De Canadese rockband Monster Truck brengt de single "True Rocker" uit in de aanloop naar het gelijknamige album dat later dit jaar verschijnt. “True Rocker” is catchy en heel meezingbaar, maar ook een beetje doorsnee. Deze Canadezen maakten reeds betere singles, zoals “Don’t Tell Me How To Live” en “Old Train”. 

De muziek van Monster Truck is klassieke rock ’n roll in de stijl van The Darkness, Wolfmother, Airbourne en AC/DC, maar op deze single krijgt de band vocale bijstand van Dee Snider, de zanger van het in 2016 opgedoekte Twisted Sister. Zijn aanwezigheid op de single zal de populariteit van Monster Truck op het internet goed doen, maar een echt memorabele single wordt “True Rocker” daarom nog niet. Laten we hopen dat de band de rest van het album op eigen sterkte volspeelt.

Dee Snider kan je deze zomer aan het werk zien op Alcatraz in Kortrijk, voor Monster Truck moet je wachten tot november. Dan spelen ze als support van Black Stone Cherry in de Trix in Antwerpen.

Oi Va Voi is een band uit Londen met een Joodse oorsprong, opgericht in 2000. Hun muziek is een mengsel van klezmer, Oost-Europese muziek en dance. Ze brachten drie albums uit, die goed werden ontvangen bij pers en publiek, maar toen viel het plots allemaal stil.

Na die radiostilte van ruim negen jaar maakt Oi Va Voi nu een comeback. In november is er het nieuwe album ‘Memory Drop’ van deze Britse crossoverband die opnieuw een brug slaat tussen hun Joodse- en Oost Europese roots en een modern geluid. Als voorproefje is er de single “Vanished World”, een loungy, bijna triphop-achtge track die vooral de nieuwe zangeres Zohora in de spotlight zet.

Deze “Vanished World” is een beetje Massive Attack meets Christine And The Queens meets Hooverphonic. Lekker poppy, een beetje Orientaals en toch nog geschikt voor Radio 1.

Vergeet Tinariwen, Tamikrest of Terakraft. De Afrikaanse desert blues heeft een nieuwe koning en die luistert naar de naam Bombino. Deze Nigeriaan is vaag geïnspireerd door de allergrootsten: Mark Knopfler, Carlos Santana, Jimi Hendrix en Bob Marley en dat hoor je toch wel een beetje in zijn muziek. Bombino heeft net zijn nieuwe album ‘Deran’ uit, waarbij hij die invloeden mixt met wereldmuziek.

Bombino moest in 1990 vluchten uit Niger vanwege een dreigende vervolging bij de opstand van de Toeareg. In Algerije en Libië begon hij als jongeling gitaar te spelen en kwam hij in de band van Toeareg-gitarist Haja Bebe. In 2007 kan hij terugkeren, maar enkele jaren later moet hij alweer vluchten als enkele van zijn bandleden vermoord worden omdat de regering gitaren beschouwden als symbolen van de Toeareg-revolutie. Nog een paar jaar later kan hij opnieuw terugkeren naar Niger. Intussen is Bombino’s muziek al internationaal opgepikt en wordt die een hit op de World Charts van iTunes.

Dat succes zorgt ervoor dat hij een Stones-cover mag opnemen met Keith Richards en Charlie Watts en dat Dan Auerbach van The Black Keys en David Longstreth van Dirty Projectors albums van Bombino gaan producen. Daar stapt de Nigeriaan helemaal van af voor het nieuwe album ‘Deran’. Die Amerikanen hebben zijn bekendheid misschien wel een boost gegeven en hebben vele deuren voor hem geopend bij labels, bij media en in het concert- en festivalcircuit, hij keert liever terug naar zijn roots.

Het nieuwe album werd daarom in Cassablanca opgenomen met de band die de Nigeriaan al langer begeleidt. Daarbij de Amerikaanse drummer Corey Wilhelm , de in ons land verblijvende bassist Youba Dia (Mauretanië), de Toeareg-gitarist Illias Mohammed, keyboardspeler Mohammed Araki uit Soedan en percussionist Hassan Krifa uit Marokko. Gastvocalen komen van Bombino’s neven Anana ag Haroun (zanger van de vanuit Brussel opererende Toeareg-band Kel Assouf) en Toulou Kiki.

