Rick De Leeuw - Nee, nee, nee, niet naar huis toe
Rick De Leeuw + Drift

De Tröckener Kecks startten in 1980 als punkband in Amsterdam en stonden bekend om hun energieke concerten. In 2001 stopte deze Nederlandse rockband en hoewel heel wat fans er alsnog op hopen, zit een reünie er niet in. Ruim 20 jaar na de split van de Kecks kan je nu naar de ‘soloconcerten’ van Kecks-zanger Rick De Leeuw, met dan wel een volledig Belgische band. Tegenwoordig voelen die concerten echt wel aan alsof de Kecks opnieuw op het podium staan, werd ons ingefluisterd.
Wij gingen kijken en luisteren in de Schakelbox in Waregem.

Het was niet enkel Rick De Leeuw als hoofdact die ervoor zorgde dat we dit concert in onze agenda gezet hadden. De support kwam van Drift. Deze Nederlandstalige band zagen we eerder dit jaar nog als duo op het Serre Fest, met Tine als zangeres en Christophe op gitaar (en loops). We werden toen uitermate gecharmeerd door het bandconcept: ze lenen en bewerken melodietjes van andere songs en ze gooien er Nederlandstalige humor, sarcasme en absurditeit over waarmee ze in de buurt komen van Arbeid Adelt!, Hugo Matthijsen, Kamagurka en Aroma di Amore.
In de Schakelbox stond Drift voor het eerst met een bassist en drummer erbij. Even vreesde ik dat de lyrics daardoor zouden verzuipen in het geheel, maar dankzij een uitstekende mix van de geluidsmensen kon het publiek alles prima begrijpen.
Drift ademt – op het podium – chaos en absurditeit. De band komt op in badjassen, zonder dat dat aspect verklaard wordt. Voorts komen er nog een volledig geïmproviseerd openingsnummer, een berenmuts en een megafoon aan te pas en omdat er in “Dromendaris” niet veel gezongen moet worden, nodigt Tine drie mensen uit het publiek uit om op het podium een slow met haar te dansen.
De setlist in Waregem leek sterk op die op het Serre Fest en omvatte onder meer een cover van De Brassers (“En Toen Was Er Niets Meer”) en eigen werk als “Koken met Kerosine” (met eenzelfde muzikale progressie als “California Über Alles” van Dead Kennedys), “Dromendaris” en “Bedbeest”.
Afsluiten deed Drift met “Huiswijn”, een nummer dat muzikaal een beetje verwijst naar “Housewive” van Daan en dat in de lyrics wijn drinken aanprijst voor elke uitdaging van de huisvrouw, en zo een nieuwe betekenis geeft aan het begrip ‘huiswijn’, wat doorgaans een optie is op restaurant.
Als band klinkt het bij Drift een stuk organischer dan als duo. Nu we deze band gezien hebben in deze opstelling en met een perfect licht en geluid zijn we er nog zekerder van dat hier iets moois aan het bloeien is.
Setlist Drift: Niet Nat / Drift / Koken Met Kerosine / En Toen Was Er Niets Meer / Dromendaris / Bedbeest / Huiswijn

