Bombino, rond bandleider/songschrijver/gitaar-maestro Omara Moctar heeft nieuw werk uit. Na het album ‘Deran’ uit 2018 (waarmee hij de eerste muzikant uit Niger met een Grammy-nominatie werd en als Best Global Album een A2IM Libera Award won!) tourde hij met zijn 'Sahara rock' (= een opzwepende mix van folk, rock, blues, funk en world music). In 2020 werd ‘Live In Amsterdam’ uitgebracht.
Het nieuwe album ‘Sahel’ werd opgenomen in Casablanca (Marokko) en is een persoonlijke plaat. Hij komt op voor 'zijn' Tuareg bevolking, de nomadische stammen die verspreid zijn over de Noord-Afrikaanse landen, aangeduid als de Sahel-regio. Hij zingt in de ‘Tamasheq taal’ over"Let's protect our brothers wherever they are because we are the same!".
Hoewel we als leek de teksten niet begrijpen, voel je wel de sfeer uit die Afrikaanse stammen We gaan de confrontatie aan, en genieten van de Afrikaanse ritmiek, tekstueel het soort protest tegen discriminatie met een vuist in de lucht.
De sound en de maatschappijkritiek moet je laten inwerken. Ondanks de uitbuiting en pijn heerst er muzikaal een soort ontspanning en feest. Een boodschap van hoop geeft Bombino in een wereld vol vertwijfeling. Je wordt door Bombino meegevoerd naar het stofferige woestijnzand, van het ingetogen “Ayo Nigla” tot het opzwepende “Si Chilan” voel je gewoonweg die Afrikaanse vibe.
Protest plaat om muzikaal te koesteren.

Tracklist: Tazidert 04:56 Alwane 04:04 Aitma 04:10 Si Chilan 03:57 Ayo Nigla 04:11 Darfuq 05:49 Ayes Sachen 05:22 Nik Sant Awanha 04:36 Itisahid 03:44 Mes Amis 05:14

Thorium heeft een nieuwe plaat uit, 'Extraordinary Journeys Part I' en ze kwamen die op het  Pluto Fest voorstellen. We volgen de band al vanaf het begin, en we waren steeds onder de indruk van hun eigenzinnige sound binnen het heavy metal genre. Nooit klinkt het ergens gedateerd.
Hun nieuwe plaat klinkt alternatief genoeg, en voelt zelfs aan alsof Thorium is uitgegroeid tot een absolute topper, met deze plaat.
Ze speelden een daverende, verbluffende, krachtige set vol uppercuts op het festival. Lees gerust .

Thorium blijft die kenmerkende hardrock roots trouw, maar blikt vooruit. “Nightfall” klinkt veelzijdig en heeft een dosis experiment aan klanken, of drijft het tempo naar een andere versnelling.
Thorium is sterk op elkaar ingespeeld. “Bushido” is razendsnel gespeeld (disposible heroes theme) en is een epische song die je moeiteloos mee brult. De vocals gaan diep en bezorgen je koude rillingen.
De metal gaat allerlei richtingen uit en het geheel klinkt fantasieprikkelend .Toegankelijkheid en avontuur vinden elkaar, o.m. in het negen minuten durende “Echoes Of Lost Souls”, met een doomy randje en gedragen door de meerstemmige vocals van Dario en David.
'Extraordinay Journays Part I' is een uiterst spannende plaat van een band die in het genre duidelijk evolueert … Puik werk van die gasten!

Tracklist: Overture 1828 - Time and Generations 01:02 Age of Adventure 04:02 Across the Nations 04:56 Nightfall 05:08 Bushido! [disposible heroes theme] 04:15 Thorium 06:25 Morituri te Salutant 01:57 Gladiator 06:31 To Sleep Neath Mountainous Waves 07:16 Echoes of Lost Souls 09:03

Sister May is moeilijk in een muzikaal hokje te duwen, het gaat van alternatieve rock naar grunge tot new wave en experimentele rock. Wat een diversiteit. Intrigerend.
Toen de EP 'Ascent' in 2018 verscheen , waren we er live bij in Roeselare. We bleven Sister May op de voet volgen, tot de release van hun full album 'Undecided Behaviour’. We waren terug aanwezig op de release show in De Kreun, Kortrijk. Lees gerust.
Interview met de band, lees hier .

De plaat werd onder eigen beheer uitgebracht, het vinyl bij het Nederlandse label Lay Bare Recordings.
“The Floater” tekent meteen die variatie, met een onderhuidse dreiging. Het is een bijzonder bombastische, verschroeiende warme sound, emotioneel beladen door de vocals, die clean en (g)rauw kunnen zijn. “Headshot” en “Dust Devil” zetten dit verder in de verf. Iets verderop intrigeren “Guts”, het wondermooie, verrassende “The Kneep” en het verbluffende “Dope”. "De band breng dus een allegaartje aan stijlen, geeft er een ferme lap op en speelt met donker en licht, tussen zware riffs en lichtvoetigheid. Een ongecontroleerde sprong in de duisternis'', schreven we over hun optreden in De Kreun. ‘Undecided Behaviour' onderstreept dit.
Ergens borrelt NiN of Puscifer op in hun materiaal, maar heeft toch vooral een eigen smoel. Indrukkwekkende band die niet moet onderdoen voor de grotere namen.

