‘Resuwrecked’ is het tweede album van de in Roeselare residerende band. Intussen is er heel wat gebeurd. Eerst moesten ze hun bassist vervangen en recenter hun drummer. Intussen zijn ze op elkaar ingespeeld en zijn ze de wisselingen goed te boven gekomen.
De titel is trouwens een samenvoeging van ‘resurection (herrijzenis)’ en ‘wrecked (afbraak)’; een gevoel dat ze overgehouden hebben na de interne wissels. De opnames van dit album dateren van 2023 en werd opgenomen in Gent. Lukas Grymonprez (Parts of Culture) nam de productie en de mix voor zijn rekening.
Het album opent met “Fool”, een catchy nummer dat qua stijl wat in het verlengde ligt van “What Goes Around”. Dat laatste was de tweede single uit het album en staat hier na “Fool”. Twee catchy en snedige songs om te openen. We zijn goed vertrokken.
“Air” begint met een gitaarintro en een synth. Het is een traditionele ballad met de mooie, zachte zang van Sharon Braye. Het moet gezegd worden dat ze verder is ontwikkeld als zangeres sedert hun debuut. Luister maar naar “S.O.S.” (met een mooi kontrast tussen de man- en vrouwenstem) of “The Edge”. “Final Fantasy” is een korte en, naar hun normen, een nijdige song. Echt een leuk nummer dat goed opgebouwd is. “Alive” is een song dat live ook wel kan rocken vermoed ik. Op “Ashes of the Past” horen we een band en zangeres in vorm. Een fijn nummertje.
Afsluiter “The Edge” is een nummer dat wat aanleunt tegen de progressieve rock. Het is een nummer dat veel variatie bevat. De bridge vind ik geweldig en heeft wat Oosterse invloeden. Voor mij blijft dit een toptrack.

Het album klinkt heel goed. De songs zitten goed in elkaar. Sharon zingt bij momenten de pannen van het dak. De synths en keys zorgen meestal voor de catchy elementen. De drums, bas en drums zijn de solide fundering van de songs. Een heel geslaagd album.

Rock/Wave/Indie
Resuwrecked
Subatomic Strangers

Stakbabber bracht zijn debuut uit in 2015. Ik was meteen heel gecharmeerd door deze band. Puntige songs, sfeer, melodie en een mix van postpunk, wave en alternatieve rock. Ik ben ze blijven volgen. In 2019 kwam hun gelijknamig album uit en nu is er dus ‘111’. Oprichter Mick Ness gaan sommigen onder jullie misschien nog kennen van de band Mecano.
Opener “Johny Marr” is een mooie opener met een prominente bass. “III Omen” doet mij denken aan het beste van New Order: Melodieuze baslijn, synths en een gejaagde zang. Een toppertje en heel catchy. “OneOneOn” klinkt wat spacy en zweverig mede door de synths en de gitaarklanken. Daarnaast een ritmesectie die het nummer een ‘heartbeat’ geeft en alles mooi aan elkaar lijmt. “Lalala” kon een begin van een Editors of Interpol nummer zijn geweest. Het nummer heeft een mooie opbouw en klinkt gelaagd. Op “Schönes Wien” krijgen we een EBM beat waardoor het nummer heel dansbaar wordt. Een heerlijk prominent klinkende bass en een spaarzame dwarse gitaar maken het af. De zang werkt heerlijk bij het nummer. “Sleep No More” is weer zo’n cathcy nummer waarin ze een mooie sound neerzetten.
Afsluiten doen we met “Thereabouts”. Een nummer dat net als het vorige een iets van een dark industrial sfeer bevat (denk aan bv The Neon Judgement).

‘111’ werd opgenomen in de Hightime Studio in Herk-de Stad en de productie deed Thomas Valkeniers (deed ook al de productie voor o.a. Equal Idiots en The Haunted Youth). Alles klinkt dan ook piekfijn. Op ‘111’ vinden we zeven stuk voor stuk groovende en tevens catchy songs.
Het mag trouwens tijd worden dat deze band wat meer onder de radar komt want ze maken nu al drie albums lang retegoede muziek!