We moeten eerlijk toegeven dat we Rick De Leeuw na de split van de Tröckener Kecks wat uit het oog waren verloren. Hij was dan plots een dichter, een presentator op TV, een acteur, … en de duo-voorstellingen met toetsenist Jan Hautekiet waren een harde breuk met de rock ’n roll van daarvoor. De releases waren bovendien een heel stuk ‘zachter’ en braver. Dat we met de ‘zachte’ moeite hadden, heeft ons zelf ook verbaasd. Bij sommige van de songs van de Kecks (“Souvenir”, “Achter Glas”, “Geen Gewone Jongen”, …) dachten we: wat een mooi verhaal, maar met al dat geschreeuw en met al die versterkers op tien heeft waarschijnlijk niemand er iets van begrepen.
Inmiddels woont De Leeuw in Vlaanderen en met ‘Het Komt Allemaal Goed’ zit hij al aan het vijfde of zesde solo-album. Voor dit album heeft hij songs geschreven bij kunstwerken uit een Belgische collectie, opgenomen met nagenoeg dezelfde band als voor de albums ‘Zonder Omweg’ en ‘Lieg Me De Waarheid’. In de band zit onder meer Axl Peleman, de huidige bassist van De Kreuners en dat is dan weer de band die begin jaren ’90 van het van de Kecks geleende “Nu Of Nooit” een lokale wereldhit maakten.
Met de band erbij is het rock ’n roll-gehalte van De Leeuw opnieuw flink gestegen. De live-versies van de nummers van ‘Het Komt Allemaal Goed’ krijgen een flinke stoot power en adrenaline mee op het podium in Waregem. Hij geniet ook zichtbaar van het geluidsvolume dat de zaal in wordt geslingerd en leeft zich uit als het podiumbeest dat hij onmiskenbaar is. Zijn enthousiasme wordt beantwoord met nog meer enthousiasme uit het publiek. Op de voorste rijen staan een paar mensen met een oud Kecks-shirt en toch ook al een paar met een shirt van de Het Komt Allemaal Goed-tournee.
Rick De Leeuw wisselt sterk nieuw werk als “Bloedrode Maan”, “Te Weinig, Te Laat” en de niet-religieuze gospel “Zing Voor Mij” af met nummers van zijn vroegere band. “Met Hart En Ziel” zit al vroeg in de set en met “Niemand Danst Alleen” en “Een Dag Zo Mooi” bouwt hij in de finale op naar het orgelpunt met “Nu Of Nooit”, dat de Schakelbox doet ontploffen. Tegen dan heeft het publiek al spontaan meegezongen, het ritme meegeklapt en veel gedanst. Dat het Vlaamse publiek de Kecks-tradities niet vergeten is, wordt het mooiste bewezen als de band het podium afstapt en er uit honderden kelen gezongen wordt: “Nee, Nee, Nee, Niet Naar Huis Toe”. Je kan een band wel opdoeken, maar het geheugen van het publiek kan je niet uitwissen.
De toegift wordt ingezet met een opvallende cover van “Watskeburt?!” van De Jeugd Van Tegenwoordig. Dan volgt de rockende smartlap “Het Is Toch Je Kind” en nog twee oudjes: “Zou Je Niettegenstaande De Recente Gebeurtenissen Toch Nog Een Verblijf Op Amoureus Gebied In Overweging Willen Nemen Alsjeblieft” en “De Jacht Is Mooier Dan De Vangst”.

Met de ruggensteun van deze band benadert Rick De Leeuw heel dicht de energie van vroeger en bouwt hij tegelijk verder aan een mooi oeuvre aan lyrics. Deze Vlaamse (De) Leeuw moet nog lang niet naar huis toe.

Setlist Rick De Leeuw: We Vieren / Het Komt Allemaal Goed / Kijk Niet Om / Met Hart En Ziel / Bloedrode Maan / Zie Mij Graag / Meer Niet! / Zing Voor Mij / Te Weinig, Te Laat / De Een Na Laatste / Niemand Danst Alleen / Een Dag Zo Mooi / Nu Of Nooit / Het Is Toch Je Kind / Zou Je Niettegenstaande … / De Jacht Is Mooier Dan De Vangst

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

Leather Rebel - This is just the beginning

Michael Draveck was de voorbije jaren een opvallende bezoeker in het clubcircuit in Vlaanderen. Met zijn grote zonnebril en zijn typerende speedmetal-outfit kon je al aanvoelen dat hij ooit in een bandje zou zitten. Blijkt dat deze sympathieke Mexicaan eerder al twee jaar bij de Amerikaanse cultband Savage Grace zat. En hij heeft nu zijn eigen speedmetalband: Leather Rebel. Binnenkort brengt Leather Rebel de EP ‘Underground Curse’ uit.

Het interview gebeurde in het Engels. Een paar zinnen en stukken van zinnen vertaalde ik niet naar het Nederlands omdat de vertaling onrecht zou doen aan de inhoud.

Leather Rebel is een opvallende bandnaam. Verwijst die naar de gelijknamige track van Judas Priest?
MD: Ja, het is een eerbetoon aan één van mijn grootste invloeden. Maar het is ook een statement van wie ik ben en waar ik voor sta als een grenzeloze rebel die vastbesloten is deze vlam hoog te houden. Leather vertegenwoordigt wie we zijn: pure metalskin, rauw en oprecht. Rebel vertegenwoordigt de attitude, de kracht en de vrijheid achter de band.

Is Leather Rebel een band of een éénmansproject?
MD: Leather Rebel is ontstaan ​​vanuit mijn visie om een ​​sterke, snelle, oldschool band te creëren. Toen ik in België aankwam en de nummers in mijn eentje afwerkte, moest ik op zoek naar medestanders voor deze battle, maar ik werd geconfronteerd met de harde realiteit van hoe moeilijk het is om hier iets helemaal vanaf nul op te bouwen. Toen had ik het geluk Power from Hell op bas, Zo The Axecutioner op gitaar en Ricardo Liévano (Objector, ex-Cathubodua) op drums te vinden en ze te kunnen recruteren voor Leather Rebel. Hoewel deze bezetting alleen de officiële videoclip voor Bite the Snake opnam, waren de connectie en energie ongelofelijk. Nu ga ik verder als eenmansband en houd ik zelf de vlam van Leather Rebel levend.