Tracklist: The Floater – Headshot - Dust Devil – Guts – Borderline – Sworm - The Kneep - Dope

Far Beyond is een 5-koppige band die in 2022 werd opgericht in Gent. Ze hebben er een pak optredens opzitten en dus werd het stilaan tijd voor een debuutplaat, ‘'The Moment of Creation', die uitermate knap in elkaar zit.
Het is een melodieuze metalplaat geworden met een zekere verhalenlijn en die de fantasie prikkelt. Een verschroeiende schijf werd het, met een rollercoaster aan emoties.
Na een kalme intro zijn we met “Fast Forward” vertrokken op een nietsontziende muzikale wervelstorm aan verbluffende riffs en donderende mokerslagen op de drums. De emotioneel beladen, rauwe vocals zorgen voor kippenvelmomenten.
De band bidet nogal wat tempowissels en variaties, o.m. van een eerder zachte intro als bij “Winter” en “Alternate” naar een oorverdovende vuurbal. Upprcuts worden toegediend. Het stopt pas na “Alternate”, “Worst in Me” en het knetterende “Area51”. De nummers werken verslavend.
Knap debut, klasse plaat, klasse band! In ons geheugen gegrift.

Tracklist: Trust 04:00 Fast Forward 03:26 Challenger 05:08 Watch You Bleed 03:12 Winter 02:41 Alternate 04:31 Afterworld 03:21 Alpha Male 04:47 Vice 03:28 Worst In Me 05:55 Area51 03:27

In het najaar van 2020 stelde gitarist Machiel Heremans het debuut van zijn Abstract Inc. voor, wat staat voor een Brussels sextet met enkele internationale namen. Naast Daniel Jonkers (Nederland) treffen we ook Leonard Steigerwald (Duitsland) en Abel Jednak (Frankrijk) aan op deze EP, die in de vier nummers een mooie staalkaart bieden.
De band had deze EP graag live voor een publiek gerspeeld, helaas lukte dat niet, alternatief was in deze coronafase de livestream. Die streaming konden we zien op een B-Rewind avond georganiseerd door Leuven Jazz Festival en B-Jazz international Contest.

Ondertussen heeft de band niet stil gezeten, en in 2023 kwam eindelijk een eerste full album op de markt 'Goodbye Big Idea'. We hadden over de release een fijn gesprek met Machiel, lees hier.
De plaat zit vol met grote ideeën, klinkt divers, avontuurlijk en is als een trip doorheen een muzikaal landschap.
Het begint al met een prachtige “Martial Lawn”, soundscapes gaan alle windstreken uit. Nergens vervalt het in een chaotische brij. Sommige songtitels mag je letterlijk nemen, “Coffee, with a tiny bit apocalypse please” onderschrijft eigenlijk hoe de song in elkaar steekt, zachtmoedig getokkel gaat naar een climax, die aanvoelt als een apocalyptische stroom. Een portie humor is hen niet vreemd.
Abstract Inc. verrast telkens, improviseert, experimenteert en speelt met emoties. Wat een kleurrijk klankentapijtjes krijgen we te horen. “Telenetwerk” en “Il Boscetto” zijn twee pareltjes in dit muzikaal concept van jazz, fussion en klassieke muziek. 
“Algae Rhythm”, “Dancing Terminator” en het afsluitende “Schakelaar” bieden prikkeling en zorgen voor uppercuts.

Tracklist: Martial Lawn 05:59 Coffee, with a tiny bit apocalypse please 05:05 Telenetwerk 06:22 Il Boscetto 04:44 Algae Rhythm 07:44 Dancing Terminator 05:58 Schakelaar 06:17

De uit Argentinië afkomstige alternatieve dreampopband Nax is ontstaan in 2012. Ze waren eigenlijk al eerder bezig van vóór 2009; de band zelf begon live te spelen vanaf 2010, dit door nummers van Nicolas Castello's soloalbum 'Infinito'. In 2013 brachten ze hun eerste twee platen uit, getiteld 'Amalgama' (EP) en 'Anima (EP)'.
Nax blijft rustig aan de weg timmeren. Er kwam in 2020, 'Congelado'; lees gerust  .
NAX heeft niet stil gezeten, we hebben ondertussen het nieuwe, 'Dejando Todo Atras'.
Het opmerkelijke is hoe de band typische Argentijnse muziek combineert met post punk en dromerige soundscapes, die prikkelend inwerken. Beluister maar eens “Brillar”, “Olvidado” en het sprankelende “Reflejo Lunar”. Een culturele totaalbeleving dus.
Dat de songs vaak niet in het Engels zijn, is binnen die context zelfs een pluspunt. Het zorgt voor een zwoele sfeer die je meevoert naar die landen als Argentinië, maar ook is er oog voor experiment met sound en vocals. Er is avontuur te horen, “Deseaparecer”, mede door de verrassende wendingen en de variaties, met een donker hoekje af uiteraard, wat nu net die kenmerkende postpunk onderschrijft.
Nax brengt een zeer persoonlijke plaat uit. Liefdesverdriet is één van de items. Zonder melig te klinken, weten ze op subtiele, dromerige wijze je hart te raken. ‘De Zuid-Amerikaanse tint is er in de songs in eigen taal’, schreven we over 'Congelado' in 2020.
De Latijns-Amerikaanse band betovert ons met die wisselende, gevarieerde aanpak. Mooi.