Muzikaal en inhoudelijk keert Bombino op ‘Deran’ helemaal terug naar zijn roots. Hij mengt rootselementen met subtiele hints naar blues (Santana), rock, folk en reggae. Wie een beetje vertrouwd is met Ali Farka Touré, Habib Koité, Imarhan, Tinariwen of Tamikrest zal dit zeker weten te smaken. Het is zomers en het ademt warmte en een diep respect voor de tradities en waarden uit.

Deze zomer speelde Bombino reeds op het Ottertrotterfestival in Mechelen, maar in het najaar komt hij nog terug voor shows in o.m. Oud-Turnhout en Gent.  

Als er dit jaar maar plaats is voor één nieuwe metalband op uw radar, dan kan u reeds de naam invullen: Alien Weaponry. Zij leveren het beste debuutalbum in de metal sinds jaren. Na de eerste luisterbeurt zal u snappen waarom dit geen overdreven grootspraak is.

Alien Weaponry bestaat uit drie Maori, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland. Het zijn nog tieners, maar muzikaal en tekstueel klinken ze uitermate volwassen. Ze brengen complexe maar heel efficiënte thrash met invloeden van industrial (Fear Factory) en misschien een klein beetje uit de hardcore. O.a. door afwisselend in hun eigen taal en het Engels te zingen, door wat ‘tribal’-elementen toe te voegen en door hun afkomst en cultuur als centrale thema te kiezen, heeft hun eerste album veel weg van Roots van Sepultura, met o.m. de fantastische singles Roots Bloody Roots en Rattamahata. Met dat verschil dat Roots al het zesde album van de band van Max Cavalera was, terwijl dit uit het niets vanuit Nieuw-Zeeland op ons komt afgestormd. Als ze dit als trio kunnen op hun 15 jaar, wat mogen we dan van hen verwachten als ze muzikaal nog gaan groeien?

Het album werd ‘Tu’ gedoopt, naar de korte naam voor Tumatauenga, de oorlogsgod van de Maori. De roots van de band biedt genoeg onderwerpen waar ze zich boos over kunnen maken: de doden en de diefstal van hun land bij de kolonisering, de onderdrukking van hun taal en cultuur, de belabberde sociale situatie van de oorspronkelijke bevolking, … Behalve een dikke laag woede en agressie ademt het album ook een zekere trots uit. Fierheid over de identiteit en een geloof in eigen kunnen van de band en van de Maori.

Alle songs op dit album zijn sterk. Van “Kai Tangata” via “Ru Ana Te Whenua”  tot “Holding My Breath”.

Ook het platenlabel heeft begrepen dat ze met Alien Weaponry goud in handen hebben. De Nieuw-Zeelanders mogen deze zomer aantreden op de grootste metalfestivals: Wacken Open Air en Summerbreeze in Duitsland, Metal Days in Sloveniê, Bloodstock in de UK, … België staat voorlopig niet op de agenda. Jammer.  

Een band met Spanjaarden die vanuit Duitsland Ierse punkrock en speedfolk maken. Om de Europese gedachte compleet te maken hebben ze ook nog één track in het Frans, maar hebben we daar ook muzikaal iets aan?

Malasaners brengt de working class-pub-variant van Celtic punk. Niet zo fel punky als de Dropkick Murphys en niet zo mooi verhalend als Flogging Molly, maar nog steeds heel verdienstelijk. “Sell The Night” en “Workers On The Run” zijn mooi uptempo en hebben veel power, een beetje rauw en rebels. “But Not Today” begint een beetje mellow om alsnog een furieuze finale te krijgen. “Long Live The Glory” is een knappe meezinger. Titeltrack “Footprints” heeft een intro die van The Levellers had kunnen zijn. Op “To The Border” tonen deze Spanjaarden dat ze mee zijn met de actualiteit.

Die van Malasaners hebben hun zaakjes voor mekaar: je kan ze nauwelijks op fouten betrappen: het Ierse accent, de smoothe Celtic punk, … Het zijn echt heel kleine details in woordkeuze en zinsbouw die verraden dat dit geen volbloed-Ierse band is. Maar dat mag geen probleem zijn. Het is hetzelfde met “can white men sing the blues?”. Tuurlijk wel. Die details zullen ons worst wezen. En aanstekelijke Ierse punkrock kunnen we nooit genoeg hebben. In een rokerige kroeg of na een paar biertjes op een festival, er zijn genoeg plekken en momenten waarop deze muziek goed tot zijn recht komt.