Op de tweede single ‘Incubus’ horen we François Morbidus van Hexxema als gastzanger
MD: Dat Francois meedoet was een artistieke beslissing. Hij en ik hadden er al lang over gepraat om samen iets te doen, en eindelijk gebeurde het gewoon op “Incubus”. Zijn samenwerking gaf die track een andere energie, iets wat perfect paste bij de geest van het nummer.

Blijft het bij de EP die binnenkort uitkomt of staat er nog meer op het programma?
MD: Het hoofddoel is om een ​​volledig album uit te brengen, en ik ben daar al mee gestart. Mijn doel is om er het snelste, heftigste en wildste album van te maken die ik ooit heb gemaakt. Voorlopig komt de EP ‘Underground Curse’ over ongeveer een maand uit, waarmee dit nieuwe hoofdstuk begint voor mij en Leather Rebel.

Blijft Leather Rebel een eenmansband of komt er een live-band?
MD: Momenteel concentreer ik me erop om Leather Rebel meer zichtbaarheid te geven en nieuwe tracks te componeren die het begin van de revolutie zullen aankondigen. Als het zover is, zal ik sessiemuzikanten rekruteren om dit project een solo-ervaring te laten zijn, maar dan met alle kracht van de klassieke heavy metal.

Wat is het uiteindelijke doel met Leather Rebel: enkel albums uitbrengen of je muziek kunnen spelen op festivals en in clubs?
MD: Als project streef ik naar beide. Het ene leidt automatisch tot het andere, maar roem is niet het doel van Leather Rebel. Het zou een gevolg kunnen zijn, maar het zal nooit het einddoel zijn. Het hoofddoel van de band is om de muziek, de shows, de esthetiek en al het beste uit de gouden jaren van metal nieuw leven in te blazen en terug te brengen. Als mensen het leuk vinden, geweldig. Zo niet, dan beschouw ik het ook niet als een mislukking. Uiteindelijk doe ik dit als een eerbetoon aan alle ervaringen die deze world of steel me heeft gegeven. Leather Rebel is mijn bouwsteen in de grote muur van metal.

Je hebt heel wat tijd, moeite en geld geïnvesteerd in Leather Rebel, voor de opnames, de videoclip, het artwork, … Dan moet je wel veel vertrouwen hebben in het succes?
MD: Ik weet dat niet iedereen dit soort muziek, dat meer underground en niche is, leuk zal vinden, maar de muziek die ik maak is bedoeld voor those who are truly loyal to steel, die broeders die hetzelfde voelen als ik. In hun aderen, en niet alleen in hun hart. Zoals ik al eerder zei, doe ik dit niet omdat het trendy is of omdat iedereen het erover heeft. Ik heb deze droom al sinds mijn kindertijd en die is in de loop der jaren geëvolueerd. Het heeft tijd, moeite en opoffering gekost, maar het is iets dat mij tot mij maakt, dat mij definieert.

Welke bands dienden als inspiratie?
MD: Leather Rebel is een mix van de vele bands en stijlen die van mij een fanatieke metalhead hebben gemaakt. Van de kracht en attitude van Iron Angel tot de duisternis en woede van Possessed, ze hebben allemaal hun stempel gedrukt op mij. Mijn belangrijkste invloeden vandaag zijn bands als Vulture uit Duitsland en Stalker uit Australië, twee bands die de vlam van moderne speedmetal levend houden met een oldschool spirit. Sterker nog, in één van de nummers op de eerste EP breng ik een eerbetoon aan alle bands die me hebben geïnspireerd, door hun namen in de songteksten te verwerken om ze zo te vereeuwigen.

In je nieuwe thuisland België kijk je op naar Acid en Evil Invaders. Zijn er nog meer bands van de Lage Landen die je goed vindt?
MD: Voordat ik naar België kwam, kende ik wel wat bands uit dat land, maar het was pas toen ik de local scene leerde kennen, concerten bijwoonde en er echt bij betrokken raakte, dat ik de enorme rijkdom ontdekte die er heerst inzake cultuur en metal. Ik geniet enorm van legendarische bands zoals Bad Lizzard, Acid, Ostrogoth, Scavenger, Killer, Crossfire, Buzzard, Warhead, Cyclone, White Heat, Ancient Rites en Enthroned, die de old school van de Belgische metal vertegenwoordigen. Maar ik ben ook onder de indruk van hoe de nieuwe generatie die vlam brandende houdt met bands als Evil Invaders, Objector, Senttura, Axident, Bütcher, Schizophrenia, Speed ​​Queen, Hexxema en Mälheür, om er maar een paar te noemen. België heeft een enorm sterke scene. Je moet het gewoon meemaken om het te begrijpen.