Brillar 03:38 Olvidado 03:27 Todo es fugaz 03:03 Reflejo lunar 03:37 Desaparecer 04:22 A S T R O 03:51 R A R A 04:08 Bleu 03:43 Animal 03:58 No soy quien debería ser 05:58 Me como tu voz 03:52 Verlos Partir 03:22 Danza cuántica 07:20

De metal formatie Shocker, onder zanger Sammy Peleman (ex-After All, ex-September Sin), brengt een mengeling van diverse metal stijlen. De band bestaat verder uit de gitaristen David Vandewalle (ex-Anesthesy, ex-Artach) en Chris Dedeurwaerder (ex-Phoenix Rebellion), basist Koen Vanassche (ex-Gae Bolga, ex- Wapenspraak & Drinkgelag). Nieuwkomer in de band is drummer Louis Genovese (Eyes Of Stone). En de toetsen zijn van gitarist Dedeurwaerder.
Toen we de band zagen optreden op het Plutofest dit jaar, waren we sterk onder de indruk van hun gevarieerde aanpak. Lees gerust  
Het album 'Fractured Visions of The Mind' is nu uit. “Shattered” intrigeert door die donkere, grauwe vocals stem. Een uppercut aan riffs en drum salvo's volgen. En door al die wisselingen blijft het spannend.
Doorsnee hardrock hebben we in “Stranded on the borderline” met die kenmerkende prachtige cleane hardrock vocalen. De muzikanten gaan speels overtuigend tekeer, een sound die lichtvoetig, rauw en krachtig is. De keys bieden kleur. De vocals van zowel Sammy als van Koen spreken tot de verbeelding, licht (hemel) en duisternis (hel) vinden elkaar, het is bijna filmisch, episcvh … Ze weten de fantasie te prikkelen.
Shocker geeft het metal genre een boost door het avontuur te injecteren in de sound, zonder echt de roots te verliezen.  Het afsluitende “And so it has begun” onderstreept het nogmaals.
Band die een sterke, veelzijdige plaat uit heeft.

Zie ook Shocker op PLUTO Fest: https://www.youtube.com/watch?v=8EEuQItsrPk

Tracklist: Shattered - Injecting The Parasite - Stranded On The Borderline - Where Shrinking Violets Grow - Sands Of Time - Time Does Not Heal - Survive The Night - Fractured Visions Of The Mind - And So It Has Begun

Piet Verbist 'Flamenco Jazz Summit' - Een schemerlicht tussen flamenco en jazz

Piet Verbist is een veelzijdig muzikant en hij laat zich steeds omringen met klassemuzikanten die dezelfde kant uitkijken. Wat het project ook mag zijn, er ontstaat altijd een magie die je ademloos achterlaat. Met 'Flamenco Jazz Summit' wandelt hij in een schemerlicht tussen typische flamenco muziek en pure jazz en hij voegt er een hoge dosis humor aan toe.

Laten we het , naast de unieke kijk op de zaak van Piet Verbist zelf toch ook hebben over de inbreng van de muzikanten waarmee Piet zich laat omringen. "De bezetting bestaat uit drie Andalusische muzikanten en drie Vlaamse jazzmuzikanten die gemeen hebben dat ze enthousiast deze vermenging vorm willen geven. Dit resulteert in een sprankelende, exotische en opwindende cross-over", staat in de biografie op de website , en dat is toch het meest opvallende punt aan dit fijne concert. Zo is er een samenspel tussen Carmelo Muriel (fluit, bamsuriney, Palmas) en de verbluffende altsax van Tom van Dijck, die binnen deze context elkaar aanvullen maar vooral aanvoelen. Hetzelfde gebeurt  waar Carlos Cortés Bustamante (percussie, flamencogitaar, palmas), Juan Sainz (drum, palmas) elkaar vinden in die hemelse percussie , een samensmelting waarbij grenzen vervagen. Milan Verbist zorgt op piano op zijn beurt voor de kers op de taart, aangevuld door een oogstrelende contrabas van Piet Verbist zelf, om het plaatje compleet te maken.
In een vol gelopen Lokerse Jazzklub zorgt dit dan ook voor een bijna twee uur lange feestelijke stemming waarbij de danspieren voortdurend worden aangesproken. Echter, en dat onderschrijft die veelzijdigheid van Piet Verbist , is er ook plaats voor ingetogenheid waarbij de walm van flamenco en jazz elkaar ontmoeten op een dusdanige manier dat  je die warmte daadwerkelijk voelt tot het diepste van je genen. Een rode draad doorheen Flamenco als Jazz, die een oneindige honger bieden naar improviseren; je komt van de ene verrassende wending in de andere terecht. Ook dat komt tijdens deze set meermaals tot uiting, waardoor die bijna twee uur - mits  ondertussen wel een pauze - in een mum van tijd voorbij zijn.
Verwonderd door de samensmelting van culturen, maar ook van hun virtuositeit, werden we dan ook compleet van  onze sokken geblazen. Echter blijft die kinderlijke speelsheid over heel de lijn eveneens overeind. Een lach en een traan dus , maar ook plaats om uitbundig te dansen doorheen die uiteenlopende landschappen.
Iedereen bleef dan wel op zijn stoel zitten, het gemeende applaus na en zelfs tussen de songs door , wanneer er weer eens een magische kruisbestuiving ontstond tussen de percussie/drum  of de sax/fluit,  bewees hoe het publiek intensief genoot.
Na de regulaire set smeekte dat publiek dan ook om meer en kreeg er nog een laatste krachttoer bovenop, waarbij Flamenco en Jazz voor een laatste keer op deze boeiende avond  elkaar ontmoeten.
Het meest opvallende gegeven, en dat is iets waaruit de wereld in deze tijden nog kan leren, in plaats van elkaar bekampen en oorlog voeren om een honger naar macht zou de mensheid beter , elkander proberen vinden in een oneindige cultuurbeleving.
In de Lokerse Jazzklub zorgt dit  voor een onvergetelijk magie, die de gehele avond in de lucht hing …d ankzij deze Piet Verbist 'Flamenco Jazz Summit'.