Om het met de titel van de voorlaatste track (een muzikale knipoog naar Dexys Midnight Runners) te zeggen: “Fun Has Just Begun".

Spaanse synthwave uit de jaren ’80. We kunnen er ons weinig bij voorstellen. Uit die periode is me enkel de discohit “Vamos A La Playa” bijgebleven, maar dat blijkt een Spaanstalig nummer van het Italiaanse duo Righeira te zijn. Wel Spaans, met synths en in het juiste tijdvak is “Hijo De La Luna” van Mecano. Daarvan nochtans geen spoor op de tweede verzamelaar Interferencias, die ons een overzicht wil bieden van de Spaanse synthwave uit de jaren ’80.

Deze verzamelaar is best een interessant tijdsdocument. De economische crisis en de Koude Oorlog speelden misschien iets meer op de achtergrond, maar Spanje had vooral nog maar pas afgerekend met dictator Franco. De jeugd snakte naar een radicale vernieuwing. De synthesizer belichaamde alles wat jonge muzikanten verlangden: eindeloze nieuwe muzikale mogelijkheden en vooral een breuk met de oude populaire en andere muziek die hen deed denken aan het regime van Franco. Het voordeel was ook dat je met een slechts beperkte muzikale bagage (zonder notenleer) toch al aan de slag kon. De Spaanse synthwave werd zo een kanaal voor o.m. het openbloeiende politiek-linkse speelveld, wat zich vertaalt in openlijke sympathie voor het communisme en socialisme. Ook Mecano paste in dat plaatje, maar alle begrip ervoor dat de samensteller dat niet opgenomen heeft, ook niet op Vol. 1. Misschien kan Mecano met een ander nummer dan “Hijo De La Luna” alsnog op Vol. 3? 

Zuiver muzikaal bekeken is deze Spaanse synthwaveperiode best interessant. De muziek, van synthpop tot coldwave, komt in de buurt van wat er toen in België gebeurde met Front 242, Nacht Und Nebel, Struggler, 2 Belgen, Schiksal, Arbeid Adelt, Red Zebra, Schmutz, Telex, Definitivos, Neon Judgement en Siglo XX. Al was het totaalplaatje in Spanje misschien toch iets minder donker en dreigend dan bij ons. Er was wel net zo veel plaats voor experiment als bij ons en uit dat experiment kwam al eens bewust of onbewust een radiohit. Als je die radiohits weglaat, komt deze Spaanse verzamelaar in de buurt van wat bij ons Walhalla Records deed met de verzamelaar Whispering Trees.

Net als in ons land werd de inspiratie in Spanje in die periode vooral gevonden in Duitsland (Liaisons Dangereuses, Kraftwerk, DAF, Rosengarten, Tangerine Dream, …) en ook wel in Engeland (Anne Clark, Sisters of Mercy, Ultravox, Yazoo, Soft Cell, Tubeway Army, OMD, Human League, Brian Eno, …). Het Amerikaanse Suicide en tal van bands en artiesten uit andere Europese landen zullen eveneens mee het vuur aan de Spaanse lont gestoken hebben.

Het mag verwonderen dat maar zo weinig van deze Spaanse synthwave voorbij de grens geraakt is, maar de mogelijkheden waren natuurlijk beperkt in die tijd en de meeste bands hadden inhoudelijk (tekstueel) enkel een Spaans publiek voor ogen. Een paar uitzonderingen mikten toch verder door nummers in het Engels te brengen, maar dan kwamen ze natuurlijk op het speelveld van de commerciële popmuziek dat al ingenomen was door vooral de Britse muziekindustriemachines, die een veel langere traditie en grotere promobudgetten hadden. Ook Belgische synthwave uit die periode mocht al blij zijn dat ze tot in de buurlanden geraakten. Dat gold toen reeds als een internationale doorbraak.

Elk van de 20 tracks op ‘Interferencias Vol. 2’ bespreken zou ons te ver leiden, maar enkele interessante zijn de coldwave van TV Soviética (met “Oxido”) en van Flacidos Lunes (met “Francotirador”), het experimentele “Teatro sucio” van Orféon Gagarin en de pre-EBM van Esplendor Geométrico. “Teoria del contacto” van Logotipo is een vrouwelijke versie van 2 Belgen, terwijl “La espia que me amo” van Claustrofobia een Spaanse variant van Heaven 17 is. “Deja de lamentarte” van Fanzine heeft toch een beetje de donkere melancholie die toen in België en Duitsland wijd verspreid was. Flash Cero doet vaag denken aan onze Poésie Noire. Minuit Polonia komt in de buurt van Grauzone. “Déjame ahora dormir” van Q is een met italo-disco flirtend pareltje waar producers en remixers vandaag nog steeds een goudader aan hebben.  Al geldt dat voor wel meer tracks van deze verzamelaar.