Even terug naar Savage Grace. Je bent te zien op de officiële bandfoto’s en in de clips van de periode van de Savage Cross-periode, maar op de release staat Gabriel Colon als zanger. Hoe komt dat?
MD: Dat is een goede vraag, en ik begrijp waarom het verwarrend kan zijn. Savage Grace maakte destijds een moeilijke overgang door: de vorige zanger (Gabriel) had de band verlaten net toen de promotiecampagne voor de nieuwe release van de comeback zou starten. Frontman Chris kende me al, en nadat Gabriel was vertrokken, nam hij contact met me op. Hij liet me auditie doen en kort daarna werd ik officieel lid van Savage Grace. Vanaf dat moment richtten we ons vooral op het voortzetten van de promotie en het voorbereiden van de shows die we gepland hadden. We namen de officiële videoclips op en deden fotoshoots met de nieuwe line-up. Het was een heel intense en verrijkende ervaring en de reacties van de fans waren ongelooflijk. Hoewel ik niet in de studio kon opnemen, maakte ik deel uit van die belangrijke fase van Savage Grace toen de band na een lange pauze terugkeerde.

Waarom stopte je bij Savage Grace en hoe kwam je dan in België terecht?
MD: Ik besloot Savage Grace te verlaten vanwege een combinatie van factoren. Er waren bepaalde interne uitdagingen en verschillen in de groepsdynamiek die moeilijk te hanteren bleken. Bovendien werden de verwachtingen voor tournees in Europa en Zuid-Amerika niet zoals gepland waargemaakt, wat tot enige frustratie leidde. Om persoonlijke redenen kwam ik naar België, en dat was voor mij het begin van een nieuwe fase. Hier vond ik de inspiratie om mijn eigen muzikale project, Leather Rebel, te ontwikkelen met een persoonlijkere en authentiekere visie op metal. Uiteindelijk was mijn ervaring met Savage Grace een waardevolle leerervaring en zette het me ertoe aan om verder te gaan met mijn muziek, vanuit een nieuw perspectief en met meer kracht dan ooit.

Zat je vóór Savage Grace nog in andere bands?
MD: Ja, vóór Savage Grace had ik wel wat ervaring met andere lokale bands, maar met Savage Grace beleefde ik de voorlopig meest intense en professionele fase van mijn carrière. Elk project leerde me iets nieuws en hielp me groeien als muzikant. Nu, bij Leather Rebel, concentreer ik me erop om mijn persoonlijke visie op metal tot het uiterste te brengen, waarbij ik alle ervaringen samenbreng die ik onderweg heb opgedaan.

In december speelt Savage Grace een concert op het festival Blast From The Past in Kuurne. Ze nemen er hun live-DVD op. Dat is in de buurt van waar je nu woont. Ga je kijken?
MD: Ik heb veel respect voor Savage Grace en ik zal altijd warme herinneringen bewaren aan mijn tijd met de band. De show in Kuurne wordt waanzinnig en met de andere bands erbij wordt het een avond vol metal die je terugvoert naar de gouden jaren. Ik zal waarschijnlijk meer achter de schermen betrokken zijn. Natuurlijk, als de gelegenheid zich voordoet of als ik een uitnodiging krijg om op het podium te stappen, doe ik dat graag. Voorlopig laten we alles op zijn beloop en wachten we af hoe de plannen zich ontwikkelen.

Je vindt het leuk om concerten te kijken in België. Wat is je favoriete club of festival?
MD: Ik ben dol op concerten in België omdat ze een ongelooflijke energie hebben en de fans hier fantastisch zijn; ze vergeten alles wat er in hun leven speelt om zich volledig aan metal te geven. Ik ben op veel plaatsen geweest, in verschillende zalen en steden, maar wat ik in de DVG Club in Kortrijk heb meegemaakt was indrukwekkend. Dankzij onze voormalige bassist, Power From Hell, die een trouwe vrijwilliger is in die club, konden we daar de eerste officiële video van Leather Rebel voor “Bite The Snake” opnemen. De ervaring was intens en zal voor altijd een mooi moment in de geschiedenis van de band en in mijn herinneringen blijven.

Je woont nu in een dorpje aan onze taalgrens: hoe is het om op de grens van twee talen te leven (Frans en Vlaams). Welke vind je het leukst?
MD: Leven tussen grenzen is een heel interessante ervaring. In het begin had ik moeite om me aan te passen, vooral door de taal. Nu studeer ik Nederlands en wordt het steeds gemakkelijker voor me om te communiceren. Frans heeft overeenkomsten met mijn moedertaal Spaans, waardoor ik het soms makkelijker begrijp. Eigenlijk vind ik beide talen leuk: Nederlands heeft een heel specifieke complexiteit en kracht, terwijl Frans me altijd heel mooi en elegant is overgekomen. Als ik klaar ben met mijn studie Nederlands, wil ik graag Frans leren, zodat ik beide kan spreken en met iedereen zonder barrières kan communiceren. Maar iets wat ik vanaf dag één heb geleerd, is dat metal geen taal heeft. Iedereen verwelkomde me hier met open armen en ik kwam tot de conclusie dat we allemaal wereldwijd headbangers zijn, dezelfde ideologie delen en elkaar als broeders zien. Nu ik Nederlands spreek, vind ik het leuk om ervaringen te delen en naar die van anderen te luisteren. Vroeger kon ik in het Engels communiceren, maar nu ik Nederlands spreek, voelt alles natuurlijker en dichterbij.