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren

Floris De Decker - Via uitbundigheid lijnrecht ingaan tegen mijn melancholieke aard, hieruit komen mijn bands. Maar uiteraard wil ik ook iets doen met die melancholie en dat is Floris Francis Arthur geworden

Floris De Decker is een veelzijdig artiest. We leerden hem kennen bij de formatie Team William, en bleven hem op de voet volgen tijdens zijn carrière. Vorig jaar besteden we nog aandacht aan het zomers aanvoelend project Cloudy-Oh. Lees hier
 
Midden december kwam zijn eerste solo plaat ‘There never is and never was An Masterplan’ uit, onder de naam Floris Francis Arthur. Een weemoedig, melancholisch meesterwerk waar Floris in zijn ziel laat kijken. We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Floris, en polsten ook naar de ambities en toekomstplannen en ambities met z’n projecten.

Hoe was 2023 voor jou?
Alles ok. Mijn plaatje is net uit en ik krijg heel toffe reacties, dus dat geeft een goed gevoel. 2023 was vooral een heel creatief jaar. Ik heb enorm veel nieuwe nummers geschreven, nu heb ik vooral zin om dat allemaal op te nemen en uit te brengen.

Vorig jaar had ik nog een interview over Cloudy-Oh, een zomers, feestelijk project. Voldeed het aan je verwachtingen?
We hebben enkele heel mooie shows kunnen doen met Cloudy-Oh en we beginnen stilaan een fanbase te krijgen van mensen die onze soms nogal absurde muziek helemaal snappen. Dat doet deugd. Momenteel zijn we hard bezig aan de opnames van onze tweede plaat.

Een contrast met je solo plaat ‘There Never is and never was An masterplan’ , een veelzeggende titel trouwens, die muzikaal en vocaal breekbaar, melancholisch en weemoedig klinkt, zonder al te depressief te zijn. Klopt dit?
Deze soloplaat staat inderdaad heel hard in contrast met mijn bands Cloudy-Oh of ook Team William. Voor mij persoonlijk is het logisch om die twee uitersten te hebben. In mijn solo project melancholie en bij mijn bands uitbundigheid en humor. Zo is het leven ook meestal, tragikomisch.

Waarom deze wending? Verbergt het een persoonlijk verhaal of is het omgaan met demonen in je hoofd, of is dit wat te ver gezocht …
Ik heb al sinds mijn puberteit heel veel angstaanvallen, sociale angst, depressies, etc… Mijn manier om daar mee om te gaan is vaak humor en via uitbundigheid lijnrecht ingaan tegen mijn melancholieke aard, daaruit komen mijn bands. Maar uiteraard wil ik ook iets doen met die melancholie en dat is Floris Francis Arthur geworden.

Kunnen we de titel letterlijk beschouwen als ‘dat er nooit een masterplan is geweest; hoe moet ik dat zien?
De titel gaat niet over mij maar over het leven. Zoals Sartre zegt het leven is absurd, er is geen plan en net dat maakt het zo mooi. Daaruit kan je vrijheid puren en zelf dingen uitproberen en wie weet af en toe zelfs eens wat gelukkig zijn.

Bij sommige songs hoor ik nog steeds de geest van Team William zoals op de opener “A Wall”, minus het opzwepende dan… ook op “Are you feeling this to” merk ik dat. Een sound die wellicht niet compleet typisch was aan Team William, maar ik hoor wel een flard ervan. Ook nu weer, mee eens of te ver gezocht?
Helemaal mee eens hoor. Team William, Cloudy-Oh, Floris Francis Arthur,… uiteindelijk zijn het ook maar namen, het zijn al bij al gewoon mijn liedjes die ik thuis op een rommelmarktgitaartje bij elkaar schrijf, dus het is logisch dat er een link is tussen al die nummers en projecten.

