“Dansen Doen We Niet” is de nieuwe single van Little Kim. Het nummer werd geschreven door haar bandlid Bruno Deneckere (van heel lang geleden bij de Pink Flowers) en is de voorbode van een nieuw album dat in maart 2025 verschijnt.
Little Kim volgt al 20 jaar haar muzikale pad. Ze speelde met de western swingformatie Little Kim & The Alley Apple 3 in België, Nederland, Frankrijk en Duitsland, en bracht vier albums uit. Sinds 2019 heeft ze een frisse wind laten waaien in het folkmonument Kadril, waarmee ze in 2022 het album ‘Jolie Flamande’ uitbracht. Little Kim is ook één van de vaste gastzangeressen van Guido Belcanto. Haar solodebuut ‘Moederland’ uit 2022 werd geproduceerd door Guido Belcanto, die ook op enkele songs te horen.
Op 28 maart van volgend jaar verschijnt het nieuwe album ‘Ademhalen’, met Nederlandstalige songs speciaal geschreven voor haar door Bruno Deneckere, Lieven Tavernier, Lennaert Maes en Wigbert.
Little Kim brengt op dat nieuwe album opnieuw een mix van country, folk, roots en americana. Voor ‘Ademhalen’ kon Kim rekenen op haar vaste band en de productionele steun van Gianni Marzo (Marble Sounds, Isbells).
We herkennen dat op “Dansen Doen We Niet” hetzelfde team aan de slag is gegaan, maar dat tekst en muziek nog dieper gaan en misschien iets persoonlijker zijn. In de intro had deze song op ‘Moederland’ kunnen staan, maar aan het einde horen we iets nieuws: stevige gitaarakkoorden en andere rockinvloeden. Ook dat jasje staat Little Kim prachtig.
Deze eerste single bevestigt al het goede van ‘Moederland’ en voegt nog iets toe waardoor we uitkijken naar ‘Ademhalen’.  
Bert Huysentruyt, drummer bij Little Kim en behalve acteur ook nog regisseur, zorgde voor een mooie lyric video met beelden van de Gentse binnenstad.

https://www.youtube.com/watch?v=RDW8_2RQBzs

Bliek is niet meteen de meest productieve artiest, maar we hebben het wel voor zij die geduldig wachten tot de muze tot hen komt. Na twee Spotify-nummers in 2022 (“Wienter” en “Wacht E Ki”) is Bliek er nu met nog eens drie nieuwe nummers, alweer op Spotify.
“Hoar Me Zeggen Ja” en “Mama” zijn heel degelijke popsongs die zo op een album van Het Zesde Metaal of Augustijn zouden kunnen staan. Het eerste nummer klinkt heel warm en heeft een mooi narratief. Het tweede doet mij wat denken aan Misprint (uit Nederland): zomers, onbevangen, licht vrolijk en zorgeloos. Zoals waarschijnlijk vele moeders leven in de gedachten van hun kinderen. Het zijn twee leuke nummers, op dezelfde manier warm als de nummers van 2022, maar ze moeten in passie onderdoen voor “34°”.
Naar de betekenis van titel en tekst van “34°” zijn we nog wat op zoek, maar het is een bijzonder intrigerende zoektocht. We gokken op een zomervakantie waarin iets bijzonders gebeurd is of eerder nog aan een herinnering aan een gelukzalige jeugd, waarbij de tijd en het vervagen van de correctheid een fragment-opname tot epische proporties uitvergroten in het volwassen leven.
De soundtrack daarbij is moeilijk in woorden te vatten, maar we doen een poging: het progressieve van een Marillion meets de emotie van Madredeus en het drama van een Boudewijn De Groot’s Nacht en Ontij. Een verstilde, trage versie van The The. Leonard Cohen op de tonen van Riptunes, maar dan in het Brugs. Deze muziek klinkt majestueus. Van een lichte dreiging met een wat desolate cello in de intro bloeit deze song perfect open naar een soort van rituele verhevenheid met enkele rustige tonen van viool. Het is lang geleden dat we in popmuziek nog zo’n zachte, warme, velours-achtige vioolklanken gehoord hebben. De finale mocht misschien zelfs nog wat krachtiger, bombastischer aangezet worden.
Wij zijn zo betoverd door “34°” dat het al lang niet meer uitmaakt waar het nummer nu precies over gaat. Dit nummer parkeren we voor minstens een paar weken op onze Spotify-playlist en we raden u aan hetzelfde te doen. Laat die winter maar komen. Tussen onze oren zakt de temperatuur niet meer onder de 34°.