Wat vind je het leukste aan België?
MD: België heeft me een nieuw hoofdstuk in mijn leven en carrière gegeven. Wat ik het leukste vind, is de passie van de mensen, vooral van de metalfans. Hier, wanneer de lichten dimmen en het concert  begint, transformeren ze volledig; ze (be)leven metal echt, zonder maskers of poses. Dat inspireert me om mijn ziel in elke riff en elke schreeuw te leggen. Ik bewonder ook hoe georganiseerd het leven hier is; er is een balans tussen rust en chaos die me heeft geholpen me te concentreren op mijn doelen. Het moeilijkste in het begin was me aanpassen aan het weer, die koude, grijze dagen die eindeloos lijken te duren... maar na verloop van tijd leer je die duisternis om te zetten in creatieve energie. Belgium has become my battlefield, a place where I can continue to fly the flag of metal with Leather Rebel and build this rebellion that is just beginning.

Bedankt voor dit interview

LINKS
https://www.youtube.com/watch?v=clxlXFPPadA
https://www.youtube.com/watch?v=mvkWR16lFCs
https://www.facebook.com/profile.php?id=61567134432644

Synthpopband Electric Litany is een groep die vanuit de UK opereert maar dan met vooral Grieken in de bezetting. Deze fijne band is terug met het vierde album ‘Desires’ dat meer dan 15 jaar muzikale verkenning en evolutie samenvat.
Ze waren al op tournee met Interpol en Alan Parsons noemde hen eerder ‘the next Radiohead’. Parsons was overigens co-producer van één van hun albums en hij nam hen ook al mee op tournee. Tegenwoordig spelen ze zowat overal in Europa, behalve in België.
In een tijdperk waarin de grenzen tussen waarheid en illusie steeds vager worden, richt het nieuwe ‘Desires’ zich als conceptalbum op het concept authenticiteit met als centrale vraag: als de realiteit een constructie is, maakt het dan uit wat waar is?

Het album combineert de kenmerkende atmosferische intensiteit en melodieuze gevoeligheid van deze band met nu een meer experimentele benadering, tot aan de postrock, het neo-klassieke en moderne elektro. Van de tien nieuwe nummers zijn er een paar die opvallen. "Itor" en “Diamonds” hebben een sluier van vervorming, "Reciprocate" – de tweede single van het album – brengt de meer catchy popkant van Electric Litany naar voren, terwijl "Prism" ruimte laat voor een eenvoudige, bijna klassieke interpretatie.
De ritmes van Richard Simic, de rijke synthtexturen van Jason Tsontilis en de herkenbare zachte stem, samen met de gitaren, Perzische santouri en piano van Alexandros Miaris, zorgen voor een diep organisch en emotioneel geluid.

https://www.youtube.com/watch?v=xS91hgpgf6w&t=2s

Wie op tijd kwam bij recente concerten van Vive La Fête, die heeft toen Yerra Yerra kunnen ontdekken als support, maar deze band maakt ook naam voor zichzelf. Ze hebben nu een fijne single uit. “Nepal’ is een rockmantra met een beetje een Oosterse sound.
Yerra Yerra is een powertrio met Limburgse roots. Hun uitgepuurde sound combineert rauwe power met verrassende finesse en ongepolijste emoties. De band brengt een mix van heavy rock, punk en wave zonder evenwel teveel respect te hebben voor de grenzen van elk genre. Alles mag, alles kan bij Yerra Yerra zolang het maar leidt tot een explosieve liveset.
“Nepal” is een pompende mantra geïnspireerd door zangeres Inge Henrotay’s eigen ervaringen tijdens een trektocht door de meer dan 5.000 meter hoge Thorong La-pass in het Himalayagebergte.
“Nepal” werd opgenomen met Thomas Valkiers als producer. Die naam hebben we hier al eerder vermeld, bijvoorbeeld bij reviews van Meltheads, Equal Idiots, The Haunted Youth, Crackups, Tubelight, Priceduifkes, … Deze fijne single doet wat denken aan Wijf, Kaat van Stralen en Rejection Ratio.

