De Kortrijkse postmetalband Rhazes heeft zijn debuutalbum ‘Silk Sands’ uit. Van alle nieuwe postmetalbands die in Vlaanderen de kop opsteken is dit misschien wel één van de interessantere.
Het is wat jammer dat dit voorlopig enkel een digitale release is. Deze muziek komt vermoedelijk nog net iets sterker uit de verf op vinyl. Met vijf tracks speelt Rhazes bijna 40 minuten vol. Hoewel dit een eerste release is van een nieuwe band met bandleden die eerder in andere genres actief waren, ligt de lat meteen hoog. Achter elke noot schuilt ambitie.
Met heel wat bekende postmetal-ingrediënten weet Rhazes toch een eigen identiteit op te bouwen. Geen verrassingen bij de invloeden. Cult of Luna, Russian Circles, Amenra, Deafheaven, Psychonaut en Tool. In de agressievere stukken hoor ik wat echo’s van Wiegedood en Oathbreaker. Het spelen met de levels van intensiteit, het aanspannen en loslaten van de spanningsboog, de variatie in donkere emoties, de laagsgewijze songopbouw, de tijd nemen om een structuur op te bouwen en uit te werken, … dat doen ze allemaal helemaal goed. De eigen identiteit komt toch vooral van de agressievere, snellere partijen en van de vocalen van Benjamin.
Wat ook opvalt: de songtitels zijn raak gekozen: “Undertow”, “Ripples”, “Echoes of Silence”, … het is toch iets minder abstract dan wat je vaak ziet bij andere bands in het genre en je kan er als luisteraar iets mee. Net zo voor albumtitel ‘Silk Sands’: dat is helemaal de textuur van deze muziek: zijdezacht in de ‘stillere’ stukken en lekker zanderig schurend als het volume de hoogte ingaat.
Afsluiter en magnus opus van dit album is “Eolith”. Met een speelduur van bijna 11 minuten is het geen makkelijke klus om de luisteraar bij de les te houden. Dat pakken ze bij Rhazes goed aan – met onder meer een tweede stem – en toch lijkt deze track maar net niet te bezwijken onder de ambitie die de band zichzelf heeft opgelegd. De intro is magistraal – doet mij denken aan Cobra The Impaler -, maar telkens nog voor de helft zijn ze mij als luisteraar kwijt.
Met iets minder ballast en wat meer punch zou “Eolith” – voor mij – wel mooi over de lat gegaan zijn. Het hoogtepunt van dit album is “Echoes of Silence”.

https://rhazes.bandcamp.com/album/silk-sands

Uit Zeeland, net over de grens met Vlaanderen, komt de wolvenroedel Inherited. Deze jongelui wonnen met sprekend gemak de Nederlandse Metal Battle en speelden zo op Wacken, Roosendaal Open Air, Baroeg Open Air, Kreekrock, Kashfest en nog wel meer grote en kleine festivals. Ze stonden zopas nog in de Elpee in Deinze. En volgend jaar dikken ze dat lijstje nog aan met onder meer Vestrock in Hulst en South of Heaven Fest in Maastricht.
Hun livereputatie hebben ze al, maar kunnen ze het ook waar maken met releases? Wie daar zou aan twijfelen, moet maar eens naar hun nieuwe digitale single “Urban Guerilla” luisteren. Dat is een bom van groove en thrash zoals we dat eerder gehoord hebben bij Pantera en de vroegste versie van Sepultura of Slayer. Zowat alles zit goed op deze single: goeie sound, knappe compositie, bij momenten hardcore-militant en direct meebrulbaar.
“Failed To Resist” en “Shitface” waren al leuke singles, maar met deze “Urban Guerilla” gaat gegarandeerd iedereen voor de bijl. Er wordt gewerkt aan een album en dat is iets om naar uit te kijken.