Postpunk/wave

“Envoler” is reeds een geruime gekend van hun live concerts en vanop het album ‘Paradoxial Sleep’ uit 2025. Het werd eigenlijk in de jaren 80 gecomponeerd maar heropgevist voor hun laatste album. Voor deze release, bestaande uit drie tracks, werd de single heropgenomen. Daarnaast is er ook de her-interpretatie/rework van “Envoler” door het Parijse collectief ‘Curtain’. Tot slot hebben ze ook een Nederlandstalige versie van de song gedaan en heet “Wegvliegen”. Om het Nederlandtalig publiek aan te spreken misschien geen slecht idee; alhoewel de band reeds voldoende aandacht en speelkansen in Vlaanderen krijgt.
Alle versies behouden hun dromerige en melancholische vibe. De verschillen zijn eerder nuances en iets anders gemixt. Voor wie van zweverige cold wave houdt zal hier zeker aan zijn trekken komen. De synths klinken alvast heerlijk.
Elke song is voorzien van een videoclip door Misty, hun vaste partner voor het maken van hun visuals. De cover van de cd is geïnspireerd door werk van Antoine Brodins illustratie van een zwerm spreeuwen.

Envoler: https://www.youtube.com/watch?v=kcrOFjUY1Ys
Wegvliegen: https://www.youtube.com/watch?v=n5ghqbFdHZc

Cold Wave

Voor de zomer bracht Silent Presence “Electric Heartbeat” uit. Nu brengen ze deze melancholische song “Fading Echoes” uit. Een song over mijmeren over wat was en wat kon zijn. Over beelden die vervagen in je geheugen, over mekaar uit het oog verliezen…
Een song met een sterke zang van Corina Baekeland. Een warme bas en synthwerk van Wim Guillemyn. Qua coherentie en harmonie één van hun sterkste songs tot nu toe. Verkrijgbaar op bandcamp en te bekijken op youtube. Halfweg september ook te beluisteren op spotify.

https://silentpresence.bandcamp.com/track/fading-echoes
https://www.youtube.com/watch?v=n3Ta21lbktg

Hieronder vind je de veelzeggende tekst terug
"Fading Echoes"
(Verse 1)
I hear the whispers in the wind,
A song from a time that might have been,
Faded photos in my mind,
Of a love I thought I’d never find.
(Chorus)
Oh, the echoes keep on fading,
Like a dream I’ve been chasing,
In the silence, I’m still waiting,
For the part of you I’m missing.
Oh, the past keeps on calling,
Through the rain and the falling,
Every step, I hear you saying,
“Don’t let go, don’t let go…”

(Verse 2)
I hold your letters, but the words are gone,
Like the sound of a distant song,
The memories are all I have,
But they’re slipping through my hands like sand.
(Chorus)
Oh, the echoes keep on fading,
Like a dream I’ve been chasing,
In the silence, I’m still waiting,
For the part of you I’m missing.
Oh, the past keeps on calling,
Through the rain and the falling,
Every step, I hear you saying,
“Don’t let go, don’t let go…”
(Bridge)

(Verse 3)
The streets we walked now feel so cold,
The story we wrote is growing old,
I search for you in the crowded night,
But you’re just a shadow out of sight.
I try to feel you in the quiet night,
But the warmth has faded from the light,
And all that’s left are pieces of you,
A broken heart I’m trying to glue.
(Chorus)
Oh, the echoes keep on fading,
Like a dream I’ve been chasing,
In the silence, I’m still waiting,
For the part of you I’m missing.
Oh, the past keeps on calling,
Through the rain and the falling,
Every step, I hear you saying,
“Don’t let go, don’t let go…”
(Outro)
I won’t let go.

p&c Wim Guillemyn/Corina Baekeland
Genre: indiepop/alternative/darkwave

We kennen ondertussen wel allemaal Dirk Da Davo (Neon Judgement, Neon Electronics en nog enkele projecten). Een flink aantal mensen zag hem met Neon Electronics ook aan het werk deze zomer op de Fonnefeesten in Lokeren.
Er komt in september een single uit onder zijn eigen naam. De single “Running Up The Hillside” is heel herkenbaar als een werkstukje van Dirk en neigt ook een beetje naar Neon Electronics. Naast de single vinden we er ook twee knappe remixen van het nummer op terug. Daarvoor nodigde hij Mass Formation Audio en Formshift uit.
Mass Formation Audio is een soloproject van Matt Brock die ook daarnaast sedert de jaren negentig actief is bij de dark electro band “Dicepeople”. De remix van Matt Brock voegt er industrial en EBM tonen en beats aan toe waardoor deze een stuk harder klinkt dan de originele versie. Maar een zeer geslaagde bewerking. Het voegt wat lagen en diepte toe aan de muziek.
Formshift is een techno en electro project van Gavin Bucktrout. Zijn remix is dan weer anders. De vibe is meer darkelectro. Ook hier duwen de beats de song in een hogere versnelling.