Dit is het soort single die ons doet watertanden naar het volledige album.
https://www.youtube.com/watch?v=AKzvqXSLvD0

‘Heretics & Lullabies’ is het derde album van het Amerikaanse duo Frayle. Live en ook in de studio is de band uiteraard meer dan een duo, maar het zijn toch vooral zangeres Gwyn en gitarist Sean die de muzikale koers uitzetten.
Dit derde album is hun eerste voor een ‘groot’ label als Napalm Records. De band is dan ook één van de snelst opkomende sterren in de doommetal wereldwijd. Doompuristen zullen misschien hun neus ophalen voor Frayle of voor dit album, omdat ze bij Frayle hun doommetal mengen met elementen van postmetal, gothic rock en zelfs dreampop. Dat Gwyn behalve met haar fluwelen zanglijnen en de lyrics ook heel hard bezig is met het visuele aspect van de band, zal voor sommige puristen eveneens een doorn in het oog zijn.
Wat je Frayle wel moet toegeven: hun versie van doom is heel toegankelijk. De donkere en koele fluisterzang, de drukkende gothic sfeer als gemene deler, de warme catchy melodieën en de gitaren die als een laag over de melodie gedrapeerd worden, de slepende drum-ritmes, zuinig wat horror-elementjes in de productie, … Dit is gesneden koek voor de Netflix-generatie.  Stadion-doom voor de fans van pakweg Ghost of Powerwolf.
Inzake lyrics en compositie houden ze bij Frayle vast aan hun succesformule. De lyrics gaan over heel herkenbare onderwerpen als liefdesverdriet, innerlijke demonen en donkere mystiek. Slaapliedjes waar tegelijk je haar van recht komt. Dat zorgt voor een heel consistent album, maar ook eentje waarbij je niet altijd doorhebt of je nog naar hetzelfde nummer aan het luisteren bent of al bij het volgende zit. Uitzonderingen zijn de Lana del Rey-cover “Summertime Sadness” en Halloween-themalied “Boo” (met grunts als vocale tegengewicht voor de frêle zang van Gwyn). De ritmes, zanglijnen en laagjes zijn bij momenten heel inwisselbaar. Mijn favoriet is het heavy “Heretic”, met “Walking Wounded” op een dichte tweede plaats.

Frayle zette al de stap van Desertfest naar Alcatraz. ‘Heretics & Lullabies’ zal het leger fans zeker en vast nog doen groeien, terwijl de fans van het eerste uur misschien zullen afhaken.

https://www.youtube.com/watch?v=QVAkrvi4RW8

Begin vorig jaar waren we al serieus onder de indruk van ‘Langspeelplaat’, het debuutalbum van de Nederlandse band Groot Onderhoud, omwille van de referenties naar het beste van de Nederpop uit de jaren ‘80. Ondertussen zijn we een tijd verder. Er volgden nieuwe nummers en nieuwe mensen in de bezetting van de band. En nu is er “Verkeerde Rij”, een beest van een single.

In de jaren ’80 had dit geheid een hit geweest, maar ook vandaag moeten hier nog fans voor te vinden zijn: een hitsig ska-ritme dat uitnodigt tot een dansje en een grappige tekst in het Nederlands waar ook nog wat laagjes onder zitten. Dit kan zo op Radio 1 en 2.

Review
https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/93991-langspeelplaat

https://www.youtube.com/watch?v=MD_oOnsyOT4

Bob Mould heeft zijn band Sugar heropgevist. Er is een nieuwe single en volgend jaar volgen ook nog concerten van het trio.
Een hele tijd na Hüsker Dü richtte Bob Mould Sugar op. Hun debuutalbum ‘Copper Blue’ sloeg in 1992 in als een bom, met in Vlaanderen (of toch op Studio Brussel) radiohits als “A Good Idea”, “If I Can’t Change Your Mind”, “Helpless” en “Changes”. Een jaar later stond Sugar te blinken op het podium van rock Werchter. Daarna smolt de aandacht voor Sugar snel. De EP ‘Beaster’ kwam als opvolger al in 1993 uit maar werd niet zo ontvangen als ‘Copper Blue’ en in 1995 stopte het Sugar-avontuur.
Bij de Vlaamse fans bleef de interesse voor ‘Copper Blue’ wel altijd branden. Het soloconcert van Bob Mould in 2012 in de AB, met vooral werk van Sugar, was helemaal uitverkocht. En nu is er de reünie. Met de originele bandleden. Vanaf volgend jaar spelen ze opnieuw concerten en nu is er al de single “House of Dead Memories”. Die heeft opnieuw de rauwe energie vanop ‘Copper Blue’ en de dikke gitaarlagen in de sound. Of er nog meer nieuw werk – een nieuw album? – op komst is, dat is nog koffiedik kijken. Maar deze single stemt ons alvast hoopvol.