Je stem voelt aan als een deken tegen donkere gedachten, telkens pink je een traan weg maar ik voel ook positieve energie opborrelen. Een bewuste manier van werken? Hoe moet ik dat zien?
Geen bewust plan. Ik doe met mijn stem wat ik kan. Ik ben helemaal geen goeie technische zanger of zo, ik schrijf gewoon liedjes zo veel mogelijk vanuit mijn eigen universum en zing ze dan op de enige manier die ik kan, op mijn manier.

In de bio lazen we: ‘Als Floris Francis Arthur focus ik meer op de donkere kant van het leven. Angst, depressie, destructieve liefde: het komt allemaal aan bod. Ik ben zeker geen permanent donkere mens, maar ik worstel wel al mijn hele leven met angstige, depressieve periodes’ ; ook voor mij heel herkenbaar, door dit open en bloot te doen, geef je veel van jezelf prijs. Niet bang voor de reacties daarop (je weet hoe mensen kunnen zijn op sociale media)
Nee, vroeger sprak ik nooit over al die angsten en depressies en dat levert sowieso helemaal niets op. Ik heb geleerd om zo een dingen uit te spreken, maar ik let er wel op om er zeker niet mee te overdrijven. Het gevaar om je depressies te gaan uitbuiten als iets commercieel loert altijd om de hoek, dus ik doe het wel heel gedoseerd in het openbaar.

Er zit ook enorm veel variatie in deze plaat, maar het melancholische blijft een rode draad … Een bewuste keuze?
Jup, dit is mijn melancholie-projectje. Ik hou ook enorm van bands als Sparklehorse, Elliot Smith, Bright Eyes, etc die ook heel duidelijk melancholie als rode draad door heel hun oeuvre hebben.

Hoe waren de eerste reacties?
Heel goed. Mensen zijn helemaal mee met de emoties en de teksten. Dat doet heel veel deugd.

Je hebt ondertussen de plaat live voorgesteld in december. Was het een succesvolle avond? Hoe waren de reacties van de fans?
Heel mooie avond. Mijn allereerste shows was ik extreem angstig en daar kon ik echt niet van genieten. Deze release show was ondertussen al mijn 5^de show waardoor ik mijn nervositeit onder controle had en gewoon kon genieten van het moment. Mijn goede vriend Jan De Rauw en de mensen van Soft Boy (de support-act) hebben ook enkele nummers meegezongen in een prachtige harmonie, dat was extra genieten. De zaal was uitverkocht en iedereen leek heel enthousiast. Er werd zelfs meegezongen.

Je gaat ook op tournee met deze plaat; wat zijn de verwachtingen en welk publiek hoop en denk je aan te trekken, want ik denk dat het verschillend zal zijn dan het Team William/Cloudy-Oh publiek?
Ik zoek bewust kleine gezellige plekken op waar mijn intieme breekbare muziek goed tot zijn recht kan komen.

Wat zijn de verdere plannen (en verwachtingen) voor 2024?
Snel beginnen aan een tweede plaat en nog veel optreden.

Volgt er op deze solo plaat ook een vervolg, want ondertussen ben je ook bezig met de tweede plaat van Cloudy_Oh? Toch?
Inderdaad, er komt een tweede Cloudy-Oh plaat en ook een tweede Floris Francis Arthur plaat.

Is er ook een specifiek doel, ambitie met dit solo project?
Deze plaat eindelijk kunnen afwerken was op zich mijn grootste ambitie. Alles dat er nog bijkomt is mooi meegenomen.

Pics homepag @Kevin Faingnaert

Bedankt voor dit fijne gesprek, mogen we je veel succes en geluk toewensen; we blijven je op de voet volgen ? en hopelijk tot op één van je concerten

Chris Joris - Er zit zeker nog drama in de nieuwe plaat, maar het merendeel is een manier vinden om een positieve en eerdere speelse kijk op het leven te krijgen

Chris Joris is een multi-instrumentalist en begenadigd percussionist die bovendien van vele markten thuis. Met zijn nieuwste plaat 'Until The Darkness Fades', die in september dit jaar op de markt kwam via W.E.R.F records,  tast hij de grenzen verder  af en improviseert hij tot het oneindige, binnen een speels kader. Naast deze release werd ook het album ‘Out of the night’ heruitgebracht.
Chris stond onlangs in concertzaal de Casino, Sint-Niklaas – het verslag kun je hier nog eens nalezen.
Naar aanleiding van deze dubbel release en de daarop volgende tour gingen we op de koffie bij Chris thuis, en keerden terug met boeiende verhalen uit zijn rijkelijke verleden; we polsten ook naar de ambities en de verdere toekomstplannen.