Bij de CD krijg je een boekje met heel wat uitleg in het Engels (en het Spaans uiteraard) en enkele beelden. 

Grim is een Belgisch trio dat klassieke muziek ‘vertaalt’ naar filmische postrock. Over die door de band naar voor geschoven genre-aanduiding valt misschien wel te discussiëren, maar je hebt als luisteraar toch al een idee van de richting waar dit naartoe gaat. Grim brengt de nummers instrumentaal, met gitaar, drum en een Fender Rhodes (iets tussen een piano en een synthesizer).

In 2003 brachten ze hun eerste album uit, ‘Take Your Seat’, gewijd aan de Gymnopédies en Gnossiennes van Erik Satie. In 2006 volgde het album ‘White Light’ met bewerkingen van ‘Für Alina’ en ‘Spiegel im Spiegel’ van Arvo Pärts. Het derde album, ‘Requiem’, is gebaseerd op de ‘Préludes en Marche Funèbre’ (Dodenmars) van Frédéric Chopin.

Voor wie zijn Chopin-klassiekers kent: Grim neemt een aanloop naar de ‘Marche Funèbre’ met de ‘Preludes 3, 4 en 20’, elk samengevat in of eerder opgewerkt tot tracks van 4 tot 5 minuten. De van muzikale melancholie overlopende ‘Marche Funèbre’ is het mooist en breedst uitgewerkt, in bijna 8 minuten. Daarna volgen nog de opnieuw kortere ‘Preludes 7 en 9’.

Het helpt dat je de originelen kent, maar het hoeft absoluut niet om hiervan te kunnen genieten. De gekozen werken van Chopin zijn op zich meer toegankelijk voor de leek dan de misschien complexere stukken van Erik Satie of Arvo Pärts, maar de ‘vertaling’ naar cinematografische postrock door de drie bandleden zorgt voor  een soort van universele gelijkschakeling.

Grim creëert op ‘Requiem’ zijn eigen donkere, weemoedige en tussen postrock, blues en jazz laverende universum met Chopin’s werk als losse leidraad.

‘Requiem’ is knap uitgewerkt en minutieus opgenomen. Grim is van internationale klasse. Verplichte kost voor liefhebbers van instrumentale postrock en van filmmuziek.   

Het nieuwe volledige album van Candlemass wordt pas in de herfst uitgebracht, maar om de fans niet tot dan op hun honger te laten zitten, is er reeds de EP ‘House Of Doom’. De fans van de band wachten reeds sinds 2012, toen ‘Psalms For The Dead’ werd uitgebracht, op een nieuw full album. Sindsdien waren er wel verzamel- en live-albums, en in 2016 was er al een eerste EP.

De nieuwe EP is eigenlijk de soundtrack bij een spel dat je kan spelen op je telefoon (https://houseofdoom.com). Door het spel te spelen maak je kans op een exclusief vinyl-exemplaar van ‘House Of Doom’ met Papa Emeritus III van Ghost als gastzanger.

De vier tracks op deze EP zijn heel herkenbaar: log, zwaar en donker. De titeltrack “House Of Doom” is episch in opbouw en lengte en bevestigt nog eens waarom Candlemass sinds zo lang tot de beste doommetalbands behoort.

Ook “Flowers Of Deception” is doommetal van de bovenste plank, die overigens net als de titeltrack heel vinnig uit de startblokken schiet. Daarna krijg je nog de creepy akoestische ballad “Fortuneteller” en de meer-sludge-dan-doom-track “Dolls On A Wall”. Die laatste is instrumentaal, maar heeft een pracht van een gitaarsolo. 