Voor de fans komt er een heruitgave van de vier singles uit ‘Copper Blue’ op vinyl.

https://www.youtube.com/watch?v=-S72djtUIFk&t=2s

Project Pitchfork - Altijd een blij weerzien met de Belgische fans
Project Pitchfork + Oberer Totpunkt

De legendarische electro-industrialband Project Pitchfork uit Hamburg is op tournee door Duitsland voor de promotie van het nieuwe album ‘Epitaph’, dat evenwel helemaal nog niet uit is. Dat zou na ‘Elysium’ al het tweede album in evenveel jaren zijn, wat uitzonderlijk productief is voor deze pioniers in hun genre. De enige niet-Duitse halte op deze tournee is Waregem.
Dit concert was helemaal uitverkocht en past daarmee in een mooie Schakelbox-traditie waarin Goethes Erben, Der Klinke, The Arch, The Obscure en Clan of Xymox al eerder op het podium stonden.

De support op deze tournee komt van Oberer Totpunkt, ook een heel Duitse band. Het zijn behalve genre- ook stadsgenoten. Dit was het allereerste Belgische concert ooit van deze band. Oberer Totpunkt ging al wel twee keer met Das Ich op tour door de Verenigde Staten. Ze brengen overigens hun albums uit bij Danse Macabre Records, het label dat werd opgericht door Das Ich. Hun meest recente album is ‘Totentanz’ uit 2022. De spil van Oberer Totpunkt wordt gevormd door frontvrouw Bettina. Zij is de vaste waarde voor elke track die gespeeld wordt en ze wordt aangevuld met een wisselende cast van muzikanten en figuranten. En elke track heeft zijn podium-attributen en kledij-accessoires. Zo lijkt het een beetje op het ‘verkleedfeestje’ van Goethes Erben vorig jaar in dezelfde Schakelbox. Het visuele geeft een mooie extra dimensie aan de zo reeds theatrale muziek. Bij elk nummer hoort ook een soort choreografie, waarbij de band zelfs een eigen variant heeft op YMCA-armengezwaai van de Village People.
Opvallend: Oberer Totpunkt begon acht minuten voor het aangekondigde aanvangsuur reeds aan zijn set. Die set was een mix van oud en nieuw werk, met onder meer het nog onuitgebrachte “Maschinenherz”, het triomfantelijke “Die Krieger” aan het slot en een zinderende versie van “Alltag Macht Tot” (het banale stompt ons af). Banaal of alledaags was dit alvast zeker niet.
In de set in Waregem zat uiteraard “Paul Ist Tot”, hun tot episch-dramatische proporties opgeblazen cover van Fehlfarben. Voor het publiek in Waregem was dit vooral een aangename kennismaking. Enkelingen kenden deze band wel al van hun bezoeken aan Duitse festivals en in beperkte mate waren er buitenlandse (niet-Belgische) fans aanwezig die de hele tour of delen van de tour volgen. Maar dit is een band die in Vlaanderen heel wat nieuwe zieltjes gewonnen heeft.
Setlist Oberer Totpunkt: Blutmond / Langfristig Gesehen Sind Wir Alle Tot / Rattenfänger / Dia De Los Muertos / Teufels Lehrerin / Zeit Verfliegt / Maschinenherz / Alltag Macht Tot / Hamburg / (Das Ist Nicht) Meine Welt / Die Krieger / Paul Ist Tot

Op de nieuwe Project Pitchfork-single “Memento Mori” van het nog niet verschenen album ‘Epitaph’ neemt bandoprichter en mastermind Peter Spilles ons opnieuw mee op een sonisch avontuur vol donkere elektronica, krachtige beats en filosofische teksten, het beproefde en bij de fans geliefde concept achter Project Pitchfork.
Spilles en zijn band brachten in Waregem niet alleen twee nieuwe tracks van Epitaph (in de bisronde zat ook nog “The Name”, een track die ze pas sinds deze tour spelen en waarvan we vermoeden dat die op het nieuwe album zal staan), maar vooral een selectie van klassieke hits en iconische mijlpalen die fans al decennia in hun hart dragen. Amper twee nieuwe songs in een set van bijna twee uur, dat is toch jammerlijk weinig voor een tournee die dat album zou moeten promoten.
‘Epitaph’ wordt het tweede album van Project Pitchfork zonder mede-bandoprichter Dirk Scheuber, die de band verliet in 2021. Dit was nog maar het tweede Belgische concert van de band zonder Scheuber. Voorts was de opstelling bekend, met één man op synths, Sue op guestvocals in twee nummers en twee drummers die synchroon drummen en zo voor een heel bijzonder en heel vol en authentiek drumgeluid zorgen. En dan zijn er de visuals. Die waren altijd al goed bij Project Pitchfork, maar dankzij AI spelen die nu nog in een hogere divisie.
Project Pitchfork heeft een innige band met België. Dit was de plek waar in 1992 het eerste niet-Duitse concert van deze band georganiseerd werd. De Duitse band speelde in België op zowat alle grote festivals van het genre: Rewind in Gent in 2012, BIM Fest in 2015 en het W-Festival in 2018 en 2023 (de laatste editie van dit festival, in Oostende). Ze spelen ook al eens in Frankrijk, Tsjechië of Zwitserland, maar het enige buitenland waar ze met een grote regelmaat terugkomen, is toch België.
Die band tussen Project Pitchfork en België komt ook uitgebreid aan bod tijdens het concert. Frontman Peter begint met een welgemeend “It’s good to be back in Belgium. It has been too long”. Later volgt nog meer dankbaarheid voor het enthousiasme en de trouw van de Belgen. En ik heb zelden in dit genre gezien dat echt de hele zaal staat te dansen, mee te zingen en spontaan bijna elk ritme meeklapt. Op Peter’s stem zit een beetje van een grom, maar echt niemand heeft daar een opmerking over. Dit was een feest van begin tot eind.
Hoogtepunten in de set waren onder meer “Acid Ocean”, “Blind Mice” en “Rain”.
Setlist Project Pitchfork: Timekiller / Songs Of The Wind / Conjure / Acid Ocean / Titânes / Teardrop / K.N.K.A. / Blind Mice / Carnival / I Am (A Tought In Slowmotion) / Memento Mori / The Queen Of Time And Space / Volcano / Ascension / Rain / Souls / Beholder / The Longing / The Name / The Island/ En Garde! / Rescue