https://www.youtube.com/watch?v=GgXB8-RLuzg

Het was al even geleden dat we nog iets gehoord hadden van postpunkband Face Your Fears. Ze spelen wel regelmatig in Vlaanderen, maar voor een release moeten we al teruggaan tot 2020 toen ze hun demo-single “Higher” uitbrachten en ze voor deze site een interview deden (link onderaan deze review). En dan was er op het einde van vorig jaar plots een nieuwe EP. Op clear vinyl zowaar.
De band is inmiddels uitgebreid met toetseniste Sabien, maar die was er nog niet bij voor de opnames. Voortaan kan zangeres Corina (ook van Black Snow in Summer en Silent Presence) zich op het podium nog meer concentreren op haar zang.
Het oude nummer “Higher” werd voor deze EP opnieuw opgenomen. Opvallend is dat elk nummer begint met de letter ‘h’. Behalve “Higher” krijgen we nog “Hunger” en twee keer “Hide”. “Hide” krijgt op deze EP naast de originele edit een donker-dansbare remix door Chesko van Der Klinke. Een goede zet, denk ik, om Chesko mee te nemen in dit verhaal.
Dus eigenlijk slechts twee helemaal nieuwe tracks op deze EP. Dat lijkt wat magertjes na vier jaar, maar alles sluit wel mooi op elkaar aan. Het heropgenomen “Higher” klinkt hier misschien niet zo heel anders, maar inderdaad beter dan de versie van vier jaar geleden. Op “Hide” en “Hunger” laat Face Your Fears horen dat ze flink gegroeid zijn als band: meer een eigen sound, goede compositie, meer vanuit de eigen sterkte, … “Hunger” heeft een bijzonder leuke intro, een agressieve gitaarpartij die mij wat aan Vive la Fête of zelfs Marilyn Manson doet denken, … en dan is er nog die wissel van Engelstalige naar Franstalige lyrics. Allemaal leuke vondsten.

Een band hoeft niet zo nodig heel productief te zijn. Als dan de spaarzaam uitgebrachte releases telkens een schot in de roos zijn, zijn wij als reviewer daar best tevreden mee.

Link naar het interview van 2020: https://musiczine.net/nl/interviews/item/80499-face-your-fears-w-fest-en-sinner-s-day-staan-bovenaan-onze-bucket-list.html

https://www.youtube.com/watch?v=afvmKEbg1Kw

Till Lindemann staat sinds 2023 hevig ter discussie, maar ondanks dat waren de concerten van zijn band Rammstein vorig jaar in Oostende helemaal uitverkocht. Deze zomer staat hij als solo-artiest op Graspop en hij heeft een nieuwe single uit: “Meine Welt”. Later dit jaar doet de Duitser ook een concerttournee maar daarvoor laat hij ons land links liggen. Parijs en Amsterdam staan wel op zijn agenda.
De lyrics van “Meine Welt” vertellen een aantal verhalen tegelijk of kan je op z’n minst op verschillende manieren interpreteren. Vrij vertaald: ‘Ik toon je mijn wereld, een plek voor verloren zielen. Wanneer iemand van de hemel valt, telt hij de sterren/engelen niet. Bedoelt hij dat zijn wereld er altijd al anders, verdorvener was, als verklaring voor het gedrag waarvan hij beschuldigd wordt? Of bedoelt hij dat zijn wereld door alle beschuldigingen en door het cancelen er nu nog donkerder uitziet? Zoals altijd bij Lindemann en Rammstein is niets eenduidig en dat is jammer.
Muzikaal heeft dit de bombast van Rammstein en van zijn vroegere solo-releases. De muziek komt deze keer van de Duitse producer Nicolas Ludwig. Het is helemaal op het lijf van Lindemann geschreven en wie al langer fan was van Lindemann en Rammstein zal – muzikaal – dit waarschijnlijk ook wel weten te waarderen.
Op het artwork staan behalve de naam van de artiest en de songtitel nog twee woorden in het Cyrillisch en die betekenen zoveel als ‘kill Till’, een verwijzing naar de aanvallen tegen hem in 2023.

https://www.youtube.com/watch?v=AVajNnA58qk

Amyl and the Sniffers worden groot. Van een wanordelijk punkbandje uit Australië naar wereldwijd tournees met Foo Fighters, Jane’s Addiction, Weezer en Smashing Pumpkins en tal van festivals. In november verkochten ze de AB in Brussel uit als headliner en deze zomer staan ze op Pinkpop en Rock Werchter. Daarvoor surfen ze op hun nieuwe album ‘Cartoon Darkness’.