Hoe gaat het met jou tegenwoordig Chris?
Ik ben heel tevreden over de tournee naar aanleiding van de nieuwe plaat ‘Until Darkness Fades’. En ook met de heruitgave van ‘Out of the Night’.  Twee vliegen in één klap. De twee platen zijn bovendien , al is dat niet puur muzikaal, ergens wel  met elkaar verbonden. Nu lijkt het echter wel alsof er ondertussen geen andere platen zijn uitgebracht, dat is dus niet zo want er waren  ondertussen nog vier andere releases. Los daarvan.  Over een verlies van een geliefde geraak je nooit echt heen, maar ik moet toegeven door te werken en die nieuwe plaat uit te brengen heb ik ook mijn nieuwe adem gevonden; Ik heb bovendien ook de alcohol afgezworen,  geen pintjes meer. Er zijn uiteraard ups en downs, maar over het algemeen gaat het  dus vrij goed.

Op je nieuwste album 'Until The Darkness Fades', die in september op de markt kwam via W.E.R.F records, tast je op bijzonder speelse wijze grenzen af; de plaat straalt vooral veel positieve energie uit. Kun je met dit album die droevige tijden een plaats probeert geven of is dat ver gezocht?
We gebruiken die term ‘ geef het een plaats’ uiteraard veel. Een plaats geven is echter een betrachting, en dat is op zich een niet zo gemakkelijk opdracht. Bovendien. Door bij een val mijn heup te breken, had ik plots veel tijd om na te denken. Ik zat in een revalidatie centrum, tussen heel oude mensen, die daar helaas niet meer weg konden. Dat is op zijn beurt ook herkenbaar, want mijn moeder zit ook in een woonzorgcentrum.  Ik had iets van :‘als je nu niet het heft in handen neemt en terug plezier maakt in het leven’.. Ik heb in die periode ook veel bezoek gekregen  van muzikanten, en niet alleen binnen de jazz, en ook dat deed enorm deugd.  De titel ‘Until The Darkness Fades’ is een tekst van Naima.: “Wanneer je zo diep valt tot je je een wrak voelt, en je denkt, dat je niet kan stoppen met dieper vallen, en je overgeeft aan een vrije val, je toch kan beseffen, dat je helemaal niet valt. " Naima laat uit een zeer sombere tekst een mooie aanmoediging ontstaan. Dat is de zedenles van het lied. Kortom. Er zit dus zeker nog drama in de plaat, maar het merendeel is een manier vinden om  een positieve en eerder speelse kijk op het leven te  proberen krijgen.

Bij de eerste song ‘Portrait of a man’ een tien minuten lang meesterwerk, valt me op hoe je eerst weemoedig begint, dan overschakelt naar een speelse aanpak, en dan weer over gaat naar weemoedig. Een voortdurende wisselwerking in emoties dus. Een bewuste aanpak?
Bewust is relatief. De inzet is telkens zeer spontaan en dus laat ik mijn gevoelens de vrije loop. Zo ontstaat automatisch die wisselwerking.

Die ene song, waarbij Naima haar stem me weer enorm ontroert, met een zeer mooie en pakkende tekst (daar hadden we het net over), lijkt wel alsof er een verhalen lijn inzit. Klopt dit?
Dat van die verhalenlijn is juist. De song is er bewust ingestoken op het einde van het album en dus ook op de concerten, en vertaalt de intentie van deze muziek. Naima improviseert ook op "Naima's Dream"  met stem, loopstation en op tenorsax.

Ook – en vooral - live komt er iets boeiend, magisch en speels naar boven, door o.m. de inbreng van viool en cello
Het is wellicht geen plaat voor een breed publiek. Er zit op deze plaat wat minder melodie en tempo. Ik ben altijd beetje zelfkritisch , laat ons zeggen dat ik over 70% van de plaat heel tevreden ben, bepaalde stukken konden echter  wel beter. Voor mij is het dus geslaagd. Ik heb ook keuzes gemaakt, en bepaalde dingen zijn er niet op gezet. Wat we doen live met viool en piano is met onze instrumenten een gesprek voeren met elkaar. Ik hoop dat de mensen die het niet gewoon zijn, die positieve interactie en gesprekken  toch herkennen. De meeste mensen, ook op BRAND festival en Jazz Brugge  onlangs, vonden het een prachtig optreden. Dat is een opkikker. Live zijn er  trouwens ook stukken bij gekomen, of  is er links en rechts nog meer improvisaties toegevoegd.

Laten we even hebben over ‘Out of the Night’  het contrast tussen beide is heel groot. De tweede plaat is een heruitgave van de dubbelaar ‘Out of the Night’, die beschouwd wordt als jouw magnum opus.  Je voelt die pijn letterlijk op deze plaat. We zijn er weer maar ,  was dit ook een manier om het verdriet van je af te schrijven?
Ja, uiteraard liggen de twee albums muzikaal wat uit elkaar. Op het nieuwe album is er, zoals reeds gezegd, een assertieve beschouwing en positieve toon, maar ook wel boosheid en melancholie om het verlies van mijn dochter Saskia. Terwijl ‘Out Of The Night’ echt een volledige klaagzang mag genoemd worden en een liefdesbetuiging aan mijn overleden echtgenote, Saskia's mama trouwens. Op "Earth" en "June 25" bijvoorbeeld nam ik de kans te baat om de abstractie van percussie instrumenten te combineren met een strijkorkest. Iets wat ik al lang in gedachte had en wat mooi resulteerde op ‘Out Of The Night’. De bassist van dienst in die tijd, Chris Mentens, bood me een mooi geschenk als hulp om dat concept te verwezenlijken en schreef de twee mooie strijkerspartijen.  Ik ontdekte bij de re-mastering van het vroegere album, voor heruitgave op vinyl,  trouwens een stuk, dat we niet hebben gebruikt op de plaat: "Shaya Sebothane", een tien minuten lang durend Afro-gericht thema, waarin iedereen aan bod komt wat stamt uit de tijd, dat ik samenwerkte met de Zuid-Afrikaanse contrabassist Johnny Dyani. Een heerlijke vondst.