https://open.spotify.com/intl-fr/track/093SvGMyK6Iff1LO83WVct

Synthwave-icoon Enzo Kreft werkt aan zijn nieuwe album. ‘Dictator’ komt pas volgend jaar uit, maar we krijgen al enkele voorsmaakjes onder de vorm van singles. De eerste was “Chains of Silence” en nu is er “Hey, Mr. Dictator”.
Met die aanspreking in de titel en na het lezen van de lyrics kan je bijna niet anders dan besluiten dat dit een ode is aan of een update van “Welterusten Meneer de President”, het lied dat Lennaert Nijgh in 1966 schreef voor Boudewijn De Groot. Ook hier krijgen we een reeks aantijgingen aan het adres van een anoniem staatshoofd. Terwijl De Groot en Nijgh het duidelijk op de toenmalige Amerikaanse president Johnson gemunt hadden, lijkt deze single te verwijzen naar diens huidige evenknie in Rusland. Maar net als bij De Groot en Nijgh zijn er wel meer kandidaten voor wie dit schoentje past.

Zoals op zijn vorige recente alums blijft Enzo Kreft ook voor deze single dus dicht op de actualiteit zitten. Het blijft me verwonderen dat dergelijke maatschappijkritiek vooral het terrein blijft van de oudere generaties in de muziek. Behalve misschien in een paar punk- en hardcorebands blijft de jongste generatie muzikanten en artiesten vooral naar de eigen navel staren, terwijl er nooit eerder zoveel was om tegen te reageren.

Muzikaal ligt “Hey, Mr. Dictator” in het verlengde van de vorige albums, al is de toon misschien net iets harder en koeler en missen we een zalvende melodie in deze synthwave.

https://enzokreft.bandcamp.com/track/hey-mr-dictator

Ef bevestigt op pocketversie van Dunk!Festival
Ef + Insect Ark + Turpentine Valley

Het Dunk!Festival verzamelt elk jaar het beste uit de postrock, postmetal, drone, ambient, experimental en andere alternatieve zware gitaren. Vroeger in Zottegem en sinds enkele jaren in Gent. Met het gevarieerde aanbod en de verschillende podia moeten de fans op zo’n festivaldag goed hun agenda bijhouden om geen van de aangekruiste bands te missen. Misschien zijn er wel fans van het genre voor wie het niet zo druk hoeft en daarom organiseerden Dunk! en de Ha Concerts in Gent een clubavond: dezelfde sfeer en ook een gevarieerd aanbod in een nog intiemere setting. Op een donderdag en nog zonder de studenten in de stad leverde dat een mooie bezette, maar niet uitverkochte Ha Concerts-zaal op.

De Belgische instrumentale postmetalband Turpentine Valley mocht de debatten openen, maar wel met een set die werd ingekort tot ruim een half uur. Dit trio morrelt nochtans niet graag aan de setlist en voor hun fans werd nu ook snel duidelijk waarom: er gaat een deel van de magie verloren als de zorgvuldig opgebouwde volgorde van nummers niet gerespecteerd wordt. Desondanks kon Turpentine Valley relatief makkelijk en zonder mededogen de zaal op sleeptouw nemen in hun spel met intensiteit, spanning en terugkerende ritmes en melodielijnen. Van inventief tot hard en log. Een band in bloedvorm.
Binnenkort gaat Turpentine Valley voor een korte tournee naar de UK nadat ze eerder al hetzelfde deden in Denemarken. Het is nu ook wel niet dat ze het zo druk hebben dat we deze band niet meer eigen land aan het werk zullen zien, maar misschien is dit wel het juiste moment om eens een live-album uit te brengen, vooraleer ze aan een nieuw album beginnen.