Dat album is net als alle vorige albums een grabbelton van inspiraties en genres: pubrock, punk, garage, rap, pop in al zijn vormen, country, … Er zit niet echt een lijn in de tracks, maar die variatie is op zich wel verrijkend. Zangeres Amy Taylor klinkt nu eens als een grofgebekte tiener (op “Me And The Girls”), dan weer als een opruiende political punk-girl (op “Motorbike Song”) en wat later dan als een gepolijste popqueen (op “Big Dreams”). Het zijn niet altijd de mooiste vocalen, maar dat is vooral niet de bedoeling, en ook heel spontaan, from the heart en gelukkig nergens vals. Er komen heel wat relevante onderwerpen langs in de lyrics: artificiële intelligentie, de klimaatcrisis, politieke correctheid, oorlog, big tech, … Voor iedereen wat.
Muzikaal is Amyl and the Sniffers op zijn best als het gaspedaal diep wordt ingedrukt. Ze hebben de energie en de opzwepende ritmes nodig om te overtuigen (“Pigs”, “Doing In Me Head”, …). Het is hun sterkte, maar tegelijk ook hun zwakte. Want zodra het tempo verslapt (“Bailing On Me”), klinkt deze band maar lauw en doorsnee. De interessantste tracks vond ik “Jerkin’”, “It’s Mine” en “Pigs”.
Is de hype rond Amyl and the Sniffers (en ‘Cartoon Darkness’) terecht of houden de fans vooral van Amy omdat ze zo weinig kledij aan heeft op het podium? Muzikaal is dit niet vernieuwend of hoogstaand, maar de popmuziek heeft af en toe eens een schop onder de kont nodig van een band die dingen benoemt zoals ze zijn en die zich geen ene reet aantrekt van wat anderen denken.
Als voice of a generation mag Amy met haar Sniffers voor mijn part de komende jaren als een ongeleid projectiel alle mainstream festivals onveilig maken: we’re all pigs after all!

https://www.youtube.com/watch?v=DxOMGj8P2hY 

De Nederlandse band Katie Kruel heeft een nieuw album uit. Deze Crow Sessions klinkt anders dan ‘The Rise And Fall Of Cannibal Planet’ of andere eerdere releases en daar hoort een verhaal bij.
Voor de meesten van ons is de covid-pandemie inmiddels een vage herinnering. Niet zo voor Katie Kruel-zangeres/gitariste Nathalie. Zij hield aan de virusziekte een blijvende stoornis over waardoor ze eigenlijk geen extern geluid meer kan verdragen, ook geen muziek. Dat is nu al vier jaar lang zo en het einde van haar lijdensweg is nog niet in zicht. Zingen lukt nog wel, op een manier. Gitarist Hans Dirksen-Smits bezocht haar regelmatig thuis en bracht voor haar als afleiding en inspiratie een dichtbundel mee: Crow. From the Life and Songs of the Crow, van Ted Hughes uit 1970.
Als een soort van therapie zette Nathalie de ideeën en poëzie van Ted Hughes om naar eigen songteksten en met minimale begeleiding van Hans en wat arrangementen leverde dat het album ‘Crow Sessions’ op. Muzikaal is dit tot op het bot gestripte doom of noem het akoestische postmetal: weinig begeleiding en weinig melodie. Van beide misschien maar net genoeg om het songs te kunnen noemen. Donker, maar niet dreigend. Kermend pijnlijk, maar (meestal) zonder wanhoop. Huiveringwekkend intiem. Kwetsbaar en krachtig tegelijk.
Heel centraal staat de stem van Nathalie. Nog meer doorleefd en dooraderd dan op ‘Cannibal Planet’. In toon doet dit mij wat denken aan de solo-opnames van Colin H. van Eeckhout van Amenra, aan Marianne Faithfull of aan de demo’s van PJ Harvey voor haar eerste albums.
Inhoudelijk lijken dit monologen van Nathalie, maar ze reikt hiermee net zo goed de hand naar iedereen buiten haar eigen living. Het zijn uiteraard geen vrolijke lenteliedjes, maar ze kunnen luisteraars loutering bieden.