Nu we het hebben over Afro – Zuid-Afrikaanse muziek. Je bent eigenlijk niet begonnen als jazz muzikant maar je vond je invloed in die Afrikaanse muziek, heb ik ergens gelezen, klopt dit? Kun je daar wat meer over vertellen?
Ik ontdekte de jazz reeds zeer vroeg, maar was aanvankelijk actief in de kleinkunst, pop, wereldmuziek en deed studiowerk. Aanvankelijk als pianist, later als percussionist. Op albums van Jef Vanuytsel, Johan Verminnen, Raymond van 't Groenewoud, Hennie Vrienten, Bert De Coninck, Jean Blaute, Jo Lemaire, Claude Maurane, Leen Persijn, Machitun, Dirk Van Esbroek, Nacht Und Nebel, Pop in Wonderland, enz., hoor je me tokkelen of rinkelen, tot zelfs op albums van de Scabs en Kreuners en heel wat commerciële chansoniers

En hoe ben je dan toch in jazz terecht gekomen?
Zoals ik daarnet al aangaf, ik zat al heel vroeg in jazz.  Ik hoorde als achtjarige al een gospel-ceremonie op een 45 toeren plaatje en snel erna Louis Armstrong, Duke Ellington, Mahalia Jackson.., EP's en singles, die in de platenkast van mijn ouders lagen.....Later kocht ik zelf schijfjes van Lionel Hampton, Coleman Hawkins en ontdekte ik Thelonious Monk, Coltrane, Modern Jazz Quartet, Dave Brubeck, Miles Davis, Art Blakey, noem maar op. Op mijn twaalfde jaar had ik de geschiedenis van de jazz al haast doorzwommen Ik ben pas rond mijn 24^ste met percussie begonnen, maar daarvoor zat ik dus wel in die jazz gerichte scene.

Nu we toch over je leven bezig zijn, waarom eigenlijk percussie?
Ik ben op het Antwerpse conservatorium begonnen voor piano en klarinet. Op een dag stond ik aan het station en sprak een chique geklede Afrikaanse man aan. Ik was jong en naïef en dacht dat iedereen wie een donkere huidskleur heeft jazz speelt (haha).  Ik vroeg hem (in het Frans) of er een jazz club was in de beurt. Hij troonde mij mee naar een café. De naam van de uitbater van dat café,  en later mijn guru,  was ZAPATA. Een zelfgekozen roepnaam voor de vrienden. Zijn echte naam was Nelson en hij kwam uit Suriname. Hij speelde drums en conga's. In het kleine café stond de drums naast het uitstalraam van de zaak, ernaast een duo conga's en wat verder een buffetpiano. Er ging op dat moment een heel andere wereld voor me open. Sindsdien ging ik daar elke week binnen, en keerde met de laatste trein huiswaarts, ik kwam dan zogezegd van het conservatorium. Er is van die sessies die ik daar heb gedaan helaas nooit iets opgenomen, er bestaat wel een foto waar ik opsta gezeten achter die piano .

Het interessante is dat ik nu nog die Afro-muzikale invloeden voel terugkeren in je live performance. Waar ik het ook wou over hebben, de coronatijd heeft er ook stevig ingehakt, je was zeer actief op sociale media, ik heb je teksten veel gelezen, hoe belangrijk was dat voor jou en was ook dit een uitlaatklep om die coronatijden te overbruggen of hoe moet ik dat zien?
Het heeft me wel geholpen om bepaalde gevoelens en emoties van me af te schrijven, ik kreeg ook wel reacties van mensen die er ondersteuning in vonden omdat ze hetzelfde mee maakten. Maar nu doe ik dat niet meer, ik deel mijn concerten of promoot mijn muziek op mijn facebook. Ik ken mensen die dat nog doen, bij mij was het soms sarcastischer en harder.

Waarom, in tijden van sociale media en spotify en zo eigenlijk nog platen uitbrengen?
Ik behoor nog tot de generatie die graag iets in handen heeft. Veel winkels in deze tijden sluiten of moeten uitverkopen omdat er geen cd’s meer worden gekocht, en dat vind ik heel jammer. De lay-out, de foto’s, de teksten.. die vind je alleen op zo een hard disk. Wat Spotify betreft? Als je geen commerciële muziek brengt, valt je eruit. Ik vind het een spijtige uitvinding, mijn dochter wijst me er ook op dat er te weinig platen van mij op Spotify staan. Langs de ene kant wil ik het wel volgen, langs de andere kant  is de kwaliteit van muziek op spotify totaal niet hetzelfde als op cd of vinyl. Op optredens merk ik trouwens ook dat er na een staande ovatie  amper een klein deel van de aanwezigen die plaat effectief koopt en dat is  een jammerlijke evolutie.