Beide remixen zijn meer dan de moeite waard en een reden om deze EP aan te schaffen. De digitale release is voorzien voor 15 september op het Dancedelicd label van Dirk Da Da Davo.

Electro/Darkwave
Running up the Hillside EP -single-
Dirk Da Davo

Een nieuwe naam in het Belgische muzieklandschap is de band Obsidian Flux. Het duo is afkomstig uit Gent en bestaat uit Johan Braet en Olivier Lecluyse. Samen zetten ze een lekker duistere en dystopische wereld neer in “Karma (is a bitch)”. Met rake lyrics en een haast minimale sound die drijft op een synthmelodie en beats. Het nummer is goed opgebouwd en heeft de nodige elementen om meerdere luisterbeurten te doorstaan.
Ik denk zelfs met een remix dat dit tot een ferme clubtrack kan omgebouwd worden. Ook de videoclip is minimalistisch maar doeltreffend. Nice!

ElectroNoir/Darkwave
Karma ( Is a Bitch) -single-
Obsidian Flux

Clip op Youtube
https://youtu.be/N_d7RvzNrLg?si=w-m5utLwhNRwp-34

https://obsidianflux.bandcamp.com/track/karma-is-a-bitch

Neon Electronics is er terug met een nieuwe single. Een beetje naar aanleiding van hun komende optreden tijdens de Lokerse Feesten op de Fonnefeesten. Maar er wordt ook nog meer werk verwacht in het najaar. Momenteel bestaat Neon Electronics uit drie leden: Dirk Da Davo, Radical G en Pieter-Jan Theunis. Daarnaast is Dirk Da Davo nog actief met DDD waarvan een nieuwe song verschijnt in september. Goed nieuws voor de komende tijd dus!
“Nothing For Nothing” is een leuke track geworden die zowel dansbaar als dystopisch klinkt (luister maar naar de vervormde vocals en de beats) samen met een industrial klinkende gitaar en fijne synths erbovenop.

Deze single laat het beste vermoeden voor de rest die nog moet komen.

Elektrowave

https://www.youtube.com/watch?v=xo7GKrFdalM
https://fonnefeesten.be/line-up/2025-08-06/neon-electronics/

Deze nieuwe plaat van Suntapes kan je eigenlijk opdelen in twee delen. Vier van de acht nummers zijn pianocomposities waarbij hij zijn eigen naam gebruikt met name: Tomas Johan Kristian. De andere vier zijn echte Suntapes track die bestaan uit filmische ambient en soundscape muziek. Onder zijn eigen naam bracht Tomas eerder dit jaar al een piano solo album uit (Phantom). “Overland”, “Motion”, “Plaza” en “Fathom” zijnde pianocomposities. Het zijn eerder warme en dromerige piano stukjes. Vooral “Plaza” vind ik heel geslaagd vanwege de opbouw in de song via een synthsound die de piano ondersteunt.
Waarin verschillen de overige composities dan met die piano composities? Ze liggen in elkaars buurt qua vibe en stijl maar bevatten meer instrumenten. Op “Varkala” maakt Tomas gebruik van piano, travel tapura en The Tanpura waardoor de song een sfeer van India meekrijgt. Het gebruik van traditionele instrumenten en sounds uit de gehele wereld is inmiddels wel een kenmerk van Suntapes geworden. “Galiano” combineert analoge synths, een Chinese Ruan en Duim piano tonen. Het doet mij denken aan de wellness of andere relaxatie oorden. “Misterioso” bestaat hoofdzakelijk uit sferische sounds en piano. Er wordt afgesloten met een donkere ambient drone track: “Cavern”. De sfeer die hij hier neerzet vind ik heel geslaagd.
Andermaal krijgen we hier kwaliteit van de bovenste plank. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Tomas Johan Kristian wereldwijd al een naam heeft in zijn genre. Persoonlijk ben ik meer gecharmeerd door de Suntapes- tracks omdat die altijd wat vreemde sounds uit de gehele wereld bevatten. Maar dat is puur persoonlijke smaak.
De piano composities zijn namelijk even sterk opgebouwd. Wederom een mooie release!

