en “Trans fatty acid” toont de muzikale sterkte door de gevoelige, slepende, bezwerende en hitsende ritmes . Ze  raken je persoonlijk en prikkelen de dansspieren .
Rhodes moet toegeven wat ze twintig jaar geleden schreef , nu door de levenservaring een andere dimensie en invalshoek krijgt .
Op het instrumentale “Merge” wordt een trompettist erbij gehaald. De jazzy, loungy grooves vinden  hun weg . Ook “Gold” en “Closer” worden in een kleurig  jasje gestopt. Single en doorbraak “Gorecki” huiverde door de intieme en krachtige triphop . Tot slot “Feela” was er eentje die ze nog niet live hadden gespeeld in al die jaren ; de extra percussie gaf het een push.
Het tweede deel  was een eigen keuze van hun materiaal, “What sound“, “Little things”, “We fall in love” en “Backspace unwind” ondersteunen mooi  het pop/trip/drum’n’bass geluid door de crescendo opbouw , de fellere tunes en lichte explosies . Ze zorgen voor een heupwieg en een dansmove . Krautrock was zelfs niet veraf. Ze stonden naast de sobere, tedere aanpak van “Angelica” en “As satellites go by”  die Lou in de picture plaatsten . Het nieuwtje “Illumina” lag in dezelfde Lamb-lijn en wuifde ons uit . Tja toegankelijkheid en experiment gaan hand in hand. Klassieker “Gabriel” bracht hen terug . Gevoelig en Ongrijpbaar . Een traantje werd weggepinkt .

Lamb balanceert tussen hyperkinesie en ingetogenheid . Afwachten wordt het op een nieuw album .Of we kunnen om de zoveel jaar nog eens bij hen terecht voor een feesteditie …

Organisatie: Live Nation

Een kleine tien jaar was het Britse Wonder Stuff van Miles Hunt actief en hadden met ‘The eight legged groove machine’ en ‘Hup’ twee sterke Brithouders klaar . Ze gaven hun materiaal een aangename , opzwepende push en groove, die The Beatles hoog in het vaandel hield en knipoogde naar bands als Housemartins en Pop will eat itself. “Don’t let me down gently” werd één van de grootse successen .
Hunt is een talentrijk songwriter op z’n Luka Blooms . Hij is nu al enkele jaren on the road met Erica Nockalls . Ze brengen semi-akoestische Britpop met een folky tune . De nummers zijn minzaam, sober en klinken dromerig, broeierig. “Witnesses” en “If I were you” zijn puur, oprecht.
Potten worden niet gebroken maar de sing/songwriting , de sound , de melodie en de zangpartijen tekenen voor puik overtuigend materiaal .

Het Britse uit Bristol afkomstige The Pop Group rond multi-instrumentalist en dubfreak Mark Stewart was een kort en krachtig leven van nog geen drie jaar beschoren van 77 tem 80. Sinds 2015 hadden ze er terug zin in. Vorig jaar verscheen de reünie met ‘Citizen zombie’ , een avontuurlijke , groovende kruising van postpunk , punkfunk , elektronica en triphop. De funk , jazz , dub, hiphop , rock, krautrock en  industrial zorgden voor een levendige , intens broeierige sound. Tja toen zijn tijd vooruit , avantgarde , en nu nog steeds eigenwijs , grillig en dwars .
Anarchie en toegankelijkheid vonden elkaar op de een of andere manier , waarin je hard moet doorzetten in dit album . Midden de cd met “Days like these” en “Zipperface” ervaren we meer melodie en komen we muzikaal wat op adem .
Producer was Dennis Bovell , een Britse dublegende , die ook hun debuut producete. Spannende en verrassende wendingen ondergaan de nummers met een ferme laag experiment. Een (paranoïde) dreiging van chaos en totale vrijheid tekent nog steeds de identiteit van de band.

Eén van de opkomende talenten binnen de soul/r&b en hiphop is ongetwijfeld Sampha Sissay. Hij werkte de afgelopen jaren al samen met Drake , Kanye West , Frank Ocean, Solange  en Jessie Ware . Die ervaring stopt hij in zijn debuut .
Een sfeervolle plaat is het , die harp en piano  (zijn geliefkoosde instrumenten) onderdeel zijn van aanzwellende hiphopbeats, elektronica en sampling, gedragen door z’n melancholieke , indringende stem . Trippop , postdubstep , soul/r&b vinden elkaar op emotievolle wijze.
Zijn inspiratie haalt hij van James Blake en SBTRKT. Songs als “Plastic 100°C”, “Blood on me” en “Kora sings” dompelen ons meteen onder in die solide sound . “No one knows me like the piano” grijpt aan , klinkt vrij direct en is uiterst persoonlijk .
Sampha zorgt ervoor dat dit meer dan doorsnee soul/r&b is . Hij heeft een evenwichtig sterk debuut uit.