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

De Antwerpse indiepopband Godot ontstond op muziekplatform Vibe, waar multi-instrumentalist Stijn Coolbrandt op zoek was naar een nieuwe creatieve samenwerking. Samen met zangeres Kim Verbeeck, (contra)bassist Niels Groenen en toetsenist Koen van de Weyer vond hij de klik en sound die leidde tot hun eerste eigen nummers en covers. Sinds 2024 deelt Godot muziek via streamingdiensten en zijn ze live te vinden op vooral Antwerpse podia.

Met single “Alien Heart” brengt Godot een intens persoonlijke en broze maar tegelijk krachtige track die recht naar het hart grijpt. Zangeres Kim Verbeeck schreef het nummer na het verlies van haar moeder aan zelfdoding. Het is een meeslepende muzikale vertolking van de rauwe strijd tussen woede, verdriet, liefde en schuld.

Godot wordt geïnspireerd door artiesten als London Grammar en Ane Brun, met de combinatie van elektronische beats en akoestische elementen. Inhoudelijk is het een sterke song en als kennismaking met de band en het bandconcept is dit een heel representatieve track. Op een manier doet dit nummer mij denken aan Hooverphonic, And Then Came Fall en Alanis Morissette. Muzikaal zit er nog meer in, met meer durf en minder brave bescheidenheid.

Website: https://vi.be/platform/Godot

The Great White Nothing is een nieuwe postmetalband uit de regio Mechelen. De leden komen uit bands als Mindwar, Nether, Black Narcissus, Hamelin en Soul Grip en dat ‘grote witte niets’ van de bandnaam verwijst niet naar pakweg een wolk of het stereotiepe lege blad papier, maar naar Antartica.
Een prima thema dat vanuit Vlaanderen nog niet zo heel vaak werd verkend. ‘Passage I Melancholia’ is hun debuutalbum.

Deze nieuwe band vindt inhoudelijk inspiratie bij de vroegste ontdekkingsreizigers van de poolgebieden, een onderwerp waar wij wel wat mee hebben. Muzikaal wordt de postmetal van The Great White Nothing gemengd met black en prog. Denk aan de rauwe intensiteit van een Amenra, Brutus of Wiegedood, al zijn er ook heel etherische, akoestische passages. Ze spelen met de extremen en dat is mooi, want als luisteraar heb je pas door hoe hard en intens iets klinkt als je er ook het helemaal tegenovergestelde naast zet.

Bij postmetal gaat het over emoties en dan heb je uiteraard wel wat mogelijkheden als je poolreizigers als thema neemt: vertwijfeling, eenzaamheid, waanzin, heimwee, desoriëntatie, melancholie, verdriet, de kracht van de natuur, … Veel daarvan lijkt aan bod te komen, al zit er wel heel veel woede en agressie in dit album en agressie is niet iets dat ik met het thematische concept associeer. Muzikaal zijn de atmosferische stukken vaak interessanter en completer uitgewerkt dan de agressieve partijen.

Mijn favorieten op dit album zijn “St. George”, “Everything Forever” en “There, Where The Waves Are Still”.

https://www.youtube.com/watch?v=sN1-r0ftYAA&list=OLAK5uy_lL-BqmHYQvxpOWSLSnHcVjllwSXQme0ko