Neo Klassiek/ Filmisch/Ambient
Travel Motion
Suntapes

De afgelopen jaren trok Ward Dhoore met verschillende gezelschappen en muzikanten de wereld rond. Hij deed o.a. America, Canada en Europa aan.
Met dit soloalbum heeft de man muziek gemaakt waarin zijn eigen ideeën centraal stonden. Hij omringde zich met diverse muzikanten die hij in de loop der jaren heeft tegengekomen. Het resultaat is een melodieuze, gevoelige en melancholische plaat. “It Takes Time” is een mooi voorbeeld: het is een rustige en heel melancholische piano track met hier en daar de nodige strijkers zoals cello, altviool, die voor de nodige sfeer en melancholie zorgen. Halfweg komt de percussie de boel in gang trekken. Een sterke track die van begin tot einde weet te boeien. Alles is heel mooi opgebouwd en dat geldt trouwens ook voor de rest van de nummers. Naast de organische en klassieke instrumenten maakt hij ook subtiel gebruik van synths en soundscapes. Dat alles wordt mooi gemixt tot een consistent geheel.
De muziek op ‘It Was All Heart’ beantwoordt volledig aan de betekenis van de titel. Hartverwarmende filmisch en atmosferische muziek met veel warmte en gevoel in. Muziek om bij te mijmeren en weg te dromen. De muziek zou ook kunnen dienen om bepaalde documentaires of natuurfilms te ondersteunen.

Instrumental Folk-soundscapes-minimal
It Was All Heart
Ward Dhoore

De naam Peter Murphy blijft voor de meesten onlosmakelijk verbonden met Bauhaus. Die leverden op korte tijd enkele baanbrekende postpunk platen af die nog steeds relevant klinken. Solo heeft de man echter ook al een tiental albums op zijn conto staan. De één al wat beter onthaald dan de andere.
Zijn laatste album ‘Lion’ dateert al van 2014. Het was dus lang wachten voor de fans.

Bon, wat heeft ‘Silver Shade’ ons te bieden?  Eerst en vooral de heerlijke en markante stem van Murphy himself. Muzikaal zijn er geen grote veranderingen ten opzichte van vroeger: Het bevat elementen van postpunk, gothic en electro. Op gezette tijden krijgen we een flinke pathos en grandeur over ons heen gegoten. De iets donkerder tracks zijn o.a. “Swoon” waar o.a. bassist Justin Chancellor (Tool) op meespeelt, “The Meaning of My Life” of “Xavier New Boy”. “Cochita is Lame” drijft op een heerlijk rammelende bas en een fijne vibe. Verder staan er ook een paar songs tussen die meer naar electropop/wave neigen zoals “Hot Roy” en “The Artroom Wonder”. Die laatste is wel een heel sterke song. Daarnaast dan tracks die weer meer naar postpunk neigen zoals “Soothsayer”. Een song die live wel gensters zou kunnen slaan. Het titelnummer “Silver Shade” is ook een sterke song. Het album bevat twaalf songs en wordt afgesloten met “Let The Flowers Grow” (Ft. Boy George). Geen slechte song maar Boy George zijn stem past, naar mijn mening, niet heel goed bij deze muziek.
‘Silver Shade’ bevat zeker sterke momenten. Het is bij momenten genieten van Murphy zijn vocale uithalen. Het is allemaal vrij toegankelijk en degelijk luistermateriaal. Het art-work is ook mooi gedaan trouwens. Liefhebbers van New Wave, Postpunk, muziek van de jaren 80 met een weerhaakje aan; zullen hieraan hun hart kunnen ophalen. De plaat werd mede geproduceerd door Youth (Killing Joke).

Postpunk/New Wave
Silver Shade
Peter Murphy