https://www.youtube.com/watch?v=u7c8Nc9xKi8

Het gaat goed met The Mono Kids. In maart gaat dit Nederlandse punkorkestje naar de UK voor een korte tournee en in december van vorig jaar brachten ze nog een leuke EP uit. ‘The Blues Is Still #1’ is een drietraps-ode aan the John Spencer Blues Explosion.
Die band stopte in 2016 maar er zijn een paar redenen om deze EP nu uit te brengen. Het moet in de eerste plaats een hart onder de riem zijn voor Judah Bauer, de gitarist van de voormalige band die momenteel met gezondheidsproblemen kampt. Voorts is het ook een eresaluut voor John Spencer die dit jaar 60 wordt.
De drie nummers zijn volbloed Mono Kids: een beetje rammelend, razend, garage/fuzzy/punky rock en in your face. Dan wel ‘in dezelfde chaotische stijl als’ en hier en daar horen we een van de John Spencer Blues Explosion-geleend elementje. De leukste van de drie nummers is voor mij “Bell Bottoms”.

https://themonokids.bandcamp.com/album/the-blues-is-still-1

I H8 Camera is een improvisatiecollectief met Rudy Trouvé als ceremoniemeester. Hij leidt al meer dan 15 jaar een steeds wisselende bezetting van absolute topmuzikanten (onder meer de betreurde Matt Watts) op een rollercoaster doorheen rock, jazz, folk, krautrock, no wave, postpunk ... met niet meer dan enkele summiere en schijnbaar bizarre aanwijzingen … De uitkomst is soms vernieuwend, vaak tegendraads schurend en vaak gewoon briljant.
Het pad van I H8 Camera kruiste al verschillende malen dat van Roland Van Campenhout en samen een album maken leek het logische vervolg. Samen zijn ze een groep vrije geesten die op twee dagen in augustus - vandaar de albumtitel - en elke dag in een andere bezetting, improviseerden in de Finsterstudio van Joris Caluwaerts. De rolverdeling was dat Roland de teksten verzint (in het Engels, Frans en Nederlands) en dat de I H8-crew de muziek bij elkaar improviseert. Van die formule wordt slechts twee keer afgeweken: op “Entre Les Femmes” is de melodie ook van Roland en op “Too Old For That Shit” zingt Rudy Trouvé.
Roland – die zijn eerste opname maakte in de jaren ’60 – is zelfs op zijn oude dag helemaal in zijn element tussen deze andere vrije geesten. Het speelplezier druipt af van deze opnames. Behalve Roland en Trouvé speelden op deze sessies nog mee: Teuk Henri, Elko Blijweert, Hannes D’Hoine, Jeroen Stevens, Alain Rylant, Bjorn Eriksson, Tomas De Smet, Wouter Van Belle, Aarich Jespers, Buni Lenski, Sigrid Van Rosendaal en Gert Wyninckx.
Uit de sessies werden tien parels van songs gedestilleerd die zowel de veelzijdigheid van de band als van Roland in alle glorie etaleren. De heel persoonlijke teksten van Roland gaan over zijn bijzonder rijk en waanzinnig leven als één van de meeste legendarische  Belgische muzikanten.
Je voelt op dit album de absolute drang om te improviseren en te experimenteren. Tegelijk voel je dat deze bende zoveel métier heeft dat ze wel ongeveer weten waar ze zullen uitkomen als ze van het begane pad afwijken. Nergens wordt het een kakafonie of oeverloos, stuurloos gepingel.
‘Two Days in August’ is een parel, een document, een muzikale erfenis.

Het releaseconcert is op 22 januari in de clubzaal van de AB. Dat zal niet helemaal in de ‘opstelling’ van het album zijn, want niet iedereen van het album zal aanwezig zijn en onder meer Stef Kamil Carlens en Wim De Busser komen dan meespelen. Maar de ervaring zal vermoedelijk wel dicht tegen die van ‘Two Days in August’ liggen.
In september komt er nog een live-album uit van I H8-camera, met opnames van 2023.