Nova Flares is het eenmansproject van de Amerikaan Jason Wagers. Hij speelt alle instrumenten: gitaar, bas en drum en heel af en toe neuriet hij een beetje. Onder de bandnaam Nova Flares is de gelijknamige EP de eerste worp en die is meteen goed voor een nieuw genre in de popmuziek: surfgaze of de combinatie van surfrock en shoegaze. Het onbeschaamd vrolijke en zonnige van de Beach Boys en het zweverige van de Jesus And Mary Chain? Niet echt. Met surf of Beach Boys heeft dit weinig te maken, zelfs de voor surf klassieke reverb en twang ontbreekt grotendeels. Wel is dit vrolijke, dromerige slackerpop die wel aan dromerige stranden doet denken. Eerder de spirit van de vroege surfrock, dus. Om het te vertalen naar Belgische referenties denk je best aan een driehoeksverhouding tussen Seagulls, Beech en Danny Blue & The Old Socks.

Behalve slacker zit er ook nog wat psychedelica in de saus van Nova Flares. Wat hij wel met surfrock gemeen heeft, is dat Wagers er makkelijk in slaagt om een instrumentale track toch spannend te maken. Er zijn van de songs die je bijna onbewust meenemen op hun trip. Eenvoudige (instrumentale) oorwurmen als “Summer Colors en “Careless Carres” kunnen dat, bij het complexere “Gut Splinter” lukt het wat minder. “Krokodil Tears” is heel mysterieus, een beetje David Lynch-achtig zelfs, en bijna instrumentaal, met enkel wat geneurie of ‘gehum’ op het einde.

“Ghost Only Whishes” is het enige echte surfrock-nummer op deze EP, maar hier ontbreekt wel de shoegaze. Een beetje jammer dat Wagers de lijn van zijn surfgaze op dit ene nummer niet aangehouden heeft.

Onthou surfgaze. Onthou Nova Flares. Download deze EP als soundtrack voor als je de komende maanden op een snikhete dag, onder een loden zon, ergens vaststaat in de file. Na twee nummers van Nova Flares zal de wereld er al een stuk beter uitzien.

https://novaflares.bandcamp.com/

Gio Smet heeft een metalopera klaar. Als Giotopia bracht hij zonet het album ‘A Fantasy Tale On Music - Part I’ uit. Het conceptalbum vertelt verhalen over krijgers, demonen, tovenaars, elfjes en heksen. Helemaal iets voor de liefhebbers van fantasy. Afgaand op de titel komt er dus bijna zeker nog een tweede deel. En als dat gebeurt, verschijnt vermoedelijk ook het boek met de verhalen waar de tracks op gebaseerd zijn. Maar intussen kan je al genieten van dit eerste deel.

De muziek is een combinatie van trage, verhalende stukken en snelle gitaarstukken met veel power. Soms wordt het wat bombastisch en gaat het in de richting van Therion en Nightwish. Er zijn ook uitstapjes naar de progmetal en dan denk ik bv. aan Kingfisher Sky. Maar de hoofdmoot is toch klassieke heavy metal.

Van zijn andere band Gitaron leende Smet voor dit project drummer-toetsenist Michael Bauwens. Zelf zingt Smet en speelt hij gitaar en bas. Voorts kreeg hij voor dit ambitieuze album de hulp van een bijna eindeloze lijst gastzangers en –muzikanten en daar zijn best een paar klinkende namen bij: Fabio Lione (Rhapsody, Angra), Ralf Scheepers (Primal Fear, ex-Gamma Ray), Srdjan Brankovic (Alogia, Expedition Delta), Mark Van Luijk (Civillian), Ginny Claes (The Guardian), Zoya Belous (Esperoza), Sara Vanderheyden (Cathubodua), YGC (The Losts), Carmen Grandi (EGO, Neophobia), ...

Het leuke is dat elke gast ook een eigen rol toebedeeld krijgt en dat elke track een hoofdstuk vormt. Dat is tegelijk een nadeel, want omdat er zoveel gasten zijn, komen het verhaal en de rol die ze daarin spelen soms op de achtergrond. Als luisteraar heb je misschien meer aan een compacter verhaal dat je makkelijker kan volgen. Maar daar heeft Giotopia iets op gevonden: elke track (hoofdstuk) heeft een eigen video op het YouTube-kanaal van Giotopia. Het is moeilijk om er tracks uit te halen die beter of minder zijn, maar mijn favoriet is “Chapter Nine – The King’s Fate”, met YGC op mandoline en gitaar.

Giotopia is geen Ayreon of Avantasia, maar niemand zit ook te wachten op een kopie. Productioneel en inzake de composities zijn er nog een paar punten te winnen op deel 2 van deze metalopera. Maar intussen mogen we trots zijn op onze eigen metalopera.

https://www.youtube.com/watch?v=lez1RJYc8_Q