Coldcut - 30 Y Anniversary Show - Een staaltje sounds , beats & visuals
Coldcut
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-09-27
Johan Meurisse

Coldcut viert z’n dertigste verjaardag en hield het uiterst intiem met een beats ‘n’pieces/dancehall feestje in de kleine AB Club . Met Ninja Tune lanceerden ze één van de meest innoverende dance labels . Ze stonden in voor een staaltje song and sampling,  knip-en plakwerk , die door prachtige visuals werden omgeven. Anderhalf uur lang werden we in een een oud-modern ‘soundandvision’ van een muzikaal melkwegstelstel gedropt. Vanavond geen keur aan gasten op de stage , die soms mee op tour trekken met deze elektronicapioniers. Ze waren enkel te zien enkel op de videowalls .
Een heerlijk genietbare trip dus van het duo , dat speelplezier beleefde aan hun booths . Een MC, beeldkunstenaar en de echtgenote van een van de twee vulden het Coldcut concept aan.

Coldcut is het Britse duo Jonathan Moore en Matt Black, die baanbrekend werk leverden in de hiphop, dance en elektronica, o.m. ’80 remix werk voor Blondie, Eric B & Rakim, Yazz en soulzangeres Lisa Stansfield. Ze ontwikkelden een eigen stijl -‘laptopmusic’ genaamd, een mengelmoes van hiphop, ‘80’s dance, funk, triphop, breakbeats, dub, drum’n’bass, poprock, beats en een pak geluidscollages , voorzien van samples en scratches. Een intrigerende variërende sound, die groovy, aanstekelijk, dansbaar en boeiend, avontuurlijk klinkt met een dosis experiment. Technisch hoogstaand wat Coldcut door de jaren zo uniek maakte. Hun ‘more beats and pieces’ biedt een ongelofelijk arsenaal aan geluiden en samples, als van een The Art Of Noise, Herbie Hancock, filmsoundtracks  of stukjes Jungle Book. ‘What’s that noise?’ (’89) , ‘Let us play’ (’97) en ‘Sound mirrors’ (’06) , tien jaar terug, zijn hoogstandjes.
Coldcut liet zich nu opnieuw horen met de vorig jaar verschenen EP ‘Only heaven’ en het onlangs uitgebrachte ‘Outside the echo chamber’ , de perfecte samenwerking tussen Coldcut en Adrian Sherwood van het ‘On U sound’ label ; een grote oude liefde tussen de twee dat grime , dancehall , reggae en world samenbrengt en het zeer aanstekelijk, verslavend maakt. “Robbery” en “Kajra mohobbat wala” zijn twee zoethouders die hier vanavond het hotte clubsfeertje ondersteunden.
… En daar is Coldcut sterk in . De dansspieren werden geprikkeld , het publiek genoot , heupwiegde en zette enkele pasjes . De respons was warm . Hun materiaal klonk steviger door de slepende, pompende , groovy beats, zonder dat er afbreuk  was aan hun ‘mixmax’ van stijlen. Op het scherm zagen we collages , projecties, tekenfilmfragmenten, cartoons, figuren, slogans en ‘all time artists’ o.m. een knipoog naar James Brown. Deze collages en projecties waren afgestemd op die kakofonie van Coldcut. Een duidelijk meerwaarde . Indrukwekkend.
Muzikaal injecteerden ze ook heel wat world , ragga en Indiase elementen , die het lounge aspect en ‘loslaten van deze werkelijkheid’ benadrukten .
Een handvol classics als “Walk a mile in my shoes” ,  “True skool” , “Come back to earth” , “Atomic moog”, “Timber” of “een Paid in full” (Eric B & Rakim) werden door de mallemolen gehaald .

Coldcut stond voor een specifieke cultuur , een muzikale visie en jarenlange ervaring, zonder diepgang te verliezen . Nieuwe liefhebbers zagen we niet meteen , maar de oude generatie was op de afspraak en genoot van deze bonte verrijkende muzikale mix !

Organisatie: Ancienne Belgique , Brussel

Hydrogen Sea is het geesteskind van het koppel Birsen Uçar en Pieterjan Seaux. Ze zorgen voor een ‘soort zee van waterstof’ , dreampop , die ergens Beach house, Portishead en Cocteau Twins doet opborrelen . Mysterie , angst en dromen zijn verpakt in donkere melancho liedjes om in te verdwalen . Een nachtelijke trip. In hun Brusselse woonkamer brengt hij de geluiden van keys , drumcomputer , gitaar en piano bij elkaar , en zij zingt met haar zalvende , zachtaardige en indringende vocals er overheen. Pieterjan was al te horen als muzikant bij Selah Sue , Reena riot en Mojastar.
Ze worden bijgestaan door producer Joris Caluwaerts , gekend van bij STUFF. en Magnus. We krijgen wonderlijke , sferische nummers . “Beating heart” en “Worry” zijn hier de meest dansbare ‘moonlight’ nummers .
Dit is hemelse, intimistische , prikkelende, groovy synthpop. Puik werk .