Heisa leerden we kennen met fijne releases als ‘Joni’ en ‘Outliar’. Voor de volgende release verhuisden ze van label. “The Harmonist” was eind vorig jaar een eerste single van een nieuw album.
De vibe van Tool, de noise-erupties van een Sonic Youth en het hoekige van een TC Matic zitten er nog steeds in.
Inzake toegankelijkheid voor een breed rock-publiek is deze single misschien wel een stap achteruit ten opzichte van ‘Outliar’ en ‘Joni’. Deze single schuurt en kermt in elke seconde. Rauw en melodisch tegelijk. Intrigerend in inspiratie en uitwerking. Schipperend van klein en intiem tot schreeuwend extravert. Bewust stuurloos blijkbaar ook. Bij moment heerlijk.

https://www.youtube.com/watch?v=D3ApK6uRoHw

Splitalbums heb je in allerlei vormen. ‘Het Pact’ van de Vlaamse blackmetalbands Kludde en A Thousand Sufferings is een opmerkelijk splitalbum, omdat de twee bands aan de slag zijn gegaan met hetzelfde verhaal. Het is bovendien een bijzonder en echt gebeurd verhaal dat al eerder in boeken, lokale theaterstukken en ene strip is verteld, al kunnen we er niet voor garant staan dat alle details in de lyrics van ‘Het Pact’ geschiedkundig correct zijn. Hopelijk zit er wat eigen interpretatie van de bands in.

Het gegeven van de lyrics is de Vlaamse familie De Vis. Die had macht, grondgebied en rijkdom vergaard, tot in Frankrijk. Om die macht en rijkdom te bestendigen, heeft één generatie van de familie een ongeschreven pact gesloten: er wordt niet getrouwd en er komen geen kinderen. Zo komen macht, rijkdom en grond na de overlijdens van die generatie in een steeds kleinere groep terecht. Eén vrouwelijk lid van de familie wil het pact niet volgen omdat ze verliefd geworden is en dat belangrijker vindt dan het pact. Zij wordt meer dan 30 jaar lang opgesloten door de familie en zal nooit trouwen of een kind krijgen. De laatste telg van de familie De Vis stierf pas in 1978, nog niet zo heel lang geleden dus. Hij was de rijkste van de familie, maar zonder erfgenamen.

“De Armoezaaier”, de eerste track van A Thousand Sufferings op dit album, begint slepend atmosferisch, etherisch doomy en vooral huiveringwekkend. Ergens halfweg zit er een leuke versnelling en nog wat later wordt het gaspedaal nog wat dieper ingeduwd. Dit had op één van de ‘Mass’-albums van Amenra kunnen staan, zowel muzikaal als naar lyrics. De tweede track van A Thousand Sufferings, “De Zotte”,  heeft een pittig, pompend ritme van bij de start. Zo een headbang-ritme dat we eerder met thrash of powermetal associëren, niet zo ‘blistering’ of met blastbeats als we dat in black metal verwachten, maar wel zonder enige genade. De solo is dan weer wel heel typisch black.

Kludde heeft eveneens twee tracks op dit splitalbum. Zij zijn meer van de sludgy blackmetal. Muzikaal zit er meer variatie in hun “Slecht Geldj I – Pact Gesloeten”. Op deel 2 van deze track klinkt Kludde eerder als een Wiegedood of Wolves in the Throne Room, met op de helft een epic power-gitaarsolo die we op die manier nog maar zelden in blackmetal gehoord hebben. Een leuk detail : alle lyrics worden in het Aalsterse dialect gezongen, omdat dat ook de heimat van de familie De Vis was.

Dat twee bands samen aan één verhaal schrijven voor één album, is op zich al een leuk gegeven. Beide bands tonen zich op dit splitalbum van hun meest veelzijdige kant en de gebrachte variatie maakt dit album misschien wel toegankelijk voor muziekliefhebbers die doorgaans minder op hebben met black metal.

Het Pact
A Thousand Sufferings/Kludde

https://www.youtube.com/watch?v=BWrR8bWd7ec
https://www.youtube.com/watch?v=uF_ZkEHaYhI