Andere ritmes en andere emoties bij het vanuit Berlijn opererende Amerikaanse duo Insect Ark.  Dana Schechter (bas en zang, ook lid van o.m. Swans en Gnaw) en drummer Tim Wyskia (ook lid van Khanate) worden live aangevuld met Lynn Wright op lapsteel en gitaar. Als trio klinken ze vooral als naderend onheil. Dat is de belangrijkste emotie op hun vierde album ‘Raw Blood Singing’ en dat vertolkte Dana volmondig. Wright en Wyskia zijn onmisbaar in het geheel, maar visueel is Schechter de enige aandachtsmagneet op de tonen van de getormenteerde postrock. ‘Raw Blood Singing’ is het eerste Insect Ark-album in tien jaar waarop Schechter nog eens (spaarzaam) zingt. Haar stem klinkt daarop afwisselend bars en engelachtig.
Insect Ark is een vaste waarde in het genre maar is dat nog niet op Dunk!festival. België is nochtans zeker geen onbekend terrein: in 2021 brachten ze de EP ‘Future Fossils’ uit op het Gentse label Consouling Sounds en hun laatste concert voor het album The Vanishing – net voor corona – speelden ze in Brussel. Ze komen geregeld aan bod in het clubcircuit in België.
De echo's van Schechter’s grootste invloeden zijn nog steeds aanwezig in de nummers van ‘Raw Blood Singing’ die Insect Ark bracht in Gent: de liefde voor jaren ‘60 horror soundtracks, avant-doom metal, experimentele noise en klassieke muziek. Het zit er allemaal in op nummers als “Frozen Lake”, “The Hands”, “Youth Body Swayed” en “Cleaven Hearted”. De opgeroepen emoties zijn die van onbehagen, onbegrip en zuivering door vernietiging. Als het trio de set afsluit met “The Vanishing”, de titeltrack van het vorige album, voel je de energie op het podium veranderen. Deze track heeft een sense of urgency in zich: hij zat ergens in een donker hoekje van het podium te wachten tot de geest bruisend en gulpend uit de fles mocht. Insect Ark zal het publiek misschien zelden naar een euforisch hoogtepunt brengen, wegens teveel duivels die eerst moeten uitgedreven worden, maar met deze apotheose kreeg Gent toch een pakkend slot.

De Zweedse postrockband Ef was waarschijnlijk de aanstoker voor dit Dunk!festival in pocketformaat. Hun laatste studio-album (‘We Salute You, You And You!’) brachten ze uit bij Pelagic Records, maar hun live-registratie van het Dunk!festival van 2023 brachten ze zopas uit op Dunk!records. Ef tourt door Duitsland en Zwitserland als promotie voor de release van dit live-album en dus was een terugkeer naar de stad van de opnames aangewezen. In dezelfde zaal (de Vooruit) had misschien nog mooier geweest, maar de Handelsbeurs is zeker een waardig alternatief.
Ef is niet zo’n bekende naam buiten het postrock-wereldje, maar voor de insiders is dit een gevestigde waarde. De band tourt sinds 2003 en sinds 2006 komen ze bijna elk jaar wel eens naar België. Het Dunk!festival deden ze al vier keer (2011, 2014, 2018 en 2023) en ook Gent is geen onbekende: de ter ziele gegane Frontline in 2008 en 2010, de Charlatan in 2012 en Boomtown (het Gentse Feesten-luik van de Handelsbeurs) in 2014. In Nederland speelden ze zopas nog op het Pelagic Fest in Maastricht, maar ze deden bijvoorbeeld ook al twee tournees door China.
De band uit Gothenburg bouwde een uitstekende reputatie op met hun door hardcore beïnvloede post-rock. Na meer dan vijf platen toont hun muziek gaandeweg een rijker en filmischer palet, melodieuzer dan voorheen en met meer harmonieën. Inzake dynamiek en melodie zitten ze op hun jongste album op ongeveer dezelfde golflengte van hun landgenoten van Sagor Som Leder Mot Slutet, maar dan net iets minder hard en met meer variatie.
Live is Ef – naar postrock-normen – een soort van bruisbal met zes mensen op het podium waarvan er drie heel af en toe zingen en waarvan bijna elk bandlid minstens twee instrumenten bespeelt. Eén van de dragende krachten onder de muziek van Ef is cellist Janos. Soms zit zijn cello-geluid gewoon mee in een noise-eruptie, maar veel vaker zijn zijn lange en diep-melancholische of bombastische uithalen allesbepalend voor het groepsgeluid.
Ef brengt uiteraard vier van de vijf tracks die op het album ‘Live At Dunk!festival 2023’ staan (“Moments Of Momentum”, “Wolves, Obey!”, “Hymn of …” en “Alp Lugens And Beyond”). Aanvullen deden ze in de Handelsbeurs met “Lake Vaettern”, “11 Shots And A Sudden Death”, “401 Lwa”, “Final Touch/Hidden Agenda” en “Bells Bleed & Bloom”. Het publiek reageerde enthousiast na elke song, maar een toegift kwam er niet.
Ook meer dan 20 jaar na hun oprichting is Ef nog steeds één knisperend frisse brok van emoties, energie, experiment en loutering.