Ik moet toegeven dat ik wel ontdekkingen doe via Spotify, maar ik koop ook nog liever vinyl platen.  Wat ik ook las, je voelde je  zelfs wat ‘opzij geschoven’ door de jongere garde, maar had er ook vrede mee. Hoe moet ik dat zien?
De jongere jazz gerelateerde talentvolle muzikanten  hebben helemaal terecht de kans gekregen om zich te tonen. Vooral via Jazzlab die zeer mooi binnen die context schitterend werk verricht door  die jongere generatie daadwerkelijk  die kansen te geven. Ik sta dus  zeer positief tegenover die jongere generatie, ik ga ook naar hun concerten als ik de kans krijg. alleen sta ik wat kritisch tegenover het  voortdurend de focus willen leggen  op nieuwe dingen, of die zogezegde vernieuwing in Vlaamse jazzwereld.

We hadden het over nieuwe talenten bezig , en daar mag ik Naima toch onder rekenen. Ze doet het zeer goed, al krijg ik de indruk dat het nu een beetje stil is of heb ik iets gemist?
Dat lijkt alleen maar zo, ze heeft optredens met Vitja Pauwels in duo momenteel en laat de volledige band wat rusten.. .ze heeft onlangs ook een opdracht uitgevoerd voor het Gentse filmfestival met muziek op een Nederlands film over plankton en begeleidt dat live. Ze reist er nu mee doorheen Nederland.

Mooi om te horen dat alles goed gaat …Wat zijn de verdere plannen voor 2024 eigenlijk ?
Ik heb geen boeker en moet alles zelf doen. Ik had na de tour via JazzLab een beetje gehoopt dat iemand me daarbij zou willen helpen. Maar moet het dus op eigen kracht doen. Met een beetje geluk kunnen we met deze plaat dus gewoon verder toeren, Ik  hoop dan ook  het hele jaar door die plaat te kunnen promoten, en hoop dat iemand me wel wil helpen daarin.  Ik hoop ook dat de plaat wat verkoopt, want ondanks de aandacht van pers en zo loopt de verkoop niet zo goed. Maar in elk geval staat 2024 dus vooral in het teken van het promoten van die schijf.
Zijn er ook plannen naar het buitenland toe?
Ik heb in het Buitenland gespeeld, maar met die installatie van drums en percussie is het moeilijk om met een vliegtuig te reizen. Het is gewoon zoveel materiaal en een hoog risico. Het zou mooi zijn moest dat kunnen gebeuren. Met alleen een drumstel kan dat zelfs lukken. Ik heb in Roemenië gestaan, Tsjechië, Polen, Oostenrijk, Duitsland , Frankrijk, Italië, Zweden, Denemarken , Mexico, Guadeloupe, China, Canada, Engeland, Nederland.. Om maar te zeggen. Dus ik zou wel willen, maar met dit heel arsenaal aan materiaal is dat zeer moeilijk.

De jeugd wil nu voortdurend geprikkeld worden, het rare is dat je ze niet ziet op jazz concerten terwijl je bij een jazz concert voortdurend prikkels krijgt door die improvisatie. Heb jij daar een verklaring voor?
Dat is inderdaad spijtig, dat merk je ook in het conservatorium, het is een beetje navelstaarderij. Ze willen er allemaal geraken, spelen jazz, maar je ziet ze zelden op concerten van leraars of collega’s . Toen ik zelf les gaf nodigde ik mijn leerlingen uit op concerten van muzikanten die voor hen op het conservatorium les volgende, maar ze gaan er helaas zelden op in.  Er zijn trouwens wel bepaalde bands die erin slagen om een jonger publiek aan te trekken binnen de scene. Maar doorgaans lukt het dus  moeizaam. Om een voorbeeld te geven. Op BRAND festival stond Bram De Looze in de coulissen zeer geïnteresseerd  naar mijn optreden te kijken en dat deed me deugd. Zulke dingen zouden dus meer moeten gebeuren.

Zijn er na al die jaren nog doelen en ambities naar de toekomst toe?
Dat is een beetje een vervolg op de vraag van daarjuist. Ik heb veel mooie dingen mogen doen in het buitenland en zou het dus zeker  leuk vinden om dat terug te mogen doen , met dit programma is het heel moeilijker, omdat ik zoveel percussiemateriaal gebruik, wat dan weer  een obstakel is voor transport, enz....Het probleem is ook dat de festivals op veilig spelen, eerst vol zitten en dan zullen we wel zien, ze durven geen risico meer nemen als ze iemand boeken. Een wisselwerking binnen de Europese jazz, waarbij bands uit andere landen ook hier kunnen spelen, het zou fantastisch zijn. Maar in de praktijk is dit in de  tijden waarin we nu leven een moeilijk piste.

Pics homepag @Jassepoes

Bedankt voor dit fijne gesprek,  en veel succes in het nieuwe jaar. Hopelijk tot binnenkort…