Het Noord-Ierse Two door cinema club is aan de derde cd toe . De band rond Alex Trimble viel een handvol jaar terug op met hun debuut ‘Tourist history’, een debuut,  met een rits aangename , sprankelende , spring-in-t-veld nummers , speelse , leuke , frisse, twinkelende pop. In die tussentijd verscheen ‘Beacon’ , volwassener en breder van aanpak . Minder bubbels, maar onderstreept nog steeds een jeugdige aanpak.
‘Gameshow’ is een veelzijdige , dynamische plaat . Toegegeven, de onschuld van vroeger is verdwenen , maar de lekkere groove in de songstructuur blijft. Funk , dance en psychedelica krijgen ruimte. Prince kijkt om hun  schouder heen op “Bad decisions”, “Surgery” en “Je viens de la” . De titelsong rockt als vanouds. We gaan lekker door de plaat heen .
Ze zijn opnieuw geslaagd in een overtuigend album . Singles als vroeger zijn er niet echt, maar optimisme en levenslust is het voornaamste credo van de band . Mooi toch …

Zimmerman - Nog een project van één van de bandkleden van Balthazar die naar buiten treedt in hun sabbatjaar. Simon Casier plaatste de bas even opzij en ontpopt zich op z’n soloalbum als een gerespecteerd multi-instrumentalist/componist/producer en zanger . We krijgen een rits sfeervol broeierige, breekbare en krachtige indiepoprocksongs. Zijn zeg-brabbelzang biedt een meerwaarde . Het doet wat denken aan de melodieuze dromerige grilligheid van Girls In Hawaii, Grandaddy en natuurlijk Balthazar zelf door de ritmiek , het gitaarspel en de melancholie die schuilen in de songstructuur . “Liar”, “Hard to pretend” en de soberheid van “Someday maybe” , “What will we do? And when?” en de titelsong zijn voorbeelden van zijn vakmanschap . Mooi debuut.

Doherty is en blijft één van de kleurrijkste karakters die de Britse rockgeschiedenis voorbracht . De avonturen met Libertines , onlangs nog een reünie, en Babyshambles waren spraakmakend in de positieve en negatieve zin . Maar ok afgekickt of niet , de banden met vroeger zijn gelijmd en hij is toe aan een tweede solplaat , die ‘Grace/wastelands’ opvolgt . Aangenaam luisterplezier krijgen we , speels , spontaan en los uit de pols ; in z’n sing/songwriting worden diverse stijlen verwerkt en voelen we een lofi inslag . We hebben sfeervol ingetogen , breekbare en luchtige, extraverte nummers .
“I don’t love anyone (but you’ve not just anyone)” is er eentje om te koesteren . De muzikale vondsten en kunsten heeft hij in zich , het is genieten van Doherty’s brille van “Down for the outing” , “Flags from the old regime” en “Birdcage”, met een knipoog naar Amy Winehouse. Tja, Doherty zorgt voor een recept talentvol musiceren en vakmanschap, punk in hart en nieren, zeker?! …

Het zag er aan te komen … Een nieuwe plaat van het Schoste Jesus & Mary Chain . Een eerste keer smeulde het vuur terug op het Coachella festival (2007) en twee jaar terug ondernamen ze een heuse tour met ‘Psychocandy’ , baanbrekend album , toen dertig jaar oud, eens op te stoffen . En van het een kwam het ander , de broers Jim & William Reid hadden de smaak te pakken . De voorbije tien jaar werd er al eens een song geschreven , en kijk nu is het resultaat er met ‘Damage and joy’.
Jesus & Mary Chain lagen medio de jaren 80 aan de basis van de shoegaze , hun muziek baadde in onstuimige gekte, gekunstelde slordigheid en onverschilligheid . Band die stekeligheid , smerigheid, emotie en gevoeligheid samenbrachten in heerlijk materiaal! Gaandeweg werd hun pop/rock in efficiënte melodielijnen gekoppeld aan feedbackgeraas en ander gitaarlawaai . De donkerte sluimert over het materiaal heen .
In hun voetsporen hadden we bands als My Bloody Valentine , Ride, Slowdive , Loop en The House Of Love. Met een knipoog naar The Chameleons. En je kan nog een enorme waslijst opnoemen van rockende psychedelica bands die ook aanklopten bij de Schotse broers . Check maar eens Brmc, The Raveonettes , The soft moon , Big pink of A place to bury strangers
Ook onze Newmoon heeft hen als voorname inspiratie.
Op de nieuwe cd is de band goed bezig , op dreef en in de juiste stemming in het genre .De zwierige melancho gitaarlicks en hun (noisy) effects zijn broeierig , sfeervol , dynamisch,  mooi verdeeld over de nummers . Backing vocaliste Bernadette Denning maakt het iets gevoeliger.
The Jesus & mary chain klinkt op de cd jeugdig , onbevangen, fris ,  goed. “Amputation” is een lekkere opener , “War on peace” en “All things pass” zetten ons op de rails . Het middendeel is ietwat slepender , sfeervoller , maar op “Presideci”, “Get on home” , “Facing up to the facts” ramt het combo lekker door . Sterke return . Het was het lange wachten waard!