Organisatie: Dunk!festival ism Ha Concerts, Gent

Rich Kids On Steroids is een nieuw project van iemand die we vooral kennen als ‘van de luide gitaren’, maar waarvan we al vaak gemerkt hebben dat muziek voor hem gewoon een speeltuin is waarin hij naar hartenlust experimenteert en ballonnetjes in verschillende kleuren oplaat.
Onder zijn nieuwe nom de plume Rich Kids On Steroids krijgen we hier een gelijknamige EP met vijf synth/electronummers. Het is frivool en verfrissend, bombastisch en theatraal bij momenten, en tegelijk hoor je waar hij de mosterd heeft gehaald: Trio, Vince Clarke en Martin Gore, Rabbits Wear Boots misschien en zeker Marilyn Manson. Er zit nog een zekere rock-vibe in de songopbouw en ritmes en ook in de lyrics. Bij momenten worden de melodielijnen zo verhakseld en zijn de lyrics (Engels en soms in bewust slecht Frans, zoals bij Vive la Fête) zo cliché dat we ons afvragen of dit niet eerder een slechte parodie is om de draak te steken met het genre. Dan heeft hij er verdorie toch wel veel moeite in gestoken.
Rich Kids On Steroids wordt in de markt gezet als duo en daar wringt het schoentje: we horen hier te weinig verschillende ideeën. Goede ideeën genoeg, maar in de uitwerking wordt te vaak dezelfde afslag genomen, iets wat ons ook al opviel bij halve genregenoten zoals bijvoorbeeld Belgica Erotica, Stippenlift of King Dick. Deze speeltuin werd misschien iets te ernstig genomen, of net niet, als ode aan het surrealisme.
De twee beste songs zijn “Cigarette Burns On A  Wedding Dress” en “Mercy Songs”. Die laatste klinkt als een dronken triootje van Nick Cave, Marilyn Manson en Serge Gainsbourg.

Dance/Elektro
Rich Kids On Steroids EP

https://www.youtube.com/watch?v=YSB1FgkFku8

De Nederlandse indierockband Lilywhite werd in 2019 opgericht door Dennes Frikken. De muziek van Lilywhite kan omschreven worden als new wave, experimenteel, een vleugje post-punk met veel variatie in de nummers. Lofi-nummers worden afgewisseld met meer bombastische nummers. Na het debuutalbum ‘Pale Face’, dat in 2021 uitkwam en waarop Dennes een trauma een plaats gaf, komt.Lilywhite nu met drie EP’s, met alles samen 17 nieuwe songs, met ‘Morning Rain’ als eerste.

In juni was er al de  single “Starting Point”, die niet op de eerste EP staat. ‘Morning Rain’ kwam uit op 30 augustus, ‘Weather The Storm’ volgt in oktober en de derde ep ‘Silver Lining’ volgt in december 2024. In het voorjaar van 2025 worden alle tracks, inclusief 1 bonustrack, uitgebracht op vinyl, met de albumtitel ‘Future’.

Deze band wordt muzikaal geïnspireerd door zowel Radiohead, Interpol en dEUS als door singer-songwriters als Other Lives, Nick Drake en Keaton Henson. Met Radiohead en Nick Drake delen de vijf songs op ‘Morning Rain’ een zekere somberheid. Het bombastische van Interpol en de vroegste versie van Pink Floyd hoor je onder meer op “Forget” en “Where Are You Now”. “Forget” heeft een fantastische intro en bouwt voort op een leuk drumtempo (ik denk spontaan aan Midnight Oil, maar dan met de gitaarsound van The Gun Club), maar kan inhoudelijk, in de lyrics, niet de belofte van de intro waarmaken.
“Mellow Threats” is dan weer lo-fi zoals een Eels, met meer dreiging dan melancholie. Die krijgen we wel op het trage en bijna akoestische “Feel Broke”. Op beide tracks mis ik wat authenticiteit. “Morning Rain” barst in de intro open als een zeepbel op een warme zomerdag om dan het schip te laten stranden in rammelende melancholie. De sound is die van The Sands zaliger en ook die van Pauwel De Meyer.

Lilywhite heeft een leuke sound die ons verrast en op het verkeerde been zet. Soms bekruipt mij toch een gevoel van ‘net niet’, terwijl dat na een paar luisterbeurten al eens kantelt naar ‘zeker wel’.

https://www.youtube.com/watch?v=xA0gNAr0i9Y

De Britse band Juliet’s Not Dead is de voortzetting van Twister. De nieuwe bandnaam zal alvast beter te googelen zijn. Voorts werd voor de single “Thrillseekers” maar weinig bijgeschaafd aan de formule van deze band: pompende, potige rock met veel drive.
De productie was in handen van Romesh Dodangoda en dat hoor je. Deze wizzard zat eerder al achter de knoppen bij Motörhead en BEUK en je herkent ook hier duidelijk zijn werk en zijn resultaat. Maar ook zonder de Dodangonda-aanpak is “Thrillseekers” een single die goed zal overeind blijven.
De lyrics zijn dan weer een beetje doorsnee en zelfs na herhaalde luisterbeurten moet ik nog altijd het antwoord schuldig blijven op de vraag welke thrills er nu precies gezocht worden. Dat zal vast geen hindernis zijn om een breed publiek aan te spreken, van jonge en oude rockers tot metalheads.
https://www.youtube.com/watch?v=Xh93syqe7ds

Itches is naar eigen zeggen één van de best bewaarde geheimen uit de Belgische underground. ‘Two Flies In One Clap’, het debuutalbum van dit Kempische trio is een verrassingspakket met lo-fi garagerock en nog wel wat genres.
Bijna alle nummers van de plaat zijn tijdens de lockdown geschreven door frontman Philippe Peeters in het tuinhuis van zijn ouders. Toen de band post-corona weer mocht repeteren, werkten ze de nummers samen af. ‘Two Flies’cwerd nadien live op tape opgenomen in de Tooth Mountain Studio van Rafael Valles Hilario (Tuff Guac, MOAR).
‘Two Flies’ is een cocktail van garagerock, stoner, krautrock en jangle-punk. De lo-fi catchiness van de band doet denken aan groepen als Black Lips, Thee Oh Sees en Ty Segall. Op hun meest catchy punktracks (“The Evil, Master of Time”, “Phone Kill”) doen ze mij denken aan hun energieke regiogenoten van Crackups en Equal idiots, maar dan met nog een hoek meer er af. kken en een leuk bandje starten.

‘Two Flies In One Clap’ klinkt fris en fruitig. Voor de liefhebbers is dit leuke album behalve op vinyl ook op cassette beschikbaar.

https://www.youtube.com/watch?v=cQqnpwtEHFI&list=OLAK5uy_lQs1pT5V6y3sZa_PhgDxwf1WaGFzZ-Txo

Daddy Was Wrong is een Vlaamse band met een hart voor oldschool hardrock. In 2016 brachten ze al eens een EP uit en de nieuwe release, ‘Motorcycle Maniac’, is opnieuw een EP.
De vijf nummers volgen nagenoeg hetzelfde recept van heel klassieke hardrock, die pittig wordt gebracht. Muzikaal is het allemaal voorspelbaar, maar dat kan dit genre wel hebben. Je voelt de liefde voor het genre en je merkt aan alles dat deze ervaren muzikanten met veel plezier en enthousiasme in deze band zitten.
Over de productie en mix valt wel wat te zeggen. Vooral de zang komt niet goed uit de verf. Waar Danny op concerten de aandachtsmagneet is, is dat bij de opnames veel minder het geval. In de lyrics missen we al eens een vlot meebrulbaar refrein, wat toch essentieel is voor dit genre. Beste track van deze korte EP is voor mij “To Hell And Back” (geen cover van Venom of Sabaton), met het nummer “Motorcycle Maniac” op een dichte tweede stek.
Daddy Was Wrong sluit aan op een lange traditie van verdienstelijke Vlaamse hardrockbands met onder meer Albert’s Bastards, Southern Voodoo, Fat Bastard en Barrel Smoke.

https://music.youtube.com/watch?v=OnPswXwFc38&list=OLAK5uy_ndm8qd5SYgJy8685zRRpwwL53lI2H07R0

Het Nederlandse tweemansorkestje The Mono Kids heeft een platendeal te pakken bij Dammit Records uit de UK (The Cribbs, Mad Mulligans, Snide, …).
Behalve het nieuwe label is er weinig veranderd aan de Mono Kids-succesformule: puntige punkrock met deze keer heel militante lyrics en met smerige akkoorden en pittige tempo’s in een soms wat rafelige/eerlijke productie. Na minder dan anderhalve minuut zit de helse rit er alweer op.
De lyrics springen twee kanten tegelijk op. Van oprechte bezorgdheid over de mensen die op je pad komen en die mee met jou een stuk van je weg afleggen tot net complete onverschilligheid. Of het gaat misschien over de dunne lijn tussen die twee bij sommige mensen.

https://dammitrecords.bandcamp.com/track/i-dont-care